ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 604

ตอนที่604ตั้งรับมิทันอีกครั้ง

ซูเหร่าอยู่ที่ด้านหลังของจิงโม่ตลอดเวลาในหัวสมองของเขาเต็มไปด้วยวิธีการที่จะเอาชนะเมืองจิ่นซิ่ว

เพียงแต่ว่าเค้าคิดจนศรีษะจะแยกออกจากกันก็ยังคิดหาวิธีไม่ได้วิธีการเพียงหนึ่งเดียวก็คือครั้งนี้พวกเขาก็ยังคงจักใช้วิธีการตั้งรับไม่ทัน

แต่ทว่าการที่มีไข่มุกล้ำค่าอยู่ที่ด้านหน้าเมืองซ่างลี่ราวกับว่าจากทำอันใดต่อเมืองจิ่นซิ่วก็เป็นสิ่งที่แน่นอน

เค้าลองเชิงเอ่ยถามว่านางมีวิธีใดกันแน่ที่จะเอาชนะเมืองจิ่นซิ่วได้แต่จิงโม่กลับทำเพียงแค่หัวเราะอย่างมีเลศนัย

“เพลาที่ข้าหิวข้ามักจะมิมีความคิดที่ดีดังนั้นท่านพี่ซูรอให้ข้ากินอิ่มก่อนแล้วค่อยมาพูดคุยกับข้า”จิงโม่เอ่ยด้วยใบหน้าที่จริงจังตั้งใจ

ซูเหร่าถูกแต่งตั้งให้ติดตามจิงโม่เขาวิ่งไปวิ่งมาเพื่อจัดการอาหารให้แก่นางจิงโม่กินไปพลางเอ่ยกับซูเหร่าไปพลาง“ท่านพี่ซูท่านมิรู้ใช่หรือไม่?ว่าเพียงแค่ข้าได้กินของที่ข้าชอบที่สุดจิตใจของข้าก็จะดีความคิดที่ดีก็จะมากขึ้น”

ซูเหร่าจ้องมองอาหารเต็มโต๊ะเขาค่อนข้างที่จะปวดศีรษะนี่คือสิ่งที่รสชาติเยี่ยมที่สุดเท่าที่เขาจะคิดออกแล้วแต่ทว่าวาจานี้ของจิงโม่ราวกับว่าอาหารเหล่านี้ทำให้นางรู้สึกลำบากใจ

จิงโม่จ้องมองท่าทีที่งุนงงของซูเหร่าในใจของนางก็รู้สึกผิดหวังในที่สุดนางจึงยอมเอ่ยออกมา“เพลานี้พวกเราอยู่ที่เมืองซ่างลี่จะกินเช่นไรก็ยังเหมือนกันกับค่ายทหารของต้าเหลียงเมืองซ่างลี่นี้ก็ย่อมมีอาหารลักษณะพิเศษของตนเองเหตุใดท่านพี่ซูเหร่าจึงมิหามาให้ข้าสักหน่อยข้ารู้สึกเสียใจจริงๆ”จิงโม่เอ่ยอย่างตั้งใจดวงตากลมโตของนางใสสะอาดทำให้ผู้คนรู้สึกว่าเด็กหญิงตัวเล็กที่เบื้องหน้านี้ก็เพียงแค่เด็กที่ตะกละตะกลามคนหนึ่งเท่านั้น

“อยากทานของว่างของเมืองซ่างลี่อย่างนั้นหรือ?นี้เป็นเรื่องง่ายมากที่จะจัดการรอสักครู่”หลังจากที่ซูเหร่าได้ยินการทวงติ่งของจิงโม่เขาจึงเข้าใจเขารีบร้อนลงไปค้นหาอาหารว่างเพลาที่รอเขากลับมาจิงโม่กำลังลงมือทานอาหารบนโต๊ะอย่างเพลิดเพลินใจ

เมื่อเห็นว่าซูเหร่ากลับมาจิงโม่จึงเปลี่ยนท่าทีไปสู่สถานการณ์ที่ขาดความกระตือรือร้นเมื่อครู่นางถอนหายใจออกมาพลางเอ่ย“อาหารต้าเหลียงของพวกเรานี่มันจริงๆเลย....ข้ากินทุกวันล้วนเหมือนกันข้ารู้สึกเบื่อหน่ายแล้ว”

จ้องมองการถอนหายใจของจิงโม่ซูเหล่าก็รู้สึกคล้อยตามแต่เขาก็ไม่ลืมที่จะกวาดสายตามองไปยังถ้วยชามที่ว่างเปล่าเกือบทั้งโต๊ะ

“จิงโม่อิ่มแล้วหรือ?”ซูเหร่านั่งอยู่ที่เบื้องหน้าของจิงโม่เมื่อเห็นว่าจิงโม่ไม่มีท่าทีว่าจะหยิบตะเกียบในที่สุดเขาจึงเอ่ยถามออกมา

ในขณะที่สั่งให้ผู้คนไปค้นหาอาหารของเมืองซ่างลี่หัวสมองของเขาก็ครุ่นคิดว่าจะเอาชนะเมืองซ่างลี่ได้เยี่ยงไร

แต่ทว่าผลสุดท้ายแล้วเขาก็ยังคิดหาวิธีไม่ได้

ดังนั้นเขาจึงกระตือรือร้นที่อยากจะรู้ว่าจิงโม่มีวิธีอันใด

“ท่านลุงหลีก็เอ่ยแล้วว่าการที่เอาชนะเมืองซ่างลี่ได้นั้นเป็นเพราะว่าการตั้งรับมิทันถ้าเช่นนั้นกับเมืองจิ่นซิ่วพวกเราก็ควรใช้วิธีให้พวกเขาตั้งรับมิทันเช่นกัน”

“เมื่อวานนี้พวกเราเอาชนะเมืองซ่างลี่ได้เพลานี้เมืองจิ่นซิ่วก็คงจะเตรียมพร้อมแล้วอย่างแน่นอน”ซูเหร่าค่อนข้างวิตกกังวลการที่มีตัวอย่างของเมืองซ่างลี่อยู่ก่อนหน้าพวกเขาคงมิสามารถเอาชนะเมืองจิ่นซิ่วได้ด้วยวิธีเดียวกัน

“เจ้าก็ได้เห็นภูมิประเทศของเมืองจิ่นซิ่วแล้วมันเหมาะสมสำหรับการโจมตีมากแต่ทว่าถ้าหากบุกโจมตีก็จะไม่สามารถหลีกเลี่ยงการบาดเจ็บล้มตายได้พวกเราจำเป็นจะต้อง....”ซูเหร่าเอ่ยถามอย่างไม่ค่อยแน่ใจเพราะว่าการบุกโจมตีเป็นวิธีเดี๋ยวที่เขาสามารถคิดออกเพียงแต่ว่าถ้าหากเป็นเช่นนั้นเห็นได้ชัดว่าจิงโม่จะมิริเริ่มลงมือก่อน

จิงโม่มิได้เอ่ยอันใดออกมานางเพียงแค่จ้องมองของกินตรงหน้าและคีบอาหารทีละน้อยก่อนจะขบเคี้ยวอย่างช้าๆท่าทีของนางไม่มีความกังวลเลยแม้แต่น้อย

“เดี๋ยวอีกครู่หนึ่งพวกเราไปโจมตีเมืองจิ่นซิ่วก็จะมิต้องหิวตายแล้วดังนั้นทางที่ดีเจ้าควรให้ข้ากินเยอะๆมิเช่นนั้นข้าจะแสดงความสามารถออกมาได้มิเต็มที่บางทีพวกเราอาจจะได้รับความพ่ายแพ้กลับมาก็เป็นได้”วาจาของจริงโม่แฝงไปด้วยคำเอ่ยเตือนแต่ทว่ามากกว่านั้นคือความไม่พอใจ

อย่างไรก็ตามนางเพียงแค่อยากทานอาหารอย่างเงียบเชียบการที่ซูเหร่ามินำอาหารรสชาติดีมาให้ตนเองก็เรื่องนึงแล้วเพลานี้เขายังจะส่งผลกระทบต่ออารมณ์ของตนเองในเพลาทานอาหารอีกจริงๆเลย....

ซูเหร่าอุ้มจิงโม่ขึ้นบนหลังม้าเขาปกป้องนางและฟังวาจาของนางแต่โดยดีก่อนจะนำกองทัพออกเดินทาง

หลังจากที่ออกมาไม่นานนักซูเหร่าก็เอ่ยถามอย่างอดไม่ได้”องค์หญิงน้อยท่านจำทางผิดแล้วหรือไม่?นี่มิใช่ทางไปเมืองจิ่นซิ่ว”

“ข้ารู้ว่านี่ไม่ใช่ทางไปเมืองจิ่นซิ่วเพลานี้เมืองจิ่นซิ่วมีการเตรียมพร้อมการที่ข้าจะไปโจมตีเมืองจิ่นซิ่วเจ้าคิดว่าข้าโง่เขลาหรือชีวิตของเหล่าทหารต้าเหลียงนั้นล้วนมีค่ามาก”จิงโม่เอ่ยเสียงเบาวาจาของนางทำให้ซูเหร่ามีการแสดงออกบนใบหน้าเพราะว่าเพลาที่จิงโม่มิได้สตินางมักจะทำให้ผู้คนเกิดภาพหลวงตารู้สึกว่านางเป็นนายพลที่มีความสามารถ

หลีฉางอันเคยเอ่ยไว้ว่าการจะเป็นนายพลที่ดีได้ต้องเป็นนายพลที่สามารถเอาชนะคู่ต่อสู้ได้จำเป็นจะต้องรักใคร่ทหารของตนเองขอเพียงแค่สนใจในชีวิตของเหล่าทหารเหล่าทหารก็จะอยู่รอดและจะต่อสู้อย่างหนัก

แต่ทว่าหลักการนี้ซูเหร่าได้อ่านตำราทหารจำนวนมากและได้ศึกษาการทำสงครามของผู้คนก่อนหน้านี้มากมากถึงจะเข้าใจอย่างถี่ถ้วนแต่ทว่าเดิมทีนางมิเคยทำสงครามแต่วาจาและทัศนคติของนางล้วนเป็นความในใจที่บริสุทธิ์ของนางเองล้วนๆ

“ถ้าเช่นนั้นเราจะไปที่ใดกัน?”ซูเหร่าเอ่ยถามเสียงเบาแต่ทว่าครั้งนี้นางไม่ได้หลีกเลี่ยงนางเอ่ยอย่างตรงไปตรงมา“ครั้งนี้ข้าจะไปเอาชนะเมืองจิ่นหลี่จิงโม่เอ่ยเสียงเบาดวงตาของนางเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นที่จะเอาชนะเมื่อซูเหร่าได้ฟังดวงตาของเขาก็เป็นประกายขึ้นมา

แน่นอนว่าถ้าหากเอ่ยถึงการตั้งรับมิทันแล้วล่ะก็เมืองจิ่นหลี่จักต้องบรรลุผลลัพธ์ได้ง่ายกว่าเมืองจิ่นซิ่วอย่างแน่นอน

เพราะว่าเมืองจิ่นหลี่อยู่ด้านหลังของเมืองจิ่นซิ่วผู้ใดจะรู้ว่าเป้าหมายของการโจมตีต่อไปของต้าเหลียงคือเมืองจิ่นซิ่วหรือแม้แต่เมืองจิ่นหลี่ก็เพื่อผลประโยชน์ของตนเองและแอบคิดเกี่ยวกับการส่งกองกำลังทหารไปยังเมืองจิ่นซิ่ว

ถ้าหากว่าพวกเขากระโดดร่มลงไปยังเมืองจิ่นหลี่ต้องทำให้เมืองจิ่นหลี่ตั้งรับไม่ทันอย่างแน่นอนเมื่อถึงเพลานั้นการเอาชนะเมืองจิ่นหลี่ก็คงจะง่ายดายมาก

หลังจากที่เอาชนะเมืองจิ่นหลี่แล้วเมืองจิ่นซิ่วก็จะกลายเป็นเมืองเดี่ยวเมื่อถึงเพลานั้นการเอาชนะเมืองจิ่นซิ่วมีเพียงแค่ปัญหาเรื่องเวลาเท่านั้น

ซูเหร่ากำลังดีใจจนแทบอยากจะตะโกนร้องออกมาแต่ทว่าเขายังไม่ทันได้เอ่ยอันใดออกมาก็ตระหนักถึงปัญหาเส้นทางที่พวกเขามาในวันนี้ก็มิใช่เมืองจิ่นหลี่เช่นเดียวกัน