ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 595

ตอนที่595ล่อลวง

เฉินต้าฮันอยากจะตะโกนขัดขวางจิงโม่แต่ทว่าในที่สุดเขาก็มิได้เอ่ยออกไปเพลานี้ท้องฟ้ากำลังจะสว่างแล้วถ้าหากว่าเขาตะโกนเสียงดังออกไปเป็นไปได้ว่าจักดึงดูดความสนใจของผู้อื่น

เขาทำได้เพียงทำตามสิ่งที่จิงโม่กำชับก็คือไปยังเขตสลัมเพื่อกระจายข่าวเขามีชีวิตอยู่มา30ปีไม่เคยมีความตื่นเต้นและกังวลใจถึงเพียงนี้

เขากลัวว่าเพลาเช้าจักมองมิเห็นเปลวไฟทางด้านของเมืองรัฐหลัก

ผ่านคืนวันมานั่นนานก็มีเหมือนเช่นนี้

เปรียบเทียบกับเฉินต้าฮันเวลาของจิงโม่ผ่านไปอย่างรวดเร็วในตอนแรกที่หนีออกมาจากเมืองรัฐหลักนางเคยจักให้แม่นางโหรวเจียจากเมืองรัฐหลักไปซื้อขนมถังหูหลู่มาเพลานั้นไม่มีผู้ใดสงสัยเพราะว่าแม่นางโหลวเจียและจิงโม่อายุไล่เรี่ยกันข้างกายของนางมีเพื่อนเล่นหลายคน

วันนี้จิงโม่ถือขนมถังหูหลู่และต้องการจักเข้าไปยังเมืองรัฐหลักทหารเฝ้ายามที่หน้าประตูก็ขัดขวางนางอีกครั้ง

“หยุดเดี๋ยวนี้เจ้าคือผู้ใด?มาที่เมืองรัฐหลักของพวกข้าทำอันใด?”องครักษ์ที่หน้าประตูเอ่ยขัดขวางเด็กหญิงที่เบื้องหน้า

“ข้าคือสหายของแม่นางโหรวเจียนามของข้าคือจินเป่าข้าซื้อถังหูหลู่มาให้แม่นาง”เพลาที่เอ่ยออกมาจิง

โม่ก็มิลืมที่จะอ้าปากกัดถังหูหลู่ไปหนึ่งคำ

“สองสามวันก่อนหน้านี้พวกเราก็เพิ่งพบกันเจ้าลืมแล้วหรือ?อยู่ในรัฐแห่งนี้ข้าและแม่นางโหลวเจียของพวกเจ้าอยู่ด้วยกัน”จิงโม่เอ่ยออกมาช้าๆเพลาที่นางเอ่ยนางก็จ้องมององครักษ์ผู้นั้นไปด้วยมิได้มีความเกรงกลัวเลยแม้แต่น้อย

องครักษ์ผู้นั้นจ้องมองจิงโม่ราวกับคิดอันใดออกแต่ทว่าในสายตาของเขาก็เปล่งประกายออกมา

ช่วงเวลาก่อนหน้านี้มีผู้คนก่อความวุ่นวายที่เมืองรัฐหลักเขาเอ่ยว่าสูญเสียผู้ใดไปซักคนหลังจากนั้นก็ถือโอกาสที่องครักษ์ไม่ได้ระวังตัวเอาชนะองครักษ์เฝ้าประตูอย่างพวกเขาพวกเขาจึงต้องเฝ้าระวังเป็นพิเศษ

เมื่อจ้องมองหญิงสาวร่างเล็กที่ดูอ่อนโยนราวกับว่าเขาก็คิดขึ้นมาได้นางเป็นสหายของแม่นางโหรวเจียจริงๆยามที่ทั้งสองอยู่ด้วยกันล้วนเต็มไปด้วยความสุข

“เจ้าคือผู้ใดกันแน่เหตุใดออกไปหลายวันถึงเพียงนี้แล้วไม่กลับมาเจ้า...”องครักษ์ผู้หนึ่งเอ่ยเพลาที่เขาจ้องมองใบหน้าของจิงโม่นั้นเต็มไปด้วยความระมัดระวังถ้าหากผู้ที่หลบหนีออกไปวันนั้นเป็นนางถ้าเช่นนั้นก็นับว่าเขามีคุณงามความดีหรือไม่？

“วันนั้นข้าไม่ได้บอกหรือว่าข้าไปซื้อขนมถังหูหลู่ให้แม่นางโหรวเจียแม่นางชอบกินเค็มข้าค้นหาอยู่หลายวันกว่าจะพบหลังจากซื้อได้แล้วข้าจึงรีบกลับมาเหตุใดมาถึงที่นี่ข้าจึงดูเหมือนผู้ที่ชั่วร้ายเล่า?ถ้าหากค่าเป็นคนเลวจริงถ้าเช่นนั้นข้าจะกลับมาเพื่อติดบ่วงทำไมกันเล่า?จิงโม่เอ่ยอย่างจริงจังนางประเมินพวกเขาอย่างใจเย็นอีกทั้งริมฝีปากของนางยังไม่ลืมที่จะกัดกินถังหูหลู่

เหล่าองครักษ์ไม่รู้ว่าจักทำเช่นใดในตอนแรกเจ้าของเมืองถามพวกเขาว่าผู้ที่ออกจากรัฐไปคือผู้ใดพวกเขาคิดถึงเพียงแค่ผู้ใหญ่และละเลยเด็กน้อยแต่ทว่าเด็กที่บริสุทธิ์ไร้เดียงสาที่เบื้องหน้านี้คือผู้ที่ทำให้ทหารของเมืองรัฐหลักสับสนกันจริงหรือ?

“ถ้าหากพวกเจ้ามิเชื่อข้าก็สามารถไปถามแม่นางโหรวเจียว่านางสั่งให้ข้าไปซื้อถังหูหลู่จริงหรือไม่ถังหูหลู่รสเค็มไม่ได้หาง่ายๆเด็กน้อยเพียงคนเดียวเช่นข้าเดินไปอยู่หลายเมืองกว่าจะพบเมืองซ่างลี่เมืองจิ่นซิ่วอีกทั้งยังเมืองเล็กๆในต้าเหลียงในที่สุดข้าก็พบเมื่อซื้อแล้วข้าจึงรีบกลับมาแต่พวกเจ้ากลับ...”ใบหน้าของจิงโม่เต็มไปด้วยความผิดหวังแต่ทว่าริมฝีปากของนางกลับกินถังหูหลู่อีกหนึ่งคำ

“เจ้าซื้อมาให้แม่หนังโหลดเจียแล้วเหตุใดเจ้าจึงองครักษ์ผู้นั้นต้องมองที่เหลือเพียงสองชิ้นใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความสงสัย

“แต่ทว่าข้ากินแล้วมันคือรสเค็มนี่ในยามที่ข้าอยู่ในเมืองซ่างลี่เมืองจิ่นซิ่วข้าได้ถามกับคนขายถังหูหลู่มากมายไม่ง่ายเลยที่ข้าจะหาคนที่ทำรถเค็มข้าลิ้มรสดูแล้วก็เป็นรสเค็มจักเป็นรสหวานได้อย่างไร?หรือว่าด้านบนที่ข้ากินเป็นรสเค็มส่วนที่เหลือเป็นรสหวาน...”ใบหน้าของจิงโม่งุนงงแต่ทว่าสายตาของนางกลับเต็มไปด้วยความเป็นกังวลแสดงให้เห็นว่านางมิมีทางหลอกลวง

หลังจากเอ่ยจบจิงโม่ก็ดึงถังหูหลู่จากมือของโหรวเจียมาด้วยใบหน้าที่ไม่เชื่อผลไม้ลูกสุดท้ายก็เข้าไปอยู่ในปากของจิงโม่

โหรวเจียจ้องมองจิงโม่ที่ลิ้มรสอย่างเอร็ดอร่อยทันใดนั้นนางก็ร้องไห้ออกมา

ก่อนหน้านี้จิงโม่บอกนางว่าจักได้กินถังหูหลู่รสเค็มนางก็สั่งให้จิงโม่ไปหาหาอยู่หลายวันและในที่สุดก็หาพบแล้วแต่ทว่านางกลับไม่ได้กินถังหูหลู่รสชาติเค็ม

จิงโม่เคยเอ่ยว่าถังหูหลู่รสชาติเค็มนั้นอร่อยกว่ารสชาติหวานถึงพันเท่าหมื่นเท่า

แต่ทว่านางกลับไม่ได้ลิ้มรส

“เจ้าอย่าร้องไปเลยโหรวเจียไม่ต้องร้องเดี๋ยวข้าจะไปซื้อมาให้เจ้ากินอีกก่อนที่จะไปข้าจะพาเจ้าไปเล่นสนุกข้าค้นพบว่าในเมืองรัฐหลักแห่งนี้มีสถานที่ที่สนุกมันสนุกมากๆ”จิงโม่จูงมือโหรวเจียด้วยใบหน้าที่ยั่วยุโหรวเจียจ้องมองจิงโม่ถึงแม้ว่าจะเป็นสถานที่ที่สนุกแต่ก็มิสามารถบรรเทาอาการผิดหวังของนางไปได้

“ในเมืองรัฐหลักแห่งนี้ไม่มีที่ใดที่ข้าไม่รู้จักมีสถานที่ที่สนุกที่ไหนกัน!”เมื่อเอ่ยถึงเมืองรัฐหลักใบหน้าของโหรวเจียก็เหนื่อยนายนางอยู่ในรัฐแห่งนี้ทุกวันล้วนรู้สึกเบื่อหน่าย

“ข้าจะพาเจ้าไปเองถ้าหากว่าเจ้ารู้สึกว่าไม่สนุกถ้าเช่นนั้นข้าพาเจ้าออกไปเล่นที่นอกเมืองดีหรือไม่?”จิงโม่เอ่ยเกลี้ยกล่อมเสียงเบาเมื่อได้ยินเรื่องออกจากเมืองใบหน้าของโหรวเจียก็เต็มไปด้วยความตื่นเต้นดีใจ