ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 562

ตอนที่ 562 ความรักลึกซึ้ง

“สมควรตาย หนีไปอีกจนได้” เชียนซานสบถเสียงเบา

ตอนที่ปฐมกษัตริย์ทรงฆ่าล้างรุ่นพ่อของหลี่เฉินเย่นเขาหนีไปได้ หลังจากนั้นเขาปรากฎตัวทำให้ปฐมกษัตริย์ลุ่มหลง แล้วทำให้พ่อลูกแตกคอกัน ฝ่าบาทและเจ้าสำนักก็ยากยิ่งกว่า ห้าปีก่อนหน้านี้ที่มารปฏิรูปราชสำนักเขาก็หนีไป ในห้าปีนี้ได้สร้างปัญหาให้ฝ่าบาทไม่น้อย และสถานการณ์ที่เจ้าสำนักเป็นอยู่ในตอนนี้ก็เป็นฝีมือของเขา หากครั้งนี้ปล่อยให้เขาหนีไปได้อีก ใครจะรู้ว่าในอนาคตข้างหน้าเขาจะก่อเรื่องอะไรอีก

“หลวี่หนิง เจ้ากลับมาอีกทำไม รีบตามไปสิ ข้าก็จะไปด้วย” ขณะที่เชียนซานกำลังตำหนิหลวี่หนิง พลันก้าวขาวิ่งออกไปด้วย

ว่านเหลียงที่เพิ่งฟื้นร่างกายยังอ่อนแอมาก พอพยายามนั่งตัวตรงได้ก็จะตามไปด้วย

“ตอนนี้ร่างกายเจ้ายังอ่อนแออยู่มาก พักผ่อนก่อนเถอะ” ก่อนหน้านี้อ๋องจิ่วยังคิดอยู่ว่าจะเผชิญหน้ากับว่านเหลียงอย่างไรดี แต่เมื่อเห็นเธอลุกอย่างเร่งรีบ คำพูดร้อยพันในใจก็กลายเป็นประโยคเดียว

“หากไม่ฆ่าหลี่อวิ๋นลี่ให้ตาย ภารกิจของข้าก็ถือว่าไม่สำเสร็จ” ว่านเหลียงถลึงตาใส่อ๋องจิ่วหนึ่งที ยังคงดื้อดึงที่จะลุกขึ้นยืนให้ได้

แต่ร่างกายของว่านเหลียงอ่อนเปลี้ยเกินไป เมื่อสองเท้าสัมผัสกับพื้น คนทั้งคนก็ได้ล้มลงบนเตียง

“หากรู้ว่าต้องเป็นอย่างนี้จะจับหลี่เฉินเย่นให้ได้ก่อนแล้วค่อยฆ่าตัวตาย ช่าง......” ว่านเหลียงพึมพำ แต่คิดไม่ถึงว่าอ๋องจิ่วจะได้ยินสิ่งที่เธอพูด

“ทำไมต้องฆ่าตัวตายล่ะ ข้าดูแลเจ้าไม่ดี หรือ.......” อ๋องจิ่วถามขึ้น เขามีคำตอบของตนแล้วล่ะ ที่ถาม เพียงเพื่อต้องการยืนยันคำตอบของตนว่าถูกหรือไม่เท่านั้น

“ใครจะสนใจเจ้ากัน ข้าเพียงแต่ไม่ต้องการทำให้เจ้าสำนักลำบาก หลี่อวิ๋นลี่บอกว่าในการช่วยข้าต้องใช้เลือดของเจ้าสำนัก ข้าจะรู้ได้อย่างไรว่าใช้เพียงเท่านี้ก็เพียงพอแล้ว” ว่านเหลียงพูดอย่างหงุดหงิด เธอเองก็เพิ่งรู้หลายจากที่พิษถอนแล้ว สิ่งที่ตนเคยคิดที่ว่าต้องเลือกระหว่างตนและเจ้าสำนักนั้นไม่มีอยู่จริงเลย......

คิดแล้วเธอรู้สึกว่าเรื่องที่ตนฆ่าตัวตายนี้ ช่างโง่เง่าเหลือเกิน ไม่เพียงแต่เลือกเวลาผิดไป สิ่งที่ผลักดันให้ทำก็เหลวไหล แม้กระทั่งวิธีที่ใช้ก็ยัง...... หากตนไม่เลือกกรีดข้อแขน อย่างน้อยๆตอนนี้ยังมีแรงไปตามตัวหลี่อวิ๋นลี่

อ๋องจิ่วมองว่านเหลียงที่สีหน้าเสียใจ พลันอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ

“ข้าเกือบตายไปแล้ว เจ้ายังมาหัวเราะอีก” ว่านเหลียงถลึงตาอย่างโมโหใส่อ๋องจิ่วหนึ่งที และพูดขึ้น

เมื่อเห็นว่านเหลียงที่มีชีวิตชีวา รอยยิ้มของอ๋องจิ่วชัดเจนกว่าเดิม ราวกับแสงแรกในวัน ที่เต็มไปด้วยความปีติ

“อ๋องจิ่ว เจ้าไปตามตัวหลี่อวิ๋นลี่แทนข้า หากหาหลี่อวิ๋นลี่เจอข้าจะอภัยให้เจ้า” แม้ว่านเหลียงจะเชื่อถือไม่ค่อยได้ แต่ก็รู้ดีว่าสิ่งสำคัญที่สุดในตอนนี้ก็คือตามไปเก็บหลี่อวิ๋นลี่ หากจับหลี่อวิ๋นลี่ไม่ได้ แม้จะเผาหลางฟงติ่งยังไง ความสุขแห่งชัยชนะก็จะลดลงครึ่งหนึ่ง

“ข้าจะไปตามตัวหลี่อวิ๋นลี่แน่นอน ไม่อย่างนั้นก็จะมีปัญหาตามมาอีกอย่างไม่หยุดไม่หย่อน แต่เรื่องที่ข้ารู้สึกจนปัญญาก็คือ ข้าทำอะไรผิดไปงั้นรึ ถึงต้องการการอภัยจากเจ้า”

อ๋องจิ่วพูดด้วยรอยยิ้ม เพียงแค่ได้มองรอยยิ้มของอ๋องจิ่ว ความมีเหตุมีผลของว่านเหลียงก็ลดลงไม่น้อย

“หากไม่ได้เป็นเพราะว่ากลัวเจ้าจะลำบากใจ ข้าจะฆ่าตัวตายทำไมกัน การตายต้องการความกล้านะ เจ้าเป็นคนให้ความกล้านั้นแก่ข้า ไม่อย่างนั้นข้าไม่เลือกที่จะตายหรอก” ว่านเหลียงยื่นมือออกไปจับมือของอ๋องจิ่วไว้ คำพูดก็เริ่มมีเหตุมีผล

ความจริงแล้วอ๋องจิ่วรู้แต่แรกแล้ว ว่าเธอรู้ว่าตนถูกยาพิษ หากการแก้พิษต้องทำร้ายชูเซี่ย ที่เขาเลือกการตายประเด็นหนึ่งคือชูเซี่ยเป็นเจ้าสำนักที่ตนเคารพ อีกหนึ่งประเด็นสำคัญก็คือเธอไม่ต้องการให้ตนรู้สึกลำบากใจ