ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 560

ตอนที่ 560 สองทางเลือกที่ยากที่จะเลือก

อ๋องจิ่วไม่ได้ตอบคำถามว่านเหลียง เขาไม่รู้ว่า ท่าทางหลีกหนีแบบนี้ของตนนี้สำหรับว่านเหลียงแล้วมันคือคำตอบแล้วล่ะ

เขารักแต่เจ้าสำนักจริงๆ หากเธออยู่กับเจ้าสำนัก อ๋องจิ่วต้องเลือกเจ้าสำนักอย่างแน่นอน

แต่ว่านเหลียงกลับไม่รู้สึกอิจฉาแม้แต่น้อย เจ้าสำนักของเธอ น่าจะเป็นผู้หญิงที่ผู้ชายทุกคนบนโลกใบนี้ฝันใฝ่

เพียงแต่คิดถึงตรงนี้ ใจของเธอก็เต็มไปด้วยความขมขื่น......

เธอหวังอยากให้อ๋องจิ่วสนใจเธอสักนิด......

เมื่อไม่มีเส้นทางของอ๋องจิ่วแล้ว ว่านเหลียงก็ได้ทำขึ้นมาใหม่อีกหนึ่งฉบับ และใช้ช่องทางของพรรคมังกรเหินส่งออกไป

แม้พักนี้จะชินกับการให้อ๋องจิ่วจัดการธุระแทนตัวเองแล้ว แต่เรื่องนี้มันเกี่ยวข้องกับพรรคมังกรเหิน เธอไม่สามารถตามใจอ๋องจิ่วได้

ว่านเหลียงรู้สึกว่า ท่านเจ้าสำนักต้องรอคอยข่าวสารจากตนอย่างแน่นอน

ข่าวสารส่งออกไปไม่ถึงสองชั่วยาม ทหารที่รายล้อมหลางฟงติ่งก็เริ่มโจมตีอีกครั้ง เมื่อได้ยินเสียงต่อสู้ข้างนอก ในที่สุดว่านเหลียงก็รู้สึกโล่งอกไปที

ในฐานะที่เป็นคนของพรรคมังกรเหิน สิ่งที่เธอสามารถทำเพื่อเจ้าสำนัก ทำเพื่อพรรคมังกรเหินก็มีเพียงเท่านี้แล้วล่ะ......

เธอเชื่อใจเจ้าสำนักของเธอ เชื่อในเพื่อนของเธอ เชื่อในเพื่อนร่วมสงครามของเธอว่าต้องบุกเข้ามาได้อย่างแน่นอน ที่ซุกหัวนอนที่สุดท้ายของหลี่อวิ๋นลี่ต้องถูกทำลายอย่างแน่นอน

ไม่เสียเปล่าเลยกับการอดหลับอดนอนของตนในช่วงเวลาที่อยู่หลางฟงติ่ง

เพราะมีชายผู้นั้น วันเวลาแห่งความทุกข์เหล่านี้จึงผ่านไปอย่างรวดเร็ว......

อย่างไรก็ตาย ก็ต้องขอบคุณเขาเหมือนกัน

ในหัวเห็นพบที่อ๋องจิ๋วมองตนเองอย่างจนปัญญา ตรงมุมปากของชูเซี่ยก็มีรอยยิ้มปรากฎอีกครั้ง

เธอยกดาบสั้นขึ้น กรีดไปที่ข้อแขนของตัวเอง......

เธอรู้สึกถึงความผิดแปลกไปของร่างกายแล้วล่ะ แต่เธอต้องการให้หลี่อวิ๋นลี่ผิดหวัง เธอจะให้เจ้าสำนักสละตนเพื่อช่วยตัวเองได้อย่างไรกัน

เธอรู้สึกว่าจุดประสงค์ที่ตนมีชีวิตอยู่ก็เพื่อให้เจ้าสำนักมีชีวิตต่อ เธอจะยอมให้ตัวเองทำร้ายเจ้าสำนักได้อย่างไรกัน

ยิ่งไปกว่านั้น ชูเซี่ยนอกจากจะเป็นเจ้าสำนักที่เธอเคารพแล้ว ยังเป็นคนที่อ๋องจิ่วคิดถึงอยู่ตลอดเวลาด้วย

ดังนั้น เธอยอมตาย ก็ไม่ยอมทำให้อ๋องจิ่วเศร้าโศกเสียใจ

ว่านเหลียงรู้สึกว่าตนเริ่มไม่ได้สติ แต่เสียฆ่าฟันกันกลับใกล้เข้ามาทุกที

ตอนนี้ก็สามารถจากไปอย่างไร้ความกังวลแล้ว

ว่านเหลียงยิ้มมุมปาก แล้วค่อยๆล้มลงบนเตียง ราวกับดอกไม้ที่เหี่ยวเฉา ไร้จิตวิญญาณ

อ๋องจิ่วเก็บข่าวของว่านเหลียงไว้ ไม่ได้บอกคนของพรรคมังกรเหิน เพราะความเห็นแก่ตัวของตน

เขารู้จักชูเซี่ยดี เขากลัวว่าหลางฟงติ่งจะเป็นสิ่งที่ชูเซี่ยห่วงใยที่สุด

ดังนั้น เขาไม่กล้าที่จะช่วยหลวี่หนิงและเชียนซานโจมตีหลางฟงติ่ง แม้หลางติ่งฟงในตอนนี้จะวุ่นวายยิ่งนักก็ตาม

หากไม่มีอาวุธของเขาเฟลหลง และไม่มีทหารห้าหมื่นนายแล้ว หลี่อวิ๋นลี่ก็เป็นเหมือนนกที่ถูกถอนขนไปหมดแล้ว

การเผชิญหน้ากับการโจมตีของทหารหลวงนั้น หลี่อวิ๋นลี่แทบจะไม่สามารถรับมือได้

แต่ว่า เมื่อได้ยินเสียงฆ่าฟันกันข้างนอก อ๋องจิ่วพลันรู้สึกยินดีและโลดเต้นด้วยความปลาบปลื้ม เพราะอย่างไรก็ตาม นี่เป็นชัยชนะที่เขาคาดหวังมานาน

แม้ชัยชนะครั้งนี้จะไม่ใช่ของตน แต่มันก็เป็นชัยชนะของชูเซี่ย