ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 658

ตอนที่ 658 มองหาคู่รัก

สิ่งที่หลี่เฉินเย่นคิดก็คือจะช่วยชูเซี่ยได้อย่างไร สามารถทำให้ชูเซี่ยไม่ต้องทำงานหนักต่อไป แต่ทว่าองค์หญิงเวินซือก็ยังคงอยู่ในสถานการณ์นี้

หลังจากแน่ใจว่านางไร้ความหวังกับเจ้าชายต้าเหลียงแล้ว ชายาขององค์รัชทายาทก็เริ่มค้นหาคู่ที่มีเกียรติให้แก่องค์หญิงเวินซือ เหตุผลของนางก็ฟังดูดีมาก เพียงแค่เอ่ยว่าสิ่งที่องค์รัชทายาทมิวางใจที่สุดก็คือน้องสาวเช่นเวินซือ พูดเพียงแค่สิ่งที่องค์รัชทายาทต้องการจะเห็นก็คือเวินซือมีที่พึ่งพิงตลอดชีวิต

ในส่วนของนางที่หาผู้ที่มีเกียรติและเหมาะสมแก่เวินซือ แต่กลับมิกล้าที่จะสรรเสริญเยินยอ

“องค์หญิง พระชายาองค์รัชทายาทเป็นอันใดไป เหตุใดมักจะหาผู้ที่รูปร่างหน้าตาอัปลักษณ์ให้พระองค์อยู่เรื่อย พระองค์มิอยู่ในนครหลวงมาหลายปี คงจะมิเคยได้ยินชื่อเสียงเรียงนามของผู้คนเหล่านี้ ท่านสวีฉางชิงนี้แท้จริงแล้วค่อนข้างมีชื่อเสียงและยังมิเคยแต่งงานแต่ทว่าเมียน้อยกลับมี 10 กว่าคนแล้ว ถ้าหากพระองค์ยอมแต่งงานกับเขา นี่มัน.... อีกทั้งยังมีท่านซูนเจียนเฉิงอีก แท้จริงแล้วนิสัยไม่เลวเลย แต่ทว่าผู้ใดก็มิรู้ว่าแม่บ้านของพวกเขาในเพลานี้คือแม่เลี้ยงของเขา แม่เลี้ยงผู้นั้นมีบุตรชายทั้งหมดห้าคน อีกทั้งยังมีผู้ที่แซ่หลิวอีก อันใดกัน นอกจากจะเป็นลำดับในวงศ์ตระกูลแล้ว....” หลังจากที่เซวียนเอ๋อบ่นมาเนิ่นนาน นางก็มิเอ่ยอะไรอีก พระชายาขององค์รัชทายาทล้วนเอาความรุ่งโรจน์ภายนอกของแคว้นจื่อสวี้ แท้จริงห่วงตรวนของกากเดนมนุษย์ล้วนรวบรวมไว้จนครบแล้ว

“พวกเขามิดีขนาดนั้นจริงหรือ? พระชายาองค์รัชทายาทเป็นอันใดไป ถ้าหากต้องการจะทำร้ายเจ้านายก็มิควรไร้ยางอายถึงเพียงนี้ เจ้านายของพวกเราคือองค์หญิง” เมื่อเชียนซานได้ฟังวาจาของเซวียนเอ๋อสีหน้าก็เปลี่ยนไป เพลานี้มีความคิดที่จะฆ่าพระชายาองค์รัชทายาท กล้ามาวางแผนเรื่องการแต่งงานของนายหญิงของพวกเขา อีกทั้งยังใช้วิธีการกากเดนมนุษย์เช่นนี้ คิดจะรังแกให้ข้างกายของนายหญิงมิเหลือผู้ใดหรือ?

“การที่พระชายาองค์รัชทายาทเลือกเฟ้นผู้คนก็เป็นข้อดี มิเช่นนั้นนางจะสามารถเอ่ยโน้มน้าวท่านพ่อท่านแม่และองค์รัชทายาทได้อย่างไร?” เวินซือเอ่ยอย่างจนปัญญา

เมื่อรู้ว่าองค์รัชทายาทและพระชายามีใจที่มิหวังดีองค์หญิง เวินซือก็รู้ว่านางจักต้องจัดการเรื่องราวการแต่งงานของนาง แต่กลับมิคิดว่าจะมิต้องใช้ความพยายาม และมิกลัวว่าจะต้องเปิดเผยตนเอง

“แต่ทว่าอันใดคือประโยชน์ของสิ่งนี้? มีความรู้ความสามารถแต่มิมีจรรยาบรรณ มีลำดับศักดิ์ของวงศ์ตระกูล คนเช่นนี้จักเหมาะสมกับองค์หญิงได้อย่างไร” เซวียนเอ๋อเห็นว่าเวินซือมิโวยวายและมิโกรธเคือง นางจึงเอ่ยออกมาอย่างรีบร้อน ในหัวใจขององค์หญิงพระชายาองค์รัชทายาทล้วนเป็นพี่สะใภ้ที่ดีเสมอ ดังนั้นเพลานี้ถึงรู้สึกว่าการที่นางหาบุคคลเหล่านี้มาให้ก็คงมิเลวกระมัง?

จะเป็นไปได้อย่างไร ถ้าหากองค์หญิงรู้สึกเช่นนี้จริงๆเช่นนั้นทั้งชีวิตนี้ก็คงจะถูกทำลาย

“องค์หญิงเพคะ พระชายาองค์รัชทายาทนางไม่ได้ดีอย่างที่พระองค์คิดจริงๆนะเพคะ พระองค์อย่ารู้สึกว่านางเป็นพี่สะใภ้ที่ดีเลย ความคิดของนางมากมายนัก นาง....” เซวียนเอ๋อเอ่ยกับองค์หญิงเวินซือเสียงเบา ถ้าหากว่าก่อนหน้านี้นางเพียงแค่สงสัยแล้วล่ะก็ เพลานี้เมื่อเห็นพระชายาองค์รัชทายาทเลือกสรรผู้คนมาอย่างไม่ละเอียดรอบคอบ นางค่อนข้างแน่ใจว่าในใจของพระชายาองค์รัชทายาทจักต้องเหมือนงูอย่างแน่นอน

“ข้ารู้” น้ำเสียงที่องค์หญิงเวินซือเอ่ยนั้นเบามาก อย่างไรเสียนี่ก็คือจวนองค์รัชทายาท นางไม่สามารถหลบหลีกสายตาของพระชายาองค์รัชทายาทได้ ดังนั้นเมื่อสักครู่นี้นางจึงเอ่ยว่าจาแทนพระชายาองค์รัชทายาท

“เห้อ เหตุใดองค์หญิงมิรีบพูดเพคะ หม่อมฉันตกอกตกใจหมดเพคะ หม่อมฉันคิดว่าองค์หญิงถูกนางหลอกเข้าแล้วจริงๆ” เซวียนเอ๋อถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก นางมองไปยังองค์หญิงเวินซือ ในที่สุดก็มิกังวลใจอีกต่อไป

“องค์หญิงวางแผนจะทำเช่นไรเพคะ？ พระชายาองค์รัชทายาทเอ่ยว่าอีกสองสามวันจะเชื้อเชิญบุคคลเหล่านี้มาที่ในจวน” เชียนซานจ้องมองท่าทีที่เข้าใจหัวอกขององค์หญิงเวินซือ ดวงใจที่เป็นกังวลในที่สุดก็ตกลงมา นางจึงเอ่ยถามเสียงเบา

ถ้าหากพระชายาองค์รัชทายาทตัดสินใจที่จะให้องค์หญิงแต่งงานกับบุคคลเหล่านี้แล้ว เมื่อถึงเวลานั้นเกรงว่าจะเกิดปัญหา พวกเขาจำเป็นจะต้องวางแผนการโดยเร็วที่สุดเพื่อป้องกันมิให้เกิดบทสรุปที่ไม่ดีในเพลานั้น

“องค์หญิงเพคะ วันนี้พวกเราออกไปเดินเล่นกันเถิดเพคะ ในจวนองค์รัชทายาทนี้ช่างน่าเบื่อเกินไป” เชียนซานเอ่ย นางเป็นห่วงว่าหลังจากที่เจ้านายของตนเกิดใหม่มาแล้วก็จะยังคงต้องเหน็ดเหนื่อยกับโลกใบนี้อยู่อีก เชียนซานจึงอยากให้นางมีจิตใจที่ผ่อนคลาย แน่นอนว่าสิ่งสำคัญที่สุดก็คือผู้ที่พยายามอย่างสุดกำลังที่จะได้พบกับเจ้านายที่ด้านนอกในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมานั้นแทบจะพังทลายแล้ว

เชียนซานจ้องมองดูเขาในทุกวัน เนื่องจากอารมณ์ไม่ดีเขาจึงวีนเหวี่ยงใส่ลู่กงกง เห็นเขาใช้เวลามากกว่าหนึ่งปีครึ่งแต่กลับมิสามารถพบกับเจ้านายได้แม้แต่วันเดียว ทำให้จิตใจค่อนข้างมัวหมอง

ท้ายที่สุดแล้วชิ้นสารก็ทนไม่ได้ที่จะเห็นเป็นทุกข์เพราะว่านางดูดีกว่าผู้ใดว่าในอีกของนางนั้นคือผู้ที่เป็นห่วงหลี่เฉินเย่นมากที่สุดถ้าหากว่านางยังมีความทรงจำก่อนหน้านี้เช่นนั้นนางมีมีวันที่จะทำให้ได้รับความถูกใจในอีกของนางนั้นดวงใจที่อ่อนโยนที่สุดล้วนให้แก่ฮ่องเต้นางมักจะใช้แผ่นหลังของตนปกป้องเขาจากลมฝน

“ก็ดีเหมือนกัน ออกไปทำใจให้ผ่อนคลาย จะได้ซื้อของเล่นมาให้เจ้าเด็กตัวเล็กทั้งสองด้วย ครั้งที่แล้วถูกผู้ที่ช่วยชีวิตรบกวนเสียจนไม่มีอารมณ์” บางทีอาจเป็นเพราะคำแนะนำของเชียนซาน หลี่เฉินเย่นจึงเอ่ยเห็นด้วยอย่างใจดี เพียงแค่คิดถึงผู้คนที่ช่วยชีวิตไล่ตาม อารมณ์ของนางก็รู้สึกไม่สบายใจอย่างแปลกประหลาด

“เชียนซาน เจ้ามิรู้หรอกว่าบุคคลผู้นั้นกระตือรือร้นที่จะขอให้ตอบแทนบุญคุณ อยากจะให้องค์หญิงของพวกเราแต่งงานกับเขา ข้าเคยเห็นคางคกที่อยากจะเสวยเนื้อห่านฟ้า แต่กลับมิเคยผู้ที่น่าเกลียดเช่นนั้นมาก่อน ข้ารู้สึกว่าเรื่องราวในเวลานั้นพวกเขาเสแสร้งทำให้พวกเราตายใจ ต้องการชีวิตของพวกเราจึงเสแสร้งเป็นคนดี ช่าง....” เซวียนเอ๋อคิดถึงหลี่เฉินเย่นและลู่กงกง ยิ่งรู้สึกผิดหูผิดตา เมื่อมองเห็นท่าทางที่โกรธเคืองของนาง ถ้าหากได้พบกับพวกเขาอีกครั้งนางคงจะต้องต่อว่าพวกเขาเสียยกใหญ่เป็นแน่

“องค์หญิงเพคะเรื่องราวในวันนั้นน่าจะเป็นเพราะคุณของฮ่องเต้ที่สามเป็นคนทำมิได้เกี่ยวข้องอันใดกับผู้คนเหล่านั้นในที่สุดเชียรศาลจึงอดไม่ได้ที่จะแก้ตัวแทนแต่กลับได้รับสายตาที่สับสนขององค์หญิงและมา

“เชียนชาน เจ้าเป็นคนของผู้ใดกันแน่? เจ้านายของเจ้า....” หลี่เฉินเย่นจ้องมองเชียนซาน ในสายตาเต็มไปด้วยความแหลมคม เดิมทีนางก็สงสัยว่าตนเองรู้สึกชอบพอเชียนซานอย่างแปลกประหลาด นางเกรงว่าตนเองจะถูกเชียนซานหลอกล่อ แต่ทว่าเพลานี้ถ้าหากว่าเชียนซานคือผู้ที่บุคคลอื่นส่งมาจริงๆ ถ้าเช่นนั้นนาง....