ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 605

ตอนที่605คิดถึงท่านแม่

ซูเหร่ามีหัวใจที่อยากจะถามแต่ทว่าจิงโม่กลับมิเอ่ยอันใดออกมานางเพียงแค่จ้องมองแผนที่ในมือใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

รอยยิ้มของนางราวกับว่ามีมนต์ขลังที่ทำให้จิตใจของผู้คนสงบสุข

ในที่สุดสถานที่ที่พวกเขามาถึงก็คือทะเลสาบซือหยวน

ซึ่งก็คือสถานที่ที่ประชาชนของเมืองจิ่นหลี่เอาไว้ใช้กินและดื่มเพลานี้พวกเขาอยู่ที่นี่....

“องค์หญิงน้อยนี้ท่านจัก...”ซูเหร่าคิดถึงสิ่งที่เป็นไปได้แต่ทว่าเขาก็มิอยากจะเชื่อว่าเด็กหญิงตัวเล็กที่เบื้องหน้าที่ดูมีเป็นอันตรายต่อผู้ใดเหตุใดจึงสามารถคิดวิธีที่“ชั่วร้ายอำมหิต”ได้ถึงเพียงนี้

อีกทั้งวิธีการนี้ยัง....

แต่ทว่าการนำกองทัพผู้คนและม้าเพื่อมาวางยาพิษที่ทะเลสาบซือหยวนแห่งนี้นี่มัน....

“องค์หญิงน้อยผู้คนเมืองจิ่นหลี่รู้แล้วว่าพวกเรามาที่นี่เกรงว่าน้ำดื่มน้ำใช้ของพวกเขาจัก....”ซูเหร่าเอ่ยเตือนเสียงเบาถึงแม้ว่าเขาจะไม่รู้สึกว่าจิงโม่จะมิคิดถึงขั้นตอนนี้

“ผู้ใดบอกว่าข้าจะลงมืออันใดกับน้ำดื่มน้ำใช้แห่งนี้ข้าก็แค่มาเที่ยวชมดูเพียงเท่านั้น”ใบหน้าของจิงโม่ไม่ทุกข์ร้อนซูเหร่าจ้องมองแล้วรู้สึกเสียใจแทนคนในเมืองจิ่นหลี่

การที่มีพวกเขาเดินผ่านก็คือการมิเคลื่อนไหวพวกเขาก็จะมิกล้าดื่มแล้ว

ดินแดนทางทิศตะวันตกเฉียงเหนือนั้นล้วนแห้งแล้งการขุดบ่อน้ำล้วนเป็นสิบตาเก้าช่องว่างถ้าหากว่าตัดน้ำจากทะเลสาบเกรงว่าประชาชนก็จะ....

“นำคนไปล้อมรอบเมืองจิ่นหลี่แล้วส่งจดหมายไปบอกพวกเขาว่าถ้าหากอยากจะมีชีวิตอยู่ก็ยอมจำนนแต่โดยดีถ้าหากมิยอมจำนนภายในหนึ่งวันข้าจักวางยาพิษลงในน้ำถ้าหากสองวันแล้วอารมณ์ข้ามิดีข้าจะให้คนปล่อยน้ำให้ไหลท่วมเมืองจิ่นหลี่”จิงโม่เอ่ยอย่างช้าๆในใจของซูเหร่ารู้สึกเย็นเยือกเขาดีใจเป็นอย่างมากที่เขาไม่ได้มีความสัมพันธ์เป็นศัตรูกับองค์หญิงน้อย

ปล่อยน้ำให้ไหลท่วมเมืองจิ่นหลี่การที่เมืองถูกน้ำท่วมนั้นมีขนาดเล็กถ้าหากไม่มีแหล่งน้ำประชาชนในเมืองก็จะได้พบกับจุดจบ

“ท่านช่างโหดเหี้ยมเสียจริง”ซูเหร่าอดไม่ได้ที่จะยกนิ้วหัวแม่มือให้จิงโม่จิงโม่เพียงแค่ยิ้มออกมานางก็เพียงแค่ฟังคำของหลีฉางอันก็เท่านั้นว่าให้ทำให้ผู้คนตั้งรับมิทันก็พอแล้ว

ผู้ใดก็สามารถคิดได้ว่าหลังจากโจมตีเมืองซ่างลี่แล้วพวกเขาก็จักโจมตีเมืองจิ่นซิ่วต่อดังนั้นเมืองจิ่นหลี่ก็ถูกละเลยต่อการป้องกันแม้แต่ต้นน้ำที่สำคัญถึงเพียงนี้ก็มิได้สั่งให้คนมาคุ้มกันดังนั้นนางจึงหยิบสำเร็จรูปที่มีราคาถูก

สายตาของทุกคนล้วนกังวลเกี่ยวกับสงครามราวกับว่านี่เป็นปัญหาที่พบได้ทั่วไปของเหล่ากองทัพทหารสิ่งที่พวกเขาจะเป็นกังวลที่สุดก็คือยุ้งฉางแต่กลับลืมไปว่ามีแหล่งน้ำรองรับเมืองที่สำคัญนอกเหนือจากยุ้งฉางอยู่ด้วย

หรือบางทีอาจเป็นเพราะว่าแต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยขาดแคลนแต่ไหนแต่ไรมามิเคยถูกคุกคามจากแหล่งน้ำดังนั้นจึงง่ายต่อการถูกเจาะหาช่องทาง

“องค์หญิงน้อยถ้าเช่นนั้นพวกเรายังจะต้องโจมตีอยู่หรือไม่พะยะค่ะ?”ถึงแม้ว่าเฉินต้าฮันจะกำเนิดมาในป่าสีเขียวเมื่อได้ฟังวาจาของจิงโม่ที่เอ่ยกับซูเหร่าเขาก็เข้าใจได้ถึงครึ่งเขาเอ่ยถามเสียงเบาในดวงตาแฝงไปด้วยความผิดหวังถ้าหากมิมีการทำสงครามแล้วทหารอย่างเขาจักมาทำอันใดเขาอุตส่าห์คิดว่าจักทำการต่อสู้ในสงครามครั้งนี้อย่างดีที่สุด

“เจ้านำผู้คนคุ้มกันที่นี่ขอเพียงแค่คุ้มกันที่นี่ให้ดีเราก็จะสามารถเอาชนะได้โดยมิต้องต่อสู้เมื่อถึงเพลานั้นเจ้าจะเป็นคนแรกที่ได้รับรางวัลและสามารถเอาชนะเมืองจิ่นหลี่ได้เจ้าค้นพบหรือไม่ว่าแท้จริงแล้วข้าปฏิบัติต่อเจ้าอย่างดีเรื่องดีๆข้าล้วนส่งมอบมันให้เจ้าจิงโม่จ้องมองเฉินต้าฮันด้วยรอยยิ้มราวกับได้รับความดีความชอบ

ท่าทางที่ยิ้มแย้มของนางนั้นช่างบริสุทธิ์และไร้ซึ่งพิษสงผู้ใดก็มิสามารถคิดได้ว่าผู้ที่กำลังจะโจมตีต้นกำเนิดน้ำนี้คือเด็กหญิงอ่อนโยนที่เบื้องหน้า

“องค์หญิงปฏิบัติต่อข้าอย่างดีข้า....”เฉินต้าฮันกลายเป็นผู้นำหลังจากผ่านสงครามกับเมืองซ่างลี่เขารู้สึกซาบซึ้งต่อจิงโม่อย่างหาที่สุดมิได้เพลานี้เมื่อได้ยินว่าจิงโม่ต้องการจะนำการโจมตีหลักให้ตนเองเขาก็แทบจะมองเห็นอนาคตที่สดใสของตนเอง