ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 587

แม้หลีฉางอันบอกว่าจะพาจิงโม่ออกมาจากซุ้มของเฉินหยวนชิงให้ได้แต่เขาทำมาทุกวิธีแล้วก็เจอกับจิงโม่ไม่ได้

เพื่อทำเป็นไม่อยู่ในซุ้มจิงโม่ก็จะช่วยเฉินหยวนชิงทุกอย่างนอกจากจะเป็นเด็กดีนางก็ยังจะช่วยเฉินหยวนชิงเทชาเทน้ำให้เขาดื่มนวดให้เขาตอนเหนื่อยๆแม้นางจะแรงน้อยแต่เฉินหยวนชิงก็สบายมาก

เวลาที่เหลือจิงโม่ก็นั่งอ่านหนังสือมุมห้องเงียบๆแม้จะมีทหารเข้าๆออกๆก็ไม่มีใครสังเกตเห็นนาง

หน้าจิงโม่เริ่มหายบวมเพื่อนางจะได้อยู่ต่อนางก็บีบหน้าตัวเองแรงๆทุกครั้งก็เจ็บจนร้องไห้แต่ก็ยังทน

เพื่อถามที่ซ่อนของป้ายเสืยทุกครั้งก็ต้องรอให้เฉินหยวนชิงหลับก่อนนางถึงจะหลับตามเป็นแบบนี้มาตลอดห้าวันก็ยังหาป้ายเสืยไม่เจอ

จิงโม่ก็เริ่มสงสัยว่าเฉินหยวนชิงไม่ได้เอาป้ายเสืยไว้ในซุ้มเพราะนางสังเกตตอนเก็บกวาดห้องนางก็หาทั่วแล้ว

จิงโม่ก็ไม่เจออะไรเฉินหยวนชิงก็เริ่มสงสัยตัวเองจนกระทั่งวันหนึ่งเขาทนไม่ได้เดินมาข้างๆจิงโม่และมองเข้าไปในตานางเหมือนสงสัยมาก

“ท่านแม่ทัพมีอะไรจะพูดกับข้างั้นเหรอ?”จิงโม่โดนเข้ามองจนเริ่มลนลานและนางก็ถามไป

“เจ้าชื่ออะไร?”

“จินเป่า”จิงโม่พูดเสียงเบานางอยู่ที่เมืองหนานซานมีเพื่อนที่ชื่อจินเป่าอยู่จริงแต่จินเป่าออกจากเมืองหนานซานไปกับครอบครัวก่อนที่เราจะไป

จินเป่าเป็นข้ออ้างที่ดีที่สุดที่นางมาหาเฉินหยวนชิงเฉินหยวนชิงอยากจะตรวจสอบก็หาหลักฐานอะไรไม่ได้

“ดวงตาเจ้าคล้ายกับจิงโม่มาก”เฉินหยวนชิงมองดูจิงโม่และพูด

“ท่านก็พูดเช่นนี้เหรอลุงๆป้าๆในเมืองก็บอกเช่นนี้เหมือนกันบอกว่าเราเหมือนพี่น้องกันมากกว่าและยังบอกว่าฉองเหลาน่าจะเป็นลูกที่ชูเซี่ยกูกูรับเลี้ยงมา”จิงโม่พูดกับเฉินหยวนชิงนางรีบอธิบายขณะพูดนางก็ไม่กล้าสบตากับเฉินหยวนชิงเลย

“ก็จริงจิงโม่เป็นองค์หญิงทำอะไรก็ไม่เป็นผ้าห่มนางมีหลายครัง้ที่ข้าพับให้”จิงโม่อธิบายต่อหลายวันมานี้นางก็อยู่ในช่วง“ทดลอง”เรื่องที่ยากเรื่องพวกนี้เฉินหยวนชิงน่าจะคิดว่าจิงโม่ทำไม่ได้

เฉินหยวนชิงมองดูนางอย่างสงสัยจิงโม่พยายามทำใจนิ่งๆนางแน่ใจว่าแม้จะเป็นคนสนิทแค่ไหนก็ดูไม่ออกว่าตัวเองเป็นใครดังนั้นนางก็ไม่กังวลอะไรนางไม่เชื่อว่าเฉินหยวนชิงจะจำนางได้

“จิงโม่……”เฉินหยวนชิงมอดูจินเป่าด้วยสายตาที่เริ่มคลายความสงสัยและเรียกไปเขามองดูจิงโม่อย่างนั้นจิงโม่ก็ไม่ตอบอะไรนานมากนางถึงะพูดว่า:“ท่านแม่ทัพเมื่อกี้ท่านเรียกจิงโม่งั้นเหรอ?จิงโม่มาที่นี้หรือจ้าคะ……”

จิงโม่ดีใจที่นางทำใจมาแล้วนางคิดว่าเฉินหยวนชิงต้องเรียกเช่นนี้แน่นอน……

เหงื่อท่วมตัวเลยแต่จิงโม่ก็ไม่กล้าทำให้เห็นว่านางรู้สึกโชคดีนางมองดูเฉินหยวนชิงและทำหน้าตาดีใจนางกำลังรอเฉินหยวนชิงให้คำตอบนาง

“ไม่ใช่ข้ารู้สึกว่าเจ้าคล้ายจิงโม่มากดังนั้นก็เลยเรียกคนผิด”พอเฉินหยวนชิงทดลองนางเสร็จพอรู้ว่าไม่ใช่จิงโม่เขาก็รู้สึกผิดหวังอย่างมาก

ถ้าเด็กตรงหน้าเป็นจิงโม่จริงๆก็ดีช่วงเวลาที่น่าเบื่อมีนางอยู่ข้างๆชีวิตน่าจะมีความสุขยขึ้นมาก

พอต้องเผชิญกับความเป็นจริงเขาก็บอกตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่าว่าที่น้องสาวเขากลายเป็นเช่นนี้เพราะนางรักหลี่เฉินเย่นมากเกินไปถึงได้กลายเป็นคนขี้อิจฉาเช่นนี้และจิงโม่ต้องเจอนางทุกวันก็เหมือนกับมาเยาะเย้ยนาง

พอนึกถึงหน้าเฉินอวี่โหรวที่ทำท่าทางร้องไห้พอนึกถึงน้ำตาจิงโม่เขาก็ปวดหัวมากเขาทำลายจดหมายตรงหน้าที่เขียนเสร็จและเขียนฉบับใหม่

ครั้งนี้ภายในจดหมายไม่ได้เขียนเตือนเฉินอวี่โหรวเขาบอกให้เฉินอวี่โหรวส่งจิงโม่คืนฝ่าบาทไป

แม้เขาจะไม่ชอบหลี่เฉินเย่นแต่เขากลับไม่ยอมรับว่านอกจากตัวเองมีแต่หลี่เฉินเย่นและชูเซี่ยที่รักจิงโม่จริงๆ

เขารู้ว่าผลลัพธ์เช่นนี้จะทำให้น้องสาวไม่พอใจแต่มีแต่เช่นนีถึงจะดีต่อจิงโม่มากที่สุด

เฉินหยวนชิงยังไม่รู้ตัวว่าความคิดและนิสัยของเขาเปลี่ยนไปแล้วเขาไม่เข้าข้างน้องสาวตัวเองอย่างไร้เหตุผลแล้ว

เฉินหยวนชิงรีบสั่งคนส่งจดหมายไปที่เมืองหลวงถ้าตัดสินใจแล้วเขาก็ไม่อยากให้จิงโม่ต้องเสียใจอีก

แต่ช่วงนี้พอนึกถึงจิงโม่เขาก็รู้สึกผิดถ้าใช่เพราะเขาจะออกรบจิงโม่ก็ไม่ต้องไปตำหนักโหรนอี้และยังทำร้ายใจของชูเซี่ยอีก

เพราะเช่นนี้เขามองไปที่จินแด้วยสายตาที่อ่อนโยนถ้าเขาเอาจินเป่ากลับไปด้วยจิงโม่เห็นเพื่อนางน่าจะอภัยให้ตัวเองได้บ้าง?