ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 597

ตอนที่597เสียใจทีหลังก็สายไป

จิงโม่เห็นว่าเปลวเพลิงไม่สามารถควบคุมได้แล้วในใจของนางจึงเบ่งบานแต่ทว่าใบหน้ายังคงรู้สึกเสียใจนางเอ่ยออกมา“โถ่ยังเล่นมิทันพอเลยถ้าเช่นนั้นพวกเราก็ออกไปก่อนเถิด”

โจวโหรวเจียรีบร้อนดึงจิงโม่ออกไปยังมิทันออกไปถึงหน้าประตูยุ้งฉางก็มองเห็นเราองครักษ์วิ่งตะบึงเข้ามา

“ไฟไหม้แล้วๆข้า...”โจวโหรวเจียจ้องมองพวกเขาดวงตาของนางก็มีน้ำตาไหลพรากออกมา

“รีบไปดับเพลิงเร็วเข้าๆ!”จิงโม่ดึงมือของโจวโหรวเจียหลังจากนั้นจึงตะโกนบอกเหล่าองครักษ์

เพลานี้เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่เวลาที่จะตามหาคนรับผิดชอบเหล่าองครักษ์ทำได้เพียงกวาดสายตามองเด็กทั้งสองก่อนที่จะวิ่งเข้าไปยังด้านในของยุ้งฉางเดินเข้าไปได้เพียงแค่ไม่กี่ก้าวก็รู้สึกถึงความร้อนทีพัดออกมาจากด้านในเปลวไฟลุกลามอย่างรวดเร็วแม้แต่การเข้าไปดับเพลิงในยุ้งฉางก็กลายเป็นเพียงเรื่องเพ้อฝัน

ทำได้แค่เพียงล่าถอยออกมาแต่ออกมาได้ไม่กี่ก้าวก็มีองครักษ์ลากน้ำมาพลันก็เข้าไปและออกมารวมตัวกัน

ด้านในออกมามิได้ด้านนอกเข้าไปมิได้เพียงชั่วพริบตาเดียวประตูของยุ้งฉางก็กลายเป็นทางตัน

จิงโม่ดึงมือของโจวโหรวเจียแหวกผู้คนออกมาใบหน้าของทั้งสองมีรอยเปื้อนของเขม่าควันดวงตาของโจวโหรวเจียเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

“จินเป่าทำอย่างไรดี?ดูเหมือนว่าครั้งนี้ข้าจะก่อให้หายนะครั้งใหญ่ท่านพอจะต้องเฆี่ยนข้าแน่ๆ”โจวโหรวเจียกอบกุมฝ่ามือของจิงโม่เพลานี้จิงโม่เป็นฟางเส้นสุดท้ายที่จะช่วยชีวิตของนาง

“ดูเหมือนว่าครั้งนี้จักก่อเรื่องใหญ่จริงๆข้าคิดมิถึงว่าเปลวเพลิงจะควบคุมมิอยู่”จิงโม่จ้องมองโจวโหรวเจียอย่างรู้สึกผิดนางก้มศรีษะลงท่าทางราวกับไม่กล้ามองไปยังโจวโหรวเจียแท้จริงแล้วในใจของนางกลับรู้สึกเบิกบานใจ

“ถ้าเช่นนั้นทำอย่างไรดี?ท่านพ่อจักต้องตีข้าเป็นแน่!”ดวงตาของโจวโหรวเจียเต็มไปด้วยน้ำตาแต่ไหนแต่ไรมานางมีเคยก่อเรื่องใหญ่ถึงเพียงนี้เมื่อเห็นผู้คนในรัฐล้วนวิ่งไปวิ่งมาในยุ้งฉางที่มอดไหม้ในใจของนางก็รู้สึกหวาดกลัว

“ถ้าเช่นนั้นพวกเราหนีไปด้วยกันดีหรือไม่?”จิงโม่เอ่ยกระซิบเสียงเบาใบหน้าของนางกระวนกระวายใจนางพยายามระงับความคาดหวังในหัวใจเพราะว่าการที่นางจะพาโจวโหรวเจียไปด้วยนั้นคือภารกิจสุดท้ายของนาง

“แต่ทว่าแต่ไหนแต่ไรมาข้ามิเคยออกจากเมืองรัฐหลักแห่งนี้ท่านแม่จักต้องเป็นห่วง....”โจวโหรวเจียเอ่ยด้วยใบหน้าที่ลำบากใจ

“ถ้าเช่นนั้นก็ไม่เป็นไรข้าหนีไปก่อนแล้วกันเจ้าก็อยู่ที่นี่เถิดท่านพ่อเจ้าจะมิปล่อยเจ้าไว้แน่ไม่มีผู้ใดสามารถตีเจ้าได้เมื่อถึงเพลานั้น....”ท่าทางของจิงโม่เต็มไปด้วยความผิดหวังนางยังมิลืมที่จะขู่ขวัญโจวโหรวเจีย

เมื่อโจวโหรวเจียได้ฟังวาจาของจิงโม่น้ำตาของนางก็พรั่งพรูออกมาอีกครั้งนางจับมือของจิงโม่ก่อนจะเอ่ยเสียงเบา“ข้ากลัว”

“เจ้าไปกับข้าก็พอแล้วพวกเราเป็นสหายที่ดีต่อกันข้าจะปกป้องเจ้าขอเพียงแค่พวกเรารออยู่ที่ด้านนอกสองวันรอให้ท่านพ่อของเจ้าหายโกรธแล้วพวกเราค่อยกลับมาถ้าหากว่าพวกเราได้รับความลำบากใจที่ด้านนอกท่านพ่อของเจ้าจักต้องเป็นทุกข์และเมื่อถึงเพลานั้นเขาจะต้องลืมเรื่องใหญ่ที่พวกเราก่อไว้อย่างไรเสียพวกเราก็มิได้ตั้งใจจะก่อเรื่องจริงหรือไม่?”จิงโม่เอ่ยโน้มน้าวใจเสียงเบาราวกับว่านางเข้าใจในสถานการณ์ทุกอย่างทำให้โจวโหรวเจียวางใจลงไม่น้อย

“จินเป่าข้าจักไปกับเจ้าแต่ทว่าหลังจากสองวันเจ้าต้องมาส่งข้ากลับมิเช่นนั้นข้าจะคิดถึงท่านแม่ข้า...”โจวโหรวเจียเสนอเงื่อนไขเสียงเบาแท้จริงแล้วในใจของนางมิมีความยืนหยัดอันใดอีกต่อไปนางไม่กล้าเผชิญหน้ากับความโกรธเกรี้ยวและการดุด่าของท่านพ่อการหลบหนีออกไปเหมือนกับว่าจักเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด

“วางใจเถิดข้าจักกลับมาส่งเจ้าอย่างปลอดภัยพวกเราก็มิต้องหลบหนีไปไกลเท่าใดเจ้าไปบ้านกับข้าเถิด”จิงโม่เอยกระซิบและพยายามขจัดความกังวลสุดท้ายของโจวโหรวเจียออกไป

“บ้านของเจ้าเป็นเช่นไรคงจะไม่ใหญ่เท่าบ้านข้าหรอกใช่หรือไม่?ข้า...”โจวโหรวเจียเอ่ยเสียงเบาดวงตาของนางแฝงไปด้วยความผิดหวังในเมื่อชัดเจนแล้วว่าจะหลบหนีแต่ทว่าโจวโหรวเจียยังรู้สึกอาลัยอาวรณ์ในความอบอุ่นของบ้านหลังนี้ยังคงอาลัยอาวรณ์ต่อชีวิตที่นี่ท่านแม่เคยเอ่ยไว้ว่าชีวิตในเมืองรัฐหลักแห่งนี้มิมีบ้านของผู้ใดสามารถเปรียบเทียบได้

รอยยิ้มที่มุมปากของจิงโม่ไม่สามารถเก็บซ่อนได้อีกต่อไปเพียงแต่ว่ารอยยิ้มนั้นทำให้โจวโหรวเจียรู้สึกประหลาดใจนางมักจะรู้สึกว่านางพลาดอะไรไปแต่ทว่านางเป็นเด็กอายุเพียงห้าขวบนางถูกพ่อแม่รักใคร่ทะนุถนอมจักรู้ถึงความซับซ้อนของโลกได้อย่างไรจักรู้ว่าสหายที่เบื้องหน้ามีประสบการณ์มากกว่านางมากมายได้อย่างไร

ถึงแม้ว่าโจวโหรวเจียจะไม่รู้ถึงความลึกลับของจิงโม่แต่ในใจของนางก็คิดว่าจิงโม่เป็นที่พึ่งของตน

เพลานี้นางออกมาจากเมืองแล้วและต้องห่างจากท่านพ่อท่านแม่คนที่นางสามารถเชื่อใจและพึ่งพาได้มีเพียงจิงโม่โชคดีที่เกมของจิงโม่เป็นเกมที่แปลกใหม่และน่าสนใจทำให้นางถลำเข้าไปอย่างควบคุมไม่ได้จนกระทั่งมีเสียงรบราคาฟันกันดังเข้ามาในใบหูนางถึงจ้องมองจิงโม่ด้วยความตื่นตระหนกก่อนจะเอ่ยถาม“พวกเรารีบหลบหนีไปเถิดพวกเขาต่อสู้กันแล้ว”

“ข้าจะพาเจ้าไปดูการต่อสู้น่าสนุกมาก”จิงโม่มองความขี้ขลาดในดวงตาของโจวโหรวเจียริมฝีปากของนางแฝงไปด้วยรอยยิ้มก่อนจะเอ่ยเสียงเบา

“มิเอาข้ามิไปท่านแม่เคยเอ่ยว่าการทะเลาะวิวาทจะมิคนตายข้ามิสามารถ...มันอันตรายเกินไป...”ที่โจวโหรวเจียกล้าหลบหนีออกจากเมืองรัฐหลักก็เพราะว่านางก่อเรื่องเพลานี้เมื่อได้ยินเสียงการรบราฆ่าฟันในใจของนางก็เต็มไปด้วยความหวาดกลัวนางจะมีความกล้าหาญไปดูที่ไหนกัน....

เพลานี้นางยินยอมที่จะอยู่ที่นี่รอให้ทุกอย่างเข้าที่เข้าทางหลังจากนั้นก็จะกลับเมืองรัฐหลัก

แต่ทว่าเห็นได้ชัดว่าจิงโม่จะไม่ทำให้นางสมปรารถนาเพราะว่าหลังจากที่นางเอ่ยปฏิเสธจิงโม่ก็เอ่ยออกมาหนึ่งประโยค“แต่ว่าพวกเราจะต้องไปเพราะสนามรบเป็นทางไปบ้านของข้า”

“ข้ามิไปบ้านเจ้าแล้วรอให้พวกเขาต่อสู้กันเสร็จข้าจะกลับบ้านจินเป่าข้ากลัว...”เมื่อได้ยินวาจาของจิงโม่หยาดน้ำตาในดวงตาของนางก็ไหลลงมาอย่างควบคุมไม่ได้ถ้าหากรู้ว่าการหลบหนีออกมาจักต้องเผชิญหน้ากับการสู้รบอีกทั้งยังต้องเข้าไปในสนามรบนางก็จะไม่มีทางออกมา....

แต่ทว่าในตอนนี้มาเสียใจทีหลังก็สายเกินไปแล้ว