ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 600

ตอนที่600สงครามฝีปาก

“เขามีผัวเจ้าแล้วหลังจากเงียบไปเนินนานก็ได้ยินเอ่ยออกมาเสียงเบาเพียงแต่ว่าเมื่อได้ยินว่าเจ้าของน้ำตาของนางก็กลับไหลลงมายิ่งกว่าเดิม

เพราะว่าคำขอโทษในใจเพราะคำว่าข้ามิโทษเจ้าทำให้ขอบเขตกว้างขึ้น

“โหรวเจียถ้าหากครั้งหน้ามีโอกาสข้าจะชดใช้ให้เจ้าข้า....”จิงโม่ร่ำไห้พลางหมุนตัวนางหันไปกำชับกับเหล่าองครักษ์“อุ้มแม่นางโจวโหรวเจียขึ้นมาแล้ววางไว้ที่บัลลังก์ด้านบนสุด

ตั้งแต่ต้นจนจบจิงโม่ไม่แม้แต่จะหันมองไปทางโจวโหรวเจียนางเกรงว่าว่าตนเองจักใจอ่อนเกรงว่าตนเองจักระงับความละอายใจไว้ไม่ได้

“เพียงแต่ว่าเพลาที่โจวโหรวเจียถูกนำตัวไปจิงโม่เอ่ยออกมาหนึ่งประโยค“เจ้าวางใจเถิดเหล่าทหารของต้าเหลียงจะมิทำร้ายเจ้าถึงชีวิตเพียงแต่ถ้าหากว่าท่านพ่อของเจ้าเลือก....”

“ข้ารู้ขอบใจมาก”ความทุกข์ยากจักทำให้คนเจริญเติบโตเด็กหญิงที่ร่ำไห้สะอึกสะอื้นเพราะขาอ่อนแรงเมื่อครู่นี้ในเพลานี้กลับมีใบหน้าที่สงบเมื่อได้ยินวาจาของจิงโม่ก็ไม่ลืมที่จะกล่าวขอบคุณ

ถ้าหากมีคำรับรองของจิงโม่เช่นนี้อย่างน้อยที่สุดชีวิตของนางครึ่งหนึ่งก็ปลอดภัย

โจวโหรวเจียยอมรับโชคชะตาที่จะถูกคนนำพาตัวไปบนฐานที่ตั้งสูงร่างกายผอมบางของนางถูกมัดไว้นางรับสายลมเย็นที่พัดอิสระอย่างสงบมิมีน้ำตามิมีการร่ำไห้นางจิตใจสงบราวกับคนสูงวัยที่ได้ผ่านลมมรสุมที่มากมาย

ยามที่โจวโหรวเจียถูกนำตัวไปไว้บนแท่นสูงการรบราฆ่าฟันของทั้งสองฝ่ายก็สงบลงในทันที

“ให้เจ้าเมืองของพวกเจ้ามาเจรจากับข้ามิเช่นนั้นข้าจะสังหารบุตรสาวของเขา”เพลานี้จิงโม่ถูกหลีฉางอันอุ้มขึ้นไว้ในอกอีกครั้งน้ำเสียงที่นางเอ่ยออกมามิดังนักคำพูดของนางเพิ่งเอ่ยจบนายทหารต้าเหลียงก็หยิบแตรขึ้นมาและนำวาจาของนางป่าวประกาศให้เหล่าองครักษ์และทหารที่ในเมืองฟัง

“บอกท่านพ่อว่ามิต้องกังวลความเป็นตายของข้าการที่ถูกคนจับมาเป็นเพราะข้าโง่เง่าเองพวกเจ้ามิต้องสนใจข้า”โจวโหรวเจียก็ได้ยินวาจาที่จิงโม่ให้คนเผยแพร่ออกไปสีหน้าของนางเย็นเฉียบนางกรีดร้องตะโกนบอกกับทหารบนกำแพงเมือง

อย่างไรเสียโจวโหรวเจียก็เป็นเพียงแค่เด็กคนหนึ่งวาจาของนางมิได้ถูกเผยแพร่ออกไปน้ำเสียงที่แข็งแกร่งนั้นถูกพัดพาไปกับสายลมเหลือไว้เพียงกลิ่นอายของความแห้งเหี่ยว

โจวโหรวเจียมิคิดว่าเมื่อถึงเพลานี้แม้แต่คำพูดของตนเองก็ไม่มีวิธีที่จะส่งผ่านไปให้ท่านพ่อฟัง

เมื่อคิดถึงว่าท่านพ่อผู้ที่รักใคร่ตนเองจักต้องยอมประนีประนอมเพราะตนเองถูกจับน้ำตาของโจวโหรวเจียก็ไหลลงมายังไม่อาจควบคุม

นางหวังว่าท่านพ่อจากมิยอมแพ้แต่ทว่านางก็กลัวกลัวว่าตนเองจะต้องตายกลัวว่าท่านพ่อจะทอดทิ้งตนเอง

แต่ทว่าจิงโม่กลับยิ้มและจ้องมองไปยังกำแพงเมืองเจ้าของเมืองมีสิทธิ์ตัดสินว่าจะเปิดหรือปิดประตูเมืองเพียงแต่ว่านางมิรู้ว่าโจวโหรวเจียจะทำให้เจ้าเมืองยอมประนีประนอมหรือไม่แต่ทว่าถึงแม้เจ้าเมืองมิประนีประนอมการได้ทำให้แคว้นจื่อสวี้สั่นคลอนก็นับว่าเป็นเรื่องที่ดี

“วางใจเถิดถึงแม้ว่ามิมีโจวโหรวเจียวันนี้พวกข้าก็จะเผชิญหน้ากับเมืองซ่างลี่และมุ่งมั่นที่จะชนะ”ราวกับว่าหลีฉางอันเห็นถึงความกังวลของจิงโม่เขาจึงเอ่ยออกมาเสียงเบา

จิงโม่จ้องมองไปที่ชายสูงวัยที่จ้องมองตนเองอย่างอ่อนโยนนางยิ้มพลางพยักหน้าหลังจากนั้นจึงเอ่ย“ข้ารู้”

การมาถึงของเจ้าเมืองเมืองซ่างลี่รวดเร็วกว่าที่จิงโม่คิดไว้มากนักเขาเพิ่งจะมาถึงกำแพงเมืองก็มองเห็นโจวโหรวเจียที่ถูกมัดไว้บนแท่นสูงสีหน้าของเขาเปลี่ยนไปอย่างมากเขาตะโกนมายังหลีฉางอันที่ด้านล่าง“หลีฉางอันเจ้าก็เป็นผู้ที่มีชื่อเสียงที่ดีการที่ใช้เด็กเพื่อบรรลุเป้าหมายเช่นนี้เจามิสนใจชื่อเสียงของตนเองเลยหรือ?”

“ท่านเจ้าเมืองโจวเพลาที่ท่านจะเอ่ยอันใดออกมารบกวนเข้าใจให้ชัดเจนเสียก่อนผู้ที่จะมาเจรจากับท่านในวันนี้มิใช่ท่านแม่ทัพหลีแต่เป็นข้า...”เมื่อได้ฟังวาจาของเจ้าเมืองโจวนางจึงหัวเราะออกมา

เมื่อเจ้าเมืองโจวได้ฟังวาจาของจิงโม่ก็จ้องมองไปยังเด็กน้อยที่อยู่ในอ้อมแขนของหลีฉางอันสายตาของเขาเหลือไว้เพียงความเดือดดาล

เจ้าเมืองโจวสัมผัสได้ถึงดวงตาของเหล่าทหารรอบตัวที่มองมายังตนเองเพราะวาจาที่จิงโม่เอ่ยออกมาเขาอยากจะอธิบายแต่กลับไม่รู้ว่าควรจะอธิบายเช่นไร....

เขาเพียงแค่กลัวว่าจิงโม่จะหนีไปจึงสั่งให้คนนำเชือกมัดนางไว้เขาไม่ได้อยากจะทำรุนแรงต่อนางแต่ทว่าวันนี้นางเอ่ยออกมาด้วยความคับข้องใจราวกับว่าตนเองเป็นคนเริ่มต้นทำอันใดที่น่ารังเกียจก่อน

“ข้าเพียงแค่มัดเจ้าไว้เท่านั้นข้า...”เจ้าเมืองโจวรีบร้อนเอ่ยอธิบายแต่ทว่าเขาเพิ่งจะเอ่ยออกมาก็มิสามารถพูดต่อไปได้เพราะว่าในเพลานี้จิงโม่ก็มิได้ทำอันใดต่อโจวโหรวเจียนางเพียงแค่ถูกมัดไว้บนแท่นสูงเท่านั้น

เรื่องราวเช่นนี้เขาสามารถทำกับจิงโม่ได้แต่กลับมิยินยอมให้จิงโม่ทำกับบุตรสาวของตนเองอย่างนั้นหรือ?

ถ้าเปรียบเทียบกับการกระทำของตนเองเขามิมีคุณสมบัติที่จะกล่าวโทษจิงโม่จริงๆ

วาจาอยู่ในลำคอแต่ในหัวใจกลับมีเพียงความคับแค้น

จิงโม่ถือกล้องส่องทางไกลของหลีฉางอันไว้ในมือและนางก็เห็นใบหน้าที่โกรธแค้นและอับจนหนทางของเจ้าเมืองโจว

“ถ้าไม่ใช่เพราะข้าวิ่งเร็วเกรงว่าผู้ที่ถูกมัดไว้บนยอดกำแพงเมืองคงจะเป็นข้าแล้วใช่หรือไม่?เพียงแต่มิรู้ว่าถ้าหากเป็นเช่นนั้นเจ้าเมืองโจจะสนใจหรือไม่ว่าข้าเป็นเพียงแค่เด็กคนหนึ่งแล้วจะไว้ชีวิตข้าหรือไม่?”

วาจาของจิงโม่ยังคงเนิบนาบเช่นเดิมเพียงแต่ว่าน้ำเสียงที่นางเอ่ยออกมานั้นค่อนข้างเยือกเย็นถ้าหากว่านางถูกมัดไว้บนยอดกำแพงเมืองของเมืองซ่างลี่จริงๆถ้าเช่นนั้นหลีฉางอันคงทำได้เพียงยอมถอยทัพกลับมิเช่นนั้นถ้ารอมากกว่านั้นตนเองคงจะถูกสังหาร

เจ้าเมืองโจวอยากจะเอ่ยว่าตนเองจะมิทำเช่นนั้นแต่ทว่าวาจานั้นกลับมิจริงใจเขามิสามารถเอ่ยอันใดออกมาได้เพราะว่าดวงตาที่มืดมนต์เรากลับยามกลางคืนของจิงโม่มองเข้ามาในหัวใจของเขาอย่างทะลุปรุโปร่ง