ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 598

ตอนที่598ข่าวดี

“จิงโม่ข้ากลัวข้า....”ก่อนหน้าโจวโหรวเจียเพียงแค่หลั่งน้ำตาเท่านั้นแต่ทว่าเมื่อเห็นท่าทางที่ไม่อยากพูดคุยกับนางของจิงโม่นางก็ร้องไห้เสียงดังอย่างอดกลั้นไม่ได้นางกลัวจริงๆตั้งแต่ที่นางเกิดมาจนถึงเพลานี้เป็นเวลาห้าปีนางมิเคยกลัวมากเช่นนี้มาก่อนนางมีลางสังหรณ์ว่าถ้าหากเดินทางไปกับจิงโม่ต่อไปนางจะต้องพบเจอกับสถานการณ์ที่อันตรายยิ่งกว่านี้

นางไม่กล้าแล้วถึงแม้ว่านางจะทำความผิดแต่ทว่าท่านพ่อจักต้องมิเอาชีวิตของนางแต่ทว่าถ้าหากนางหนีไปกับจิงโม่ต่อไปนางรู้สึกว่านางจักต้องตายจริงๆ

“โจวโหรวเจียเจ้าไม่ต้องกลัวข้าจะไม่ทำร้ายเจ้าพวกเราเป็นเพื่อนกันข้าจะมิให้ผู้ใดมาทำร้ายเจ้าเจ้าไปกับข้าแต่โดยดีแล้วทุกอย่างจะดีเจ้าวางใจเถิด...”จิงโม่ปลอบใจโจวโหรวเจียเสียงเบาเพลาที่นางเอ่ยออกมานางก็กุมมือของโจวโหรวเจียไปด้วยจิงโม่จูงมือโจวโหรวเจียเดินขึ้นจากหลุมหลบซ่อนตัวไปทางสนามรบทีละก้าว

เสียงรบราฆ่าฟันกันดังขึ้นเรื่อยๆโจวโหรวเจียตัวสั่นไปทั้งร่างนางควบคุมร่างกายของตนเองไม่ได้และควบคุมน้ำตาของตนเองไม่ได้

“จิงโม่พวกเรากลับไปเถิดกลับไป”โจวโหรวเจียเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเทา

จิงโม่มองท่าทางที่หวาดกลัวของโจวโหรวเจียในที่สุดนางจึงถอนหายใจออกมาก่อนจะเอ่ย“เจ้าหนักแน่นสักหน่อยวางใจเถิดพวกเราจักต้องมิเป็นอันใด”

“แต่ทว่าขาของข้าอ่อนแรงข้าเดินต่อไปไม่ได้แล้วข้า...”โจวโหรวเจียเดินต่อไปไม่ได้แล้วจริงๆเพลาที่เอ่ยออกมานางก็ชี้ไปที่ขาของตนเองเพลานี้ขาของนางอ่อนแรงเป็นอย่างมากถ้าหากว่ามิใช่เพราะการประคองของจิงโม่นางอาจจะเดินได้เพียงไม่กี่ก้าว

จิงโม่จ้องมองขาของโจวโหรวเจียมันสั่นเทามากจริงๆเมื่อเห็นท่าทางที่อึดอัดใจของโจวโหรวเจียจิงโม่ก็ถอนหายใจออกมาอย่างอดไม่ได้นิสัยของโจวโหรวเจียนั้นบริสุทธิ์และน่ารังแกสำหรับจิงโม่แล้วเป็นเรื่องที่ดีแต่ทว่าเมื่อสถานการณ์มาถึงเพียงนี้แล้วนางคิดไว้แล้วว่าตนเองจะต้องเหนื่อย

“ให้ข้าแบกเจ้าไปเถิดรอให้ถึงบ้านของข้าพวกเราก็จะปลอดภัยแล้วรอให้สงครามสงบลงข้าจะบอกให้คนมาส่งเจ้ากลับบ้านวางใจเถิดผู้คนที่บ้านข้าจะมิทำให้เจ้าอึดอัดใจ”จิงโม่โน้มตัวลงเพื่อให้โจวโหรวเจียขึ้นขี่หลังออกตนเองก่อนจะเอ่ย

“อื้มจิงโม่เจ้าเป็นคนดีจริงๆรอให้ข้ากลับบ้านข้าจะบอกให้ท่านพ่อตบรางวัลให้เจ้าอย่างงามและข้าก็จะบอกท่านพ่อว่าสาเหตุที่ยุ้งฉางไฟไหม้เป็นเพราะข้ามิได้เกี่ยวอันใดกับเจ้า”โจวโหรวเจียรู้สึกถึงความอบอุ่นบนหลังของจิงโม่ในใจของนางค่อยๆสงบลงในเพลานี้จิงโม่มิได้เลือกที่จะทิ้งนางนางรู้สึกซาบซึ้งใจเป็นอย่างมาก

อย่างไรเสียจิงโม่ก็ยังเป็นเด็กการที่นางต้องแบกโจวโหรวเจียเดินมาเป็นเวลานานก็รู้สึกล้าจนโซซัดโซเซ

แต่ทว่านางรู้ดีว่ารอให้แม่ทัพหลีและทหารม้าของแคว้นจื่อสวี้ต่อสู้กันแล้วขอเพียงแค่พวกเขาสามารถสังหารกองทัพทหารที่ขัดขวางของแคว้นจื่อสวี้ได้ก็สามารถสังหารเมืองซ่างลี่ถ้าหากว่าโจมตีเมืองซ่างลี่นอกจากใจกลางเมืองจะชุลมุนวุ่นวายผู้ที่ตนเองแบกอยู่บนหลังเช่นโจวโหรวเจียก็คือกุญแจสู่ชัยชนะ

นางจะต้องรีบนำตัวโจวโหรวเจียไปให้แม่ทัพหลีโดยเร็วที่สุด

นางจึงกัดฟันฝืนเดินต่อไปแต่โจวโหรวเจียที่อยู่บนหลังของนางเพราะว่าการปลอบใจและพละกำลังที่จิงโม่ให้โจวโหรวเจียในที่สุดโจวโหรวเจียก็สงบลงเมื่อเดินผ่านสนามรบแล้วความเหน็ดเหนื่อยก็ทวีคูณขึ้นนางจึงหลับไปในสถานที่ไม่ไกลจากทหารม้า

การที่จิงโม่ไม่ต้องเอ่ยอะไรเพื่อปลอบใจโจวโหรวเจียสำหรับจิงโม่แล้วเป็นเรื่องที่ดีถึงแม้ว่านางจะหลอกล่อให้โจวโหรวเจียออกมาแต่ทว่านางไม่ได้รู้จักกับโจวโหรวเจียมากนักสองคนเจอหน้ากันเพียงไม่กี่ครั้งเท่านั้นการที่นางสามารถทำสำเร็จได้ก็เพราะใช้ความอยากรู้อยากเห็นของเด็กน้อยและทำให้โจวโหรวเจียตื่นตระหนกหลังจากทำเรื่องที่ผิด

จิงโม่เดินไปยังสนามรบทีละก้าวยิ่งเดินก็ยิ่งเหนื่อยในใจของนางรู้สึกโทษหลีฉางอันอย่างอดไม่ได้เขาไม่มีความห่วงใยเอาซะเลยไม่รู้จักหาคนออกมารับตนเอง

จิงโม่ลืมไปว่ายามที่นางให้คนไปบอกข่าวคราวนางมิได้บอกมาหลีฉางอันรอให้พวกเขาโจมตีเมืองเสร็จนางจะอยู่ที่ด้านนอกเมือง

เพราะว่าก่อนหน้าที่จะหลอกล่อโจวโหรวเจียออกมานางเองล้วนไม่มีความเข้าใจอย่างถ่องแท้

จิงโม่ก้าวไปข้างหน้าทีละก้าวดวงตาของนางเต็มไปด้วยความหนักแน่นคิดไม่ถึงว่าแคว้นจื่อสวี้จะกล้าเอาชนะความคิดของนางถ้าเช่นนั้นบุตรสาวของเจ้าเมืองที่นางแบกอยู่อย่างโจวโหรวเจียเป็นอันใดสักวันนางก็จะนำตัวองค์รัชทายาทของแคว้นจื่อสวี้ไปที่ต้าเหลียงทำให้พวกเขารู้ว่าตนเองมิใช่ผู้ที่จะมายั่วยุได้ง่ายๆ

ในเวลานี้จิงโม่มิรู้ว่าความคิดนี้ของนางจะสำเร็จผลวันใดในอนาคตแต่ทว่านี่ล้วนเป็นเรื่องของวันข้างหน้า

ในที่สุดก็เดินมาถึงสนามลบเมื่อทหารผู้น้อยของเมืองตาเลี้ยงเห็นแบกเด็กสาวที่อายุรุ่นราวข่าวเดียวกันกับตนเองดวงตาของเขาก็เต็มไปด้วยความตกตะลึง

“เด็กน้อยเจ้ารีบเดินเถิดที่นี่คือสนามรบถ้าหากมิระวังจะได้รับบาดเจ็บได้”ทหารผู้น้อยเอ่ยเตือนด้วยความหวังดีในสายตาของเขาถึงแม้ว่าใบหน้าของจิงโม่จะเต็มไปด้วยความเหน็ดเหนื่อยแต่กลับทำให้คนรู้สึกใจอ่อนกับความรู้เรื่องของนางการที่มีเด็กน้อยปรากฏตัวขึ้นในสนามรบอย่างฉับพลันเช่นนี้เขาเพียงแค่คิดว่าอยากจะให้พวกนางจากไปอย่างปลอดภัยไม่ว่าเด็กเหล่านี้จะเป็นคนของต้าเหลียงหรือว่าจื่อสวี้

สงครามควรจะไม่เกี่ยวอะไรกับเด็ก

“รบกวนท่านพาข้าไปพบท่านแม่ทัพหลีฉางอันหรือว่าท่านแม่ทัพซูเหร่าได้หรือไม่”จิงโม่เงยหน้าขึ้นจ้องมองทหารผู้น้อยคนนั้นก่อนจะเอ่ยอย่างจริงจัง

วันนี้พวกเขาสามารถส่งกองกำลังไปได้ก็พิสูจน์แล้วว่าเพลานี้หลีฉางอันและซูเหร่าควบคุมกองทัพทหารผู้นำกองทัพทหารออกรบในวันนี้จะต้องเป็นคนใดคนหนึ่งในพวกเขาทั้งสองเป็นแน่

เมื่อทหารคนนั้นได้ยินวาจาของจิงโม่ก็ยืนงุนงงอยู่กับที่

เด็กคนนี้เอ่ยคำพูดของท่านแม่ทัพทั้งสองออกมาโดยตรงนาง...

“ข้าคือองค์หญิงจิงโม่บนหลังข้าคือบุตรสาวของเจ้าเมืองซ่างลี่โจวโหรวเจียมีนางอยู่สามารถหลีกเลี่ยงความสูญเสียที่มิจำเป็นได้”จิงโม่เกรงว่าทหารผู้นั้นจะไม่เชื่อนางจึงรีบเอ่ยออกมา

ทหารผู้นั้นจ้องมองจิงโม่เขาตกใจจนพูดอะไรไม่ออก

ก่อนจะออกรบในค่ายมีข่าวว่าองค์หญิงจิงโม่ขโมยป้ายเสือของท่านแม่ทัพเฉินท่านแม่ทัพเฉินไม่มีทางเลือกจึงจำต้องยอมสละอำนาจแม่ทัพในใจของพวกเขาล้วนสูญเสียความเคารพต่อจิงโม่แล้วเพลานี้เมื่อเห็นจิงโม่...

เค้าเชื่อว่าเด็กสาวที่เบื้องหน้านี้คือองค์หญิงจิงโม่ยกเว้นว่านางกลัวว่าจะไม่มีผู้ใดสามารถนำคนรักของเจ้าเมืองมาได้

แต่ว่าเด็กน้อยเช่นนี้ทำไมถึง....

“รีบมาช่วยข้าอุ้มนางหลังของขาขยับไม่ได้แล้วข้าเหนื่อยจะตายอยู่แล้ว!”เมื่อเห็นว่าทหารผู้นั้นมิได้เอ่ยปากถามจิงโม่จึงรีบเอ่ยปากอ้อนวอน

ทหารผู้นั้นรีบร้อนก้าวไปข้างหน้าและรับโจวโหรวเจียมาอุ้มแทนหลังจากนั้นจึงเอ่ยถาม“พระองค์ยังมีเรี่ยวแรงตามกระหม่อมไปหรือไม่พะยะค่ะ?”

จิงโม่จ้องมองทหารผู้นั้นก่อนจะขยับเขยื้อนร่างกายของนางแล้วเอ่ยเสียงเบา“ข้ามิมีแรงแล้ว”

หลักจากเอ่ยจบจิงโม่ก็คุกเข่าลงบนพื้นเพลานี้กล้ามเนื้อขาของนางรู้สึกปวดมากเมื่อครู่นี้ที่สามารถแบกโจวโหรวเจียมาถึงที่นี่ได้เป็นเพราะว่านางใช้แรงเฮือกสุดท้ายแต่เวลานี้จิงโม่มิมีเรี่ยวแรงที่จะเดินต่อไปแล้ว

เมื่อทหารผู้นั้นเห็นจิงโม่ก็ตะโกนกับสหายที่เพิ่งจะสังหารศัตรูไปเมื่อครู่“เจ้ามาอุ้มองค์หญิงน้อยพวกเราไปหาแม่ทัพหลีกัน!”

ทหารผู้นั้นมิทันได้ถามอะไรทหารผู้น้อยก็อุ้มโจวโหรวเจียและเดินจากไปเขาจึงทำได้เพียงมาอุ้มจิงโม่แล้ววิ่งตามไปทหารสองคนอุ้มเด็กสองคนเดินผ่านฝูงชนที่รบราฆ่าฟันกันและในที่สุดก็มาถึงด้านหน้าของหลีฉางอัน

“ท่านลุงหลีจิงโม่กลับมาแล้ว”เดิมทีจิงโม่มิมีพละกำลังเหลือแล้วแต่ทว่าเมื่อยามที่เห็นหน้าของหลีฉางอันนางก็ใช้แรงเฮือกสุดท้ายพยายามตะโกนออกไป

หลีฉางอันได้ยินเสียงของจิงโม่ก็คิดว่าตนเองหูฝาดเพลานี้จิงโม่ควรจะกลับไปทีนครหลวงแล้วแต่เหตุใด....

“ท่านแม่ทัพองค์หญิงน้อยนำตัวบุตรสาวของเจ้าเมืองมาด้วยการโจมตีครั้งนี้พวกเราสามารถลดความสูญเสียได้มากขอรับ”ทหารผู้น้อยเมื่อเห็นว่าหลีฉางอันหมุนศรีษะกลับมาเขาจึงรีบเอ่ย

เสียงของเขาดังมากไม่เพียงแค่หลีฉางอันที่ได้ยินคนข้างกายของหลีฉางอันและเหล่าทหารแคว้นจื่อสวี้ก็ล้วนได้ยินด้วยกันทั้งหมดพวกเขาจ้องมองมายังเด็กน้อยที่อยู่ในอกของทหารผู้น้อยนั้นอย่างพร้อมเพรียงกันความสุขบนใบหน้าของพวกเขาค่อยๆเพิ่มมากขึ้น

นี่เป็นข่าวดีแน่นอน