ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 610

ตอนที่610เบื้องหลังของคน

หลังจากที่เฉินหยวนชิ่งเข้ามาในนครหลวงสิ่งแรกก็คือเข้าพบองค์หญิงเวินอัน

เพราะว่ามิมีร่องรอยของจิงโม่องค์หญิงชูเซี่ยถูกจับไปทรมานในแผนกอาชญากรเมื่อนางเห็นเฉินหยวนชิ่งนางก็ร้องไห้ออกมาอย่างฉับพลันก่อนจะเอ่ยตะโกน“ท่านพี่ในที่สุดท่านก็กลับมาแล้วท่านรีบมาช่วยข้าออกไปข้า....”

ในเพลาที่องค์หญิงเวินอันตะโกนคำว่าพี่ชายในใจของเฉินหยวนชิ่งก็สั่นไหวอย่างมิอาจควบคุมเพราะว่าน้ำเสียงนี้นั้นคล้ายกับน้องสาวอวี่โหรวของตนเองมากนัก

“องค์หญิงชูเซี่ยถวายบังคม”แต่ทว่าสุดท้ายแล้วเฉินหยวนชิ่งก็เลือกที่จะทำจิตใจให้สงบเพราะว่าเวลาที่เขาเห็นนางร่ำไห้จนมิมีรูปลักษณ์ในหัวสมองก็ปรากฏภาพที่เต็มไปด้วยน้ำตาของจิงโม่ขึ้นมา

องค์หญิงเวินอันงั้นหรือ?

เดิมทีเวินอันมิกล้าเชื่อในใบหูของตนเองนางจ้องมองเฉินหยวนชิ่งเนิ่นนานจึงเอ่ยออกมา”ท่านพี่ท่านถูกคนหลอกลวงแล้วหรือ?เหตุใดข้าจึงเป็นองค์หญิงเวินอันข้าคือน้องสาวของท่านอย่างไรเล่าเจ้าเอ่ยว่าตนเองคือองค์หญิงชูเซี่ยนั้นเป็นเรื่องที่เลี่ยงไม่ได้ถ้าหากข้ามิเอ่ยเช่นนั้นข้าจักมีชีวิตอยู่ได้เยี่ยงไรเล่า?ท่านพี่ท่านพี่ข้าถูกบีบบังคับท่านดูพวกเขาทุบตีข้าแต่ไหนแต่ไรมาข้ามิเคยต้องรับความยากลำบากถึงเพียงนี้ท่านพี่....”

องค์หญิงเอ้ยไปพลางร้องไห้ไปพลางและยังอดไม่ได้ที่จะชูแขนเสื้อขึ้นมาอยากจะให้มองเห็นรอยแผลบนร่างกายของตนเอง

เฉินหยวนชิ่งมิได้เอ่ยอันใดออกมาเขาเพียงแค่จ้องมององค์หญิงเวินอันไม่มีผู้ใดรู้ว่าเพลานี้ในหัวใจของเขาแทบจะถูกน้ำแข็งที่เหน็บหนาวครอบงำ

“ท่านพี่ท่านพี่มิสามารถแม้แต่น้องสาวเช่นข้าก็จำไม่ได้ใช่หรือไม่?ข้าตายไปถึงห้าปีห้าปีนี้ข้าทรมานถึงเพียงใดเพื่อได้พบกับท่านพี่อีกครั้งแต่มิคิดว่าท่านพี่จะรังเกียจข้าเร็วถึงเพียงนี้ท่านเอ่ยว่าจะปกป้องข้าตลอดชีวิตท่านพี่จะรักษาสัญญาใช่หรือไม่?”องค์หญิงเวินอันก็รู้สึกถึงความผิดปกติของเฉินหยวนชิ่งเพลาที่เอ่ยออกมานางก็ลอบมองสีหน้าของเฉินหยวนชิ่งไปด้วยแต่ทว่าตั้งแต่ต้นจนจบเฉินหยวนชิ่งกลับมีใบหน้าที่เย็นยะเยือกทำให้นางไปมิเป็นเพราะว่านางเข้าใจว่าแต่ไหนแต่ไรมาท่าทีของเขามิใช่เช่นนี้

“ท่านพี่ฮ่องเต้หลี่เฉินเย่นเขาต้องการชีวิตของข้าจริงๆข้ามิชอบเขาแล้วข้าอยากไปจากที่นี่ท่านพี่ช่วยข้าด้วยพาข้าไปจากที่นี่ต่อไปข้าจะฟังท่านจะมีชอบหลี่เฉินเย่นอีกจะมิชอบอีกต่อไป...”

“เหตุใดท่านพี่จึงไม่เอ่ยอันใดออกมา?ท่านพี่รบชนะแล้วใช่หรือไม่?ถ้าเช่นนั้นท่านพี่ก็ไปวิงวอนฮ่องเต้ให้ปล่อยข้าออกไปเถิดเท่านี้ฮ่องเต้ก็จะไม่ปฏิเสธท่านพี่ถ้าหากท่านพี่มิช่วยข้าออกไปข้าก็คงจะต้องตาย”

องค์หญิงเวินอันรู้ดีว่าเฉินหยวนชิ่งเป็นความหวังสุดท้ายของตนเองและในเวลาที่ตนเองถูกนำตัวมาจำคุกไว้ที่แผนกคดีอาญาฮ่องเต้แคว้นของนางก็ละทิ้งตนเองแล้ว

“อกหญิงเวินอันผู้ใดทำให้ท่านกล้าที่จะไปยุ่งกับจิงโม่?ท่านมีสิทธิ์อันใดไปรังแกนาง?มีสิทธิ์อันใดให้คนนำตัวนางไป?”

ในที่สุดเฉินหยวนชิ่งก็มิอยากฟังเสียงร้องที่ผิดหวังขององค์หญิงเวินอันอีกต่อไปเขาเอ่ยปากช้าๆเพียงแต่ว่าวาจาทิ่มแทงของเขาทำให้ความหวังในหัวใจขององค์หญิงเวิรอันขาดผึงลงในทันที

“ข้า....”

องค์หญิงเวินอันไม่ได้คาดคิดว่าสุดท้ายแล้วสิ่งที่เฉินหยวนชิ่งเอ่ยออกมาจะเป็นคำถามที่เกี่ยวกับเรื่องราวของจิงโม่

เห็นได้ชัดเจนว่านางต่างหากคือสมบัติอันล้ำค่าในหัวใจของเฉินหยวนชิ่งแต่ทว่าเพลานี้คนที่เขาเป็นห่วงเป็นใยคือจิงโม่อย่างนั้นหรือ?

“ท่านพี่ข้าริษยานางจิงโม่มีสิ่งที่ดีที่สุดในโลกใบนี้ท่านพ่อนางคือฮ่องเต้ท่านแม่นางคือนายหญิงแห่งพรรคมังกรเหินแต่ไหนแต่ไรมาข้าต้องทนเห็นสนมเอกของข้ามีความรักใคร่ต่อนางเพิ่มขึ้นนางมีมากมายถึงเพียงนั้นแต่กลับมาแย่งท่านพี่ไปจากข้าข้าจะยินดีได้อย่างไร?เห็นได้ชัดว่าข้าคือน้องสาวของท่านพี่ข้าต้องอดทนรับความลำบากใจอยู่ที่นี่แต่เมื่อท่านได้พบข้ากลับถามข้าว่าเหตุใดจึงมิทำดีตอนนางข้า....”

เมื่อคิดถึงจิงโม่คิดถึงว่าเพลานี้สถานการณ์ของตนเองล้วนมีจิงโม่มาแทนที่ในหัวใจของนางก็เกลียดจนแทบจะควบคุมมิอยู่ดวงตาแดงก่ำของนางจ้องมองเฉินหยวนชิ่งพลางเอ่ยความอิจฉาและความเกลียดชังปรากฏอยู่ในคำพูดของนางราวกับไฟที่แผดเผาและสามารถเผาไหม้จิตใจของเขาได้ทุกเมื่อ

“เจ้ามีสิทธิ์อะไรไปริษยา?เจ้ามีสิทธิ์อะไรไปริษยานาง?นางจิตใจดีและบริสุทธิ์ส่วนเจ้ามันก็เป็นเพียงแค่คนหลอกลวง!”