ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 561
สรุปบท ตอนที่ 561 หลี่อวิ๋นลี่ได้หนีไปแล้ว: ชายาเกิดใหม่ของข้า
สรุปตอน ตอนที่ 561 หลี่อวิ๋นลี่ได้หนีไปแล้ว – จากเรื่อง ชายาเกิดใหม่ของข้า โดย ลิ่วเยว่
ตอน ตอนที่ 561 หลี่อวิ๋นลี่ได้หนีไปแล้ว ของนิยายโรแมนซ์เรื่องดัง ชายาเกิดใหม่ของข้า โดยนักเขียน ลิ่วเยว่ เต็มไปด้วยจุดเปลี่ยนสำคัญในเรื่องราว ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยปม ตัวละครตัดสินใจครั้งสำคัญ หรือฉากที่ชวนให้ลุ้นระทึก เหมาะอย่างยิ่งสำหรับผู้อ่านที่ติดตามเนื้อหาอย่างต่อเนื่อง
ตอนที่ 561 หลี่อวิ๋นลี่ได้หนีไปแล้ว
หมอได้หยุดเลือดให้ว่านเหลียงตามสายตาของอ๋องจิ่ว แม้จะยังอยู่ในอาการโคม่า แต่ก็ถือว่าปลอดภัยแล้ว
ข้างนอกยังคงชุลมุนวุ่นวาย ได้ยินเสียงต่อสู้กันอย่างชัดเจน เพียงแต่ทั้งหมดนี้ ราวกับว่าไม่เกี่ยวข้องกับอ๋องจิ่ว ไม่เกี่ยวข้องกับว่านเหลียง
อ๋องจิ่วปล่อยมือของว่านเหลียงในที่สุด เขานำมือของว่านเหลียงเข้าไปในผ้าห่ม จากนั้นลุกขึ้นยืนอย่างช้าๆ แล้วเดินตรงไปยังตำหนักใหญ่ที่หลี่อวิ๋นลี่อาศัยอยู่
เสียงฆ่าฟันกันนอกตำหนักใหญ่ดังไม่หยุดหย่อน แต่เมื่อเห็นอ๋องจิ่วเดินตรงมายังตำหนักใหญ่ ผู้คนที่กำลังต่อสู้กันนั้นพลันหยุดการเคลื่อนไหลลง
หลี่อวิ๋นลี่นี่อยู่ในตำหนักใหญ่ สมเสื้อสีม่วงอ่อนที่มีมังกรปักอยู่ ราวกับว่ามังกรนั้นจะสามารถลอยออกมาจากแผ่นฟ้า เขานั่งอยู่บนเก้าอี้กว้างใหญ่ในตำหนักใหญ่ และตกแต่งเล็บมือของตนอย่างตั้งใจ
เมื่อได้ยินฝีเท้าของอ๋องจิ่ง เขาจึงเงยหน้าขึ้น บนหน้ามีรอยยิ้มจางๆ แต่เปี่ยมไปด้วยความอาฆาต
“อาอ๋องจิ่วที่มาที่นี่ในตอนนี้ เพราะต้องการตายพร้อมข้าใช่หรือไม่”
“เจ้าคนเดียวที่ต้องตาย ข้าไม่เคยคิดจะตายพร้อมเจ้า” อ๋องจิ่วน้ำเสียงหนักแน่น
“อาอ๋องจิ่วตัดสินคนเดียวไม่ได้หรอก” หลี่อวิ๋นล่ายังคงพูดด้วยรอยยิ้ม แต่ความสนใจของเขาก็ยังกับเล็บมือของตน ท่าทางในการพูดนี้ราวกับว่ากำลังพูดเรื่องไร้สาระทั่วไป
“ข้าสามารถส่งเจ้าออกไปจากที่นี่ได้” ในที่สุดอ๋องจิ่วก็เริ่มพูด
เมื่อหลี่อวิ๋นลี่ได้ยินพลันหันกลับไปมองอ๋องจิ่ว เขาจ้องไปที่ใบหน้าของอ๋องจิ่ว และพูดอย่างจริงจังว่า “ข้ารู้ว่าอาอ๋องจิ่วไม่ธรรมดา แต่อยู่ต่อข้ากลับ...... เพียงแต่ไม่ทราบว่าอาอ๋องจิ่วจะใช้คนของชูเซี่ยส่งข้าออกไปจากที่นี่ หรือใช้กำลังตนเอง”
“ข้าอยากช่วยเจ้า ก็ต้องใช้กำลังของข้าสิ” อ๋องจิ่วพูดเรียบๆ
“ข้าดูเจ้าผิดไปจริงๆ” หลี่เฉินเย่นอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ เขาคิดว่าหากขังอ๋องจิ่วไว้ในหลางฟงติ่ง เขาก็จะสามารถ...... แต่คิดไม่ถึงว่าเขาก็แอบรวบรวมกำลังพลของตนเองสำเร็จจนได้
“นี่อาจเป็นโอกาสเดียวของเจ้าก็ได้ และเป็นโอกาสสุดท้ายที่ข้าจะให้เจ้า” อ๋องจิ่วไม่อยากพูดอะไรแบบนี้กับหลี่อวิ๋นลี่ เขาไม่เหมือนหลี่อวิ๋นลี่ หลายปีมานี้หลี่อวิ๋นลี่พยายามคิดวิธีช่วงชิงราชบัลลังก์ แต่สิ่งที่เขาขอมีเพียงแค่ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นขอแค่ให้ตนยังมีชีวิต
แน่นอนว่า หากมีกำลังมากพอ นอกจากสามารถมีชีวิตต่อไปแล้ว เขาก็จะทำเรื่องที่ไม่เกินความสามารถของตนด้วย ถือเป็นการไถ่บาป
“อาอ๋องจิ่วช่างเมตตากับข้าเสียจริง ข้าคิดว่าหากข้าวางยาชูเซี่ย วางยาผู้หญิงที่เจ้ารัก เจ้าจะเกลียดข้าเข้ากระดูก และต้องการให้ข้าตายๆไป แต่คิดไม่ถึงว่าท่านจะคิดถึงเรื่องที่ข้าเป็นสายเลือดตระกูลหลี่ด้วย......”
“แต่ข้ามีข้อแม้” อ๋องจิ่วมองดูสายตาของหลี่เฉินเย่นที่กำลังได้ใจ และพูดด้วยเสียงเบา
หลี่อวิ๋นลี่ชะงัก เขามองอ๋องจิ่ว รอยยิ้มตรงมุมปากชัดขึ้นกว่าเดิม เขาคิดไม่ถึงว่าจะมีวันที่อ๋องจิ่วมีข้อแม้กับตน
เห็นหลี่อวิ๋นลี่ไม่ได้พูดอะไร อ๋องจิ่วพูดขึ้นว่า “ข้าต้องการยาแก้พิษของชูเซี่ย”
หลี่อวิ๋นลี่มองดูอ๋องจิ่ว และจู่ๆก็หัวเราะไม่หยุด หัวเราะจนน้ำตาไหล จึงมองไปทางอ๋องจิ่วอีกครั้ง และพูดว่า “ทำไมอาอ๋องจิ่วคิดว่าข้าจะทำข้อแลกเปลี่ยนนี้กับเจ้าล่ะ คนที่ต้องการยาแก้พิษนี้มีเยอะมาก จื่อสวี้ หนานจ้าว โดยเฉพาะหลี่เฉินเย่น เพียงแค่เอายาแก้พิษออกมา พวกเขาต่างทำตามข้อแม้ของข้าได้ ทำไมข้าต้องให้อาอ๋องจิ่วล่ะ เพราะเป็นสายเลือดเดียวกันงั้นรึ เพราะหลายปีมานี้ชีวิตเจ้ามีความสุขมากกว่าข้างั้นรึ”
คำพูดของหลี่อวิ๋นลี่เริ่มมีความผิดปกติ พูดจบ เขายังคงมองอ๋องจิ่วด้วยรอยยิ้ม แต่ในดวงตาเปี่ยมด้วยความไม่พอใจและความอิจฉา
หลายปีมานี้ เขาไม่กล้าพูดมาโดยตลอด และไม่กล้าที่จะยอมรับ ที่เขาเก็บอ๋องจิ่วไว้ข้างกาย เพราะต้องการให้เขาหมดซึ่งหนทาง ต้องการเห็นเขาหมดซึ่งกำลัง
แต่ตอนนี้รู้สึกว่า ทุกอย่างเป็นเพียงความฝันที่อ๋องจิ่วสร้างขึ้นเท่านั้น เขาสามารถหลุดพ้นจากการควบคุมของตนอย่างสิ้นเชิง เขาไม่จำเป็นต้องทำเหมือนหมดซึ่งหนทาง หมดซึ่งกำลังแบบนี้ อ๋องจิ่วทำให้ความภาคภูมิใจของเขาหลายปีมานี้กลายเป็นแค่เรื่องตลก
ดังนั้นตอนนี้ เขาจะไม่ทำให้อ๋องจิ่วสมความปรารถนาอย่างแน่นอน
ห้องใต้ดิน ในนั้นมีแสงของเปลวเทียน
เขาเดินเข้าไปในห้องใต้ดินพร้อมรอยยิ้ม ฝีเท้าเชื่องช้า ไม่เหมือนว่ากำลังหนี เหมือนไปตามนัดใครสักคนเสียมากกว่า
หลังจากที่เขาจากไปแล้ว ทางเข้าของห้องใต้ดินนั้นก็ปิดลง ในตำหนักใหญ่นั้น ทุกอย่างได้กลับสู่สภาพเดิม
ตอนที่คนของหลวี่หนิงและเชียนซานบุกเข้าไปในตำหนักใหญ่นั้น สิ่งที่เห็นมีเพียงความว่างเปล่า ในตำหนักเปลวเทียนสว่างไสว ทำให้ใจของผู้คนที่บุกเข้ามาวุ่นวายในพริบตา
“ค้น” หาร่องรอยของหลี่อวิ๋นลี่ไม่เจอ คนที่มีหน้าที่ค้นได้รวมตัวในตำหนักใหญ่ รอคำสั่งจากหลวี่หนิง
เมื่อหาหลี่อวิ๋นลี่ไม่เจอ คำสั่งของลี่หนิงก็มีเพียงคำว่าค้นเท่านั้น
ค้นต่อไป ยังไงก็ต้องหาหลี่อวิ๋นลี่ให้เจอ
แต่ว่า หลี่อวิ๋นลี่เป็นเหมือนน้ำที่ละเหยไป เก้าอี้ที่ประดับอยู่ตรงนั้นตามปกติ วางอยู่ตรงหน้าพวกเขานั่นเอง แต่ไม่มีใครรู้ ที่นั่นมีทางลับให้หลี่อวิ๋นลี่หนีไปได้
หลวี่หนิงทำได้เพียงไปหาอ๋องจิ่ว ก่อนที่พวกเขาจะออกเดินทาง ชูเซี่ยก็ได้ย้ำแล้วว่า หากพบเจอปัญหาอะไรให้ไปหาอ๋องจิ่ว อ๋องจิ่วเป็นคนกันเอง
ตอนที่หลวี่หนิงไปถึง พิษของว่านเหลียงได้คลายแล้ว
ชูเซี่ยคิดไว้แล้วว่าว่านเหลียงต้องถูกยาพิษแน่นอน เพราะคนที่ถูกพิษล้วนเป็นคนที่เคยถูกพาแล้ว ว่านเหลียงเองก็เคยถูกพิษสื่อรื่อล่วน
“หลวี่หนิง เจ้ามีที่นี่ทำไม จับหลี่อวิ๋นลี่ได้หรือยัง” เห็นพิษของว่านเหลียงคลายแล้ว คนที่เชียนซานเป็นกังวลที่สุดในตอนนี้ก็เหลือเพียงหลี่อวิ๋นลี่ หลี่อวิ๋นลี่ที่ทำร้ายเจ้าสำนัก ตอนนี้เธอยากจะฆ่าเขาให้เหลือเพียงขี้เถ้าจริงๆ แต่คำตอบที่ได้กลับเป็นใบหน้าผิดหวังของหลวี่หนิง
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ชายาเกิดใหม่ของข้า
ฉากนี้คือ..เจ็บหัวใจ😭😭😭...