ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 537

ตอนที่537ข่าวจากท่านอ๋อง

“ข้าเคยบอกแล้วเจ้ากับหลี่เฉินเย่นล้วนเป็นหลานของข้าข้าไม่ลำเอียงไปหาใครแน่นอนข้าอยากจะไปเพียงเพราะว่าอยากจะเป็นอิสระเพราะยังไงนี้ก็เป็นความฝันของข้า”แม้จะคิดถึงอยากเจอชูเซี่ยเพียงใดแต่ท่านอ๋องก็พูดอย่างไม่ตื่นเต้นแต่อย่างใด

หลี่อวิ๋นลี่เห็นท่าอ๋องก็ยิ้มและพูดว่า“ท่านอ๋องหวังซูก็ไปรักกับหวังเซ่าเถอะถ้าข้าแพ้แล้วข้าก็จะปล่อยท่านเป็นอิสระถ้าข้าแพ้แล้วข้าไม่วางใจจะให้หวังซูอยู่คนเดียวถึงเวลาพวกเราต้องไปเข้าเฝ้าฮวงจูฟู่”

ท่านอ๋องได้ยินหลี่อวิ๋นลี่พูดก็ไม่ได้พูดอะไรแต่แค่ลุกขึ้นมาเดินออกไปนอกตำหนัก

“หวังซูข้าบอกแล้วว่าถ้าข้าแพ้พวกเราก็ไปตายด้วยกัน”หลี่อวิ๋นลี่ไม่คิดว่าท่านอ๋องจะสงบเพียงนี้เขาถึงขนาดสงสัยว่าหวังซูไม่ได้ฟังที่เขาพูดดังนั้นเขาเลยพูดเสียงดังอีกครั้ง

ท่านอ๋องหันกลับมามองดูหลี่อว๋นลี่อย่างน่าสงสารแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร

“เจ้าวางใจได้ข้าจะทำให้เจ้าตายยังไงเจ้าก็หนีออกไปไม่ได้เจ้าก็ยอมรับชะตากรรมเถอะพวกเราก็เป็นแค่องค์ชายที่ไม่มีใครนับถือเจ้าไม่มีสิทธิ์มีชีวิตที่ดีกว่าข้า นอกเสียจากข้าจะได้เป็นฮ่องเต้”หลี่อวิ๋นลี่รีบอธิบายเหตุผลแต่เขาก็ยังคงเย็นชาเรียบเฉยเหมือนไม่ได้ยินที่หลี่อวิ๋นลี่พูดโดนหลี่อวิ๋นลี่กักขังในห้าปีนื้ท่านอ๋องกลับยิ่งอยู่ยิ่งสง่างาม

ภายในโลกนี้ไม่มีอะไรยุติธรรมเลย……

“ข้ารู้ว่าเจ้าหมายความว่าอย่างไรดังนั้นตอนนี้ข้าแค่อยากจะมีชีวิตที่ดีไม่เช่นนั้นข้าอาจจะเสียใจภายหลังก็ได้”เห็นหลี่อวิ๋นลี่พูดท่านอ๋องก็พูดขึ้นมาเขาไม่อยากฟังหลี่อวิ๋นลี่พูดอีกแล้วตอนนี้หลี่อวิ๋นลี่อย่างกับคนบ้าเขาก็สงสารที่หลี่อวิ๋นลี่เป็นเช่นนี้เพราะยังไงเขาก็เป็นหลานชายของตน

“เบื้องฟ้าก็ดีต่อเจ้ามากนะข้าให้ผู้หญิงแก่เจ้าแต่เจ้ากลับไปรักนางเข้าหวังซูท่านโชคดีจริงนะ”หลี่อวิ๋นลี่ได้ยินคำพูดของหวังซูในใจก็เริ่มไม่พอใจแต่กลับไปมีใจจะฆ่าเขาทันที

“เบื้องฟ้าอาจจะคิดว่าข้าโชคร้ายเกินไปก่อนหน้านั้นก็โดนฮ่องเต้องค์ก่อนระแวงต้องอยู่อย่างคนพิการต่อมาก็มีชูเซี่ยช่วยรักษาแต่ก็โดนเจ้าจับมาอีกเจ้าเคยเห็นองค์ชายคนในราชวงศ์เป็นเช่นนี้ไหมล่ะ?”ตอนนี้ท่านอ๋องพูดความหลังที่โหดร้ายของตนพูดจบเขาก็เดินออกไปทันที

และพอเขาออกจากตำหนักได้ไม่นานก็มีคนโดดออกมาบังทางเขาเอาไว้เขาก็เอื้อมมือไปกอดนางเข้ามา

“ท่านอ๋องครั้งนี้ได้อะไรมาบ้าง?ข้าได้ยินว่าช่วงนี้หลี่อวิ๋นลี่โมโหง่ายเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่?ฐานทัพของเขาโดนใครบุกรุกอีกงั้นเหรอ?”ตั้งแต่เก้อโจวเขาพรรคมังกรเหินเกิดเรื่องขึ้นว่านเหลียงก็รู้สึกว่าหลี่อวิ๋นลี่มีที่หลบซ่อนเยอะมากและครั้งก่อนที่หลี่อวิ๋นลี่โมโหทุกคนตกใจจนไม่กล้าหายใจแรงเลยด้วยซ้ำก็คือตอนที่หัวหน้าชูเซี่ยมีชีวิตรอดจากเขาพรรคมังกรเหิน

“เขาจะมีเรื่องอะไรกันก็แค่ชีวิตสงบสุขเกินจนตัวเองเบื่อน่ะสิ”ท่านอ๋องมองดูรอบๆรู้ว่าสายสืบกำลังตามพวกเขามาดังนั้นตอนที่พูดก็ส่งสายตาเป็นสัญญาณให้ว่านเหลียง

พูดจบเขาก็ไม่ลืมจับหัวว่านเหลียงเด็กโง่นี้อยู่ที่หลางฟงติ่งไม่เคยกลัวอะไรบ้างเลยและไม่สนว่ารอบข้างจะมีใครไหมก็พูดออกมาแล้วโชคดีที่นางยังระวังไม่ได้พูดชื่อชูเซี่ยออกมา

ว่านเหลียงก็พึ่งรู้ตัวว่าตัวเองพูดโดยไม่ทันระวังนางยิ้มอย่างรู้สึกผิดและมองไปทางหลี่อวิ๋นลี่จากนั้นก็พูดอย่างจริงจังว่า“ข้า……”

“พอแล้วไม่รู้เหรอว่าข้างนอกหนาวกลับห้องเถอะ”ท่านอ๋องจับหัวว่านเหลียงเชิงหยอกเล่นจากนั้นก็กอดไหล่นางเข้าห้องไป