ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 536

ตอนที่536หลี่อวิ๋นลี่ป่วย

ไม่ว่าสงครามหรือภายในวังที่กำลังดุเดือดอย่างไฟชูเซี่ยกับหลี่เฉินเย่นรู้ว่าความวุ่นวายกำลังจะมาพวกเขาพยายามจะทำให้สถานการณ์สงบสุขต่อไป

และตอนนี้หลางฟงติ่งที่สงบสุขก็เริ่มมีการเคลื่อนไหวบางอย่าง

หลี่อวิ๋นลี่มีสีหน้าที่ขาวซีดเขาจับแขนหมอไว้นานมากกว่าจะถามว่า“พวกเจ้าบอกว่าร่างกายข้าเป็นยังไงบ้าง?”

“ท่านอ๋องร่างกายท่านดีมากไม่มีความผิดปกติแต่อย่างใด”หมอสิบกว่าคนมีคนหนึ่งที่มีความกล้าที่สุดก็พูดขึ้นมา

“เขาพูดจริงเหรอ?”หลี่อวิ๋นลี่ไม่อยากจะเชื่อผลเลยเขามองหมอทั่วห้องด้วยสายตาที่น่ากลัวแต่ก็พยักหน้าก็เชื่อคำพูดของหมอแล้ว

“ออกไปก่อนพรุ่งนี้ค่อยมาตรวจชีพจรให้ข้าใหม่”เหมือนวันก่อนๆหลี่อวิ๋นลี่สะบัดมือไล่หมอพวกนั้นออกไปจากนั้นก็ลุกขึ้นมาอย่างอารมณ์เสีย

ตั้งแต่ออกมาจากฉ่ายเวินเขาก็เชิญหมอจากที่ต่างๆมามากมายเขารู้สึกว่าร่างกายมีสิ่งผิดปกติแต่ก็พูดไม่ออกว่าคืออะไรเขาเชิญหมอมาแต่หมอพวกนั้นก็บอกว่าเขาไม่เป็นอะไร

แต่ว่ายิ่งบอกว่าไม่มีอะไรเขายิ่งคิดว่าแปลกๆเขารู้ว่าฉ่ายเวินเก่งเรื่องพิษมากแค่ไหนถ้านางคิดจะทำร้ายตัวเองล่ะ……

ดังนั้นยิ่งคิดเขาก็ยิ่งกลัวขึ้นมา……

แม้บอกว่าเขาจะได้สิ่งที่หวังไว้เร็วๆนี้แต่เขาก็กลัวว่าตัวเองจะไม่มีชีวิตรอดไปอยู่กับสิ่งที่ตัวเองหวังมา

ดังนั้นตอนนี้เขาต้องมั่นใส่ใจสุขภาพร่างกายของตนเองและยังลืมไปแล้วว่าสิ่งที่เขาชอบทำเป็นประจำคืออยู่กับเครื่องประดับและแป้งเครื่องหอม

ข้ารับใช้ที่รับใช้ในตำหนักก็ชินกับอารมณ์ขึ้นๆลงๆของท่านอ๋องแล้วแต่ก็ไม่เคยเห็นเขาทำหน้าเย็นชาตลอดทั้งวันเช่นนี้เขาไม่กล้าโกรธโมโหหรือทำเสียงดังเกรงว่าจะทำให้หลี่อวิ๋นลี่โมโหเขายังอยากจะมีชีวิตรอดอยู่

ตอนท่านอ๋องมาที่ตำหนักข้ารับใช้ภายในตำหนักก็โล่งอกเหมือนมีคนมาช่วยพวกเขาแล้ว

ข้ารับใช้คนสนิทของหลี่อวิ๋นลี่ก็ทำตาให้ท่านอ๋องพวกเขาก็หวังว่าท่านอ๋องจะมาดับความโกรธของหลี่อวิ๋นลี่ได้

“เป็นอะไรไป?ช่วงนี้ดูเหมือนเจ้าจะไม่ค่อยมีความสุขเท่าไหร่”ท่านอ๋องพูดขึ้นมา

“อืมข้าอารมณ์ไม่ค่อยดี”หลี่อวิ๋นลี่ตอบตามตรงเขารู้ว่าตัวเองหลอกท่านอ๋องไม่ได้

“บอกข้าไม่ได้เหรอว่าเรื่องอะไรกัน?ข้าอาจจะช่วยเจ้าได้”ท่านอ๋องพูดขึ้นด้วยสีหน้าที่สงบเรียบเฉยเหมือนไม่สนใจว่าหลี่อวิ๋นลี่จะพูดความจริงให้เขาหรือเปล่า

“หวังซูท่านคิดว่าช่วงนี้ข้ามีอะไรผิดปกติหรือไม่?ข้ารู้สึกว่าร่างกายข้าผิดปกติข้า……”หลี่อวิ๋นลี่พูดอย่างอ่อนโยนช้าๆไม่เหมือนกับเมื่อก่อนที่ชอบตะโกนใส่ท่านอ๋อง

“เจ้ายังปกติดีนี่ข้ามองไม่ออกเลยว่าเจ้าผิดปกติตรงไหนเจ้ากำลังเข้าวัยชายอย่าคิดอะไรมากไม่เช่นนั้นตัวเองไม่ป่วยแต่กลับทำให้ตัวเองตกใจเองจนป่วยเอง”ท่านอ๋องไม่กลัวว่าจะทำให้หลี่อวิ๋นลี่โกรธเขาพูดไปตามความเป็นจริง

“หวังซูคิดว่าข้าไม่มีอะไรแปลกไปใช่หรือไม่พวกเราอยู่ด้วยกันมาตลอดถ้าท่านดูไม่ออกหมอก็ตรวจไม่พบงั้นข้าก็ไม่เป็นไรใช่หรือไม่?”หลี่อวิ๋นลี่พูดขึ้นเหมือนเด็กที่มีความสุขมากท่านอ๋องก็ขมวดคิ้วเขาไม่เคยเห็นหลี่อวิ๋นลี่เป็นเช่นนี้มาก่อน

ท่านอ๋องไม่ได้ตอบแต่ว่าในสมองเขามีคนหนึ่งที่เขาคิดได้คือชูเซี่ยถ้าเป็นชูเซี่ยละก็อาจจะให้คำตอบเขาได้แต่ว่าตอนนี้พวกเขาเป็นศัตรูกันดังนั้นหลี่อวิ๋นลี่เลยทำได้แค่ทำใจ

“หวังซูท่านหวังให้ข้าตายใช่ไหม?ท่านน่าจะบอกข้าว่าข้าน่าจะไม่เป็นอะไร”หลี่อวิ๋นลี่ไม่พอใจกับคำตอบของท่านอ๋องเขาหวังว่าท่านอ๋องจะบอกเขาตรงๆ

“ใครบอกว่าเจ้าจะมีอะไร?”ท่านอ๋องยังไม่ได้ให้คำตอบกับหลี่อวิ๋นลี่เขารู้ว่าตอนนี้ให้คำตอบหลี่อวิ๋นลี่ไปหลี่อวิ๋นลี่ก็ไม่วางจหรอก

“ข้าไม่อยากได้ตำแหน่งพระราชาไม่เช่นนั้นฮ่องเต้องค์ก่อนจะขึ้นไปนั่งได้อย่างไรกันข้าแค่อยากมีชีวิตต่อไปแค่นั้นเอง”พอพูดถึงความฝันตัวเองท่านอ๋องก็คิดถึงตัวเองหลายปีมานี้ความฝันของเขาง่ายดายมากแต่ก็ไม่มีคนมาทำให้ความฝันเขาเป็นจริงได้

แต่ว่าชูเซี่ยกลับทำให้เขาเข้าใกล้ความฝันมากขึ้นแต่ความฝันนั้นก็เหมือนกับกระจกที่ตัวเองเป็นคนทำมันแตก

ดังนั้นพอนึกถึงชูเซี่ยเขาก็รู้สึกผิดอย่างมาก

หลี่อวิ๋นลี่ยิ้มให้ท่านอ๋องอย่างเจ้าเล่ห์เขาไม่เชื่อคำพูดของท่านอ๋องควบคุมทั่วหล้าเป็นความฝันของชาย

“งั้นก็ได้ถึงเวลาข้าจะให้อิสระแก่หวังซู”หลี่อวิ๋นลี่ยิ้มและตอบตกลง

“งั้นตอนนี้เจ้าปล่อยข้าไปดีหรือไม่?”ท่านอ๋องก็ยิ้มและถาม

“เรื่องที่ข้าตกลงกับท่านข้าทำได้อยู่แล้วหวังซูรีบไปถึงเพียงนี้คงจะอยากไปหาหลี่เฉินเย่นช่วยกันคิดแผนการล่ะสิ?ท่านเข้าใจข้าเสียจริง”หลี่อวิ๋นลี่พูดและยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

เขารู้ว่าขอแค่ตัวเองขอไปหลี่อวิ๋นลี่คงจะฆ่าเขาแน่

แต่ว่าภายในหลางฟงติ่งขนาดเดินไปไหนก็โดนสะกดรอยตาม

หลายวันมานี้แม้เขาจะนอนหลับกินอยู่สบายแต่แค่เขานึกถึงชูเซี่ยในใจเขาก็เจ็บปวดมากตอนนี้สิ่งที่เขาคิดเพียงอย่างเดียวคือช่วยนางจากอันตรายครั้งนี้

แต่ว่าเหมือนเขาจะช่วยอะไรไม่ได้เลย