ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 605
สรุปบท ตอนที่605คิดถึงท่านแม่: ชายาเกิดใหม่ของข้า
สรุปตอน ตอนที่605คิดถึงท่านแม่ – จากเรื่อง ชายาเกิดใหม่ของข้า โดย ลิ่วเยว่
ตอน ตอนที่605คิดถึงท่านแม่ ของนิยายโรแมนซ์เรื่องดัง ชายาเกิดใหม่ของข้า โดยนักเขียน ลิ่วเยว่ เต็มไปด้วยจุดเปลี่ยนสำคัญในเรื่องราว ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยปม ตัวละครตัดสินใจครั้งสำคัญ หรือฉากที่ชวนให้ลุ้นระทึก เหมาะอย่างยิ่งสำหรับผู้อ่านที่ติดตามเนื้อหาอย่างต่อเนื่อง
ตอนที่605คิดถึงท่านแม่
ซูเหร่ามีหัวใจที่อยากจะถามแต่ทว่าจิงโม่กลับมิเอ่ยอันใดออกมานางเพียงแค่จ้องมองแผนที่ในมือใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม
รอยยิ้มของนางราวกับว่ามีมนต์ขลังที่ทำให้จิตใจของผู้คนสงบสุข
ในที่สุดสถานที่ที่พวกเขามาถึงก็คือทะเลสาบซือหยวน
ซึ่งก็คือสถานที่ที่ประชาชนของเมืองจิ่นหลี่เอาไว้ใช้กินและดื่มเพลานี้พวกเขาอยู่ที่นี่....
“องค์หญิงน้อยนี้ท่านจัก...”ซูเหร่าคิดถึงสิ่งที่เป็นไปได้แต่ทว่าเขาก็มิอยากจะเชื่อว่าเด็กหญิงตัวเล็กที่เบื้องหน้าที่ดูมีเป็นอันตรายต่อผู้ใดเหตุใดจึงสามารถคิดวิธีที่“ชั่วร้ายอำมหิต”ได้ถึงเพียงนี้
อีกทั้งวิธีการนี้ยัง....
แต่ทว่าการนำกองทัพผู้คนและม้าเพื่อมาวางยาพิษที่ทะเลสาบซือหยวนแห่งนี้นี่มัน....
“องค์หญิงน้อยผู้คนเมืองจิ่นหลี่รู้แล้วว่าพวกเรามาที่นี่เกรงว่าน้ำดื่มน้ำใช้ของพวกเขาจัก....”ซูเหร่าเอ่ยเตือนเสียงเบาถึงแม้ว่าเขาจะไม่รู้สึกว่าจิงโม่จะมิคิดถึงขั้นตอนนี้
“ผู้ใดบอกว่าข้าจะลงมืออันใดกับน้ำดื่มน้ำใช้แห่งนี้ข้าก็แค่มาเที่ยวชมดูเพียงเท่านั้น”ใบหน้าของจิงโม่ไม่ทุกข์ร้อนซูเหร่าจ้องมองแล้วรู้สึกเสียใจแทนคนในเมืองจิ่นหลี่
การที่มีพวกเขาเดินผ่านก็คือการมิเคลื่อนไหวพวกเขาก็จะมิกล้าดื่มแล้ว
ดินแดนทางทิศตะวันตกเฉียงเหนือนั้นล้วนแห้งแล้งการขุดบ่อน้ำล้วนเป็นสิบตาเก้าช่องว่างถ้าหากว่าตัดน้ำจากทะเลสาบเกรงว่าประชาชนก็จะ....
“นำคนไปล้อมรอบเมืองจิ่นหลี่แล้วส่งจดหมายไปบอกพวกเขาว่าถ้าหากอยากจะมีชีวิตอยู่ก็ยอมจำนนแต่โดยดีถ้าหากมิยอมจำนนภายในหนึ่งวันข้าจักวางยาพิษลงในน้ำถ้าหากสองวันแล้วอารมณ์ข้ามิดีข้าจะให้คนปล่อยน้ำให้ไหลท่วมเมืองจิ่นหลี่”จิงโม่เอ่ยอย่างช้าๆในใจของซูเหร่ารู้สึกเย็นเยือกเขาดีใจเป็นอย่างมากที่เขาไม่ได้มีความสัมพันธ์เป็นศัตรูกับองค์หญิงน้อย
ปล่อยน้ำให้ไหลท่วมเมืองจิ่นหลี่การที่เมืองถูกน้ำท่วมนั้นมีขนาดเล็กถ้าหากไม่มีแหล่งน้ำประชาชนในเมืองก็จะได้พบกับจุดจบ
“ท่านช่างโหดเหี้ยมเสียจริง”ซูเหร่าอดไม่ได้ที่จะยกนิ้วหัวแม่มือให้จิงโม่จิงโม่เพียงแค่ยิ้มออกมานางก็เพียงแค่ฟังคำของหลีฉางอันก็เท่านั้นว่าให้ทำให้ผู้คนตั้งรับมิทันก็พอแล้ว
ผู้ใดก็สามารถคิดได้ว่าหลังจากโจมตีเมืองซ่างลี่แล้วพวกเขาก็จักโจมตีเมืองจิ่นซิ่วต่อดังนั้นเมืองจิ่นหลี่ก็ถูกละเลยต่อการป้องกันแม้แต่ต้นน้ำที่สำคัญถึงเพียงนี้ก็มิได้สั่งให้คนมาคุ้มกันดังนั้นนางจึงหยิบสำเร็จรูปที่มีราคาถูก
สายตาของทุกคนล้วนกังวลเกี่ยวกับสงครามราวกับว่านี่เป็นปัญหาที่พบได้ทั่วไปของเหล่ากองทัพทหารสิ่งที่พวกเขาจะเป็นกังวลที่สุดก็คือยุ้งฉางแต่กลับลืมไปว่ามีแหล่งน้ำรองรับเมืองที่สำคัญนอกเหนือจากยุ้งฉางอยู่ด้วย
หรือบางทีอาจเป็นเพราะว่าแต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยขาดแคลนแต่ไหนแต่ไรมามิเคยถูกคุกคามจากแหล่งน้ำดังนั้นจึงง่ายต่อการถูกเจาะหาช่องทาง
“องค์หญิงน้อยถ้าเช่นนั้นพวกเรายังจะต้องโจมตีอยู่หรือไม่พะยะค่ะ?”ถึงแม้ว่าเฉินต้าฮันจะกำเนิดมาในป่าสีเขียวเมื่อได้ฟังวาจาของจิงโม่ที่เอ่ยกับซูเหร่าเขาก็เข้าใจได้ถึงครึ่งเขาเอ่ยถามเสียงเบาในดวงตาแฝงไปด้วยความผิดหวังถ้าหากมิมีการทำสงครามแล้วทหารอย่างเขาจักมาทำอันใดเขาอุตส่าห์คิดว่าจักทำการต่อสู้ในสงครามครั้งนี้อย่างดีที่สุด
“เจ้านำผู้คนคุ้มกันที่นี่ขอเพียงแค่คุ้มกันที่นี่ให้ดีเราก็จะสามารถเอาชนะได้โดยมิต้องต่อสู้เมื่อถึงเพลานั้นเจ้าจะเป็นคนแรกที่ได้รับรางวัลและสามารถเอาชนะเมืองจิ่นหลี่ได้เจ้าค้นพบหรือไม่ว่าแท้จริงแล้วข้าปฏิบัติต่อเจ้าอย่างดีเรื่องดีๆข้าล้วนส่งมอบมันให้เจ้าจิงโม่จ้องมองเฉินต้าฮันด้วยรอยยิ้มราวกับได้รับความดีความชอบ
ท่าทางที่ยิ้มแย้มของนางนั้นช่างบริสุทธิ์และไร้ซึ่งพิษสงผู้ใดก็มิสามารถคิดได้ว่าผู้ที่กำลังจะโจมตีต้นกำเนิดน้ำนี้คือเด็กหญิงอ่อนโยนที่เบื้องหน้า
“องค์หญิงปฏิบัติต่อข้าอย่างดีข้า....”เฉินต้าฮันกลายเป็นผู้นำหลังจากผ่านสงครามกับเมืองซ่างลี่เขารู้สึกซาบซึ้งต่อจิงโม่อย่างหาที่สุดมิได้เพลานี้เมื่อได้ยินว่าจิงโม่ต้องการจะนำการโจมตีหลักให้ตนเองเขาก็แทบจะมองเห็นอนาคตที่สดใสของตนเอง
แต่ทว่าเพลานี้ดูเหมือนว่าต้าเหลียวมิได้รับการบาดเจ็บล้มตายใดๆก็สามารถเอาชนะเมืองซ่างลี่และเมืองจิ่นหลี่ได้
ยุ้งฉางของเมืองจิ่นซิ่วถูกทำลายและกลับถูกโจมตีทั้งสองฝั่งในเมื่อเลือกที่จะยืนหยัดคุ้มกันต่อไปคืนวันที่เมืองจะล่มสลายก็อยู่ไม่ไกลแล้ว
เจ้าเมืองของเมืองจิ่นซิ่วและเหล่าขุนนางยังนับว่าหยิ่งทรนงเขายืนหยัดที่จะคุ้มกันเป็นเวลาครึ่งเดือนจนกระทั่งถูกยึดครองธัญญาพืชจึงยอมจำนนเวลานี้ทหารต้าเหลียงยังคงมิมีการสูญเสียที่ใหญ่หลวงแต่ทหารของเมืองจิ่นซิ่วกลับล้มตายลงไปมิน้อยประชาชนก็ล้วนกล่าวโทษ
ในที่สุดจิงโม่ก็ได้พบกับหลีฉางอันเมื่อได้พบหลีฉางอันนางจึงยิ้มพลางเอ่ย“ท่านแม่ทัพหลีภายในเพลาครึ่งเดือนเรายึดครองเมืองมาได้สามเมืองความสำเร็จอันยิ่งใหญ่เช่นนี้ไม่รู้ว่าท่านพ่อจะให้รางวัลอันใดแก่ท่าน”
“เด็กน้อยเจ้ารู้ดีว่าคุณงามความดีครั้งนี้เป็นของเจ้าเจ้าเป็นตัวอย่างที่ดีและเป็นผู้ที่ฉลาดหลักแหลมในที่สุดก็นับว่ามิได้ทำให้ท่านแม่ของเจ้าเสียหน้า”หลีฉางอันเอ่ยออกมาอย่างจริงจัง
เมื่อนึกถึงนายหญิงที่ทำเพื่อประชาชนโดยไม่คำนึงถึงชีวิตของตนเองในใจของหลีฉางอันก็ยังคงรู้สึกเจ็บปวด
“เรื่องนั้นแน่นอนอยู่แล้วท่านพ่อจะต้องภูมิใจในตัวข้าข้า....”เมื่อได้ฟังหลีฉางอันกล่าวชื่นชมตนเองนางจึงเอ่ยอย่างเบิกบานใจเพียงแต่ว่าเอ่ยได้เพียงแค่ครึ่งเดียวพลันนางก็มีท่าทีที่ผิดหวังนางถอนหายใจออกมาพลางเอ่ย“ข้าเพียงแค่อยากให้พวกเขารู้ว่าเพลาที่พวกเจ้าต่อสู้ก็คือต่อสู้ต่อไปอย่าเอาเด็กน้อยมาเกี่ยวข้องเด็กน้อยเป็นอันใดที่มิสามารถยั่วยุได้”
นี่คือเหตุผลที่นางยืนหยัดที่จะเอาชนะเมืองซ่างลี่และเมืองจิ่นซิ่วให้จงได้นางเพียงแค่อยากจะให้แคว้นจื่อสวี้รู้ว่าตนเองนั้นมิได้ยั่วยุได้ง่ายๆ
แต่ทว่าในเพลาที่นางมีความสุขรางกลับยิ่งคิดถึงท่านพ่อและท่านแม่ของตนเองโดยเฉพาะเพลาที่ผู้อื่นเอ่ยถึงพวกเขา
เป็นเวลานานแล้วที่นางมิได้เจอท่านแม่ถึงแม้ว่าตนเองจักโดนลักพาตัวมาแต่ทว่าการเอาชนะเมืองซ่างลี่เมืองจิ่นซิ่วและเมืองจิ่นหลี่กลับไปท่าแม่คงจะมิตำหนิตนเองมากมายหรอกกระมัง?
หลีฉางอานจ้องมองเด็กสาวที่ใจคอเหี่ยวแห้งลงอย่างฉับพลันเขายิ้มพลางบีบใบหน้าของนางไปมาแต่ทว่าจิงโม่เงยหน้าแล้วเอ่ยว่า“ท่านลุงหลีข้าอยากกลับนครหลวงแล้วท่านแม่คงจะคิดถึงข้าแล้วข้าคิดถึงท่านแม่เมื่อคืนนี้ข้าฝันเห็นท่านแม่”
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ชายาเกิดใหม่ของข้า
ฉากนี้คือ..เจ็บหัวใจ😭😭😭...