ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 563
สรุปบท ตอนที่ 563 การพลัดพราก: ชายาเกิดใหม่ของข้า
อ่านสรุป ตอนที่ 563 การพลัดพราก จาก ชายาเกิดใหม่ของข้า โดย ลิ่วเยว่
บทที่ ตอนที่ 563 การพลัดพราก คืออีกหนึ่งตอนเด่นในนิยายโรแมนซ์ ชายาเกิดใหม่ของข้า ที่นักอ่านห้ามพลาด การดำเนินเรื่องในตอนนี้จะทำให้คุณเข้าใจตัวละครมากขึ้น พร้อมกับพลิกสถานการณ์ที่ไม่มีใครคาดคิด เขียนโดย ลิ่วเยว่ อย่างเฉียบคมและลึกซึ้ง
ตอนที่ 563 การพลัดพราก
สุดท้ายอ๋องจิ่วก็ถูกว่านเหลียงไล่ออกไปจนได้ ไปจับตัวหลี่อวิ๋นลี่
แต่พวกเขาหาหลางฟงติ่งจนทั่วแล้ว ก็ยังไม่เจอหลี่อวิ๋นลี่
คนที่เจอหลี่อวิ๋นลี่เป็นคนสุดท้ายก็คืออ๋องจิ่ว หลังจากนั้นเขาก็เหมือนได้ละเหิดไปในอากาศ
เมื่อข่าวนี้ไปถึงราชสำนัก หลี่เฉินเย่นออกคำสั่งให้หลวี่หนิงขยายขอบเขตการค้นหา ไม่ว่าจะเป็นยาแก้พิษของชูเซี่ยหรือกำลังพลของหลี่อวิ๋นลี่ พวกเขาต้องจับตัวหลี่อวิ๋นลี่ให้ได้
แต่ข่าวนี้ก็ทำให้หลี่เฉินเย่นรู้สึกโล่งอกไปที หากหลี่อวิ๋นลี่ยังอยู่ ชูเซี่ยก็ไม่น่าจะตัดสินใจจากไปเร็วอย่างนี้
หลี่เฉินเย่นออกคำสั่งเหล่าหมอหลวงอีกครั้ง ให้รีบหาสาเหตุของพิษให้เจอ และรีบแก้พิษ
หลี่เฉินเย่นยังคงเต็มไปด้วยความหวัง เขาหวังอยากให้ชูเซี่ยรอดพ้นจากเคราะห์ร้ายครั้งนี้......
ชูเซี่ยรู้เรื่องที่หลี่อวิ๋นลี่หนีไปแล้วในช่วงเวลาแรกๆ เมื่อเทียบกับความโมโหและความกังวลของคนอื่นๆแล้ว ชูเซี่ยกลับสงบอย่างยิ่ง
เธอเข้าใจอาจารย์ของตนมากที่สุด ดูเหมือนมีความเมตตา ความจริงกลับเจ้าคิดเจ้าแค้น
เขาเดินออกมาจากนิมิต ก็ได้ตัดสินแล้วว่าหลี่อวิ๋นลี่ต้องตายสถานเดียว
“ว่านสู่น ใหฉองเหลามาเสียหน่อย” ชูเซี่ยพูดกับว่านสู่น
“ทางองค์หญิงจิงม่อ......” ว่านสู่นคิดว่าชูเซี่ยคิดถึงลูกทั้งสองแล้ว พลันอดไม่ได้ที่จะถาม
“ช่างเถอะ ให้เขาสองคนมาที่นี่วันนี้เถอะ ให้ฝ่าบาทมาด้วย ครั้งที่แล้วได้รับปากกับพวกเขาแล้วว่าจะทำอาหารให้พวกเขากิน ไปเชิญแม่ทัพจูมาก่อนเถอะ ให้เขาพานายท่านเหมาและเจ้าถ่านมาด้วย ไม่ได้เจอนาน รู้สึกคิดถึงพวกเขาแล้วล่ะ”
ยังมีอีกหลายคนที่ชูเซี่ยอยากให้พวกเขามา แต่เธอรู้ดีว่า หากรูปแบบใหญ่โตเกินไป เชิญทุกคนที่ตนอยากเจอมา ถ้าอย่างนั้นหลี่เฉินเย่นก็จะเข้าใจจุดประสงค์ของตน ดังนั้นเธอทำได้เพียงควบคุมความละอายในใจ และอดทนกับความอยากเจอพวกเขา
จูฟางหยวนมาถึงอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นชูเซี่ยเพียงแต่ยิ้มอย่างขมขื่นหนึ่งที
“เรียกข้ามาที่นี่เพราะต้องการสั่งเสียรึ” จูฟางหยวนพยายามควบคุมน้ำเสียงของตนให้ดูเรียบนิ่ง แต่สุดท้ายน้ำตาก็ไหลพราก
“อื้ม” ชูเซี่ยตอบอย่างตรงไปตรงมา
จูฟางหยวนอ้าปากหลายครั้ง แต่สุดท้ายก็พูดอะไรไม่ออก เขารู้ดีที่สุดว่าชูเซี่ยเป็นคนยังไง สิ่งที่เธอได้ตัดสินใจแล้วก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลอะไรได้อีก ไม่ว่าจะเป็นชาติที่แล้วหรือปัจจุบัน เธอต่างก็เป็นหมอ มีความเมตตา ช่วยเหลือผู้คน นั่นเป็นสิ่งที่ฝังลึกเข้าไปในเลือดเนื้อ และยิ่งไปกว่านั้นคือเธอยังเป็นคนรักของหลี่เฉินเย่น สละตัวเองเพื่อปกป้องแคว้นเหลียง ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเธอเป็นคนที่มีศีลธรรม
“ถ้าอย่างนั้นเจ้าเรียกข้ามาทำไมกัน ข้า......”
“ให้เจ้าได้พบข้าอีกครั้ง ขอโทษที่ไม่สามารถเดินต่ไปพร้อมกับเจ้าได้แล้ว” ชูเซี่ยพยายามทำให้ตัวเองสงบ แต่ความเศร้าโศกในใจก็ได้ดั่งออกมาเป็นน้ำตาในที่สุด
“หากเจ้ามาเพื่อระบายอารมณ์ ถ้าอย่างนั้นข้าไปดีกว่า นายท่านเหมาและเจ้าถ่านต่างก็พามาหาเจ้าที่นี่แล้ว” จูฟางหยวนไม่กล้าอยู่ที่นี่ต่อ เขากลัวตนจะร้องไห้
ในโลกใบนี้ ชูเซี่ยเป็นคนที่เข้าใจในความสันโดษของตนมากที่สุด หากไม่มีเธอแล้ว......
แต่ว่า นี่เป็นการตัดสินใจของชูเซี่ย เขาควรจะเคารพ......
นายท่านเหมาอึดอัดมาก ส่ายหน้าไม่หยุด และหลุดออกจากอ้อมแขนของชูเซี่ยในที่สุด
เขามองชูเซี่ยอย่างเศร้าโศก ส่ายหน้าไปมา นัยต์ตามีเพียงความสิ้นหวัง
“ไม่ต้องดูแลใครแทนข้าหรอก เจ้าสบายดีก็เพียงพอแล้ว” ตอนที่ชูเซี่ยเริ่มพูดอีกครั้ง น้ำตาได้ทำให้ดวงตาทั้งคู่พร่ามัว
เธอเกลียดตัวเองที่ร้องไห้ง่ายอย่างนี้ แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าเพื่อนเหล่านี้ที่อยู่ข้างเธอมานาน และเมื่อคิดถึงว่านี่เป็นการลาจากครั้งสุดท้ายแล้ว คำพูดที่ได้พูดออกมานั้นอาจเป็นประโยคสุดท้ายแล้ว เธอก็ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้
สุดท้ายนายเจ้าเหมาเองก็ได้หนีไปเหมือนจูฟางหยวน พวกเขาต่างทนเห็นชูเซี่ยเศร้าโศกเสียใจไม่ได้
พวกเขารู้ว่าไม่สามารถขัดขวางไม่ให้เรื่องเกิดได้ สิ่งที่พวกเขาสามารถทำได้ก็มีเพียงการหนี......
พระตำหนักฉ่ายเหว่ยกลับไปเงียบเหงาอีกครั้ง นี่เป็นจุดจบที่เธอได้คาดการณ์ไว้แล้ว แต่เพียงแค่ได้บอกลาพวกเขา สำหรับชูเซี่ยแล้ว แค่นี้ก็เพียงพอแล้วล่ะ
ชูเซี่ยมาถึงห้องครัว ล้างมือแล้วต้มซุป เพื่อคนที่ตนรัก เพื่อลูกๆของตน
ความรู้สึกมีความสุขและอุ่นใจ ความรู้สึกเสียดายและเศร้าโศก ล้วนได้กลายเป็นส่วนหนึ่งของอาหารที่พวกเขาชอบกินเหล่านั้น
หม่าล่ากุ้งลอบสเตอร์มินิ ปลาต้มน้ำ และอาหารอื่นๆที่หลี่เฉินเย่นชอบกิน ทั้งหมดนี้ใช้แรงของชูเซี่ยไปเกือบหมด ทำเสร็จเขาก็รีบไปอาบน้ำแต่งตัว เธอไม่ต้องการให้หลี่เฉินเย่นและลูกๆเห็นว่า แค่อาหารมื้อเดียวทำให้ตนเหงื่อไหลเต็มหลัง
เมื่อเธอแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว ก็ได้ใช้เครื่องสำอางปิดความซีดเซียวของใบหน้า ขณะที่เดินออกมานั้น หลี่เฉินเย่น จิงม่อและฉองเหลาได้นั่งอยู่ตรงโต๊ะอาหารแล้ว
สิ่งที่ผิดแปลกไปจากทุกครั้งที่ผ่านมาคือ ครั้งนี้เมื่อจิงม่อและฉองเหลาได้เห็นหม่าล่ากุ้งลอบสเตอร์มินิแล้วยังสามารถควบคุมตนเองได้ พวกเขานั่งอยู่ที่นั่นอย่างเงียบๆ ราวกับว่ารู้ความแฝงของกับข้าวมื้อนี้แต่แรกแล้ว ชูเซี่ยอดไม่ได้ที่จะมองไปที่ใบหน้าของพวกเขา ดวงตาของพวกเขายังคงเป็นประกายแวววับ ราวกับว่ายังไม่รู้ว่าวันนี้เป็นวันพิเศษ
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ชายาเกิดใหม่ของข้า
ฉากนี้คือ..เจ็บหัวใจ😭😭😭...