ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 561

ตอนที่ 561 หลี่อวิ๋นลี่ได้หนีไปแล้ว

หมอได้หยุดเลือดให้ว่านเหลียงตามสายตาของอ๋องจิ่ว แม้จะยังอยู่ในอาการโคม่า แต่ก็ถือว่าปลอดภัยแล้ว

ข้างนอกยังคงชุลมุนวุ่นวาย ได้ยินเสียงต่อสู้กันอย่างชัดเจน เพียงแต่ทั้งหมดนี้ ราวกับว่าไม่เกี่ยวข้องกับอ๋องจิ่ว ไม่เกี่ยวข้องกับว่านเหลียง

อ๋องจิ่วปล่อยมือของว่านเหลียงในที่สุด เขานำมือของว่านเหลียงเข้าไปในผ้าห่ม จากนั้นลุกขึ้นยืนอย่างช้าๆ แล้วเดินตรงไปยังตำหนักใหญ่ที่หลี่อวิ๋นลี่อาศัยอยู่

เสียงฆ่าฟันกันนอกตำหนักใหญ่ดังไม่หยุดหย่อน แต่เมื่อเห็นอ๋องจิ่วเดินตรงมายังตำหนักใหญ่ ผู้คนที่กำลังต่อสู้กันนั้นพลันหยุดการเคลื่อนไหลลง

หลี่อวิ๋นลี่นี่อยู่ในตำหนักใหญ่ สมเสื้อสีม่วงอ่อนที่มีมังกรปักอยู่ ราวกับว่ามังกรนั้นจะสามารถลอยออกมาจากแผ่นฟ้า เขานั่งอยู่บนเก้าอี้กว้างใหญ่ในตำหนักใหญ่ และตกแต่งเล็บมือของตนอย่างตั้งใจ

เมื่อได้ยินฝีเท้าของอ๋องจิ่ง เขาจึงเงยหน้าขึ้น บนหน้ามีรอยยิ้มจางๆ แต่เปี่ยมไปด้วยความอาฆาต

“อาอ๋องจิ่วที่มาที่นี่ในตอนนี้ เพราะต้องการตายพร้อมข้าใช่หรือไม่”

“เจ้าคนเดียวที่ต้องตาย ข้าไม่เคยคิดจะตายพร้อมเจ้า” อ๋องจิ่วน้ำเสียงหนักแน่น

“อาอ๋องจิ่วตัดสินคนเดียวไม่ได้หรอก” หลี่อวิ๋นล่ายังคงพูดด้วยรอยยิ้ม แต่ความสนใจของเขาก็ยังกับเล็บมือของตน ท่าทางในการพูดนี้ราวกับว่ากำลังพูดเรื่องไร้สาระทั่วไป

“ข้าสามารถส่งเจ้าออกไปจากที่นี่ได้” ในที่สุดอ๋องจิ่วก็เริ่มพูด

เมื่อหลี่อวิ๋นลี่ได้ยินพลันหันกลับไปมองอ๋องจิ่ว เขาจ้องไปที่ใบหน้าของอ๋องจิ่ว และพูดอย่างจริงจังว่า “ข้ารู้ว่าอาอ๋องจิ่วไม่ธรรมดา แต่อยู่ต่อข้ากลับ...... เพียงแต่ไม่ทราบว่าอาอ๋องจิ่วจะใช้คนของชูเซี่ยส่งข้าออกไปจากที่นี่ หรือใช้กำลังตนเอง”

“ข้าอยากช่วยเจ้า ก็ต้องใช้กำลังของข้าสิ” อ๋องจิ่วพูดเรียบๆ

“ข้าดูเจ้าผิดไปจริงๆ” หลี่เฉินเย่นอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ เขาคิดว่าหากขังอ๋องจิ่วไว้ในหลางฟงติ่ง เขาก็จะสามารถ...... แต่คิดไม่ถึงว่าเขาก็แอบรวบรวมกำลังพลของตนเองสำเร็จจนได้

“นี่อาจเป็นโอกาสเดียวของเจ้าก็ได้ และเป็นโอกาสสุดท้ายที่ข้าจะให้เจ้า” อ๋องจิ่วไม่อยากพูดอะไรแบบนี้กับหลี่อวิ๋นลี่ เขาไม่เหมือนหลี่อวิ๋นลี่ หลายปีมานี้หลี่อวิ๋นลี่พยายามคิดวิธีช่วงชิงราชบัลลังก์ แต่สิ่งที่เขาขอมีเพียงแค่ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นขอแค่ให้ตนยังมีชีวิต

แน่นอนว่า หากมีกำลังมากพอ นอกจากสามารถมีชีวิตต่อไปแล้ว เขาก็จะทำเรื่องที่ไม่เกินความสามารถของตนด้วย ถือเป็นการไถ่บาป

“อาอ๋องจิ่วช่างเมตตากับข้าเสียจริง ข้าคิดว่าหากข้าวางยาชูเซี่ย วางยาผู้หญิงที่เจ้ารัก เจ้าจะเกลียดข้าเข้ากระดูก และต้องการให้ข้าตายๆไป แต่คิดไม่ถึงว่าท่านจะคิดถึงเรื่องที่ข้าเป็นสายเลือดตระกูลหลี่ด้วย......”

“แต่ข้ามีข้อแม้” อ๋องจิ่วมองดูสายตาของหลี่เฉินเย่นที่กำลังได้ใจ และพูดด้วยเสียงเบา

หลี่อวิ๋นลี่ชะงัก เขามองอ๋องจิ่ว รอยยิ้มตรงมุมปากชัดขึ้นกว่าเดิม เขาคิดไม่ถึงว่าจะมีวันที่อ๋องจิ่วมีข้อแม้กับตน

เห็นหลี่อวิ๋นลี่ไม่ได้พูดอะไร อ๋องจิ่วพูดขึ้นว่า “ข้าต้องการยาแก้พิษของชูเซี่ย”

หลี่อวิ๋นลี่มองดูอ๋องจิ่ว และจู่ๆก็หัวเราะไม่หยุด หัวเราะจนน้ำตาไหล จึงมองไปทางอ๋องจิ่วอีกครั้ง และพูดว่า “ทำไมอาอ๋องจิ่วคิดว่าข้าจะทำข้อแลกเปลี่ยนนี้กับเจ้าล่ะ คนที่ต้องการยาแก้พิษนี้มีเยอะมาก จื่อสวี้ หนานจ้าว โดยเฉพาะหลี่เฉินเย่น เพียงแค่เอายาแก้พิษออกมา พวกเขาต่างทำตามข้อแม้ของข้าได้ ทำไมข้าต้องให้อาอ๋องจิ่วล่ะ เพราะเป็นสายเลือดเดียวกันงั้นรึ เพราะหลายปีมานี้ชีวิตเจ้ามีความสุขมากกว่าข้างั้นรึ”

คำพูดของหลี่อวิ๋นลี่เริ่มมีความผิดปกติ พูดจบ เขายังคงมองอ๋องจิ่วด้วยรอยยิ้ม แต่ในดวงตาเปี่ยมด้วยความไม่พอใจและความอิจฉา

หลายปีมานี้ เขาไม่กล้าพูดมาโดยตลอด และไม่กล้าที่จะยอมรับ ที่เขาเก็บอ๋องจิ่วไว้ข้างกาย เพราะต้องการให้เขาหมดซึ่งหนทาง ต้องการเห็นเขาหมดซึ่งกำลัง

แต่ตอนนี้รู้สึกว่า ทุกอย่างเป็นเพียงความฝันที่อ๋องจิ่วสร้างขึ้นเท่านั้น เขาสามารถหลุดพ้นจากการควบคุมของตนอย่างสิ้นเชิง เขาไม่จำเป็นต้องทำเหมือนหมดซึ่งหนทาง หมดซึ่งกำลังแบบนี้ อ๋องจิ่วทำให้ความภาคภูมิใจของเขาหลายปีมานี้กลายเป็นแค่เรื่องตลก

ดังนั้นตอนนี้ เขาจะไม่ทำให้อ๋องจิ่วสมความปรารถนาอย่างแน่นอน