ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 594

ตอนที่594มุ่งมั่นที่จะชนะ

คงจะเป็นเรื่องเท็จใช่หรือไม่?เพราะว่าเพลาที่นางกลับมาพวกเขามิสามารถย้อนกลับไปในเพลานั้นได้แล้วหากมีสิ่งผิดปกติเขาก็สามารถรู้สึกได้เพียงแต่ว่าเขาไม่อยากจะคิดและมิกล้าคิดเขาทำได้แม้กระทั่งหลอกตนเองตราบใดที่นางยังอยู่ข้างกายของตนตนก็มิต้องการอันใด

แต่ทว่ามิคิดว่านางจะทำร้ายจิงโม่อีกทั้งจิงโม่เด็กสาวผู้ที่บุกเข้ามาในชีวิตของตนเองอย่างกระทันหันเริ่มต้นตั้งแต่เมื่อใดที่นางได้เข้ามาครอบครองตำพื้นที่ของอวี่โหรวให้ความอบอุ่นแก่ตนเองให้พละกำลังแก่ตนเองและทำให้ตนเองรู้สึกถึงการเต้นและการสูบฉีดของหัวใจ

เพลานี้จิงโม่นางคงจะเกลียดตนเองแล้วกระมัง?

แทบจะมิมีเหตุผลอันใดที่นางจะมิเกลียดตนเองเดิมทีพวกเขาควรจะเป็นศัตรูกันนางคือบุตรสาวของชูเซี่ยไม่ใช่หรือ?แต่ทว่าเหตุใดเมื่อนึกถึงยามที่จิงโม่เกลียดตนเองในใจของเขาจึงตื่นตระหนกเช่นนี้...

ตั้งแต่อวี่โหรวตายไปมีเพียงแค่จิงโม่ที่สามารถทำให้ดวงใจของตนเองอ่อนโยนลงได้และต้องการตามใจนางอย่างอดไม่ได้....

แต่ทว่า...

ในใจของเฉินหยวนชิ่งมีหลายสิ่งที่มิสามารถอธิบายได้ชัดเจนแต่ทว่าเขากลับแน่ใจแล้วว่าโหรวเฟยในพระราชวังมิใช่น้องสาวของตนเอง

ที่จริงเขาควรจะรู้ตั้งนานแล้วเพียงแค่เขาปฏิเสธที่จะยอมรับมันเขาเชื่อว่าหลี่เฉินเย่นนำน้องสาวตนเองส่งกลับมาจริงๆดังนั้นแม้ว่าจะรู้สึกมีช่องว่างระหว่างพี่น้องเขาก็พยายามหลอกตัวเองว่าน้องสาวของเขาได้รับความลำบากใจมากเกินไปจึงทำให้นิสัยของนางเปลี่ยน....

แต่ทว่าหลอกตนเองก็คือหลอกตนเองเพียงแค่มีคนมาทำให้มันแตกเขาเองก็มิสามารถเชื่ออีกต่อไป....

“น้องสาวข้าพี่ขออภัยเจ้า”หลังจากนิ่งเงียบอยู่อย่างนั้นเนิ่นนานพลันเฉินหยวนชิ่งก็ถอนหายใจออกมาหลังจากนั้นจึงสะอื้นไห้

ถ้าหากว่าเฉินอวี่โหรวเป็นเพียงเฉินอวี่โหรวคือผู้ที่เสียชีวิตไปเมื่อหลายปีก่อนถ้าเช่นนั้นนางในความทรงจำของตนเองในความทรงจำของผู้อื่นก็จักเป็นหญิงสาวที่บริสุทธิ์จิตใจดีเช่นนั้นตลอดไปแต่ทว่าเพลานี้หรือ?

เขามักจะรู้สึกว่าหลี่เฉินเย่นรู้สึกผิดต่อน้องสาวของตนเองแต่ทว่าตนเองเล่า?เอาแต่ใช้ความเสแสร้งไปทำให้ฮ่องเต้และชูเซี่ยเป็นทุกข์ใจทำให้นางไปสมรู้ร่วมคิดกับแคว้นจื่อสวี้และนำตัวองค์หญิงไป

เฉินหยวนชิ่งเริ่มชื่นชมที่ฮ่องเต้ใจจืดใจดำกับนางเพลานั้นเขาเกลียดชังความโหดเหี้ยมของหลี่เฉินเย่นมากเท่าใดเพลานี้ในใจของเขากลับรู้สึกซาบซึ้งใจมากเท่านั้นถ้าหากว่าเพลานั้นหลี่เฉินเย่นรักใคร่นางจริงๆถ้าเช่นนั้นนางจะนำความลับของประเทศไปได้มากเพียงใดแล้วจักทำให้แคว้นต้าเหลียงเกิดภัยพิบัติมากเพียงใด？

เฉินหยวนชิ่งมิอยากจะคิดต่อไปถึงแม้ว่าเขาเกลียดหลี่เฉินเย่นและชูเซี่ยแต่เขาก็รักประเทศของตนเองที่เขายืดเวลาส่งทหารออกไปเพราะคิดว่าตนเองจะได้รับประโยชน์สูงสุดมิมีทางทรยศหักหลังประเทศของตนเองอย่างเด็ดขาด

เพราะว่าทหารของประเทศล้วนเป็นพี่น้องภายใต้บังคับบัญชาที่ปกป้องประเทศแห่งนี้ด้วยเลือดเนื้อเขามิอนุญาตให้ศัตรูก้าวเท้าเข้ามาดังนั้นอย่าว่าแต่น้องสาวตัวปลอมของเขาเลยแม้แต่อวี่โหรวตัวจริงถ้าหากกล้าทำเรื่องที่ทรยศหักหลังประเทศเขาก็จะมิปล่อยไป

นี่คือเส้นตายของเขานี่คือเส้นตายของเฉินหยวนชิ่งที่ไม่มีผู้ใดรู้

เฉินหยวนชิ่งยืนขึ้นอย่างโซซัดโซเซก่อนจะตะโกนสั่งทหารรักษาความปลอดภัยที่ด้านหน้า“เอาเหล้ามาให้ข้า!!”

นานมากแล้วที่เฉินหยวนชิ่งมิได้ดื่มจนเมาเพลาที่เขานำทหารออกรบเขามักจะไม่ดื่มเหล้าเพื่อให้สมองตื่นตัวอยู่ตลอดเวลาแต่ทว่าเพลานี้เขารู้สึกเกลียดสมองที่ตื่นตัวเขาต้องการเพียงแค่ให้สมองของตนเองมิต้องหม่นหมองเช่นนี้เขาอยากจะหายใจด้วยความเป็นสุขเขาอยากจะเหมือนกับเมื่อก่อนที่มิมีความกลัดกลุ้มอันใดทำทุกอย่างก็เพื่อความสุขของน้องสาว

แต่ทว่าเพลานี้เขาไม่มีน้องสาวแล้วแล้วเขายังจักมีกำลังใจที่ใดกัน....

เพียงแต่ว่าเฉินหยวนชิ่งมิได้คิดถึงว่าเหล้าทำให้เขาลืมความเจ็บปวดจากการสูญเสียน้องสาวแต่ทว่ากลับทำให้นึกถึงจิงโม่...

นางจ้องมองตนเองด้วยรอยยิ้มแม้แต่ดวงตาก็กำลังยิ้มเพียงแต่ว่ารอยยิ้มนั้นกลับเหมือนรอยยิ้มเย้ยหยันทำให้หัวใจของเฉินหยวนชิ่งเจ็บปวด

“เจ้าต้องการให้ข้าส่งมอบป้ายเสือข้าก็ทำให้เจ้าสมปรารถนาแล้วเจ้ามิควรติเตียนข้าอีกข้ามิได้ตั้งใจทำร้ายเจ้าข้าไม่รู้ว่าหญิงผู้นั้นเป็นตัวปลอมต่อไปข้าจะชดใช้ให้เจ้า”เขาจ้องมองไปยังเงาของจิงโม่ที่เบื้องหน้าเฉินหยวนชิ่งอดไม่ได้ที่จะนำความกลัดกลุ้มใจเอ่ยออกมาเพียงแต่ว่ายามที่เอ่ยออกมาแล้วหัวใจของเขากลับทุกข์ทรมานมากยิ่งขึ้น

เขาชอบจิงโม่จริงๆเขาไม่อยากเสียสมดุลกับจิงโม่มากเกินไปแต่เหมือนกับว่าเขาเสียสมดุลให้จิงโม่แล้ว

ถ้าหากก่อนหน้านี้มิใช่เพราะการยึดมั่นในความคิดเห็นของตนเองจิงโม่ก็คงอยู่กับชูเซี่ยและได้เสพสุขกับความสงบสุขของชีวิตแต่เป็นเพราะเขาทำให้นางต้องได้รับความลำบากใจ

“เจ้าวางใจเถิดต่อไปนี้จะไม่มีผู้ใดสามารถทำให้เจ้าได้รับความลำบากใจอีกแล้วข้าจะปกป้องเจ้าต่อไปนี้จะไม่มีผู้ใดทำลายความตั้งใจของเจ้า”เฉินหยวนชิ่งชูแก้วเข้าหาจิงโม่ที่เบื้องหน้าพลางเอ่ยรับปากวาจาของเขาจริงจังตั้งใจเพียงแต่เขาไม่รู้ว่าเพลานี้เขามิได้อยู่ต่อหน้าจิงโม่นั่นเป็นเพียงแค่ภาพหลวงตาหลังจากที่เขาดื่มจนเมา

ไม่ไกลจากประตูหลังของเมืองหลักในมุมหนึ่งจิงโม่ใช้ก้อนหินวาดเค้าโครงของเมืองออกมานางนำจุดสำคัญทั้งหมดวางแผนให้คนของตนเอง

หลังจากรอให้จิงโม่เอ่ยจบในดวงตาของเฉินต้าฮันก็ร้อนผ่าว

“พวกเจ้าไปเถิดใช้ไฟเป็นสัญญาณเมื่อเห็นไฟลุกก็รีบกระจายข่าวออกไปทันทีบอกว่ายุ้งฉางถูกเผาทำให้เมล็ดพืชที่ด้านหลังราชสำนักใช้การไม่ได้แล้วไม่นานราชสำนักก็จะถอนกำลังออกไป”จิงโม่เอ่ยอย่างระมัดระวังราวกับว่ามิเข้าใจในสิ่งที่เฉินต้าฮันบ่งชี้

“จิงโม่แล้วเจ้าเล่า?เจ้าจะไปที่ใด?แล้วผู้ใดจะไปวางเพลิง?”ทันใดนั้นเฉินต้าฮันก็เข้าใจแล้วว่าเหตุใดจิงโม่จึงเอ่ยว่าไม่ต้องกังวนถึงชีวิตเดิมทีนางมิได้จะทำให้พวกเขาตกอยู่ในอันตราย

“ข้าเตรียมการไว้แล้วพวกเจ้าไปอย่างวางใจเถิดขอเพียงแค่พวกเจ้าทำเรื่องนี้ให้สำเร็จพวกเราจึงจะสามารถชนะได้”ในใจของจิงโม่มีแผนการตั้งแต่แรกแล้วนางเอ่ยกับเหล่าจอมโจรจนจบหลังจากนั้นจึงลุกขึ้นยืนพลางเดินไปทางเมืองหลัก

“จิงโม่ข้าจักไปกับเจ้า”เฉินต้าฮันเอ่ยไปพลางวิ่งตามจิงโม่ไปพลางราวกับว่าต้องการจะปกป้องนาง

จิงโม่จ้องมองเฉินต้าฮันด้วยรอยยิ้มก่อนจะเอ่ยถามเสียงเบา“สถานที่ที่ข้าแบ่งให้เจ้าไปก็คือพื้นที่สลัมของเมืองซ่างลี่เดิมทีอาหารของพวกเขาล้วนซื้อมาเป็นประจำทุกวันบอกพวกเขาว่ามิมีอาหารแล้วพวกเขาจึงจะยิ่งโกรธเกรี้ยวเจ้าคิดว่าข้าราชการเหล่านั้นจะเป็นกังวลและกลัวเพราะว่ามิมีห้องแล้วกระจายข่าวไปหรือไม่？ดวงตาของจิงโม่เต็มไปด้วยความเฉียบขาดท่าทางที่มิสบอารมณ์ของนางทำให้เฉินต้าฮันรู้สึกสับสน

“แต่ทว่าเจ้าเป็นเด็กไปเมืองรัฐหลักเพื่อวางเพลิงยุ้งฉางนี่มัน....”เมื่อเฉินต้าฮันคิดว่าจิงโม่จะต้องไปเผชิญหน้ากับอันตรายในใจของเขาก็เจ็บปวด

“ข้าเป็นเด็กเพียงคนเดียวพวกเขาถึงจะมิป้องกันอันใดมีเพียงแค่ไม่มีการป้องกันเท่านั้นพวกเราจึงจะมีโอกาสชนะหากเจ้าไปกับข้าจักทำให้เป้าหมายใหญ่ขึ้นอีกทั้งปัจจัยเสี่ยงก็จะใหญ่ขึ้นด้วยถ้าหากว่าเจ้ามีความเกลียดชังต่อข้าก็สามารถไปกับข้าได้เพียงแต่ว่าเมื่อถึงเพลานั้นพวกเราทั้งสองก็จะถูกจับพวกเราก็จะถูกพลัดพรากจากบรรดาพี่น้อง....”หลังจากเอ่ยจบจิงโม่ก็จ้องมองเฉินต้าฮันทำให้ดวงใจของเฉินต้าฮันสับสนอลหม่าน

“ถ้าเช่นนั้นเจ้าก็ระวังตัวด้วยถ้าหากว่าถึงเพลานั้นแล้วพวกเรามิเห็นสัญญาณของไฟข้าและบรรดาพี่น้องก็มิต้องการชีวิตพวกเราจะบุกเข้าไปที่เมืองรัฐหลักช่วยเจ้าออกมาดังนั้นถ้าหากถูกจับไปเจ้าไม่ต้องกระวนกระวายจงเชื่อฟังพวกเขาและพวกเขาจะมิทำให้เด็กอย่างเจ้าลำบากใจ”เฉินต้าฮันจ้องมองเบื้องหลังของจิงโม่ที่ค่อยๆห่างออกไปก่อนจะเอ่ยกำชับเสียงเบา

ถึงแม้ว่ามิอยากมีจุดจบเช่นนั้นแต่ทว่าถ้าหากจุดจบเช่นนั้นมิมีวิธีหลีกเลี่ยงก็จักต้องคิดแผนการสำรองไว้....

“วางใจเถิดมิมีวิธีจะทำให้เจ้าเป็นวีรบุรุษเพื่อช่วยรักษาความงามได้วางใจเถิดข้าจะมีชีวิตอยู่อย่างดีและรอให้แม่ทัพหลี่เข้าไปยังเมืองซ่างลี่ได้”จิงโม่เอ่ยเสียงเบาดวงตาของนางเต็มไปด้วยความแน่วแน่

นางมีวิธีจะวางเพลิงมีวิธีทำให้ตนเองสำเร็จในส่วนของเมืองซ่างลี่นางมุ่งมั่นที่จะเอาชนะ