ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 609

ตอนที่609จุดประสงค์ของเฉินหยวนชิ่ง

หลายวันก่อนหน้านี้หลี่เฉินเย่นได้รับสาน์สเร่งด่วนจากหลีฉางอันเขารู้ว่าจิงโม่อยู่ในกองทัพทหารหลายวันก่อนหน้านี้ก็รู้แล้วว่านางนำทหารไปออกรบและได้รับชัยชนะจากเมืองซ่างลี่และเมืองจิ่นหลี่

มองดูการอธิบายอย่างละเอียดของหลีฉางอันหลี่เฉินเย่นอดไม่ได้ที่จะประหลาดใจถึงแม้ว่าจิงโม่เด็กคนนี้จะค่อนข้างฉลาดหลักแหลมแต่ทว่าโชคชะตาของนางก็ดีมาก

จิงโม่เดินเข้ามาในตำหนักฉ่ายเหว่ยเขากำลังเอ่ยถึงท่าทีที่เยี่ยมยอดของจิงโม่ในสนามรบให้ชูเซี่ยฟังทั้งมีชีวิตชีวาและน่าหลงใหลท่าทีคล้ายกับเอ่ยสรรเสริญ

เมื่อก้าวเข้าสู่โลกที่สงบเงียบนี้จิงโม่รู้สึกว่าข่าวลือที่ตนเองได้ยินเพลาที่อยู่ข้างนอกนั้นจะต้องเป็นของปลอมอย่างแน่นอน

เพราะว่านอกจากการที่ท่านแม่นอนอยู่บนเตียงสภาพทุกอย่างล้วนเป็นเหมือนกันกับตอนที่นางจะจากไปท่านพ่อยังคงรักและผูกพันท่านป้าเชียนซานยังคงเฝ้าอยู่มิใกล้มิไกลคอยจัดการเรื่องราวของพรรคมังกรเหินเจ้าปู่ลู่พูดคุยกับว่านสู่นว่านเฉียงน้ำเสียงเบามากราวกับว่ามิอยากให้กระทบต่อความเงียบสงบของตำหนักฉ่ายเหว่ย

เจ้าปู่ลู่เห็นคนแรกจ้องมองผิวกายที่ดำลงไปเล็กน้อยของนางแต่ดวงตายังคงสดใสความกังวลในคืนวันก่อนหน้าก็ร่วงลงมาพร้อมกับน้ำตา....

ว่านสู่นว่านเฉียงเมื่อเห็นว่าเจ้าปู่ลู่จู่ๆก็น้ำตาไหลลงมาพวกเขาก็รู้สึกประหลาดใจก่อนจะมองตามสายตาของเขาพวกนางทั้งสองส่งเสียงออกมาด้วยความปลื้มปิติความกังวลในคืนวันก่อนหน้าความปลื้มอกปลื้มใจและคิดถึงถูกส่งไปพร้อมกันกับที่พวกนางวิ่งตะบึงเข้าไปหาจิงโม่

เจ้าปู่ลู่ยื่นมือออกไปดึงจิงโม่เข้าสู่อ้อมกอดน้ำตาไหลลงมาไม่ขาดสายเนิ่นนานจึงเอ่ยออกมา“ผอมและดำลงไปเยอะเชียว...”

“เจ้าปู่ลู่เจ้าไม่รู้หรอกว่าเพลานี้ข้ามีชื่อเสียงโด่งดังถึงเพียงใดหากแคว้นจื่อสวี้ได้ยินชื่อข้าก็จะมีสีหน้าที่เปลี่ยนไปข้า....”จิงโม่รู้ว่าสาเหตุที่เจ้าปู่ลู่เสียน้ำตามากมายเป็นเพราะว่าละอายใจก่อนหน้านี้เขาเป็นห่วงตนเองและช่วยตนเองปกปิดเรื่องราวที่ได้รับบาดเจ็บตนเองจึงถูกลักพาตัวไปยังแคว้นจื่อสวี้

“ข้าน้อยรู้รู้ว่าองค์หญิงน้อยเก่งกาจนักเพลานี้ผู้คนในพระราชวังล้วนพูดว่าองค์หญิงน้อยคือเทพเจ้าแห่งสงครามที่กลับชาติมาเกิดพะยะค่ะ”เจ้าปู่ลู่สังเกตจิงโม่ไปพลางเอ่ยด้วยรอยยิ้มเพียงแต่ว่ายิ่งเอ่ยน้ำตาก็ไหลลงมายังไม่อาจควบคุม

“เจ้าปู่ลู่ท่านแม่ของข้ายังดีใช่หรือไม่?”ตั้งแต่วินาทีที่ก้าวเข้าสู่ตำหนักฉ่ายเหว่นในใจของจิงโม่ก็เหลือเพียงแค่ชูเซี่ยเพลานี้นางมิมีกระจิตกระใจทักทายกับพวกเขานางเพียงแค่อยากเห็นท่านแม่เพียงแค่อยากรู้ว่าท่านแม่ยังสบายดี

เมื่อพูดถึงชูเซี่ยดวงตาของท่านปู่ลู่ก็หลุบต่ำลงมาอย่างรวดเร็วราวกับว่าสายฝนที่เทลงมาอย่างหนักเขาชี้ไปที่ห้องนอนของชูเซี่ยพลางสะอึกสะอื้นแต่มิได้เอ่ยอันใดออกมา

จิงโม่ไม่สนใจคนอื่นอีกต่อไปนางวิ่งตะบึงเข้าไปยังห้องนอนของชูเซี่ยพลันนางก็เห็นหลี่เฉินเย่นนั่งอยู่บนหัวเตียงพลางจ้องมองนางอย่างเงียบเชียบดวงตาของเขามีน้ำตาคลอเมื่อเห็นจิงโม่จ้องมองชูเซี่ยที่อยู่บนเตียงเขาก็ลุกขึ้นยืนดึงจิงโม่เข้าไปในอ้อมกอด

“เด็กดีในที่สุดเธอก็กลับมาแล้ววาจาของนุ่มนวลน้ำเสียงที่รักใคร่ของเค้าเต็มไปด้วยความกดดันและเหนื่อยล้า

“ท่านพ่อเหตุใดจึงเป็นเรื่องจริง?มิใช่ว่าท่านแม่โกรธท่านพ่อเลยแกล้งป่วยใช้หรือไม่เพคะ?บนโลกใบนี้ยังมีอาการป่วยใดที่ท่านแม่มิสามารถรักษาได้หรือเพคะ?”จิงโม่เอ่ยออกมาน้ำตาของนางไหลลงมาอย่างมิอาจควบคุม

คืนวันเหล่านี้ที่นางรีบร้อนกลับมายังนครหลวงข่าวลือก็เหมือนกับมีดนางได้ฟังความคิดเห็นที่ประชาชนมีต่อท่านแม่ของนางได้ยินเกี่ยวกับวีรกรรมของท่านแม่แต่ในใจกลับมิอยากจะเชื่อนางมิต้องการท่านแม่ที่เป็นวีรบุรุษนางเพียงแค่ต้องการให้ท่านแม่มีชีวิตอยู่อย่างดีคืนวันเหล่านี้สิ่งที่นางอยากได้ยินมากที่สุดก็คือร่างกายของท่านแม่ค่อยๆดีขึ้น

นางแม้กระทั่งสามารถสร้างภาพหลวงตาให้ตนเองว่าท่านแม่โกรธท่านพ่อดังนั้นจึงแสร้งทำเป็นมิตื่นขึ้นมาท่านพ่อต้องการทำให้ท่านแม่โปรดปรานจึงต้องการแต่งตั้งท่านแม่เป็นพระราชินีโดยไม่สนใจอันใด

นี่คือความฝันที่จิงโม่สร้างขึ้นมาเพื่อตนเองเพราะว่านางรู้อารมณ์ของท่านแม่ดีที่สุดท่านแม่มิสนใจว่าตนเองจะเป็นหรือมิเป็นพระราชินีแต่ถึงแม้ว่าท่านพ่อจะแต่งตั้งให้ท่านแม่เป็นพระสนมแต่ทว่าความรู้สึกทั้งหมดเขาล้วนให้ท่านแม่

ดังนั้นความฝันเพียงหนึ่งเดียวของนางจึงถูกทำลายลงในที่สุดนางก็กลับมาในพระราชวังและเห็นท่าทีที่เหนื่อยล้าของท่านพ่ออีกทั้งท่านแม่ที่นอนหลับไหลมิตื่นขึ้นมา