ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 565

ตอนที่ 565 เลือกการตาย

แต่ว่า เรื่องใดก็ตามไม่สามารถเปลี่ยนเพราะคนใดคนหนึ่งได้หรอก

ยิ่งไปกว่านั้นคือ ช่วงนี้คนที่ถูกยาพิษมีมากขึ้น และเริ่มเดือดดาลกันแล้วล่ะ

อีกอย่างชูเซี่ยเองก็ได้บรรลุวัตถุประสงค์แล้ว เพียงแค่ฉองเหลาทำตามที่ตนเองต้องการ ทุกอย่างก็จะดีขึ้น

โหรวเฟยก็จะช่วยดูแลคนรักของเธอ ลูกของเธอ เมื่อโหรวเฟยได้รับความรักและการเอาใจจากฝ่าบาท ไม่มีตนที่เฉินหยวนชิ่งรู้สึกขัดใจ เฉินหวนชิ่งก็จะเลือกที่จะภักดีต่อฝ่าบาท ถึงเวลานั้นในท้องพระโรง เชียนของเธอก็จะไม่ใช่กษัตริย์ผู้อ่อนเปียกอีกต่อไป

ทั้งหมดนี้ เพียงพอแล้วล่ะ

ส่งฉองเหลากลับแล้ว ชูเซี่ยกลับไปห้องนอนของตนอย่างสงบ และได้นำจดหมดที่เขียนวางไว้บนโต๊ะแต่แรกแล้ว นั่นเป็นคำสั่งเสียที่ตนเขียนให้หลี่เฉินเย่น

เธอเริ่มเขียนจดหมายฉบับนี้หลังจากที่ทำการตัดสินใจแล้ว และเขียนมาเรื่อยๆจนกระทั่งก่อนมื้อเย็นจึงจะเขียนเสร็จ ยังคงมีส่วนที่ตนยังคิดไม่ถึง แต่เธอเชื่อว่า เชียนรู้ใจตนดี หลายๆเรื่อง แม้ตนจะไม่ได้พูด เขาเองก็เข้าใจดี

แม้หลายปีมานี้พวกเขาจะต้องห่างกันมากกว่าอยู่ใกล้กัน แต่ก็ยังคงรู้ใจของอีกฝ่ายดี

จดหมายอีกฉบับหนึ่งเขียนให้จูเก๋อหมิง เนื้อหาได้เขียนอย่างละเอียดว่าใช้เลือดของตนปรุงยาอย่างไร เพื่อช่วยคนทั้งหมดที่ถูกพิษ

และยังมีจดหมายที่เขียนถึงฉองเหลาและจิงม่อ แต่เนื้อหาเป็นเรื่องของอีกยี่สิบสามสิบปีข้างหน้า เธอหวังให้พวกเขามีความสุข หวังว่าตนผู้เป็นมารดาของพวกเขาสามารถอยู่ข้างๆพวกเขาในทุกช่วงอายุ

มองดูจดหมายที่อยู่ตรงหน้า เธอจึงได้สติว่า เพราะว่ามีหลี่เฉินเย่น ตนจึงมีสายผูกพันมากมายบนโลกใบนี้

เธอทำใจไม่ได้ที่ต้องทอดทิ้งสิ่งเหล่านี้ แต่นี่เพียงเส้นทางเดียวที่เธอสามารถเลือกได้

ชูเซี่ยนอนลงบนเตียงอย่างสงบ กรีดเส้นเลือกตรงข้อแขนจนขาด จากนั้นวางมือในน้ำที่ได้ตะเตรียมไว้ก่อนหน้านี้ สัมผัสกับชีวิตที่ค่อยๆล่วงเลยไป

หลายๆครั้งที่ผ่านมา ความตายมาเร็วเกินไป เธอรู้สึกเสียใจ และไม่พอใจมากนัก แต่ครั้งนี้ แม้ยังมีความรู้สึกเสียใจ แต่เบื้องบนก็ถือว่าเมตตากับตน ให้เธอได้เตรียมพร้อมกับทุกสิ่งอย่าง

ชูเซี่ยรู้สึกพึงพอใจ ในหัวมีเงาของหลี่เฉินเย่นปรากฏครั้งแล้วครั้งเล่า เธอไม่อยากทิ้งเชียน แต่นี่เป็นสิ่งที่เธอสามารถทำเพื่อเชียนได้ ต่อจากนี้ไป เลือดของเธอจะผสมผสานกับประชาชนของเขา เขาเป็นกษัตริย์ผู้เปี่ยมด้วยเมตตา แม้ต้องตาย ตนก็ยังรับรู้ได้ถึงความเมตตากรุณาของเขา

ชูเซี่ยยิ้มมุมปาก สติค่อยๆเลือนหายไป แต่เสียงบางอย่างในหัวกลับดังขึ้น จิงม่อ จิงม่อนั่นเอง ความเงียบสงบในวันนี้ ผิดแปลกไปจากเดิมมาก เธอไม่แม้แต่จะล้าสบตากับตน......

จิงม่อ......

ชูเซี่ยพยายามจะลืมตาขึ้น อยากไปบอกหลี่เฉินเย่น จิงม่ออาจเจอกับอะไรบางอย่าง หรือพูดอีกอย่างว่า จิงม่ออาจไม่ใช่จิงม่อของเธอ

แต่ตอนนี้เธอไม่สามารถควบคุมร่างกายของตัวเองได้แล้ว เธอพยายามลุกขึ้นนั่ง แต่ร่างกายกลับอ่อนเปลี้ยไม่มีแรง เธอทำได้เพียงนอนอยู่ตรงนี้ อยากส่งเสียงตะโกน แต่เธอไม่มีแม้แต่แรงจะอ้าปาก......

เสียงของหลี่เฉินเย่นดังขึ้นขณะที่เธอรู้สึกถึงความสิ้นหวัง หลี่เฉินเย่นตรงมาจากพระตำหนักโหรวหยีด้วยความเร่งรีบ หลังจากที่ส่งจิงม่อกลับไปแล้ว จิงม่อไม่แม้แต่จะบอกลาก็รีบวิ่งเข้าไปในพระตำหนักโหรวหยี ตอนที่มองดูเงาด้านหลังของเธอ จู่ๆหลี่เฉินเย่นก็รู้สึกถึงความไม่คุ้นเคย

หลังจากที่ส่งจิงม่อกลับไปพระตำหนักโหรวหยีแล้วเขาก็ตรงไปที่ห้องทรงพระอักษร แต่ไม่ว่าเขาจะจัดการกับเรื่องอะไร ในหัวของหัวมักมีเงาด้านหลังของจิงม่อปรากฏขึ้น ท่าทางการเดินของเธอไม่เหมือนจิงม่อ

ดังนั้นหลี่เฉินเย่นจึงวางธุระของตนและรีบมาหาชูเซี่ย......

แต่ยังไงเขาก็คิดไม่ถึงว่า ตอนที่ตนมาถึงที่นี่ จะเห็นสภาพชูเซี่ยที่สีหน้าซีดเซียวนอนอยู่บนเตียง

ข้อมือของเธออยู่ในกะละมังหยกสีขาว และกลืนไปกับสีของกะละมัง เพียงแต่เลือดนั้น แดงสด แสบตา ทำให้หลี่เฉินเย่นสติหลุดในพริบตา

เขารู้อยู่แล้วว่ายังไงก็ต้องมีวันนี้ แต่เขาก็ยังหลอกตัวเองอยู่เรื่อยมา คิดว่าทั้งหมดนี่เป็นเพียงสิ่งที่อาจเกิดขึ้นเท่านั้น