ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 670

ตอนที่ 670 ล้อมรอบสุสานของพระชายาองค์รัชทายาท

หลี่เฉินเย่นจ้องมองไปยังองค์หญิงเวินซือด้วยรอยยิ้ม ราวกับว่ากำลังสอบถาม เพียงแต่ว่าดวงตาคู่นั้นเป็นประกาย ทำให้นางแทบอยากจะหายตัวไป

“องค์หญิงเวินซือก็คิดเช่นนี้เหมือนกันหรือ?” วาจาที่หลี่เฉินเย่นเอ่ยลองเชิง ทำให้สีหน้าขององค์หญิงเปลี่ยนไป นางก้มศีรษะลงเล็กน้อย ในหัวใจของนางอยากให้เขามา แต่ทว่าถ้อยคำเช่นนั้นควรเอ่ยอย่างตรงไปตรงมาหรือ? โดยเฉพาะในเพลาที่เขาเอ่ยว่าจะพาตนไปดูละคร

ปฏิกิริยาของเวินซือทำให้หัวใจของหลี่เฉินเย่นเป็นสุขอย่างมาก เขาจูงมือองค์หญิงเวินซือด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะถอนหายใจพลางเอ่ย “ไปเถิด”

เซวียนเอ๋อคิดมิถึงว่าองค์หญิงจะมีปฏิกิริยาเช่นนี้ ทุกครั้งที่ตนเองปกป้ององค์หญิง องค์หญิงจะสนับสนุนนาง แต่ทว่าครั้งนี้ เพลาที่นางจ้องมองไปยังหลี่เฉินเย่น ความรู้สึกของนางดูหนักหน่วง ราวกับว่ากลายเป็นศัตรูของตนเอง

องค์หญิงเวินซือมิได้ปฏิเสธหลี่เฉินเย่น นางยินยอมให้หลี่เฉินเย่นจูงมือของตนเอง และก้าวไปทางตำหนักของพระชายาองค์รัชทายาท

“แม้แต่พี่สะใภ้เจ้าก็ยัง....” เมื่อเดินมาถึงที่หน้าประตูของตำหนัก องค์หญิงตกใจเล็กน้อย อย่างไรเสียนี่ก็คือจวนองค์รัชทายาท การคิดบัญชีพระชายาองค์รัชทายาทในจวนองค์รัชทายาท แม้แต่นางก็ยังต้องวางแผนอย่างรอบคอบ แต่ทว่าหลี่เฉินเย่นทำทุกสิ่งทุกอย่างนี้ ราวกับว่าเพิ่งจะจัดการวันนี้ หลังจากที่ตนเองถูกวางยาพิษ

เวินซือมองดูอารมณ์ที่มั่นอกมั่นใจของหลี่เฉินเย่น ในใจขององค์หญิงเวินซือก็ประหลาดใจมากยิ่งขึ้น ชายผู้นี้ราวกับบุคคลที่พิลึก

ทำให้คนอยากจะค้นหาอย่างช่วยมิได้ ทำให้คนอยากจะเข้าใกล้อย่างอดมิได้....

“ดูก่อนว่าพอใจในผลลัพธ์นี้หรือไม่” หลังจากที่เอ่ยจบหลี่เฉินเย่นก็พาองค์หญิงขึ้นไปยังป่าไม้บนตำหนักของพระชายาองค์รัชทายาท เพิ่งจะถึงก็มีหญิงสาวสองคนเดินเข้ามายังตำหนักชายาองค์รัชทายาท พลางหัวเราะ

“พวกเขาทั้งสอง คือ....” องค์หญิงเวินซือมองอย่างตกตะลึง หญิงสาวสองคนนั้นคือสหายลับๆของพระชายาองค์รัชทายาท เวลานี้พวกนางเข้าไป....

“พวกนางคือสายลับของพระชายา แต่ทว่าพวกนางล้วนอิจฉาริษยาที่พระชายาได้แต่งงานกับองค์รัชทายาท ดังนั้น....” หลี่เฉินเย่นเอ่ยอธิบายอย่างอดทน ถ้าหากเขาต้องการที่จะคิดบัญชีกับผู้ใด โดยธรรมชาติแล้วก็มิมีทางพลาด....

“เหตุใดเจ้าจึงรู้มากมายถึงเพียงนี้? ในใจของพวกเขา แม้แต่ข้าก็ยังมิแน่ใจ” เพลาที่องค์หญิงเอ่ยออกมา ในใจของนางค่อนข้างหดหู่เล็กน้อย เมื่อนึกถึงความอบอุ่นและห่วงใยที่เขาให้แก่ตนเองสามารถใช้บนร่างกายของผู้อื่น ในใจของนางก็รู้สึกเจ็บปวด แม้แต่ความใกล้ชิดของหลี่เฉินเย่นก็รู้สึกเบื่อนายแล้ว

“ผู้ที่ข้าเป็นห่วงในจวนองค์รัชทายาทแห่งนี้ มีคนคิดจะทำร้ายนาง ข้าก็ต้องหาวิธีปกป้องนางเป็นธรรมดา ในส่วนของความคิดของพวกเขานั้นล้วนเป็นการสืบหาอย่างลับๆ พวกเขามิมีค่าพอที่จะให้ข้าใช้ความคิดของตนเอง” หลี่เฉินเย่นมองความผิดปกติจากอารมณ์ความรู้สึกขององค์หญิงเวินซือออก ในใจของเขาปลื้มปิติเป็นอย่างมาก จุดประสงค์ที่เขามาในวันนี้มิใช่การเอาชนะใจขององค์หญิง เขามาเพียงแค่ปกป้องนาง มิให้นางถูกผู้อื่นข่มเหงรังแก

แต่ผลลัพธ์ที่เขาได้นั้น กลับทำให้เขาประหลาดใจมากยิ่งขึ้น

วาจาของหลี่เฉินเย่น เข้าไปในใบหูขององค์หญิงเวินซือ ‘ผู้ที่ข้าห่วงใย’ ถ้อยคำเหล่านั้นราวกับไฟที่แผดเผาดวงใจของนาง แม้กระทั่งนางอยากเอ่ยถามว่าผู้ที่หลี่เฉินเย่นห่วงใยนั้นใช่ตนเองหรือไม่ แต่ทว่านางรู้ดีว่าพวกเขาเป็นเพียงแค่คนแปลกหน้าเท่านั้น ถ้าหากไม่ใช่เรื่องราวในวันนี้ พวกเขาก็ไม่ได้เกี่ยวข้องอันใดกัน แต่นางมีเชื่อว่าเขาจะตกหลุมรักแรกพบกับนาง ท่าทีที่จริงจังของเขาเห็นได้ชัดว่ามีความรู้สึกที่ลึกซึ้งอย่างชัดเจน

เมื่อคิดถึงว่าหลี่เฉินเย่นมีความรักให้ผู้อื่น ในใจของเวินซือก็รู้สึกเริ่มครึ้มอย่างแปลกประหลาดถึงแม้ว่านางมิอยากจะยอมรับแต่ทว่าในหัวใจกลับหดหู่เป็นอย่างมาก

แน่นอนว่าหญิงสองคนนั้นเพียงแค่เข้าไปในตำหนัก มินานนักก็มีเสียงของหญิงคนหนึ่งตะโกนร้องออกมาจากด้านใน เสียงกรีดร้องที่น่าเวทนานั้นทำให้องค์หญิงเวินซือเข้าใจแจ่มแจ้ง หญิงสองผู้นั้นมิได้เพียงอิจฉาริษยาพระชายาองค์รัชทายาทเท่านั้น แต่พวกนางแทบรอมิไหวที่จะทำลายเกียรติยศชื่อเสียงของพระชายาองค์รัชทายาท

เพลาที่หลี่เฉินเย่นจูงมือนางจากไปอย่างช้าๆ องค์หญิงก็สะบัดมือออกด้วยความรู้สึกแปลกประหลาด ราวกับว่ามีเพียงการรักษาระยะห่างเช่นนี้เท่านั้น นางจึงสามารถควบคุมหัวใจที่เต้นรัวของตนเอง แต่ทว่าหลี่เฉินเย่นเพียงแค่หมุนศรีษะกลับมาจ้องมององค์หญิง และเขาก็มิได้ดึงดัน เขาเพียงแค่เดินไปหน้าประตูทางเข้าของตำหนักพระชายาองค์รัชทายาท

องค์หญิงมิคิดว่าจะละทิ้งง่ายดายถึงเพียงนี้ ในใจของนางโศกเศร้ามากยิ่งขึ้น แต่กลับมิแสดงออกมาทางสีหน้า นางเดินตามหลี่เฉินเย่นไปด้วยอารมณ์ที่โศกเศร้า ราวกับว่ากำลังน้อยเนื้อต่ำใจ

แต่สิ่งที่องค์หญิงมิรู้ก็คือ ที่หลี่เฉินเย่นมิได้ยืนหยัดมิใช่เพราะเขามิชอบจูงมือกับองค์หญิงเวินซือ แต่เป็นเพราะนี่คือจวนของรัชทายาท อีกครู่หนึ่งถึงตำหนักพระชายาองค์รัชทายาทก็จะมีผู้คนมากมาย เขาต้องคำนึงถึงชื่อเสียงขององค์หญิง

ถึงแม้ว่าตัดสินใจที่จะสู่ขอนางกลับไป แต่ทว่าเขาก็ต้องทำให้องค์หญิงเวินซือมีชื่อเสียงที่งดงามและโด่งดังมากที่สุด

รอให้หลี่เฉินเย่นและองค์หญิงเวินซือก้าวเข้าไปในตำหนักพระชายาองค์รัชทายาท ในตำหนักก็มีผู้คนไม่น้อยแล้ว สายตาคนทุกคนล้วนจับจ้องไปยังทิศทางของตำหนักนาง

“เกิดอันใดขึ้นกับท่านพี่สะใภ้หรือ?” เหตุใดพวกเจ้าจึงเข้ามาในตำหนักของท่านพี่สะใภ้โดยพละการเช่นนี้ ช่างมิมีมารยาทเสียจริง” วาจาขององค์หญิงเวินซือแฝงไปด้วยความโกรธเล็กน้อย

เสียงขององค์หญิงเวินซือลดลง นางเดินไปไม่กี่ก้าวและหลี่เฉินเย่นเปิดระยะทางไปที่ประตูตำหนักของชายาอค์รัชทายาท เซวียนเอ๋อและเชียนซานก็ตามนางมาด้านหลังเหล่าองครักษ์