ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 641

ตอนที่641พบร่องรอย

พระตำหนักฉ่ายเหว่ยยังคงเป็นเหมือนตอนที่ชูเซี่ยยังอยู่การตกแต่งข้างในไม่มีอะไรที่เปลียนแปลงไป

เชียนซานก็คิดเหมือนหลี่เฉินเย่นเชื่อว่าชูเซี่ยจำต้องกลับมาอย่างแน่นอนดังนั้นเธอจะทำความสะอาดพระตำหนักฉ่ายเหว่ยด้วยตัวเองทุกวันแม้เธอจะออกไปตามหาชูเซี่ยนอกวังก็จะจัดคนมาทำความสะอาดโดยเฉพาะ

หลี่เฉินเย่นเดินเข้าไปในพระตำหนักฉ่ายเหว่ยและตรงไปยังห้องทรงพระบรรทมอย่างช้าๆจากนั้นนั่งลงข้างๆเตียงอย่างสงบบนเตียงไม่มีผู้หญิงคนนั้นอีกแล้วแต่มีเพียงการได้นั่งอยู่ที่นี่หลี่เฉินเย่นจึงจะรู้สึกสบายใจ

“ชูเซี่ยข้ากลับมาแล้วไม่ได้พาเจ้ากลับมาด้วยขอโทษด้วยนะแต่เจ้าวางใจเถอะข้าจะตามหาต่อไปอย่างไม่หยุดหย่อน”

“ที่ข้ากลับมาในครั้งนี้เป็นเพราะว่าทั้งแคว้นจื่อสวี้และแคว้นหนานจ้าวต่างมายื่นหนังสือยอมแพ้สงครามที่เราสองปีมานี้แคว้นเหลียงเราถือว่าประสบความสำเร็จทหารที่เจ้าเป็นคนเลื่อนตำแหน่งให้ที่ชื่อว่าซูเหย่นตอนนี้สามารถรับมือในสงครามแคว้นจื่อสวี้ได้แล้วล่ะจิงโม่ของเรายิ่งแล้วใหญ่เจ้าเด็กนั่นเริ่มแรกเพราะความโชคดีมักชนะด้วยความบังเอิญแต่หลังๆมาเพราะเฉินหยวนชิ่งเป็นคนช่วยเธอเจ้าอาจคิดไม่ถึงเลยว่าเฉินหยวนชิ่งจะยอมจำนนต่อเจ้าจิงโม่”

“แล้วก็ฉองเหลาของเราเหมาะที่จะเป็นกษัตริย์จริงๆครึ่งปีกว่าที่ข้าไม่อยู่นี้เขาเป็นคนจัดการทุกอย่างเซียวเซี่ยงเองก็ชมเขาว่าเหมือนข้าในตอนนั้นแถมเก่งกว่าข้าด้วยข้าภูมิใจในเด็กสองคนนี้เสียจริง”

“และยังมีเนี่ยนอีของเราด้วยตอนนี้พูดได้แล้วล่ะคำแรกที่เขาพูดเป็นก็คือคำว่าแม่แต่เสียดายที่เจ้าไม่ได้ยิน......”

“ส่วนอันหรันนั้นหนึ่งปีมานี้ก็ได้ใช้วิชาแพทย์ช่วยเหลือผู้คนตอนนี้ทุกคนต่างบอกว่าเขาเป็นหมอแห่งเทพ”

“ไทเฮาก็สบายดีเสด็จพี่และพี่สะใภ้ก็สบายดีจูฟางหยวนไปท่องโลกแล้วจริงๆแต่เขาพาเจ้าถ่านและนายท่านเหมาไปด้วยดังนั้นเจ้าน่าจะรู้ดีเขาไปถามหาเจ้าแล้วต่างหากก่อนหน้านี้ที่เจ้ายังไม่ตายก็ไปหาจูฟางหยวนแล้วครั้งนี้อย่าลำเอียงอีกเลยมาปรากฎต่อหน้าข้าก่อนเถอะหลี่เฉินเย่นในตอนนี้สามารถดูแลเจ้าได้เป็นอย่างดีแล้วล่ะสามารถให้ทุกสิ่งอย่างที่เจ้าต้องการได้”

“ชูเซี่ยวันนี้พวเขาเสนอว่าให้ข้าสมรสเพื่อสันติภาพกับเจ้าหญิงแห่งแคว้นจื่อสวี้แต่ข้าได้ปฏิเสธไปวังหลังของข้านอกจากเจ้าแล้วจะไม่มีผู้หญิงคนอื่นอีกแล้วข้าจะรอเจ้าไม่ว่าเจ้าจะกลับมาพรุ่งนี้หรือปีหน้าหรือรอให้เราต่างแก่เฒ่าไปแล้วเจ้าจึงจะกลับมาข้าก็จะรอเจ้าแต่ว่าชูเซี่ยคืนวันที่ไม่มีเจ้านั้นช่างน่าเบื่อเสียจริงชีวิตหมุนไปอย่างไร้สีสัน”

หลี่เฉินเย่นพูดอยู่พักหนึ่งหัวก็งอลงไปเขาใช้มือปิดหน้าไว้ไม่มีใครเห็นน้ำตาของเขา

แม้จะทำใจกับการที่ต้องรอชูเซี่ยหนึ่งปีสิบปีและตลอดชีวิตแล้วแต่คืนวันที่ไม่มีชูเซี่ยนี้เขาเกือบจะทนไม่ไหวแล้วจริงๆ

หัวใจว่างเปล่า

หลี่เฉินเย่นค้างในพระตำหนักฉ่ายเหว่ยหนึ่งคืนวันที่สองตอนออกมาจากที่นั่นคนทั้งคนดูเศร้าหมองในที่ที่เต็มไปด้วยความทรงจำนี้ไม่ว่าเขาจะลืมตาหรือหลับตาลงสิ่งที่เห็นล้วนเป็นช่วงเวลาแห่งความสุขของตนและชูเซี่ย

ราวกับว่าแสงแดดและทิวทัศน์ที่สวยที่สุดในชีวิตนี้ล้วนอยู่ในช่วงเวลานั้น

“ฝ่าบาทพรรคมังกรเหินเราได้รับข่าวจากหลี่ซี่เขาบอกว่าเคยพบเจ้าสำนักที่แคว้นจื่อสวี้ดังนั้นข้าอยากไปดูที่แคว้นจื่อสวี้”เชียนซานเดินเข้ามาในพระตำหนักฉ่ายเหว่ยอย่างรีบร้อนและพูดกับหลี่เฉินเย่นอย่างตื่นเต้น