ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 642

ตอนที่642กษัตริย์ผู้เอาแต่ใจ

หลี่ซี่ชะงักอยู่นานจึงตั้งสติได้คนที่หลี่เฉินเย่นบอกว่าอย่างทำให้เขาลำบากใจนั้นเป็นผู้หญิงที่อาจมีความเกี่ยวข้องกับเจ้าสำนักชูเซี่ย

“ฝ่าบาทข้าเพียงแค่เห็นว่าพวกเธอมีความคล้ายคลึงกันเล็กน้อยแต่ไม่สามารถยืนยันได้ว่าคือเจ้าสำนักชูเซี่ยข้า......”เห็นหลี่เฉินเย่นเหมือนว่าจะค่อนข้างใส่ใจกับเรื่องนี้หลี่ซี่พลันรู้สึกว่าตนไม่ควรบอกฝ่าบาทว่าตนพบผู้หญิงคนนั้นฝ่าบาทในตอนนี้หากตนไม่สามารถหาชูเซี่ยเจอถ้าอย่างงั้น......

“จัดคนไปตรวจดูเยอะๆเพียงแค่เธอยังอยู่ในเมืองนี้เราต้องหาเจออย่างแน่นอน”เมื่อเทียบกับการมองโลกในแง่ร้ายของหลี่ซี่เชียนซานกลับเต็มไปด้วยความหวังเธอเชื่อว่าการมีเบาะแสดีกว่าไม่รู้อะไรเลย

“เสี่ยวลู่จื่อยื่นหนังสือแผ่นดินบอกว่าข้าเจอหญิงสาวสง่างามผู้หนึ่งที่เมืองหลีเฉิงตกหลุมรักแต่แรกพบอยากรู้จักแต่ไม่รู้ชื่อเสียงเรียงนามของหญิงสาวดังนั้นขอกษัตริย์แห่งแคว้นจื่อสวี้ทรงส่งภาพเหมือนของหญิงสาวที่สอดคลอดมาให้ข้า”หลี่เฉินเย่นกระซิบเชียนซานมองดูหลี่เฉินเย่นอย่างตกใจ

“วางใจเถอะหากไม่ใช่เจ้าสำนักของพวกเจ้าข้าไม่แต่งเด็ดขาด”หลี่เฉินเย่นทำเหมือนไม่สนใจอะไรและไม่สนใจว่าการกระทำของตนจะมีผลต่อชื่อเสียงของหญิงสาวบางคนหรือไม่

เชียนซานเตรียมพร้อมที่จะบอกเจ้าสำนักแล้วว่าตอนนี้ฝ่าบาทได้ทำทุกอย่างอย่างบ้าคลั่งเพื่อตามหาเธอ

“ฝ่าบาทเราจะกลับไปแล้วหรือว่า......”ลู่กงกงอดไม่ได้ที่จะถามขึ้นหากรู้แต่แรกว่าข่าวเจ้าสำนักชูเซี่ยในแคว้นจื่อสวี้เป็นเพียงภาพลวงตาเท่านั้นถ้าอย่างนั้นเมืองหลวงแห่งแคว้นเหลียงต่างหากที่สำคัญที่สุด

“อยู่ที่นี่เถอะเผื่อสองสามวันนี้มีข่าวของเธอข้าจะได้ปรากฎตัวในเวลาแรก”หลี่เฉินเย่นพูดเรียบๆแต่เต็มไปด้วยความหนักแน่น

“ฝ่าบาทหากท่านไม่อยู่เมื่องหลวงทูตแห่งแคว้นจื่อสวี้และแคว้นหนานจ้าวจะคิดว่าเราไม่ให้เกียรติเขาอย่างนี้......”ลู่กงกงค่อนข้างลำบากใจเขาไม่เคยรู้สึกมาก่อนว่าคนที่ตนรับใช้นั้นจะเอาแต่ใจเยี้ยงนี้แต่สองสามวันมานี้เขาเอาแต่ใจมากจริงๆ

“เรื่องในราชสำนักข้าได้ส่งมอบให้ฉองเหลาตั้งแต่ครึ่งปีก่อนหน้านี้แล้วเขาทำได้ไม่เลวครั้งนี้ให้เขาได้สั่งสมประสบการณ์ใหม่ๆเสียหน่อยก็ไม่เลว”หลี่เฉินเย่นพูดเสียงเรียบราวกับว่าการฝากเรื่องสำคัญเยี้ยงนี้กับเด็กคนหนึ่งไม่มีตรงไหนที่ไม่เหมาะสม

“ถ้าหนานจ้าวและจื่อสวี้คิดว่าเราละเลยพวเขาก็ไม่ดีเหมือนกัน”ลู่กงกงยังคงไม่วางใจเจ้าฉองเหลานั่นแม้สองปีมานี้จะมีผลงานที่ไม่เลวแต่ก็ยังเป็นเพียงเด็กคนหนึ่งสิ่งที่ลู่กงกงจำได้แม่นที่สุดคือฉองเหลาตอนเด็ก

“ถ้าพวกเขาได้เจอกับฉองเหลาแล้วก็จะไม่รู้สึกอย่างนั้นอีกต่อไป”หลี่เฉินเย่นรู้สึกมั่นใจในลูกชายของเขาก่อนหน้านี้แค่คิดจะกลับไปช่วยนิดหน่อยแต่ตอนนี้มีความเป็นไปได้ที่ชูเซี่ยจะอยู่ในแคว้นจื่อสวี้ตนจะไปจากที่นี่ง่ายๆได้อย่างไร

ถ้าฉองเหลารู้เข้าก็คงไม่ชอบใจเหมือนกัน

ทั้งเขาและจิงโม่ต่างรอคอยให้ตนพาแม่ของพวกเขากลับไป

“แต่ว่าฝ่าบาท......”ลู่กงกงอยากโน้มน้าวต่อแต่เขาคิดเหตุผลที่ดูสมเหตุสมผลไม่ได้แล้วล่ะแต่ก็รู้สึกว่าการตามใจฝ่าบาทแบบนี้ไม่ดี

“เสี่ยวลู่จื่อตอนนั้นชูเซี่ยเคยไม่สนความเป็นความตายของตนเพื่อช่วยข้าที่ข้าพยายามมาทั้งหมดก็เพื่อวันนี้ที่สามารถทำในทุกสิ่งที่ต้องการตอนนี้เรามีความแข็งแกร่งพอที่จะไม่ทำให้ตนเองรู้สึกเสียใจทำไมจึงต้องทำให้ตนเองเสียใจอีกล่ะ”หลี่เฉินเย่นเข้าใจลู่กงกงดีพูดจบเขาก็ยกถ้วยชาขึ้นมองไปที่ถนนที่ห่างไกลดวงตาคู่นั้นดูคลุมเครือและลึกซึ้งเหมือนว่าชูเซี่ยมีความเป็นไปได้ที่จะปรากฎต่อหน้าเขาทุกนาทียังไงอย่างงั้น