ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 564

ตอนที่ 564 ฉองเหลารู้แต่แรกแล้ว

ชูเซี่ยนั่งลงพร้อมรอยยิ้ม ได้มองดูลูกๆของตนอย่างเงียบๆ แค่นี้ก็เพียงพอแล้วล่ะ

“พวกเจ้าชอบก็หม่าล่ากุ้งลอบสเตอร์มินิไม่ใช่รึ ทำไมไม่กินล่ะ”

“กินสิ แต่แค่รู้สึกว่าต้องรอแม่ก่อน” ฉองเหลามองดูชูเซี่ย ดวงตาเต็มไปด้วยความสับสนและความดิ้นรน และพูดขึ้น

“ถ้าอย่างนั้นรีบกินกันเถอะ กับข้าววันนี้มีแต่สิ่งที่พวกเจ้าชอบทั้งนั้น” ชูเซี่ยพูดอย่างนุ่มนวล จากนั้นก็ตักของโปรดของหลี่เฉินเย่นให้เขา

“จิงม่อข้าเคยบอกแล้วใช่มั้ย หากเสด็จพ่ออยู่ด้วย เราก็จะไม่ได้เป็นที่โปรดปรานของแม่อีก” ฉองเหลาพูดไปด้วยปอกกุ้งลอบสเตอร์มินิไปด้วย

“อื้มๆ” จิงม่อก้มหน้ากินกุ้ง และผงกหัว

“จิงม่อ สองคนนี้ ต่อไปจะทิ้งน้องชายให้เราเลี้ยงมั้ยนะ ข้าไม่อยากเป็นพ่อเลี้ยงเด็ก” ฉองเหลาเห็นจิงม่อไม่พูดอะไร รู้สึกปวดหัวเล็กน้อย อดไม่ได้ที่จะพูดต่อ

“อื้ม” จิงม่อก็ยังคงผงกหัวอย่างเดียว จากนั้นก้มหน้ากินลอบสเตอร์

“จิงม่อ เจ้าโง่ไปแล้วใช่ไหม เราจะถูกแม่ทอดทิ้งแล้วนะ เจ้ายัง......” ฉองเหลารู้สึกว่าวันนี้จิงม่อผิดแปลกไป เขาถามเสียงต่ำ เมื่อรู้ตัวว่าตนพูดอะไรผิดไปจึงหันไปมองชูเซี่ยอย่างเป็นห่วงหนึ่งที แต่ชูเซี่ยกำลังคุยกับหลี่เฉินเย่น จึงไม่ได้สนใจในสิ่งที่เขาพูด

แต่จิงม่อก็ยังนั่งก็ข้าวอย่างโง่ๆ ต่างจากก่อนหน้านี้ราวกับเป็นคนละคนกัน

จิงม่อที่เป็นแบบนี้ทำให้ฉองเหลาไม่รู้ว่าควรพูดอะไรต่อดี เขายื่นมือไปแย่งลอบสเตอร์ในมือจิงม่อ และถามเสียงสูงว่า “จิงม่อ เจ้าได้ยินที่ข้าพูดหรือไม่”

“ได้ยิน” จิงม่อมองฉองเหลาหนึ่งที พลันก้มหน้าและตอบ

“แม่ ลูกสาวของท่านโง่มาก” ฉองเหลาไม่หวังอะไรจากจิงม่ออีกต่อไป ทำได้เพียงบ่นกับชูเซี่ย

“จิงม่อวันนี้เป็นอะไร ไม่มีความสุขรึ หรือโหรวเฟยทำให้เจ้าเสียใจ” เมื่อชูเซี่ยได้ยินพลันหันไปมองชูเซี่ย นัยต์ตาอ่อนโยน แต่จิงม่อไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้น เพียงแค่ก้มหน้าไว้ กินไปด้วยส่ายหน้าไปด้วย

“มีอะไรต้องบอกเสด็จพ่อ อย่าทำให้ตัวเองไม่สบายใจ” หลี่เฉินเย่นมองจิงม่อหนึ่งที และพูดเสียงเบา

จิงม่อก็เพียงแต่ผงกหัว จากนั้นกินกุ้งของตัวเองต่อ

“หากเฉินหยวนชิ่งกลับมาแล้ว ให้จิงม่อไปอยู่กับเจ้าเถอะ ทำไมข้ารู้สึกว่าหลังจากที่เธอไปอยู่กับโหรวเฟยแล้ว นิสัยก็เปลี่ยนไปไม่น้อย” ชูเซี่ยพูดกับหลี่เฉินเย่น

เดิมทีเธอกังวลว่าฉ่ายเวินจะทำไม่ดีกับฉองเหลา แต่ทำไมตอนนี้กลายเป็นจิงม่อล่ะ

แต่ตอนนี้เฉินหยวนชิ่งนำทัพอยู่ข้างนอก นี่เป็นคำสั่งของเขา พวกเขาไม่คำนึงถึงจุดนี้ไม่ได้

“อื้ม หากเฉินหยวนชิ่งกลับมา ข้าจะขอจิงม่อคืนให้ไวที่สุด ข้ารู้สึกวางใจที่สุดเมื่อเด็กๆอยู่กับเจ้า ส่วนฉองเหลาข้าเตรียมจะแต่งตั้งหลังปีใหม่ เมื่อเสร็จสิ้นพิธีกรรมแต่งตั้งองค์รัชทายาท เขาก็จะถูกส่งไปเรียนกับพระราชครู” สำหรับเด็กทั้งสองนี้ หลี่เฉินเย่นมีแผนแต่แรกแล้ว ลูกของเธอและชูเซี่ย ก็ต้องโตภายใต้พวกเขา หากให้อยู่กับฉ่ายเวิน เขาไม่วางใจจริงๆ

“อื้ม เจ้าเป็นเสด็จพ่อของเด็ก ก็ต้องมีแผนไว้รองรับพวกเขา ข้าไม่เป็นห่วงอะไร” ชูเซี่ยกล่าว และวางฝ่ามือบนมือของหลี่เฉินเย่น มือนั้น ทำให้ชูเซี่ยรู้สึกถึงความผูกพันและทำใจไม่ได้

หลี่เฉินเย่นก็เพียงแค่ยิ้มจางๆให้ชูเซี่ย นับตั้งแต่ที่รู้ความตั้งใจของชูเซี่ย ระหว่างเขาและชูเซี่ยก็ไม่มีประเด็นที่จะพูดอีกต่อไป

ในใจของทั้งสองต่างเข้าใจกันดี คำพูดกลับกลายเป็นสิ่งไม่จำเป็น

“ชูเซี่ย ทางหมอหลวงและจูเก๋อนั้น อาจค้นพบสิ่งใหม่ในช่วงนี้ ดังนั้นเจ้าอย่าเพิ่งค้นสั้นเป็นอันขาด ตอนนี้ประชาชนอาจยังคิดว่านี่เป็นเพียงโรคระบาด ดังนั้นยังอยู่ในการควบคุม เจ้าอย่าทำอะไรซี้ซั้ว”

“ตอนที่อยู่เมือเก้อโจว” ฉองเหลาพูดจบ พลันร้องไห้ออกมา ช่วงเวลาที่ผ่านมานี้เขาระมัดระวังอย่างยิ่ง เขากลัวการมาถึงของวันนี้ตลอดเรื่อยมา เขาหวังมาโดยตลอดว่าภาพในหัวตนไม่ใช่เรื่องจริง แต่ว่าวันนี้ มันได้ปรากฎตรงหน้าเขาแล้ว

ความรู้สึกไม่สบายในใจที่เก็บมานานถูกระบายออกมาในพริบตา......

ชูเซี่ยปวดใจยิ่งนัก เธอคิดไม่ถึงเลยว่า ขณะที่ตนพยายามปิดบังจุดประสงค์ของตนนั้น ลูกชายของเธอได้ถูกความเศร้าโศกและความหวาดกลัวครอบงำมานานหลายเดือน

ชูเซี่ยอุ้มฉองเหลาไว้ ตบหลังของเขาเบาๆ และเงียบไปพักใหญ่

ตอนนี้ คำพูดกลับกลายเป็นสิ่งไร้ซึ่งพลังที่สุด

เธอรู้ว่าแผลที่ตนได้ฝากไว้กับฉองเหลานั้นไม่สามารถใช้คำพูดใดมาชดเชยได้......

“ถ้าอย่างนั้นเรื่องที่ข้าต้องการให้เจ้าทำต่อไปนี้ ต้องการให้ข้าพูดอีกครั้งหรือไม่” ชูเซี่ยถาม

“แม่ ข้ารู้ว่าควรทำอย่างไร แต่ว่า ข้าไม่อยากเสียท่านไป ข้า......” เรื่องราวต่อจากนี้ได้ปรากฏในหัวของฉองเหลาซ้ำๆ ภาพที่ปรากฏซ้ำๆก่อนหน้านี้เพื่อต้องการหากช่องว่าง หาความเป็นไปได้ที่จะทำให้แม่มีชีวิตอยู่ต่อไปได้

แต่ครั้งแล้วครั้งเล่านี้ สิ่งที่เขาได้รับมาก็มีเพียงความผิดหวังเท่านั้น และภาพเหล่านั้น กลับตราตรึงในใจของเขา

หากเรื่องราวไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้แล้ว หากมันกำหนดไว้แล้วว่าแม่ต้องตาย ถ้าอย่างนั้นเขาก็จะทุกอย่างให้ดีที่สุด เพื่อให้แม่วางใจ

ฉองเหลาเลือกที่จะเป็นเด็กดี ไม่ต้องการให้แม่มีความกังวลใดๆ แต่ไม่รู้ทำไมเพียงแค่นึกไปถึงผลสุดท้าย เขากลับปวดใจยิ่งนัก

ฉองเหลาซบหน้าในอกแม่ ร้องไห้จนไม่สามารถหยุดเองได้ ชูเซี่ยเพียงได้ยินเขาพูดว่า “แม่ ข้าไม่อยาก ข้าไม่อยากแบบนั้น ข้า......”