ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 598

ตอนที่598ข่าวดี

“จิงโม่ข้ากลัวข้า....”ก่อนหน้าโจวโหรวเจียเพียงแค่หลั่งน้ำตาเท่านั้นแต่ทว่าเมื่อเห็นท่าทางที่ไม่อยากพูดคุยกับนางของจิงโม่นางก็ร้องไห้เสียงดังอย่างอดกลั้นไม่ได้นางกลัวจริงๆตั้งแต่ที่นางเกิดมาจนถึงเพลานี้เป็นเวลาห้าปีนางมิเคยกลัวมากเช่นนี้มาก่อนนางมีลางสังหรณ์ว่าถ้าหากเดินทางไปกับจิงโม่ต่อไปนางจะต้องพบเจอกับสถานการณ์ที่อันตรายยิ่งกว่านี้

นางไม่กล้าแล้วถึงแม้ว่านางจะทำความผิดแต่ทว่าท่านพ่อจักต้องมิเอาชีวิตของนางแต่ทว่าถ้าหากนางหนีไปกับจิงโม่ต่อไปนางรู้สึกว่านางจักต้องตายจริงๆ

“โจวโหรวเจียเจ้าไม่ต้องกลัวข้าจะไม่ทำร้ายเจ้าพวกเราเป็นเพื่อนกันข้าจะมิให้ผู้ใดมาทำร้ายเจ้าเจ้าไปกับข้าแต่โดยดีแล้วทุกอย่างจะดีเจ้าวางใจเถิด...”จิงโม่ปลอบใจโจวโหรวเจียเสียงเบาเพลาที่นางเอ่ยออกมานางก็กุมมือของโจวโหรวเจียไปด้วยจิงโม่จูงมือโจวโหรวเจียเดินขึ้นจากหลุมหลบซ่อนตัวไปทางสนามรบทีละก้าว

เสียงรบราฆ่าฟันกันดังขึ้นเรื่อยๆโจวโหรวเจียตัวสั่นไปทั้งร่างนางควบคุมร่างกายของตนเองไม่ได้และควบคุมน้ำตาของตนเองไม่ได้

“จิงโม่พวกเรากลับไปเถิดกลับไป”โจวโหรวเจียเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเทา

จิงโม่มองท่าทางที่หวาดกลัวของโจวโหรวเจียในที่สุดนางจึงถอนหายใจออกมาก่อนจะเอ่ย“เจ้าหนักแน่นสักหน่อยวางใจเถิดพวกเราจักต้องมิเป็นอันใด”

“แต่ทว่าขาของข้าอ่อนแรงข้าเดินต่อไปไม่ได้แล้วข้า...”โจวโหรวเจียเดินต่อไปไม่ได้แล้วจริงๆเพลาที่เอ่ยออกมานางก็ชี้ไปที่ขาของตนเองเพลานี้ขาของนางอ่อนแรงเป็นอย่างมากถ้าหากว่ามิใช่เพราะการประคองของจิงโม่นางอาจจะเดินได้เพียงไม่กี่ก้าว

จิงโม่จ้องมองขาของโจวโหรวเจียมันสั่นเทามากจริงๆเมื่อเห็นท่าทางที่อึดอัดใจของโจวโหรวเจียจิงโม่ก็ถอนหายใจออกมาอย่างอดไม่ได้นิสัยของโจวโหรวเจียนั้นบริสุทธิ์และน่ารังแกสำหรับจิงโม่แล้วเป็นเรื่องที่ดีแต่ทว่าเมื่อสถานการณ์มาถึงเพียงนี้แล้วนางคิดไว้แล้วว่าตนเองจะต้องเหนื่อย

“ให้ข้าแบกเจ้าไปเถิดรอให้ถึงบ้านของข้าพวกเราก็จะปลอดภัยแล้วรอให้สงครามสงบลงข้าจะบอกให้คนมาส่งเจ้ากลับบ้านวางใจเถิดผู้คนที่บ้านข้าจะมิทำให้เจ้าอึดอัดใจ”จิงโม่โน้มตัวลงเพื่อให้โจวโหรวเจียขึ้นขี่หลังออกตนเองก่อนจะเอ่ย

“อื้มจิงโม่เจ้าเป็นคนดีจริงๆรอให้ข้ากลับบ้านข้าจะบอกให้ท่านพ่อตบรางวัลให้เจ้าอย่างงามและข้าก็จะบอกท่านพ่อว่าสาเหตุที่ยุ้งฉางไฟไหม้เป็นเพราะข้ามิได้เกี่ยวอันใดกับเจ้า”โจวโหรวเจียรู้สึกถึงความอบอุ่นบนหลังของจิงโม่ในใจของนางค่อยๆสงบลงในเพลานี้จิงโม่มิได้เลือกที่จะทิ้งนางนางรู้สึกซาบซึ้งใจเป็นอย่างมาก

อย่างไรเสียจิงโม่ก็ยังเป็นเด็กการที่นางต้องแบกโจวโหรวเจียเดินมาเป็นเวลานานก็รู้สึกล้าจนโซซัดโซเซ

แต่ทว่านางรู้ดีว่ารอให้แม่ทัพหลีและทหารม้าของแคว้นจื่อสวี้ต่อสู้กันแล้วขอเพียงแค่พวกเขาสามารถสังหารกองทัพทหารที่ขัดขวางของแคว้นจื่อสวี้ได้ก็สามารถสังหารเมืองซ่างลี่ถ้าหากว่าโจมตีเมืองซ่างลี่นอกจากใจกลางเมืองจะชุลมุนวุ่นวายผู้ที่ตนเองแบกอยู่บนหลังเช่นโจวโหรวเจียก็คือกุญแจสู่ชัยชนะ

นางจะต้องรีบนำตัวโจวโหรวเจียไปให้แม่ทัพหลีโดยเร็วที่สุด

นางจึงกัดฟันฝืนเดินต่อไปแต่โจวโหรวเจียที่อยู่บนหลังของนางเพราะว่าการปลอบใจและพละกำลังที่จิงโม่ให้โจวโหรวเจียในที่สุดโจวโหรวเจียก็สงบลงเมื่อเดินผ่านสนามรบแล้วความเหน็ดเหนื่อยก็ทวีคูณขึ้นนางจึงหลับไปในสถานที่ไม่ไกลจากทหารม้า

การที่จิงโม่ไม่ต้องเอ่ยอะไรเพื่อปลอบใจโจวโหรวเจียสำหรับจิงโม่แล้วเป็นเรื่องที่ดีถึงแม้ว่านางจะหลอกล่อให้โจวโหรวเจียออกมาแต่ทว่านางไม่ได้รู้จักกับโจวโหรวเจียมากนักสองคนเจอหน้ากันเพียงไม่กี่ครั้งเท่านั้นการที่นางสามารถทำสำเร็จได้ก็เพราะใช้ความอยากรู้อยากเห็นของเด็กน้อยและทำให้โจวโหรวเจียตื่นตระหนกหลังจากทำเรื่องที่ผิด

จิงโม่เดินไปยังสนามรบทีละก้าวยิ่งเดินก็ยิ่งเหนื่อยในใจของนางรู้สึกโทษหลีฉางอันอย่างอดไม่ได้เขาไม่มีความห่วงใยเอาซะเลยไม่รู้จักหาคนออกมารับตนเอง

จิงโม่ลืมไปว่ายามที่นางให้คนไปบอกข่าวคราวนางมิได้บอกมาหลีฉางอันรอให้พวกเขาโจมตีเมืองเสร็จนางจะอยู่ที่ด้านนอกเมือง

เพราะว่าก่อนหน้าที่จะหลอกล่อโจวโหรวเจียออกมานางเองล้วนไม่มีความเข้าใจอย่างถ่องแท้

จิงโม่ก้าวไปข้างหน้าทีละก้าวดวงตาของนางเต็มไปด้วยความหนักแน่นคิดไม่ถึงว่าแคว้นจื่อสวี้จะกล้าเอาชนะความคิดของนางถ้าเช่นนั้นบุตรสาวของเจ้าเมืองที่นางแบกอยู่อย่างโจวโหรวเจียเป็นอันใดสักวันนางก็จะนำตัวองค์รัชทายาทของแคว้นจื่อสวี้ไปที่ต้าเหลียงทำให้พวกเขารู้ว่าตนเองมิใช่ผู้ที่จะมายั่วยุได้ง่ายๆ

ในเวลานี้จิงโม่มิรู้ว่าความคิดนี้ของนางจะสำเร็จผลวันใดในอนาคตแต่ทว่านี่ล้วนเป็นเรื่องของวันข้างหน้า

ในที่สุดก็เดินมาถึงสนามลบเมื่อทหารผู้น้อยของเมืองตาเลี้ยงเห็นแบกเด็กสาวที่อายุรุ่นราวข่าวเดียวกันกับตนเองดวงตาของเขาก็เต็มไปด้วยความตกตะลึง