ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 622

ตอนที่622ฉ่ายเวินบุกรุกเข้าไป

จิงโม่ยังอยากพูดอะไรอีกแต่นางรู้ว่าเมื่อกี้ตัวเองก็ล้ำเส้นมากแล้ว

ตอนนี้เสด็จพ่ออยากอยู่ข้างเสด็จแม่มากกว่าใครแต่นอกจากเขายังเป็นพ่อตัวเองยังเป็นสามีท่านแม่และยังเป็นฝ่าบาท

“งั้นเสด็จพ่อรีบไปเถอะข้ากับท่านแม่จะรอท่านกลับมา”จิงโม่พูดแต่พอหลี่เฉินเย่นจากไปน้ำตาที่ควบคุมไว้มานานก็ไหลลงมา

ฉองเหลาเดินเข้าไปหาจิงโม่ช้าๆจากนั้นก็จับมือนางเอไว้แน่น

ตอนนี้มีแต่พวกเขารู้ว่าเสด็จพ่อกับท่านแม่ชะตาขาดจากกันแล้ว

จิงโม่ซบไหล่ฉองเหลาหน้าที่ถูกปิดบังไว้นางก็ร้องไห้ออกมาเลย

“ผู้หญิงวุ่นวายเสียจริงเจอเรื่องอะไรก็ร้องไห้ไม่รู้ว่าต่อไปใครจะกล้ามาขอเจ้า”ฉองเหลาเสียใจมากแต่ได้ยินจิงโม่ร้องไห้ก็เลยอยากทำให้นางยิ้ม

“ข้าไม่แต่งงานหรอกข้า……”จิงโม่ที่ร้องไห้อยู่ได้ยินฉองเหลาพูดก็พูดขึ้นมาบ้าง

นางไม่แต่งงานหรอกเสด็จพ่อจะต้องเสียท่านแม่ไปนางไม่ให้เสด็จ่ำอตัวเองไปอีกแน่นอน

“จิงโม่สิ่งที่เจ้าต้องกังวลคือไม่ใช่เรื่องที่เจ้าจะแต่งหรือไม่แต่งคือเรื่องที่ใครจะมาขอเจ้าแม้เจ้าจะสวยแต่นิสัยใจคอเราะร้ายปากเสียนอกจากข้าก็ไม่มีใครรับได้หรอก”ฉองเหลาพูดกับจิงโม่

“หน้าเจ้าก็อย่างกับมะละกอยังบอกว่าไม่มีใครมาขอข้าอีกสิ่งที่เจ้าควรกังวลคือใครจะยอมแต่งงานกับเจ้า”จิงโม่โต้ตอบบ้าง

“มีคนชอบข้าเยอะจะตายยังบอกว่าข้าน่ารักอีกด้วยจิงโม่เจ้ามาดูถูกข้าเช่นนี้ข้าไม่ให้อภัยเจ้าหรอกนะ……”ฉองเหลาพูดอยู่ก็จะตีจิงโม่ขึ้นมาเด็กสองคนจะตีกันขึ้นมามีแต่ฉ่ายเวินที่มองดูพวกเขาเงียบๆด้วยสายตาที่อิจฉา

“ฉองเหลาอย่าเล่นแล้วมานี้สิ”ฉ่ายเวินยังคงควบคุมความชอบของตัวเองไม่ได้โดยเฉพาะตอนที่เล่นกับจิงโม่เหมือนกับตอนที่ตัวเองอยู่กับศิษย์พี่ไม่มีผิด

แต่ฉ่ายเวินไม่รู้ว่าฉองเหลากับจิงโม่ไม่เคยทำให้ไทเฮาโมโหเลยแม้ตอนนี้พวกเขาจะเล่นกันในใจไทเฮาก็มีแต่ความสงสาร

ไทเฮารู้ว่าเด็กสองคนเล่นกันก็เพราะไม่อยากให้ทุกคนเศร้า

พวกเขาก็รู้ว่าในยามท่านแม่อันตรายแต่ยังคงคิดถึงตัวเองนี้ทำให้ไทเฮารู้สึกซาบซึ้งมากพอได้ยินเสียงฉ่ายเวินในใจก็ยิ่งมีแต่ความอยากปกป้องนางพูดกับเด็กสองคนว่า:“เจ้าลิงน้อยสองคนมาหาเสด็จย่าที่นี้สิอย่าเล่นแล้วเร็ว”

คำพูดของไทเฮามีพลังมากกว่าไทเฮาพึ่งพูดจบจิงโม่กับฉองเหลาก็หยุดเล่นและมาหาไทเฮา

“เสด็จย่าข้าอยากเข้าไปหาท่านแม่”ฉองเหลามองไปที่ฉ่ายเวินและพูด

“เจ้ายังเล็กอย่าเข้าไปเลยด้านในมีแต่กลิ่นเลือด”ไทเฮาตามใจฉองเหลาทุกอย่างแต่ด้านในมีแต่ภายสะเทือนใจนางไม่อยากให้เขาเข้าไป