ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 606

ตอนที่606พบกับเฉินหยวนชิ่งอีกครา

จิงโม่เอ่ยเสียงเบาพลางก้มศรีษะลงแท้จริงหลายวันมานี้นางหลับอย่างไม่สงบสุขทุกๆคืนนางจักฝันเห็นท่านแม่

ในใจของหลีฉางอันถูกวาจาของจิงโม่ทำให้เกิดความเศร้าโศกเขาจ้องมองจิงโม่มิรู้ว่าควรจะเอ่ยปากอย่างไรดี

บอกนางว่าท่านแม่ของนางยังสบายดีดีหรือไม่?แต่ในที่สุดคำโกหกก็จะถูกเปิดโปงเพื่อช่วยชีวิตประชาชนชูเซี่ยจึงยอมสูญเสียจิตใจและเลือดของตนเองเรื่องนี้มันแพร่หลายไปในหมู่ประชาชนอย่างกว้างขวาง

หรือบอกนางว่าท่านแม่ของนางมิสบาย?นางยังเด็กถึงเพียงนี้จักอดทนรับสภาพการณ์ที่เลวร้ายเช่นนี้ได้อย่างไรอีกทั้งยังต้องกลับนครหลวงด้วยความกังวลหรือ?

จิงโม่เงยหน้าขึ้นจ้องมองหลีฉางอันความลำบากใจของหลีฉางอันทำให้ดวงใจของนางรู้สึกไม่สบายมากขึ้นนางจ้องมองก่อนจะยกมือขึ้นมาจับแขนเสื้อของเขาพลางเอ่ยอย่างเคร่งขรึม“ท่านลุงหลีมีเรื่องราวอันใดท่านอย่าปิดข้าธาตุแท้ของข้าท่านก็เห็นแล้วบนโลกใบนี้ยังจะมีเรื่องราวอันใดที่ข้ามิสามารถทำได้อีก”

ความเศร้าโศกในหัวใจของหลีฉางอันหนักขึ้นจิงโม่ทำให้ตนเองประหลาดใจมากเกินไปเขามิได้สงสัยในความสามารถของจิงโม่แต่ทว่าเรื่องราวที่จะต้องเผชิญหน้าในครั้งนี้เป็นอันใดที่นางมิสามารถทำได้

“ท่านลุงหลีบอกข้าเถิด”เมื่อจิงโม่เห็นว่าหลีฉางอันมิเอ่ยอันใดออกมาเช่นเดิมนางจึงเอ่ยอย่างร้อนรนใจ

“จิงโม่ท่านแม่ของเจ้าล้มป่วยเพลานี้....”ในที่สุดหลีฉางอันก็มิสามารถนำเรื่องชีวิตและความตายที่น่าเศร้าโศกเช่นนี้เอ่ยออกมาแต่ทว่าหลีฉางอันกลับมิรู้ว่าความเคร่งขรึมบนใบหน้าของเขานั้นได้เปิดเผยความคิดของเขาออกไปแล้ว

“ท่านลุงหลีจัดการให้ข้ากลับไปที่นครหลวงเถิดข้าคิดถึงท่านแม่....”จิงโม่ปกปิดความคิดอันยุ่งเหยิงในใจของตนไว้นางเอ่ยวิงวอนเสียงเบาเมื่อได้เห็นเด็กหญิงที่ถูกแกะสลักด้วยหยกเช่นนี้ในใจของหลีฉางอันเหลือเพียงความทุกข์ทรมานคำวิงวอนขอร้องของนางเขาจะไม่อนุญาตได้อย่างไร

“ถ้าเช่นนั้นข้ากลับไปเก็บสิ่งของที่ค่ายก่อนส่วนพวกเฉินต้าฮันก็ให้เขาอยู่ที่กองทัพอายุของพวกเขามิน้อยแล้วมิง่ายเลยที่จะมีโอกาสทำสิ่งที่น่ายกย่อง”จิงโม่เอ่ยกำชับเสร็จก็หมุนตัวและเดินจากไป

หลีฉางอันยังอยากจะเอ่ยอันใดแต่ทว่าเพลานี้ในใจของตนเองเต็มไปด้วยความโศกเศร้าเขาเกรงว่าหากตนเองพูดมากเกินไปจะทำให้ความคิดรั่วไหลออกมาจิงโม่รู้เพียงแค่ปลายภูเขาน้ำแข็งก็นับว่าเป็นเรื่องที่ดี

แต่ทว่าหลีฉางอันมิคิดว่าเพลาที่จิงโม่หมุนตัวและจะจากไปนางกลับเดินตามซูเหร่าไป

“ซูเหร่าเจ้าเป็นคนของพรรคมังกรเหินถ้าเช่นนั้นเจ้ารู้หรือไม่ว่าท่านแม่ของข้านาง....”

จิงโม่มองเห็นหลีฉางอันอยู่มิใกล้มิไกลนางจึงถอนหายใจออกมาพลางเอ่ยลองเชิงถามซูเหร่า

“นายหญิงท่าน....”

“ท่านแม่ยังมีชีวิตอยู่ใช่หรือไม่?เจ้าเพียงแค่บอกข้าว่าท่านแม่ยังมีชีวิตอยู่ใช่หรือไม่?จิงโม่เอ่ยถามเสียงเบาแต่ในใจของนางกลับเจ็บปวดนางแทบจะไม่กล้าฟังคำตอบที่ซูเหร่าจะเอ่ยกับตนเองแต่ทว่านี่คือความจริงเพียงหนึ่งเดียวที่นางจะได้รู้เรื่องราวที่หลีฉางอันรู้ซูเหร่าก็คงจะรู้เช่นเดียวกัน

ซูเหร่ามิกล้าตอบเพราะว่าเพลานี้ใบหน้าของจิงโม่ซีดเผือดราวกับกระดาษ

“ซูเหร่าเจ้าบอกข้ามาแล้วต่อไปข้าจะพาเจ้าไปต่อสู้อีกวิธีการที่ดีของข้ามีเยอะแยะมากมาย”จิงโม่รอคำตอบของซูเหร่ามิไหวนางจึงเอ่ยเกลี้ยกล่อมนางรู้ดีว่าจุดอ่อนของซูเหร่าในเพลานี้คืออันใด

ซูเหร่าจ้องมองไปในดวงตาของเด็กหญิงที่ตรงหน้าดวงใจของเขาก็อ่อนยวบลงจนไม่เป็นรูปร่างโดยเฉพาะความน่าพิศวงอย่างน่าทึ่งของจิงโม่ทำให้เขาอยากถามเจาะลึกอย่างมิอาจควบคุมอยากจะ....

“นายหญิงท่านยังมีชีวิตอยู่แต่ทว่าอาจจะอยู่ได้อีกไม่นานแล้วขอรับ”

ซูเหร่าเอ่ยความจริงที่ตนเองมิอยากจะยอมรับออกมาอย่างยากลำบากความจริงนี้ถูกส่งมายังมือของเขาเมื่อหลายวันก่อนเพียงแต่ว่าเขามิอยากจะเชื่อว่าผู้หญิงที่อ่อนโยนและเข้มแข็งเช่นนั้นนางรักใคร่ผู้ชายของตนเช่นนั้นเหตุใดจึงสามารถสิ้นชีวิตได้ง่ายดายถึงเพียงนี้?

“เป็นไปไม่ได้ท่านแม่จะต้องไม่ตายท่านแม่จะต้องไม่ตาย”น้ำเสียงที่เอ่ยออกมาของจิงโม่สั่นเทาใบหน้าของนางซีดเผือดราวกับกระดาษเพลานั้นนางลืมถามว่าเหตุใดท่านแม่จึงกลายเป็นเช่นนั้นและนางก็ลืมว่าตนเองควรจะทำเช่นไรนางเพียงแค่ต้องการปฏิเสธสิ่งนี้ท่านแม่มีทักษะทางการแพทย์ที่เยี่ยมยอดมีท่านพ่อคอยปกป้องกลยุทธ์และวิธีการของนางล้วนไม่เป็นรองใครเพลาที่จิงโม่ออกมาจากพระราชวังนางยังปกติดีอยู่เหตุใดภายในเวลาอันสั้นถึงเพียงนี้ก็....