ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 602

ตอนที่602ยอมแพ้

หลังจากเอ่ยจบจิงโม่ก็ควักเอาขนมหวานออกมาจากแขนเสื้อก่อนจะโยนมันไปบนอากาศชั่วพริบตาเดียวบนท้องฟ้าก็มีเสียงระเบิดดังขึ้น

สิ่งของนี้คือสิ่งที่จิงโม่ได้รับมาจากสำนักชวนเฟิงมันคือสัญญาณของสำนักชวนเฟิงขอเพียงแค่ได้ยินเสียงดังขึ้นมิว่าจอมโจรแห่งสำนักชวนเฟิงจะอยู่ที่ใดก็จำเป็นจะต้องมารวมตัวกันณสถานที่ที่ส่งสัญญาณ

เพลานี้พวกเฉินต้าฮันล้วนอยู่ในเมืองซ่างลี่เมื่อเห็นสัญลักษณ์พวกเขาก็จำเป็นจะต้องออกจากเมืองอีกทั้งวิธีเดียวที่จะออกจากเมืองได้เร็วที่สุดก็คือออกจากประตูเมืองโดยตรง

เพราะว่าหลุมที่พวกเขาปีนเขาไปนั้นเหมาะกับการใช้ในตอนกลางคืนถ้าหากมีบุคคลมากมายปีนเข้าไปในตอนกลางวันจักต้องถูกพบเห็นเป็นแน่โดยเฉพาะต่อหน้าศัตรูในเพลานี้เหล่าทหารที่คอยเฝ้ายามอยู่จะต้องสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงของด้านนอกกำแพงเมือง

“เจ้าจักทำอันใดอีก”โจวโหรวเจียเห็นจิงโม่ทำหลายสิ่งหลายอย่างภายในหนึ่งวันโดยเฉพาะเมื่อนึกถึงสิ่งที่นางเคยพูดก่อนหน้านี้ในใจของโจวโหรวเจียกลับเหลือไว้เพียงความแปลกประหลาด

“ช่วยท่านพ่อของเจ้าให้เขามีเหตุผลเพียงพอที่จะมาช่วยเจ้าถ้าหากเพียงเพราะว่าตัวของเจ้าเองท่านพ่อของเจ้าก็จะเปิดประตูเมืองแล้วพวกเจ้าก็จะมีชีวิตอยู่ต่อแต่ก็ขาดการสังหารราชาจื่อสวี้ไปไม่ได้แต่ทว่ามีขอแก้ตัวของข้าทุกอย่างก็ง่ายดายที่จะเอ่ย”จิงโม่เอ่ยเสียงเบาเพลาที่นางจ้องมองโจวโหรวเจียสายตาของนางมีความอ่อนโยนเพิ่มมากขึ้น

ถึงแม้ดวงใจของโจวโหรวเจียแปรเปลี่ยนเป็นความว่างเปล่าแต่ทว่าเมื่อได้ฟังวาจาของจิงโม่ก็รู้สึกซาบซึ้งแต่ทันทีหลังจากนั้นใบหน้าของนางก็กลับไปเฉยเมยตามเดิมท่าทางที่ละเอียดอ่อนนุ่มนวลราวกับว่ากำลังเสแสร้ง

หลังจากที่ปล่อยสัญญาณเสร็จเรียบร้อยนางก็นั่งลงบนแท่นสูงตั้งแต่กลางคืนจนถึงเที่ยงวันในเพลานี้นางล้วนยุ่งง่วนอยู่กับการทำภารกิจจนกระทั่งนั่งลงถึงได้รู้สึกหิว

นางจ้องมองเหล่าทหารที่ใต้แท่นสูงก่อนจะเอ่ยถามเสียงเบา“พี่ชายพวกเจ้ามีผู้ใดนำอาหารมาหรือไม่แบ่งให้ข้าสักหน่อยข้าหิวแล้ว”

วาจาของจิงโม่ทำให้เหล่าทหารที่ใต้แท่นรู้สึกขำขันการแสดงออกเมื่อครูนี้ขององค์หญิงน้อยของพวกเขาทำให้พวกเขารู้สึกทึ่งเพลานี้พวกเขากำลังรอให้จิงโม่ทำให้พวกเขาประหลาดใจอย่างต่อเนื่องแต่ทว่านางกลับเอ่ยออกมาว่าตนเองหิวแล้ว

ถึงแม้ว่าจะประหลาดใจแต่ทว่าพวกเขาก็จะมิปล่อยให้จิงโม่ต้องทนหิวเหล่าทหารที่อยู่รอบๆของแท่นสูงทยอยกันหยิบอาหารของตนเองออกมาจากกระเป๋าเสื้อและบางคนก็เอากาต้มน้ำออกมาไม่นานนักของเหล่านี้ก็ถูกส่งไปให้ที่เบื้องหน้าของจิงโม่

“พวกเจ้าแบ่งให้โจวโหรวเจียด้วยนางก็หิวแล้วเช่นกัน”จิงโม่หันไปเอ่ยกับทหารคนสุดท้ายที่กำลังจะออกจากที่นั่น

“นาง....”นายทหารยังคงลังเลถึงแม้ว่าจะมีการลงประชามติในหลายหลายประเทศว่าให้ปฏิบัติอย่างเป็นธรรมต่อนักโทษแต่ทว่าเพลานี้เป็นเพลาที่กำลังใช้นักโทษเพื่อคุกคามเจ้าเมืองของเมืองซ่างลี่แต่ทว่ากลับจะให้นาง....

“ถ้าหากนางหิวจนตายเจ้าเชื่อหรือไม่ว่าเจ้าเมืองโจวจะสู้รบกับพวกเราจนชีวิตจะหาไม่?”จิงโม่เอ่ยถามเสียงเบาแน่นอนว่านางรู้ว่าโจวโหรวเจียจะมิหิวจนตายแต่ทว่าเพลานี้ดวงใจของนางรู้สึกละอายใจต่อโจวโหรวเจียอย่างช่วยไม่ได้ดังนั้นนางจึงควรจะทำอันใดเป็นการชดเชย

ทหารผู้นั้นยอมแบ่งอาหารให้โจวโหรวเจียแต่โดยดีจิงโม่นั่งลงบนแท่นสูงกินขนมปังและดื่มน้ำสักครู่หนึ่งก็รู้สึกอิ่มใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความพึงพอใจ

เพลานั้นไม่เพียงแค่หลีฉางอันและเหล่านายทหารของต้าเหลียงที่กำลังเฝ้ามองจิงโม่ที่กำลังดื่มน้ำอย่างสบายอารมณ์แม้แต่เหล่าทหารของเมืองซ่างลี่และเจ้าเมืองโจวก็กำลังจ้องมองร่างเล็กบนแท่นสูงของแคว้นต้าเหลียง

เมื่อเห็นว่าจิงโม่ให้คนแบ่งอาหารและน้ำให้โจวโหรวเจียในใจของเจ้าเมืองโจก็อ่อนลง

เขาแทบจะวินิจฉัยได้ว่าจิงโม่จะไม่เอาชีวิตของโจวโหรวเจียแต่ทว่าเค้าก็ยังคงมิกล้าบุ่มบ่ามทำอันใดเขามิรู้ว่าถ้าหากเพลานี้ตนเองออกรับสั่งให้ช่วงชิงตัวโจวโหรวเจียกลับมามันจะมีการสูญเสียอีกเท่าใดแล้วจะเกิดผลลัพธ์อันใดที่ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้หรือไม่

เพราะว่าเรื่องราวมันเกี่ยวข้องกับบุตรสาวที่ตนเองรักที่สุดเขาจึงมิกล้าที่จะเสี่ยง

ดังนั้นการทำสงครามของทั้งสองฝ่ายจึงตกอยู่ในความเงียบงันและอีกสักครู่สถานการณ์การต่อสู้ก็จะเปลี่ยนแปลงไปและแน่นอนว่าก็ยังจะต้องดูท่าทีของเด็กสาวที่นั่งอยู่บนแท่นสูงอีกด้วย

เจ้าเมืองโจวยังคงลังเลเขาไม่รู้ว่าจะทำเช่นไรแล้วเป็นรัฐมนตรีและผู้นำกองทัพมาหลายปีนี่เป็นครั้งแรกที่เขาถูกเด็กก่อปัญหาที่ไม่มีทางออกให้

เพลานี้เขารู้ดีว่าความวุ่นวายที่ด้านในในเพลานี้ก็เป็นเพราะเด็กที่อยู่ข้างนอกเช่นจิงโม่ก่อขึ้น

ในขณะที่เจ้าเมืองโจวมองตัวเองอีกครั้งจิงโม่ยิ้มและมองไปยังทิศทางที่เขายืนอยู่ก่อนนางจะยืนขึ้นนางหัวเราะให้กับเจ้าเมืองโจวนางเชื่อว่าเจ้าเมืองโจวจะมองเห็นความลำพองใจของนางนางหยิบดาบยาวออกมาและนำมันไปจี้ที่โจวโหรวเจียอีกครั้งท่าทางที่จริงจังของนางทำให้หัวใจของเจ้าเมืองโจวเป็นกังวลอีกครั้ง

"ปล่อยให้พวกเขาออกจากเมือง"เจ้าเมืองโจวถอนหายใจออกมาอย่างจนปัญญาและในที่สุดก็เอ่ยออกมาอย่างยากลำบากแต่หลังจากที่เอ่ยออกมาแล้วร่างทั้งร่างของเขาก็ไม่สามารถประคับประคองได้อีกต่อไปเขาล้มลงกับพื้น

"ฟังคำสั่งของข้าเหล่าทหารและประชาชนของเมืองซ่างลี่ยอมจำนนต่อแคว้นต้าเหลียงแม้ว่าการกระทำของเด็กสาวจะโหดร้ายแต่ทว่าในกองทัพนี้ผู้ที่วาจาน่าเชื่อถือก็คือหลีฉางอันเพื่อให้การโจมตีเมืองในครั้งต่อไปสะดวกยิ่งขึ้นเขาจะไม่ทำให้พวกเจ้าและประชาชนลำบากใจ"เจ้าเมืองโจวถอนหายใจพลางเอ่ยเสียงเบา

เมื่อเอ่ยจบเขาก็ลุกขึ้นยืนอย่างยากลำบากเขาจำเป็นจะลุกยืนขึ้นแม้ว่าจะทำการตัดสินใจที่ยากที่สุดในชีวิตนี้เพราะเขาต้องการจะต้อนรับกองทัพต้าเหลียงเข้ามาในเมืองในนามของเจ้าหน้าที่ระดับสูงของเมืองซ่างลี่

เช่นเดียวกันกับประชาชนที่ดิ้นรนกันอยู่ที่หน้าประตูเมืองเมื่อสิทธิและอุดมคติกลายเป็นความฝันที่อยู่ไกลเกินเอื้อมถ้าเช่นนั้นการได้มีชีวิตอยู่ต่อไปและมีความสุขกับครอบครัวของตนเองจนแก่เฒ่าก็คือสิ่งที่ดีที่สุดที่แสวงหา

เจ้าเมืองโจวคือผู้ที่เข้าใจในสถานการณ์ที่ตัดสินใจการเลือกสิ่งนี้เขาจะไม่เสียใจทีหลังในเมื่อเป็นการทำเพื่อบุตรสาวของตนเอง

หลังจากที่เจ้าเมืองโจวรับสั่งให้เปิดประตูเมืองกลุ่มคนภายในเมืองก็ล้วนนิ่งเงียบด้วยความโกรธพวกเขาเฝ้าอยู่ที่หน้าประตูเมืองอย่างเงียบๆเพราะว่าพวกเขารู้ดีว่าเจ้าเมืองของพวกเขาเลือกที่จะยอมจำนน

ตั้งแต่นี้ไปเมืองซ่างลี่แห่งนี้จะมีป้ายของต้าเหลียงแขวนไว้