ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 601

ตอนที่601การสูญเสีย

“ดังนั้นเจ้าเมืองโจวทางที่ดีที่สุดท่านอย่าพูดอันใดที่ไร้ยางอายอีกเลยข้าก็เพียงแค่นำวิธีการตาต่อตาฟันต่อฟันมาจัดการเรื่องนี้”จิงโม่ส่ายหัวไปมาก่อนจะเอ่ยเสียงเบาราวกับว่าการที่นางใช้วิธีตาต่อตาฟันต่อฟันนั้นไม่นับว่ามากเกินไปแต่เป็นเพียงการเล่นซนของเด็กๆเท่านั้น

หลังจากที่เอ่ยจบจิงโม่ก็เตรียมตัวจะกระโดดลงจากหลังม้าหลีฉางอันมองเจตนาของจิงโม่ออกเขาคว้าเอวเล็กไว้อย่างรวดเร็วก่อนจะอุ้มนางลงจากหลังม้าและวางลงสู่พื้นเบาๆ

จิงโม่ดึงดาบเล่มยาวออกจากเอวขององครักษ์หลังจากนั้นจึงเดินช้าๆไปยังแท่นสูงที่โจวโหรวเจียถูกมัดไว้

ร่างเล็กๆของนางขยับเขยื้อนได้อย่างคล่องแคล่วว่องไวเพียงเวลาไม่นานก็ปีนขึ้นไปยังแท่นสูงเดินไปที่ข้างกายของโจวโหรวเจียนางถือดาบยาวหันหน้าเข้าหาโจวโหรวเจียหลังจากนั้นจึงมองไปยังเจ้าเมืองโจวอย่างข่มขู่

สีหน้าของเจ้าเมืองโจวเปลี่ยนไปอย่างมากผู้คนเมืองซ่างลี่ล้วนรู้ว่าเขารักใคร่บุตรสาวยิ่งชีพโจวโหรวเจียก็คือเลือดเนื้อของเขาเพลานี้มองดูท่าทางของจิงโม่ราวกับว่านางกำลังจะสังหารโจวโหรวเจียจริงๆ

ถ้าหากว่าผู้นำเอาเด็กคนหนึ่งมาคุกคามตนเองถ้าเช่นนั้นชาวโลกก็จะบอกว่าเขาเป็นคนที่น่ารังเกียจและไร้อย่างอายใช้ได้แม้กระทั่งเด็ก

แต่ทว่าเพลานี้คนที่ใช้โจวโหรวเจียก็คือจิงโม่และเป็นเด็กเช่นเดียวกันอีกทั้งยังเป็นคนที่ถูกตนเองจับไว้และวางแผนที่จะใช้นางแล้วเขาจะสามารถเอ่ยอันใดได้....

เขาได้เห็นสติปัญญาและวิธีการของจิงโม่แล้วเขาเพียงแค่รู้สึกว่าถ้าหากตนเองมิรับปากว่าจะเปิดประตูเมืองโจวโหรวเจียของเขาจะต้องถูกจิงโม่สังหารจริงๆหรือไม่

โจวโหรวเจียคือบุตรสาวที่ตนเองรักที่สุดถ้าหากว่านางมีอันเป็นไปถ้าเช่นนั้นก็ต้องการชีวิตของผู้หญิงที่เขารักที่สุด

เขาไม่กล้าเอ่ยอันใดออกมาเขาเกรงว่าคำพูดของตนเองจะไปกระตุ้นจิงโม่ทำให้นางโบกสะบัดดาบยาวในมือ

แต่ทว่าเขารู้ดีว่าตนเองมิสามารถเปิดประตูเมืองได้ถ้าหากเปิดประตูเมืองเมืองนี้ก็จะเป็นหมูในอวยของต้าเหลียง

เค้าจ้องมองทหารที่รอบตัวสายตาเต็มไปด้วยความยากลำบาก

“เจ้าเมืองโจวถ้าหากว่าท่านเต็มใจที่จะเสียสละบุตรสาวของตนเองแล้วมิเปิดประตูเมืองก็ย่อมได้เพียงแต่ว่าคนของพวกข้าจะล้อมรอบเมืองซ่างลี่ไว้มิรู้ว่ายุ้งฉางที่ถูกเผาของพวกท่านจะอยู่ได้อีกกี่วัน?การที่พวกข้าจะโจมตีเมืองปัญหาเป็นเพียงแค่เวลาเท่านั้นแต่ทว่าบุตรสาวของท่านเกรงว่าจะรอไม่ถึงสองสามวัน”จิงโม่เอ่ยไปพลางยกดาบเล่มยาวจ่อไปบนร่างกายของโจวโหรวเจีย

เดิมทีโจวโหรวเจียได้รับการรับรองของจิงโม่ทำให้นางคิดว่าจิงโม่จะมิทำร้ายตนเองแต่ทว่าเพลานี้ดาบเล่มยาวจ่ออยู่ที่ลำคอของตนราวกับว่ามันสามารถสังหารตนเองให้ตายได้ตลอดเวลา

“จินเป่าไม่จิงโม่เจ้าเคยบอกข้าว่าเจ้าจะมิทำร้ายข้าเจ้าจะคืนคำไม่ได้เจ้า....”ถึงแม้ว่าเมื่อครูนี้ตนเองจะโดนมัดไว้ที่แท่นสูงโจวโหรวเจียก็ไม่ได้สิ้นหวังเท่าตอนนี้เพราะว่าเมื่อครู่นี้จิงโม่ยังให้ความหวังแก่นางแต่ทว่าเพลานี้จิงโม่กลับทำลายความหวังจากหัวใจของนางจนหมดสิ้น

“ใช่แล้วข้ามิทำร้ายเจ้าแน่ๆแต่เพียงทำให้เจ้าเลือดไหลนิดหน่อยให้เจ้าร่ำไห้เสียงดังทำให้ท่านพ่อของเจ้าเจ็บปวดข้าก็สามารถทำได้”จิงโม่เอ่ยด้วยรอยยิ้มในดวงตาของนางเต็มไปด้วยความกระหายเลือด

นางรู้ดีว่าเจ้าเมืองโจวอยู่ห่างจากพวกนางค่อนข้างไกลถึงแม้ว่าจะใช้กล้องส่องทางไกลเขาก็จะมองเห็นแค่เพียงความยุ่งเหยิงของทั้งสองตราบใดที่ตนเองบังไว้เขาก็จะมองไม่ออกว่าโจวโหรวเจียได้รับบาดเจ็บหรือไม่แต่ทว่าก็ยังทำให้ใบหน้าของโจวโหรวเจียอยู่ฝั่งตรงข้ามกับเจ้าเมืองโจวนางเชื่อว่าถ้าหากเขามองเห็นท่าทางที่สะบักสะบอมของบุตรสาวของตนใจของเขาจะต้องสั่นไหวอย่างแน่นอน

สิ่งที่เจ้าเมืองโจวเห็นก็คือบุตรสาวที่อายุไม่ถึงหกขวบของตนร่ำไห้อย่างน่าสงสารอยู่ภายใต้มีดดาบของจิงโม่ดวงตาของนางหวาดกลัวและตื่นตระหนกราวกับมีมีดกรีดลงมาที่กลางใจของผู้เป็นพ่อเช่นเขา

เขาแทบจะอดไม่ได้ที่จะยอมจำนนต่อจิงโม่บัดเดี๋ยวนี้ขอเพียงแค่นางมิทำร้ายบุตรสาวของตน

แต่ทว่าเขาคือเจ้าเมืองของเมืองซ่างลี่มีความจงรักภักดีต่อชาติเขามิสามารถทำเพราะเรื่องส่วนตัวของตนเอง....

ถึงแม้ว่าสิ่งที่จิงโม่เอ่ยจะเป็นเรื่องจริงแต่ทว่าแม้แต่การต่อต้านก็มิมีเขาวางอาวุธแล้วในเมื่อเขาสามารถเคราะห์ดีและมีชีวิตรอดหนทางชีวิตการเป็นขุนนางที่ตนเองเฝ้าเพียรพยายามประกอบการมาก็จะพังพินาศเมื่อคิดถึงสิ่งที่ตนเองวางแผนมานานหลายปีและคิดถึงสิ่งที่ตนเองให้คำมั่นสัญญาแก่กษัตริย์ที่สามเขาทำได้เพียงกัดฟันและทำเป็นไม่เห็นไม่ได้ยินเสียงสะอื้นไห้ของบุตรสาวแต่ทว่าในหัวใจกลับทุกข์ทรมานเป็นอย่างมาก...

แต่ทว่าเพลานี้นางกลับยอมรับความตาย

“โจวโหรวเจียข้าขอโทษข้าก็ไม่มีวิธีอื่นเป็นเพราะแคว้นของพวกเจ้าโจมตีก่อนถ้ามิให้บทเรียนแก่พวกเจ้าสักหน่อยต่อไปพวกเจ้าก็จะทำทุกอย่างที่ต้องการผู้ใดก็ล้วนมิชอบสงครามข้าก็มิชอบผู้ที่เลือกให้เกิดสงครามขึ้นมามักจะมีราคาที่ต้องจ่ายสิ่งที่ไม่สมเหตุสมผลก็คือเจ้าเป็นแคว้นที่เลือกให้เกิดสงครามพอดี

จิงโม่เอ่ยอธิบายกับโจวโหรวเจียเสียงเบาแท้จริงแล้วเพื่อทำให้หัวใจของตนเองรู้สึกสบายขึ้น

แต่ทว่านางอธิบายไปมากมายหัวใจของนางกลับไม่ได้รู้สึกดีขึ้นเท่าใดนัก

โจวโหรวเจียมิได้เอ่ยอันใดออกมาถึงแม้ว่าในใจของนางจะโศกเศร้าแต่นางก็รู้ดีสิ่งที่จิงโมเอ่ยนั้นถูกต้องเพียงแค่ตนเองโชคร้ายกลายเป็นเครื่องมือสำหรับการแก้แค้นของจิงโม่และต้าเหลียง

“เจ้าวางใจเถิดท่านพ่อของเจ้าจะต้องยอมแพ้ยอมแพ้เพื่อเจ้าเขายังคงรักเจ้าเพียงแต่ว่าเพลานั้นยังไม่มาถึง”จิงโม่เอ่ยอธิบายเสียงเบาราวกับว่าต้องการจะรักษาหัวใจที่ได้รับบาดเจ็บของโจวโหรวเจีย

โจวโหรวเจียมิได้เอ่ยอันใดออกมานางเพียงแค่ยืนมึนงงอยู่ตรงนั้นแท้จริงแล้วขาของนางนั้นไร้เรี่ยวแรงเพียงแต่ว่าเพลานี้นางถูกเชือกมัดไว้ทำให้ร่างกายของนางมิอ่อนลงไปนางสามารถยึดท่าทีที่หนักแน่นเช่นนี้ยืนอยู่ต่อหน้าของท่านพ่อ

“โจวโหรวเจียที่ข้าพูดคือเรื่องจริงการยอมจำนนของเขาจะต้องทำเพื่อเจ้า”เมื่อเห็นว่าโจวโหรวเจียยืนนิ่งไม่ไหวติงในใจของจิงโม่ก็เริ่มตื่นตระหนก

นางเชื่อในความรักของบิดาเชื่อว่ามิมีบิดาคนใดที่จักละทิ้งบุตรของตนเองแต่ทว่าเรื่องจริงกลับถูกวางไว้ที่เบื้องหน้าของโจวโหรวเจียนางอยากจะเอ่ยโน้มน้าวก็ไม่มีเหตุผลเมื่อจ้องมองดวงตาที่ไม่มีน้ำตาของโจวโหรวเจียจิงโม่ค่อนข้างสับสนนางอยากจะอธิบายอยากจะปลอบใจแต่ทว่านางก็รู้ดีว่าตนเองมิสามารถเดินเข้าไปในหัวใจของโจวโหรวเจียได้

มิมีผู้ใดรู้ว่าวันนี้โจวโหรวเจียมิเพียงแค่สูญเสียความรักที่มีต่อท่านพ่อแต่นางยังสูญเสียความไว้วางใจต่อผู้อื่น

ความรักความอบอุ่นของการถูกรักใคร่ที่นางเคยได้รับถูกบ่อนทำลายลงอย่างสมบูรณ์ภายในหนึ่งวันอีกทั้งเด็กสาวที่อ่อนโยนและบริสุทธิ์เมื่อก่อนหน้านี้ก็จะไม่มีอีกต่อไป