ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 597

ตอนที่597เสียใจทีหลังก็สายไป

จิงโม่เห็นว่าเปลวเพลิงไม่สามารถควบคุมได้แล้วในใจของนางจึงเบ่งบานแต่ทว่าใบหน้ายังคงรู้สึกเสียใจนางเอ่ยออกมา“โถ่ยังเล่นมิทันพอเลยถ้าเช่นนั้นพวกเราก็ออกไปก่อนเถิด”

โจวโหรวเจียรีบร้อนดึงจิงโม่ออกไปยังมิทันออกไปถึงหน้าประตูยุ้งฉางก็มองเห็นเราองครักษ์วิ่งตะบึงเข้ามา

“ไฟไหม้แล้วๆข้า...”โจวโหรวเจียจ้องมองพวกเขาดวงตาของนางก็มีน้ำตาไหลพรากออกมา

“รีบไปดับเพลิงเร็วเข้าๆ!”จิงโม่ดึงมือของโจวโหรวเจียหลังจากนั้นจึงตะโกนบอกเหล่าองครักษ์

เพลานี้เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่เวลาที่จะตามหาคนรับผิดชอบเหล่าองครักษ์ทำได้เพียงกวาดสายตามองเด็กทั้งสองก่อนที่จะวิ่งเข้าไปยังด้านในของยุ้งฉางเดินเข้าไปได้เพียงแค่ไม่กี่ก้าวก็รู้สึกถึงความร้อนทีพัดออกมาจากด้านในเปลวไฟลุกลามอย่างรวดเร็วแม้แต่การเข้าไปดับเพลิงในยุ้งฉางก็กลายเป็นเพียงเรื่องเพ้อฝัน

ทำได้แค่เพียงล่าถอยออกมาแต่ออกมาได้ไม่กี่ก้าวก็มีองครักษ์ลากน้ำมาพลันก็เข้าไปและออกมารวมตัวกัน

ด้านในออกมามิได้ด้านนอกเข้าไปมิได้เพียงชั่วพริบตาเดียวประตูของยุ้งฉางก็กลายเป็นทางตัน

จิงโม่ดึงมือของโจวโหรวเจียแหวกผู้คนออกมาใบหน้าของทั้งสองมีรอยเปื้อนของเขม่าควันดวงตาของโจวโหรวเจียเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

“จินเป่าทำอย่างไรดี?ดูเหมือนว่าครั้งนี้ข้าจะก่อให้หายนะครั้งใหญ่ท่านพอจะต้องเฆี่ยนข้าแน่ๆ”โจวโหรวเจียกอบกุมฝ่ามือของจิงโม่เพลานี้จิงโม่เป็นฟางเส้นสุดท้ายที่จะช่วยชีวิตของนาง

“ดูเหมือนว่าครั้งนี้จักก่อเรื่องใหญ่จริงๆข้าคิดมิถึงว่าเปลวเพลิงจะควบคุมมิอยู่”จิงโม่จ้องมองโจวโหรวเจียอย่างรู้สึกผิดนางก้มศรีษะลงท่าทางราวกับไม่กล้ามองไปยังโจวโหรวเจียแท้จริงแล้วในใจของนางกลับรู้สึกเบิกบานใจ

“ถ้าเช่นนั้นทำอย่างไรดี?ท่านพ่อจักต้องตีข้าเป็นแน่!”ดวงตาของโจวโหรวเจียเต็มไปด้วยน้ำตาแต่ไหนแต่ไรมานางมีเคยก่อเรื่องใหญ่ถึงเพียงนี้เมื่อเห็นผู้คนในรัฐล้วนวิ่งไปวิ่งมาในยุ้งฉางที่มอดไหม้ในใจของนางก็รู้สึกหวาดกลัว

“ถ้าเช่นนั้นพวกเราหนีไปด้วยกันดีหรือไม่?”จิงโม่เอ่ยกระซิบเสียงเบาใบหน้าของนางกระวนกระวายใจนางพยายามระงับความคาดหวังในหัวใจเพราะว่าการที่นางจะพาโจวโหรวเจียไปด้วยนั้นคือภารกิจสุดท้ายของนาง

“แต่ทว่าแต่ไหนแต่ไรมาข้ามิเคยออกจากเมืองรัฐหลักแห่งนี้ท่านแม่จักต้องเป็นห่วง....”โจวโหรวเจียเอ่ยด้วยใบหน้าที่ลำบากใจ

“ถ้าเช่นนั้นก็ไม่เป็นไรข้าหนีไปก่อนแล้วกันเจ้าก็อยู่ที่นี่เถิดท่านพ่อเจ้าจะมิปล่อยเจ้าไว้แน่ไม่มีผู้ใดสามารถตีเจ้าได้เมื่อถึงเพลานั้น....”ท่าทางของจิงโม่เต็มไปด้วยความผิดหวังนางยังมิลืมที่จะขู่ขวัญโจวโหรวเจีย

เมื่อโจวโหรวเจียได้ฟังวาจาของจิงโม่น้ำตาของนางก็พรั่งพรูออกมาอีกครั้งนางจับมือของจิงโม่ก่อนจะเอ่ยเสียงเบา“ข้ากลัว”

“เจ้าไปกับข้าก็พอแล้วพวกเราเป็นสหายที่ดีต่อกันข้าจะปกป้องเจ้าขอเพียงแค่พวกเรารออยู่ที่ด้านนอกสองวันรอให้ท่านพ่อของเจ้าหายโกรธแล้วพวกเราค่อยกลับมาถ้าหากว่าพวกเราได้รับความลำบากใจที่ด้านนอกท่านพ่อของเจ้าจักต้องเป็นทุกข์และเมื่อถึงเพลานั้นเขาจะต้องลืมเรื่องใหญ่ที่พวกเราก่อไว้อย่างไรเสียพวกเราก็มิได้ตั้งใจจะก่อเรื่องจริงหรือไม่?”จิงโม่เอ่ยโน้มน้าวใจเสียงเบาราวกับว่านางเข้าใจในสถานการณ์ทุกอย่างทำให้โจวโหรวเจียวางใจลงไม่น้อย

“จินเป่าข้าจักไปกับเจ้าแต่ทว่าหลังจากสองวันเจ้าต้องมาส่งข้ากลับมิเช่นนั้นข้าจะคิดถึงท่านแม่ข้า...”โจวโหรวเจียเสนอเงื่อนไขเสียงเบาแท้จริงแล้วในใจของนางมิมีความยืนหยัดอันใดอีกต่อไปนางไม่กล้าเผชิญหน้ากับความโกรธเกรี้ยวและการดุด่าของท่านพ่อการหลบหนีออกไปเหมือนกับว่าจักเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด

“วางใจเถิดข้าจักกลับมาส่งเจ้าอย่างปลอดภัยพวกเราก็มิต้องหลบหนีไปไกลเท่าใดเจ้าไปบ้านกับข้าเถิด”จิงโม่เอยกระซิบและพยายามขจัดความกังวลสุดท้ายของโจวโหรวเจียออกไป

“บ้านของเจ้าเป็นเช่นไรคงจะไม่ใหญ่เท่าบ้านข้าหรอกใช่หรือไม่?ข้า...”โจวโหรวเจียเอ่ยเสียงเบาดวงตาของนางแฝงไปด้วยความผิดหวังในเมื่อชัดเจนแล้วว่าจะหลบหนีแต่ทว่าโจวโหรวเจียยังรู้สึกอาลัยอาวรณ์ในความอบอุ่นของบ้านหลังนี้ยังคงอาลัยอาวรณ์ต่อชีวิตที่นี่ท่านแม่เคยเอ่ยไว้ว่าชีวิตในเมืองรัฐหลักแห่งนี้มิมีบ้านของผู้ใดสามารถเปรียบเทียบได้