ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 607

ตอนที่607มีเขาอยู่ในใจ

“เฉินหยวนชิ่งเจ้าก็รู้ถึงความผิดบาปด้วยหรือ?”วาจานั้นเย็นชาและไร้ความรู้สึกราวกับว่าเป็นเพียงแค่การที่องค์หญิงของแคว้นเอ่ยซักถามขุนนางเพียงเท่านั้น

เฉินหยวนชิ่งไม่เคยเห็นท่าทีที่เป็นทางการและเคร่งขรึมเช่นนี้ของจิงโม่มาก่อนเขาตกตะลึงจ้องมองเด็กหญิงที่ไม่เห็นหน้าเพียงแค่ไม่กี่วันในดวงตาของนางเป็นประกายเขาค่อนข้างสงสัยว่าก่อนหน้านี้ดวงตาของตนเองนั้นนอกจากจิงโม่ยังมีผู้ใดที่มีดวงตาเป็นประกายราวกับดวงดาวเช่นนี้อีกเขาคิดว่าผู้ที่มีดวงตาคู่นี้จักเป็นผู้อื่นเสียอีก

“เฉินหยวนชิ่งท่านแม่ของข้ากำลังจะตายสิ่งนี้เจ้าพอใจหรือไม่?”จิงโม่มิรอให้เฉินหยวนชิ่งตอบกลับมานางเอ่ยต่อไปเพียงแต่ว่าในดวงตาคลอไปด้วยน้ำตา

พอใจงั้นหรือ?

เฉินหยวนชิ่งได้รู้ข่าวคราวของชูเซี่ยนานแล้วเพลาที่เขารู้เรื่องความเป็นความตายอย่างกระทันหันของชูเซี่ยในใจของเขาก็รู้สึกเป็นสุขแต่เพียงแค่ครู่เดียวในใจของเขากลับรู้สึกว่างเปล่าเขาคิดถึงหลายครั้งที่ชูเซี่ยเอ่ยกับตนเองอย่างอ่อนโยนและพิษในร่างกายของเฉินอวี่โหรวนางก็เป็นคนถอนให้

เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าการเกิดผลลัพธ์เช่นนี้ตนเองพอใจจริงๆหรือ?

ตนเองได้รับอันใด?น้องสาว?แต่ก็เป็นเพียงคนที่ใช้ความรู้สึกของตนเองที่มีต่ออวี่โหรวเขาก็ยังคงสูญเสียน้องสาวไปอยู่ดีและในขณะเดียวกันสิ่งที่เปลี่ยนไปยังมีท่าทีของน้องสาวในความทรงจำของตนเองเพราะว่าคิดถึงนางตนเองจึงมักจะคิดถึงองค์หญิงเวินอันผู้นั้นอีกทั้งความละอายใจของฮ่องเต้และชูเซี่ยพวกเขามีความละอายใจต่ออวี่โหรวถึงแม้ว่าชูเซี่ยเอ่ยว่าตนเองถอนพิษได้แล้วแต่นี่ก็คือเหตุผลที่น้องสาวตัวปลอมสามารถมีความสุขอยู่ในวังแต่ทว่าความละอายใจของพวกเขาถูกทำให้สูญสิ้นแล้วในเพลาที่จิงโม่ถูกลักพาตัวไปจากนครหลวงความละอายใจของพวกเขาจึงกลายเป็นความเกลียดชัง....

ความรักและความเกลียดชังในหัวใจของเขาณเพลานี้ก็ดูเหมือนจะมีท่าทีที่เปลี่ยนไป....

ตัวเขาเองยังไม่ค่อยชัดเจนว่าที่ตนเองหมกมุ่นอยู่เป็นเวลาหลายปีคืออันใดต้องการให้ชูเซี่ยตายต้องการให้ฮ่องเต้รักน้องสาวของตนเองแต่ทว่าผลลัพธ์เล่า....

ชูเซี่ยตายไปจริงๆแล้วแต่ทว่าฮ่องเต้ก็ยังคงไม่สามารถรักอวี่โหรวได้....

สงครามครั้งนี้ชูเซี่ยกำลังจะตายแล้วแต่เขากลับมิชนะ

ไม่เขาแพ้แล้วและเขายังแพ้ให้เด็กน้อยที่เบื้องหน้า...

จิงโม่นางคล้ายกับน้องสาวของตนเองถึงเพียงนั้นแม้กระทั่งแต่ละคำพูดและการกระทำของนางล้วนทำให้หัวใจของตนเองอ่อนยวบนางเคยตั้งความหวังต่อตนเองอย่างลึกซึ้งแต่ทว่าตนเองกลับทำร้ายนาง

เพียงเพื่อน้องสาวตัวปลอมหนึ่งคนทำให้จิงโม่ต้องเสียใจเขามิได้คิดไว้จริงๆ

เมื่อเปรียบเทียบกับน้องสาวที่ไม่สามารถเข้าถึงได้เพลานี้เขาต้องการคว้าจิงโม่ที่เบื้องหน้าไว้แต่ทว่าใบหน้าที่แสนเย็นชาที่จิงโม่จ้องมองมายังตนเองนั้นกลับทำให้ความสำนึกผิดในใจของเขาท่วมท้นขึ้นมา

“จิงโม่...”เฉินหยวนชิ่งเอ่ยปากแต่กลับไม่รู้ว่าควรจะพูดอันใด

เดิมทีการพบกันอีกครั้งพวกเขาก็มิมีอันใดที่จะพูดกันแล้วแม้แต่การเอ่ยถามนั้นของจิงโม่เขาก็มิมีวิธีที่จะตอบ

เพราะว่าในใจของเขาไม่มีคำตอบ

ผลลัพธ์เช่นนี้เขาพอใจหรือไม่?

ถ้าหากว่าเป็นก่อนหน้าที่เขาจะพบกับจิงโม่เขาก็คงจะพอใจอย่างไรเสียเขาก็ตัดสินใจแล้วว่าการที่ชูเซี่ยจะสามารถผูกขาดหลี่เฉินเย่นได้ก็คือจะต้องตายแต่ทว่าเพลานี้เขาไม่รู้จริงๆว่าควรจะอธิบายความรู้สึกของตนเองเช่นไร

ในส่วนของชูเซี่ยในใจของเขาก็ยังคงรู้สึกเกลียดถ้าหากไม่ใช่นางน้องสาวอวี่โหรวของเขาก็คงจะยังมีชีวิตอยู่

แต่เพราะว่าจิงโม่ในใจของเขาจึงรู้สึกซาบซึ้งต่อชูเซี่ยเพราะว่ามิมีนางหลังจากที่เขาสูญเสียอวี่โหรวไปชีวิตของเขาก็โดดเดี่ยวเดียวดายและไม่เคยมีความอบอุ่นอีกเลย

จิงโม่คือความอบอุ่นในชีวิตที่โดดเดี่ยวและเหน็บหนาวของตนเองถึงแม้ว่าความอบอุ่นนี้จะห่างไปจากตนเองขึ้นเรื่อยๆ

ถ้าหากว่าเป็นเมื่อก่อนนางจะวางใจมากที่เฉินหยวนชิ่งพาตนเองกลับไปแต่ทว่าเพลานี้...เรื่องราวของโหรวเฟยเรื่องราวที่นางถูกลักพาตัวเรื่องราวของป้ายเสืออีกทั้งยังมีเรื่องราวของท่านแม่ล้วนกองอยู่ที่เบื้องหน้าของนางนางมิกล้าเชื่อใจชายสูงวัยตรงหน้าอีกแล้ว

นางกลัวว่าจะมีความล่าช้าระหว่างการเดินทางของตนนางกลัวว่าจะเป็นเช่นเดียวกับที่นางฝันว่าสุดท้ายนางมิได้พบกับท่านแม่

นางสามารถคิดหาวิธีหลบหนีในมือของผู้อื่นแต่ทว่าเพลานี้นางจะล่าช้าไม่ได้อีกต่อไป

จิงโม่จ้องมองซูเหร่านางเอ่ยออกมาเสียงเบา“ไปจัดหาผู้อื่นเถิด”

จิงโม่มิรู้ว่าประโยคนี้ของนางทำร้ายผู้อื่นมากเพียงใดเฉินหยวนชิ่งรู้สึกว่าวาจาของนางแต่ละคำราวกับมีดที่ทิ่มแทงลงมาบนดวงใจของเขา

“จิงโม่ข้าจักพาเจ้ากลับไปอย่างปลอดภัยจะทำให้เจ้าได้พบกับชูเซี่ย”เฉินหยวนชิ่งกดเก็บความรู้สึกเจ็บปวดในหัวใจไว้ก่อนจะเอ่ยออกมา

จิงโม่เพียงแค่ยิ้มและจ้องมองไปยังเฉินหยวนชิ่งเนิ่นนานนางจึงเอ่ยออกมา“ในเพลาที่ข้าไปตำหนักของโหรวเฟยข้าก็คิดว่าเจ้าสามารถปกป้องข้าได้แต่ทว่าข้ากลับถูกผู้คนแคว้นจื่อสวี้ลักพาตัวไปถ้าหากมิใช่เพราะข้าหนีเอาตัวรอดออกมาเองคาดว่าข้าก็คงจะถูกมัดไว้บนยอดกำแพงเหมือนกับโจวโหรวเจียทำให้พ่อของข้าต้องยอมจำนน”

น้ำเสียงของจิงโม่มิดังนักแต่กลับดังก้องในใบหูของเฉินหยวนชิ่งราวกับฟ้าร้อง

ผู้ใดอยากจะแยกจากมารดาของตนแต่ทว่าเพลานั้นเขากลับใช้วิธีการบีบบังคับเพื่อให้นางและมารดาของนางแยกจากกันบังคับให้นางเข้ามาในสถานการณ์ที่อันตรายโชคดีที่สติปัญญาของนางทำให้นางรอดพ้นจากอันตราย

เฉินหยวนชิ่งรู้สึกซาบซึ้งในเบื้องบนที่ให้โชคเช่นนี้แก่จิงโม่สามารถทำให้เขายังได้พบกับจิงโม่ที่มีชีวิตอยู่

เฉินหยวนชิ่งมิได้เอ่ยอันใดออกมาเขาเพียงแค่หมุนตัวด้วยความนิ่งเงียบหลังจากนั้นจึงเดินไปยังค่ายของตนเองอย่างช้าๆจิงโม่จ้องมองด้านหลังที่โศกเศร้าของเขาพลันนางจึงอยากร้องไห้ออกมา

“ข้าก็มิอยากตำหนิเขาแต่ทว่าเรื่องราวที่เขาทำกลับ....”เพลาที่จิงโม่เอ่ยออกมาน้ำตานางก็ไหลเป็นสายในส่วนของเฉินหยวนชิ่งในใจของนางยังคงรู้สึกสับสนนอกจากการเตรียมป้องกันในใจของนางแท้จริงแล้วยอมรับในตัวเขาตั้งนานแล้ว