ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 659

ตอนที่ 659 คู่สามีภรรยาในอนาคต

เชียนซานจ้องมองแววตาที่ดุดันของชูเซี่ย ในใจของนางรู้สึกตื่นตระหนก นางคุกเข่าลงกับพื้นอย่างรวดเร็ว ตั้งแต่ที่นางติดตามชูเซี่ยมา ชูเซี่ยมิเคยใช้สายตาที่เคลือบแคลงสงสัยเช่นนี้จ้องมองตนเอง แต่ทว่าวันนี้....

“องค์หญิงเชื่อในการมีชีวิตขึ้นมาอีกครั้งหลังความตายหรือไม่เพคะ?” เชียนซานเงยหน้าขึ้นถามอย่างสงบ

เวินซือจ้องมองเชียนซานก่อนจะเอ่ยอย่างตั้งใจ “ข้ามิเชื่อ”

นอกจากจะเป็นองค์หญิงแห่งแคว้นแล้ว นางยังเป็นหมอหลวง ได้เห็นชีวิตและความตายมานับไม่ถ้วน แต่ไหนแต่ไรมากลับมิเคยเห็นผู้ที่ตายแล้วเกิดใหม่

“เจ้านายของหม่อมฉันตายไปแล้ว แต่นางเกิดขึ้นมาอีกครั้ง” เชียนซานจ้องมองหลี่เฉินเย่นพลางเอ่ยอย่างตั้งใจ

“เจ้า....” องค์หญิงเวินซือตื่นตระหนกจนไม่อาจเอ่ยอันใดออกมาได้ การใกล้ชิดกันหลายวันมานี้เชียนซานเป็นคนเช่นไรนางรู้ดี เชียนซานมิใช่คนบ้าบอประเภทนั้น นางมิพูดอันใดพล่อยๆอย่างแน่นอน

ถ้าเช่นนั้น การเกิดใหม่อย่างที่นางเอ่ยออกมา บางทีอาจจะมีอยู่จริง หรือบางทีอาจจะเป็นความปรารถนาหนึ่งของนาง สำหรับเวินซือแล้ว เชียนซานล้วนหลุดเข้าไปในเทพนิยายที่ชั่วร้าย

นางรู้สึกเจ็บปวดกับผู้หญิงที่สูญเสียเจ้านายของตนอย่างแปลกประหลาด นางอดไม่ได้ที่จะบอกความจริงที่โหดร้ายที่สุดแก่เชียนซาน ในเมื่อนางเชื่อแล้วว่าเจ้านายของตนสามารถเกิดใหม่ได้ ถ้าเช่นนั้นก็ปล่อยให้นางอยู่ในความฝันนี้ อย่างน้อยที่สุดโลกของนางก็จะมีถูกความโศกเศร้าปกคลุม

“เจ้ารู้สึกว่าข้าคือเจ้านายที่เกิดใหม่ของเจ้า? หรือว่าข้ามีใบหน้าที่คล้ายถึงกับนาง?” องค์หญิงเวินซือเอ่ยถาม แท้จริงแล้วมิต้องพูดตนเองก็รู้คำตอบ เพียงแค่คำตอบนั้นเกินกว่าที่จะรับฟังได้ ถ้าหากว่านางมีชีวิตเกิดขึ้นมาใหม่จริง ถ้าเช่นนั้นงานด้านการแพทย์ที่ตนเองทำมานานถึง 10 กว่าปีนั้นคืออันใด....

“พระองค์วางใจเถิดเพคะ ข้าน้อยมิมีทางหักหลังพระองค์ อย่างไรก็ไม่มีทาง ข้าน้อยจะใช้ชีวิตปกป้องพระองค์” เชียนซานมิได้ตอบคำถามขององค์หญิงเวินซือ นางรู้ดีว่าองค์หญิงไม่เชื่อในเรื่องการเกิดใหม่แต่ทว่าคนที่เบื้องหน้าก็คือเจ้านายของตนเอง ความรู้สึกของนางมิมีวันผิด ดังนั้นนางจึงต้องใช้ชีวิตเพื่อปกป้องนายหญิง ก็เหมือนกันกับที่นางปกป้องตนเองโดยมิคำนึงถึงชีวิตของนางเอง ก็เหมือนกันกับที่นางใช้เลือดของตนเองเพื่อช่วยชีวิตของหลวี่หนิง

“ชีวิตและความรักของข้าน้อยล้วนเป็นสิ่งที่นายหญิงให้เพคะ ข้าน้อยจักไม่มีวันหักหลังนายหญิงตลอดไป” เชียนซานเอ่ยอย่างสัตย์จริง แต่ละคำของนางราวกับมีดที่ตกลงสู่หัวใจขององค์หญิงเวินซือ ทำให้หัวใจของนางเต็มไปด้วยความเจ็บปวด

เวินซือรู้สึกอิจฉาผู้ที่ตายจากไปอย่างแปลกประหลาด นางคงจะมีความคล้ายถึงกับตนเองมากมายใช่หรือไม่? มิเช่นนั้นเหตุใดเชียนซานจึงแน่ใจว่าเป็นนาง

“นางคงจะเป็นผู้หญิงที่มีเรื่องราวมากมาย รอให้มีเวลา เจ้าและข้ามาพูดคุยเรื่องราวของบุคคลนั้นเถิด” หลังจากที่องค์หญิงเวินซือเอ่ยจบนางก็หมุนตัวเดินจากไป เชียนซานจ้องมองแผ่นหลังของนาง ในเวลานั้นก็มิรู้ว่าควรจะเอ่ยอันใดออกมา

นายหญิงของนาง ราวกับว่าจะลืมทุกสิ่งทุกอย่างที่พวกนางเคยมีประสบการณ์ผ่านมาด้วยกันไปจนหมดสิ้น.....

ในเพลาที่เชียนซานจ้องมองที่แผ่นหลังขององค์หญิงเวินซืออย่างงุนงง นางก็หมุนศรีษะกลับมาอย่างฉับพลัน และจ้องมองมาที่เชียนซานด้วยรอยยิ้มก่อนจะเอ่ย “ข้าออกไปที่ด้านนอก เจ้าจะตามข้าไปหรือไม่?”

“พระองค์ต้องการ....” ในหัวใจของเชียนซานปลื้มปิติเป็นอย่างมากที่ได้ยินดังนั้น องค์หญิงมิได้สนใจแล้วว่าตนเองคือคนของผู้ใด นางยังต้องการให้ตนเองเป็นสาวใช้ของนาง เชียนซานลุกขึ้นยืนอย่างปลื้มปิติ

“ไปเดินดูซื้อของเล่นกลับมาให้ฉางเออและเนี่ยนอีน้อย” วาจาขององค์หญิงเวินซือเอ่ยอย่างสงบ นางพยายามที่จะมิปล่อยให้ตนเองมองเห็นใบหน้าที่มีความสุขของเชียนซาน แต่ทว่าถึงจะหมุนตัวกลับมาในสายตาของนางล้วนเต็มไปด้วยท่าทีที่ดีใจของเชียนซาน

“ข้าก็คือสวีฉางชิง คือผู้ที่พระชายาองค์รัชทายาทตัดสินใจว่าให้เจ้าแต่งงานกับข้า มิช้ามิเร็วเจ้าก็ต้องเป็นผู้หญิงของข้า ดังนั้นลงมาพบข้าเถิด ถ้าหากโฉมหน้าของเจ้ามิเลว ข้าจะได้สู่ขอเจ้าอย่างมิลังเล แต่ถ้าหากรูปโฉมของเจ้าอัปลักษณ์อย่างที่ผู้คนลือกันจริง ต่อให้เจ้าเป็นองค์หญิงข้าก็จะมิสู่ขอเจ้า” เมื่อได้ยินเซวียนเอ๋อเอ่ยชื่อของตนเองออกมา สวีฉางชิงค่อนข้างลำพองใจ วาจาที่เขาเอ่ยออกมานั้นใจกล้าบ้าบิ่นเป็นอย่างมาก

“เชียนซาน บุคคลนี้สมองมีปัญหา” เมื่อได้ยินวาจาที่ทำตามใจตนเองของสวีฉางชิง องค์หญิงก็เอ่ยอันใดมิออก ชายผู้นี้มีวงจรสมองเช่นใดกัน? ตนเองพึ่งได้ยินชื่อของเขาเพียงครั้งเดียว เขาก็ยัดเยียดตัวเองให้มาเป็นสามีของนางแล้ว ช่าง....

“เพคะ เมื่อครูนี้ข้าน้อยไม่ได้ตีที่ศีรษะของเขา” เมื่อเชียนซานได้ฟังวาจาขององค์หญิงเวินซือ นางจึงเอ่ยตอบกลับอย่างจริงใจ สมองของชายผู้นี้มีปัญหาไม่ได้เกี่ยวอันใดกับตนเอง แต่ทว่านางมิลังเลที่จะให้บทเรียนเพิ่มเติมแก่ชายผู้นี้ ดังนั้นหลังจากเอ่ยจบเชียนซานก็ก้าวไปข้างหน้าอีกครั้ง มิสนใจความหวาดกลัวในสายตาของสวีฉางชิง นางจับที่ศีรษะของเขา และกระแทกเข้ากับรถม้า

“เจ้าจะฆ่าข้าหรือ อ๊ากกก....!” ตามมาด้วยเสียงตะโกนร้องอย่างน่าเวทนาของสวีฉางชิง ร่างทั้งร่างของเขาล้มลงที่พื้น เพียงแต่ว่าในเพลาที่จ้องมองไปยังรถม้า ความเครียดแค้นในสายตาของเขาเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว

“องค์หญิง เจ้าทำกับสามีในอนาคตเช่นนี้หรือ เจ้า....” สวีฉางชิงเอ่ยอย่างเกลียดชัง เขารู้ดีว่าหากมิมีคำสั่งจากคนในรถม้า ทาสของนางคงมิลงมือตามอำเภอใจ

เชียนซานโน้มตัวลงพลางจ้องมองไปที่สวีฉางชิงด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะยื่นมือไปอย่างช้าๆแล้วต่อยเข้าที่ใบหน้าของเขาอีกยกหนึ่ง จนกระทั่งดวงตาและใบหน้าของเป็นสีทอง

“เวินซือ เหตุใดข้างกายของเขาจึงมีผู้ที่หยาบคายเช่นนี้ได้ นี่มันช่างไร้เหตุผลสิ้นดี คนรับใช้ของเจ้าทำร้ายข้า เจ้าเจ้าเจ้า....” ถึงแม้ว่าหัวสมองของสวีฉางชิงจะมีปัญหา แต่ทว่าเขาก็มิได้โง่เง่าอย่างสมบูรณ์ หลังจากถูกชกสองสามครั้งเขาก็รู้แล้วว่าเหตุผลที่ตนเองถูกทำร้ายนั้นส่วนใหญ่เป็นเพราะตนเองทำเหมือนองค์หญิงเวินซือเป็นผู้หญิงของตน

ปากของสวีฉางชิงก็ยังคงเทศนาต่อไป แต่ทว่า เรี่ยวแรงของเค้ากลับอ่อนแอลงไม่น้อย เพลานี้สิ่งที่เขาเฝ้ารอคอยเพียงอย่างเดียวก็คือองค์หญิงเวินซือที่ยังคงอยู่ในรถม้า พระชายาขององค์รัชทายาทเคยเอ่ยว่าองค์หญิงเวินซือคือผู้ที่อ่อนโยนและมีน้ำใจมากที่สุด เขามิเชื่อว่านางจะสั่งให้คนใช้ของตนเองมาทำร้ายเขา นางไม่แม้แต่จะลงโทษทาสที่ไม่มีคุณธรรมเช่นนั้น