ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 599

ตอนที่599ส่งให้จิงโม่

“ท่านลุงหลีข้าเหนื่อยจะตายแล้ว”จิงโม่จ้องมองแววตาที่ตกตะลึงของหลีฉางอันจึงอดไม่ได้ที่จะเอ่ยออกมา

“เด็กคนนี้นี่จริงๆเลย...”สิ่งที่จิงโม่นำมาให้ตนเองนั้นแน่นอนว่าคือความสุขแต่ทว่าเมื่อคิดว่านางเป็นเพียงเด็กคนหนึ่งต้องมาอยู่ในรังของหมาป้านี่มัน...ทำให้คนรู้สึกหวาดกลัว

“ท่านลุงหลีจิงโม่ก็ออกมาอย่างปลอดภัยแล้วอย่างไรเพคะข้ายังเผายุ้งฉางของพวกเขาด้วยไม่ต้องสนใจว่าเพลานี้พวกเขารบกับเราอย่างชื่นมื่นแต่รอให้กลับไปเกรงว่าจักหิวตาย”จิงโม่จ้องมองเหล่ากองทัพทหารแคว้นจื่อสวี้ที่รบราฆ่าฟันกับแคว้นต้าเหลียงอย่างไม่นึกเสียดายรอยยิ้มบนใบหน้าของนางกว้างขึ้นเรื่อยๆ

หลีฉางอันดึงสติกลับมาจากการตกอยู่ในภวังค์เขาหันไปเอ่ยกลับองครักษ์สองสามคนที่ด้านหลัง“รีบไปส่งข่าวให้ทหารทุกนายว่ายุ้งฉางของกองทัพแคว้นจื่อสวี้ถูกเผาแล้ว”

อย่างไรเสียหลีฉางอันก็อยู่ในสนามรบเขารู้ดีว่าหากข่าวที่ยุ้งฉางถูกเผาแพร่กระจายออกไปหัวใจของเหล่าทหารจื่อสวี้จะต้องยุ่งเหยิงเป็นแน่

เพลานี้ในสนามรบเหล่าแม่ทัพของแคว้นจื่อสวี้ไม่มีเวลาที่จะให้ทหารระดมความคิดของเบื้องหลังมาได้ในขณะที่พวกเขากำลังรบอยู่ก็จับต้องกังวลว่าต่อจากนี้ตนเองยังจักได้กินอาหารอยู่หรือไม่

องครักษ์สองสามคนเหล่านั้นก็นับว่าฉลาดยามที่เขาไปเผยแพร่ข่าวก็ไม่ลืมที่จะตะโกนเสียงดังเพียงชั่วพริบตาเดียวทหารที่กำลังต่อสู้กันก็รู้แล้วว่ายุ้งฉางของแคว้นจื่อสวี้ถูกวางเพลิงและพวกเขาก็คงไม่สามารถต้านทานไว้ได้นาน

มิว่าจะแพ้หรือชนะพวกเขาก็คงมิสามารถลงหลักปักฐานอยู่ที่นี่ได้เป็นเวลานาน

เมื่อข่าวสารแพร่กระจายไปในเวลาไม่นานมันก็เพิ่มความมั่นใจและความกล้าหาญให้กับเหล่าทหารแคว้นต้าเหลียงได้พวกเขาตะโกนโห่ร้องเสียงดังพลางวิ่งตะบึงเข้าไปสังหารแคว้นซ่างลี่ในดวงตาแฝงไปด้วยประกายที่กระหายเลือด

พวกเขาติดตามเฉินหยวนชิ่งมายังเขตชายแดนและทุกคนล้วนโอบอุ้มอุดมคติที่จะปกป้องประเทศเพียงแต่ว่าเฉินหยวนชิ่งมิส่งทหารออกรบตรงเวลาและเมื่อส่งครานี้เกิดขึ้นอย่างกะทันหันพวกเขาจึงมีพละกำลังและความกล้ามากพอที่จะสังหารศัตรูเพลานี้พวกเขารู้ว่าฝ่ายตรงข้ามมีจุดอ่อนแล้วพวกเขาจะมิลองให้ดีที่สุดได้อย่างไร?

มิถึงครึ่งชั่วโมงเดิมทีการรบที่ศัตรูมีพละกำลังอยู่เหนือกว่าก็มีความเปลี่ยนแปลงปรากฏขึ้นมากองทัพทหารของแคว้นต้าเหลียงยิ่งรบก็ยิ่งกล้าหาญมากขึ้นเรื่อยๆแต่กองทัพทหารของแคว้นจื่อสวี้กลับเหลือเพียงแค่กำลังตั้งรับและค่อยๆถูกบังคับให้ถอยทัพกลับไปยังประตูเมืองของเมืองซ่างลี่

ประตูเมืองค่อยๆเปิดออกและเหล่ากองทัพทหารจื่อสวี้ที่ถูกโจมตีอย่างหนักหน่วงก็ค่อยๆหลบหนีกลับเข้าไปที่เมืองซ่างลี่จิงโม่ที่ถูกหลีฉางอันอุ้มไว้เอ่ยออกมาเสียงเบา“ท่านแม่ทัพสามารถนำตัวโจวโหรวเจียออกมาได้แล้ว”

“จิงโม่นางเป็นเพียงแค่เด็ก”หลีฉางอันจ้องมองไปยังเด็กน้อยที่ยังคงหลับไหลอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลก่อนจะเอ่ยอย่างลังเลการนำเด็กน้อยมาคุกคามเจ้าเมืองของแคว้นศัตรูถึงแม้ว่าจะเป็นประโยชน์ต่อชัยชนะแต่มิใช่อันใดที่ชั้นผู้ใหญ่ควรทำ

“ท่านลุงหลีข้าก็เป็นเด็กเช่นเดียวกันสงครามระหว่างสองแคว้นเดิมทีไม่ใช่เรื่องของเด็กน้อยแต่ทว่าเป็นเพราะพวกเขานำตัวข้ามาถึงที่นี่”เพลาที่จิงโม่เอ่ยออกมาในใจของนางรู้สึกเจ็บปวดโจวโหรวเจียเชื่อใจตนเองมากนางก็มองว่าโหรวเจียเป็นสหายของตนเองแต่ทว่าแคว้นของพวกเขาคือศัตรูกัน....

“จิงโม่ถึงมิมีเด็กผู้นั้นพวกเราก็สามารถชนะได้”หลีฉางอันจ้องมองความผิดหวังในดวงตาของจิงโม่เขาจึงรู้สึกทุกข์ทรมานใจ

“แต่ทว่าแบบนี้จะทำให้การบาดเจ็บล้มตายลดน้อยลงอย่างไรเสียนางก็เป็นบุตรสาวของเจ้าเมืองแต่ว่าถ้าหากปล่อยให้มีการบาดเจ็บล้มตายผู้ที่บาดเจ็บล้มตายก็ล้วนเป็นเหล่าทหารต้าเหลียงของข้ามันช่างโหดร้ายและหนักหน่วงท่านแม่ทัพควรจะหนักแน่นเอาไว้พูดอีกอย่างก็คือพวกเราใช้นางมาเป็นอำนาจต่อรองเจ้าเมืองมิได้หมายความว่าจะทำร้ายชีวิตของนางและเมื่อทุกอย่างสงบลงท่านก็ส่งตัวนางกลับไป”จิงโม่เอ่ยอย่างมีเหตุมีผล

“จิงโม่เจ้ายังเป็นเพียงเด็กคนหนึ่งเท่านั้น”หลีฉางอันถอนหายใจออกมาถึงแม้ว่าเขายังคงมิเห็นด้วยกับวิธีการนี้ของจิงโม่แต่ทว่าเขาก็เริ่มที่จะเข้าใจที่จิงโม่ทำเช่นนี้แท้จริงแล้วก็เพื่อจะทำให้พวกเขายอมพ่ายแพ้นางก็เป็นองค์หญิงที่ถูกลักพาตัวออกมาเช่นกัน

“แต่ทว่าข้าคือองค์หญิงของต้าเหลียงเกียรติยศและความอับอายของข้าเกี่ยวข้องกับเกียรติยศและความอับอายของต้าเหลียงข้าจะไม่ยอมถูกพวกเขารังแกอีกแล้ว”ราวกับว่าจิงโม่เอ่ยด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ

หลีฉางอันยิ้มและพยักหน้าให้กับจิงโม่ก่อนจะเอ่ย“ในเมื่อเจ้าคิดเช่นนี้ถ้าเช่นนั้นขั้นตอนต่อไปข้าจะให้เจ้าเจรจากับเจ้าเมืองของจื่อสวี้ถ้าหากว่าเจรจาสำเร็จแล้วเราได้รับผลประโยชน์แต่ถ้าหากว่าเจรจาไม่ได้ข้าก็จะโจมตีเมืองอีกครั้งหลีฉางอันจ้องมองใบหน้าที่เหนื่อยล้าของจิงโม่ด้วยรอยยิ้มมุมปากของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน

โจวโหรวเจียตะลึงงันไปชั่วขณะหนึ่งชื่อนี้นางรู้สึกคุ้นเคยเป็นอย่างมากหลายวันก่อนหน้านี้ท่านพ่อแทบจะพลิกเมองรัฐหลักและแคว้นซ่างลี่เพื่อตามหาองค์หญิงของแคว้นต้าเหลียง

เพียงแต่ว่านางคิดไม่ถึงว่าองค์หญิงแห่งแคว้นต้าเหลียงจักเป็นจิงโม่

แท้จริงแล้วองค์หญิงแห่งแคว้นต้าเหลียงยังเด็กนักแท้จริงแล้วองค์หญิงแห่งต้าเหลียงก็คือผู้ที่นางพาออกมาจากเมืองด้วยตัวเองอย่างจินเป่า

ในตอนแรกนางพูดอย่างชัดเจนว่าตนเองเห็นความหรูหรางดงามของเมืองรัฐหลักจึงปีนกำแพงเข้ามาเล่นโหรวเจียคิดว่านางเป็นเพียงเด็กที่ดื้อซนกว่าตนเองเพียงเท่านั้นดังนั้นพวกนางจึงกลายเป็นคู่หูกันอย่างรวดเร็วทั้งดวงใจของโจวโหรวเจียล้วนเชื่อใจจิงโม่อีกทั้งยังช่วยนางหลบลีกสายตาของคนในรัฐและส่งนางปีนกำแพงข้ามมา

เดิมทีสิ่งที่ตนเองผิดไม่ใช่แค่วางเพลิงยุ้งฉางในวันนี้แต่หลายวันก่อนหน้านี้นางก็ทำผิดพลาดครั้งใหญ่เช่นเดียวกัน

“เจ้าโกหกข้าได้เยี่ยงไรเจ้าน้ำตาไหลอาบสองแก้มเพลาที่จะต้องมองสายตาของนางก็เต็มไปด้วยความเกลียดชัง

“เจ้าจะโทษข้าไม่ได้เป็นเพราะคนแคว้นจื่อสวี้ของเจ้านำตัวข้ามายังแคว้นจื่อสวี้มิเช่นนั้นข้าก็คงจะยังเป็นองค์หญิงน้อยที่มิมีความกังวลอยู่ที่แคว้นต้าเหลียงข้าไม่ได้อยากจะหลอกลวงเจ้าแต่ทว่าถ้าหากมิหลอกลวงเจ้าข้าก็หนีออกมาไม่ได้เมื่อถึงเวลานั้นข้าก็จะถูกนำตัวออกมาคุกคามท่านพ่อข้ามิอยากให้เป็นเช่นนั้นดังนั้นข้าทำได้เพียงหลบหนีออกมาข้ารู้ว่าเรื่องนี้ข้าทำมิถูกแต่ทว่าข้าก็ไม่ได้อยากทำร้ายเจ้าเจ้าทั้งบริสุทธิ์และใจดีแท้จริงแล้วข้าอยากจะเป็นเพื่อนกับเจ้าอย่างจริงๆ”

วาจาของจิงโม่แฝงไปด้วยความผิดหวังสิ่งที่นางเอ่ยออกมานั้นจริงใจอย่างหาที่เปรียบไม่ได้โจวโหรวเจียจ้องมองหยดน้ำตาในดวงตาของจิงโม่พลันนางก็มิรู้ว่าควรจะเอ่ยอันใดออกมา

เพราะว่าสิ่งที่จิงโม่เอ่ยนั้นเป็นเรื่องจริงเพลาที่ตนเองกล่าวโทษจิงโม่ก็กลับลืมไปว่าแคว้นจื่อสื่อของตนเองนั้นลงมือกับจิงโม่ก่อน

ดังนั้นวันนี้มิว่าสิ่งที่รอตนเองอยู่นั้นคืออันใดนางทำได้เพียงแค่ยอมรับแม้ว่าเพลานี้ตนเองจะหวาดกลัวเป็นอย่างมากนางก็ทำได้เพียงแค่ยอมรับโชคชะตา