ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 563

ตอนที่ 563 การพลัดพราก

สุดท้ายอ๋องจิ่วก็ถูกว่านเหลียงไล่ออกไปจนได้ ไปจับตัวหลี่อวิ๋นลี่

แต่พวกเขาหาหลางฟงติ่งจนทั่วแล้ว ก็ยังไม่เจอหลี่อวิ๋นลี่

คนที่เจอหลี่อวิ๋นลี่เป็นคนสุดท้ายก็คืออ๋องจิ่ว หลังจากนั้นเขาก็เหมือนได้ละเหิดไปในอากาศ

เมื่อข่าวนี้ไปถึงราชสำนัก หลี่เฉินเย่นออกคำสั่งให้หลวี่หนิงขยายขอบเขตการค้นหา ไม่ว่าจะเป็นยาแก้พิษของชูเซี่ยหรือกำลังพลของหลี่อวิ๋นลี่ พวกเขาต้องจับตัวหลี่อวิ๋นลี่ให้ได้

แต่ข่าวนี้ก็ทำให้หลี่เฉินเย่นรู้สึกโล่งอกไปที หากหลี่อวิ๋นลี่ยังอยู่ ชูเซี่ยก็ไม่น่าจะตัดสินใจจากไปเร็วอย่างนี้

หลี่เฉินเย่นออกคำสั่งเหล่าหมอหลวงอีกครั้ง ให้รีบหาสาเหตุของพิษให้เจอ และรีบแก้พิษ

หลี่เฉินเย่นยังคงเต็มไปด้วยความหวัง เขาหวังอยากให้ชูเซี่ยรอดพ้นจากเคราะห์ร้ายครั้งนี้......

ชูเซี่ยรู้เรื่องที่หลี่อวิ๋นลี่หนีไปแล้วในช่วงเวลาแรกๆ เมื่อเทียบกับความโมโหและความกังวลของคนอื่นๆแล้ว ชูเซี่ยกลับสงบอย่างยิ่ง

เธอเข้าใจอาจารย์ของตนมากที่สุด ดูเหมือนมีความเมตตา ความจริงกลับเจ้าคิดเจ้าแค้น

เขาเดินออกมาจากนิมิต ก็ได้ตัดสินแล้วว่าหลี่อวิ๋นลี่ต้องตายสถานเดียว

“ว่านสู่น ใหฉองเหลามาเสียหน่อย” ชูเซี่ยพูดกับว่านสู่น

“ทางองค์หญิงจิงม่อ......” ว่านสู่นคิดว่าชูเซี่ยคิดถึงลูกทั้งสองแล้ว พลันอดไม่ได้ที่จะถาม

“ช่างเถอะ ให้เขาสองคนมาที่นี่วันนี้เถอะ ให้ฝ่าบาทมาด้วย ครั้งที่แล้วได้รับปากกับพวกเขาแล้วว่าจะทำอาหารให้พวกเขากิน ไปเชิญแม่ทัพจูมาก่อนเถอะ ให้เขาพานายท่านเหมาและเจ้าถ่านมาด้วย ไม่ได้เจอนาน รู้สึกคิดถึงพวกเขาแล้วล่ะ”

ยังมีอีกหลายคนที่ชูเซี่ยอยากให้พวกเขามา แต่เธอรู้ดีว่า หากรูปแบบใหญ่โตเกินไป เชิญทุกคนที่ตนอยากเจอมา ถ้าอย่างนั้นหลี่เฉินเย่นก็จะเข้าใจจุดประสงค์ของตน ดังนั้นเธอทำได้เพียงควบคุมความละอายในใจ และอดทนกับความอยากเจอพวกเขา

จูฟางหยวนมาถึงอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นชูเซี่ยเพียงแต่ยิ้มอย่างขมขื่นหนึ่งที

“เรียกข้ามาที่นี่เพราะต้องการสั่งเสียรึ” จูฟางหยวนพยายามควบคุมน้ำเสียงของตนให้ดูเรียบนิ่ง แต่สุดท้ายน้ำตาก็ไหลพราก

“อื้ม” ชูเซี่ยตอบอย่างตรงไปตรงมา

จูฟางหยวนอ้าปากหลายครั้ง แต่สุดท้ายก็พูดอะไรไม่ออก เขารู้ดีที่สุดว่าชูเซี่ยเป็นคนยังไง สิ่งที่เธอได้ตัดสินใจแล้วก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลอะไรได้อีก ไม่ว่าจะเป็นชาติที่แล้วหรือปัจจุบัน เธอต่างก็เป็นหมอ มีความเมตตา ช่วยเหลือผู้คน นั่นเป็นสิ่งที่ฝังลึกเข้าไปในเลือดเนื้อ และยิ่งไปกว่านั้นคือเธอยังเป็นคนรักของหลี่เฉินเย่น สละตัวเองเพื่อปกป้องแคว้นเหลียง ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเธอเป็นคนที่มีศีลธรรม

“ถ้าอย่างนั้นเจ้าเรียกข้ามาทำไมกัน ข้า......”

“ให้เจ้าได้พบข้าอีกครั้ง ขอโทษที่ไม่สามารถเดินต่ไปพร้อมกับเจ้าได้แล้ว” ชูเซี่ยพยายามทำให้ตัวเองสงบ แต่ความเศร้าโศกในใจก็ได้ดั่งออกมาเป็นน้ำตาในที่สุด

“หากเจ้ามาเพื่อระบายอารมณ์ ถ้าอย่างนั้นข้าไปดีกว่า นายท่านเหมาและเจ้าถ่านต่างก็พามาหาเจ้าที่นี่แล้ว” จูฟางหยวนไม่กล้าอยู่ที่นี่ต่อ เขากลัวตนจะร้องไห้

ในโลกใบนี้ ชูเซี่ยเป็นคนที่เข้าใจในความสันโดษของตนมากที่สุด หากไม่มีเธอแล้ว......

แต่ว่า นี่เป็นการตัดสินใจของชูเซี่ย เขาควรจะเคารพ......