ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 608

ตอนที่608ความยุ่งเหยิงของเฉินหยวนชิ่ง

ซูเหร่ามิรู้ถึงความสัมพันธ์ของเฉินหยวนชิ่งและจิงโม่เขาเพียงแค่รู้ว่าจิงโม่สามารถหลอกลวงเฉินหยวนชิ่งได้สำเร็จถ้าเช่นนั้นแสดงว่านางจักต้องเข้าใจเขาเป็นอย่างมาก

เวลาที่จิงโม่อยู่บนถนนเฉินหยวนชิ่งก็เก็บของของตนเองเช่นกันในเพลาที่ซูเหร่าเตรียมกลุ่มคนและม้าร่างสูงตระหง่านของเขาก็ยืนอย่างเงียบเชียบภายใต้ดวงอาทิตย์อัสดงแฝงไปด้วยความเงียบเหงาทำให้ดวงใจของคนมองเกิดความโศกเศร้าอย่างฉับพลัน

นายพลนำกองทัพในเพลานี้ดูเหมือนว่าผู้นำของทหารม้ากลุ่มเล็กๆยามมองไปที่เขาดวงตามีความซับซ้อนแต่ทว่าจิงโม่ยังสามารถมองเห็นถึงความอบอุ่นอยู่ในนั้น

“แม่ทัพเฉินเป็นของสมรภูมิรบนี้ไม่จำเป็นต้องทำเผื่อข้ามันจักเสียโอกาสในการทำคุณงามความดี”เมื่อรู้ว่าเฉินหยวนชิ่งยืนยันว่าจะไปส่งตนเองกลับไปในใจของจิงโม่ยิ่งรู้สึกทุกข์โศกมากขึ้นไปอีกเพราะว่าวาจาที่ตนเองเอ่ยนั้นกลับทิ่มแทงและเพราะว่าในใจของนางรู้สึกตะขิดตะขวง

วาจาที่สบายๆราวกับว่าอำนาจทางการทหารมิใช่เรื่องใหญ่อันใดและมองดูท่าทีนี้ของเขาราวกับว่าเขาก็ไม่ได้เตรียมพร้อมที่จะกลับมา

“ถ้าหากแม่ทัพอยากจะขโมยมันกลับมาก็คงจะไม่ใช่ปัญหาใช่หรือไม่?ก็แย่งมันกลับมาเถิดขอเพียงแค่มีอำนาจเจ้าก็จะสามารถแข่งขันกับท่านพ่อได้และสามารถทำให้ท่านแม่ของข้าตายและมิสามารถเป็นพระราชินีของท่านพ่อได้”เพลาที่จิงโม่เอ่ยวาจาออกมาหางตาของนางเป็นสีแดง

นางรู้ดีว่าความรู้สึกที่ท่านแม่มีต่อท่านพ่อนั้นลึกซึ้งเพียงใดแต่ทว่าหากท่านแม่ต้องเป็นราชินีของท่านพ่อเฉินหยวนชิ่งคืออุปสรรคที่ใหญ่ที่สุด

ในใจของเฉินหยวนชิ่งคิดว่าตำแหน่งราชินีควรจะเป็นของน้องสาวของเขา

“ในเมื่อเจ้าอยากจะให้ข้าสูญเสียถ้าเช่นนั้นสูญเสียก็สูญเสียเถิดขอเพียงแค่เจ้ามีความสุข”เฉินหยวนชิ่งก้าวขึ้นมาข้างหน้าก่อนจะลูบหัวจิงโม่เบาๆดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความอ่อนโยน

มุมปากของจิงโม่ยิ้มออกมาทั้งน้ำตาในที่สุดนางก็กลืนความโศกเศร้าในหัวใจกลับลงไป

นางมิอยากจะต่อปากต่อคำกับเฉินหยวนชิ่งอีกต่อไปแล้วตั้งแต่รู้ข่าวของท่านแม่นางก็มิใช่เด็กหญิงที่อ่อนโยนผู้นั้นอีกแล้วเพลานี้ทั้งตัวของนางมีเพียงความเจ็บปวดนางเพียงแค่ต้องการให้ผู้ที่ทำให้ท่านแม่มิสบายใจต้องทุกข์ทรมานราวกับว่ามีเพียงสิ่งนี้นางถึงจะสบายใจ

เฉินหยวนชิ่งนำกองทัพทหารม้าเล็กๆไปส่งจิงโม่กลับนครหลวงตลอดทั้งทางจิงโม่ล้วนมีสีหน้าเย็นชาให้เฉินหยวนชิ่งแต่ท่าทีของเฉินหยวนชิ่งกลับใจกว้างตั้งแต่ต้นจนจบล้วนมีความอ่อนโยนให้จิงโม่ทุกครั้งที่ถึงจุดพักเขาล้วนหาอาหารรสชาติดีมาให้จิงโม่แต่ถึงแม้ว่าเค้าจะทำอย่างละเอียดรอบคอบและตั้งใจถึงเพียงใดก็มิสามารถเปลี่ยนให้สีหน้าของจิงโม่ดีขึ้นได้

จนกระทั่งถึงหน้าประตูใหญ่ของนครหลวงพลันจิงโม่ก็เปิดหน้าต่างรถม้าออกมาก่อนจะเอ่ยกับเฉินหยวนชิ่ง“ขอบคุณเจ้ามากสำหรับการเดินทางในครั้งนี้”

“มิต้องดอก”เฉินหยวนชิ่งได้ฟังดังนั้นในดวงตาของเขาเปี่ยมสุขแต่ทว่าเมื่อจ้องมองไปที่ดวงตาของจิงโม่ก็มีเพียงความห่างเหินและเย็นชาดวงใจที่เป็นสุขของเขาจึงหายไปในชั่วพริบตา

“แม่ทัพเฉินพวกเรากลับไปเมื่อก่อนหน้ามิได้แล้วก่อนหน้านี้ข้าชอบเจ้ามากได้หยอกล้อกับเจ้าทำให้เจ้าเบิกบานใจล้วนเป็นเพราะท่านแม่ของข้าเพราะว่าข้ามิอยากให้เจ้าเกลียดชังท่านแม่แต่ทว่าเพลานี้ท่านแม่ของข้า...ถ้าหากว่านางมิอยู่แล้วข้าก็มิต้องทำให้ผู้ใดพอใจอีกต่อไปดังนั้น....”จิงโม่เอ่ยไปพลางน้ำตาก็ร่วงหล่นลงมา

ตลอดทั้งทางนี้สิ่งที่นางได้ยินมากที่สุดก็คือเรื่องราวของท่านแม่ประชาชนล้วนอาลัยอาวรณ์ความดีงามของท่านแม่แต่ทว่าสิ่งที่นางต้องการมิใช่ให้ผู้คนระลึกถึงและมิใช่การที่เฉินหยวนชิ่งพูดจาดีกับตนเองสิ่งที่นางต้องการคือท่านแม่

ท่านแม่คือเกราะป้องกันของนางและเป็นจุดอ่อนของนางถ้าหากมิมีท่านแม่เรื่องราวมากมายที่นางทำไปล้วนไม่มีความหมาย

“เจ้าสามารถโทษข้าที่ข้ามีเจตนาร้ายแอบแฝงแต่ว่าความในใจของข้าท่านแม่มิรู้ด้วยข้าเคยชอบเจ้าจริงๆรู้สึกว่าเจ้าเป็นวีรบุรุษที่ใจกว้างแต่ทว่าเพลานี้เจ้าเป็นวีรบุรุษหรือว่าอันธพาลก็มิเกี่ยวอันใดกับข้าและมิเกี่ยวอันใดกับท่านแม่”จิงโม่เอ่ยจนจบน้ำตาของนางไหลลงมาเป็นสาย

การที่ต้องเอ่ยวาจาที่ไร้เยื่อใยต่อบุคคลที่ชอบและให้ท้ายตนเองทำให้นางรู้สึกเสียใจเป็นอย่างมาก

แต่ทว่านางมิสามารถมีความสัมพันธ์อันใดกับเฉินหยวนชิ่งต่อไปได้นางรู้ว่าที่ท่านแม่ต้องเป็นเช่นนี้ก็มีความเกี่ยวข้องกับเฉินหยวนชิ่ง