ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 669
สรุปบท ตอนที่ 669 การซักถามของเซวียนเอ๋อ: ชายาเกิดใหม่ของข้า
ตอน ตอนที่ 669 การซักถามของเซวียนเอ๋อ จาก ชายาเกิดใหม่ของข้า – ความลับ ความรัก และการเปลี่ยนแปลง
ตอนที่ 669 การซักถามของเซวียนเอ๋อ คือตอนที่เปี่ยมด้วยอารมณ์และสาระในนิยายโรแมนซ์ ชายาเกิดใหม่ของข้า ที่เขียนโดย ลิ่วเยว่ เรื่องราวดำเนินสู่จุดสำคัญ ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยใจตัวละคร การตัดสินใจที่ส่งผลต่ออนาคต หรือความลับที่ซ่อนมานาน เรียกได้ว่าเป็นตอนที่นักอ่านรอคอย
ตอนที่ 669 การซักถามของเซวียนเอ๋อ
“รอประเดี๋ยว อาภรณ์ของข้า เจ้าเป็นคนเปลี่ยนให้หรือ?” องค์หญิงเวินซือจ้องมองอาภรณ์บนร่างกาย ใบหน้าของนางมีแสงเปล่งประกายออกมา
ในเพลาที่องค์หญิงเงยศรีษะจ้องมองไปยังหลี่เฉินเย่น นางจึงสังเกตเห็นว่าเดิมทีอาภรณ์ของนางเปียกน้ำ ดังนั้นมิรอให้หลี่เฉินเย่นตอบคำถาม นางก็ก้มศีรษะลงพลางเอ่ย “เจ้าก็ไปผลัดเปลี่ยนอาภรณ์เถิด มีอยู่ในตู้เสื้อผ้าของข้า”
องค์หญิงเอ้ยจบอย่างรีบร้อนพยักหน้ากำลังเตรียมตัวที่จะหมุนตัวกลับได้ยินเสียงองค์หญิงที่ด้านหลังเอ่ยออกมาอาภรณ์นั้นเป็นอาภรณ์ที่ข้าทักให้ท่านพี่คงรัชทายาทเป็นของขวัญหลังจากที่เขาหายป่วยดังนั้น....”
เมื่อได้ยินองค์หญิงเวินซือกล่าวอธิบายอย่างรีบร้อน ในใจของหลี่เฉินเย่นก็เปลี่ยนเป็นนุ่มนวล นางอธิบายกับตนเองอธิบายกับชายที่แทบจะแปลกหน้าว่าอาภรณ์ของชายในตู้เสื้อผ้าตนเองนั้นทำขึ้นไว้ให้ท่านพี่ มิใช่....
“รูปร่างของข้าและฝ่าบาทมิต่างกันมาก น่าจะสวมใส่ได้” หลี่เฉินเย่นเดินจากไปอย่างพึงพอใจ เขาเดินตรงไปยังตู้เสื้อผ้าในตำหนักขององค์หญิง ก่อนที่จะออกมาข้างนอกทุกครั้ง ลู่กงกงจะเตรียมเสื้อผ้าสำหรับเขาในยามฉุกเฉิน เพียงแต่ว่านี่คือสิ่งที่ชูเชี่ยเตรียมขึ้นมา เขาก็แทบรอมิไหวที่จะสวมใส่มันบนร่างกาย ในส่วนของท่านพี่องค์รัชทายาทของนาง มิได้เกี่ยวข้องอันใดกับตนเอง....
หลังจากผลัดเปลี่ยนอาภรณ์เรียบร้อยและเดินกลับไปยังห้องน้ำ สีหน้าขององค์หญิงเวินซือเปลี่ยนเป็นปกติ นางจ้องมองหลี่เฉินเย่นเดินมาจากทางรังสีที่งดงาม นุ่มนวล สงบ ส่งผลให้ชายวัยกลางคนดูว่ากล้าหาญและเงียบขรึม เขาเดินมาที่เบื้องหน้าของนางอย่างช้าๆ
อาภรณ์ที่นางถักให้ท่านพี่นั้นมีสีขาวพระจันทร์ ปักด้วยไม้ไผ่สีคราม ลายใบไม้สีเขียวชะอุ่ม ปกคุมขาเรียวยาวของเขาและทำให้ช่วงเอวมีความแข็งแกร่ง....
แต่ไหนแต่ไรมา องค์หญิงเวินซือมิเคยคิดว่าจะมีคนที่สวมใส่อาภรณ์ลายนี้แล้วมีรัศมีของกษัตริย์ นางรู้สึกว่าคนที่เบื้องหน้าของตนเองคล้ายกับกษัตริย์ ความรู้สึกนี้มารวมกันอยู่ที่ฝ่ามือของนาง นางมิเคยเห็นมันอยู่บนตัวของท่านพี่องค์รัชทายาทมาก่อน
ในขณะนั้น องค์หญิงเวินซือก็รู้สึกถึงหัวใจที่สั่นไหวของตนเอง
ถึงแม้ว่าจะเป็นเพียงการสั่นไหวเล็กน้อย นางก็รู้ว่าตนเองนั้นหลงใหลชายผู้นี้แล้ว เขาปรากฏตัวขึ้นในยามที่ตนเองตกอยู่ในอันตรายทุกครั้ง เขาประสบความสำเร็จในการทำให้ตนเองรู้สึกจิตใจสงบเมื่อพบเขา
“เจ้ามิเหมาะสมกับอาภรณ์ชุดนี้ ท่านพี่องค์รัชทายาทของข้างดงามยิ่งกว่า เจ้า....” องค์หญิงสังเกตุเห็นใบหน้าที่จ้องมองตัวเองอย่างตั้งคำถาม เห็นได้ชัดว่าหลี่เฉินเย่นอยากจะรู้ถึงผลลัพธ์ที่ตนเองสวมใส่อาภรณ์ชุดนี้ นางอดไม่ได้ที่จะบอกความจริง ถึงแม้ว่าหลี่เฉินเย่นจะดูมีรถสนิยม แต่ทว่านางก็รู้สึกว่าอาภรณ์ชุดนี้เหมาะสมกับท่านพี่มากกว่า....
“เอาล่ะ ข้ารู้แล้วว่าเจ้าเป็นห่วงข้า”
“ข้ามิได้เป็นห่วง” องค์หญิงเอ่ยโต้ตอบอย่างรวดเร็ว แต่ทว่าเมื่อต้องสบเข้ากับดวงตาคู่นั้นของหลี่เฉินเย่น นางก็ถอยร่นกลับไปยังอดไม่ได้
ปฏิกิริยาขององค์หญิงนั้นรวดเร็วเกินไป ทำให้คนรู้สึกกระตือรือร้นที่จะควบคุม....
หลี่เฉินเย่นหัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้ เขาเอ่ยกับองค์หญิงเสียงเบา “ในเมื่อมิได้เป็นห่วง ถ้าเช่นนั้นก็ขอบพระทัยสำหรับอาภรณ์ชุดนี้”
เอ่ยจบงหลี่เฉินเย่นก็หมุนตัวเดินจากไป เวินซือจ้องมองแผ่นหลังที่ห่างออกไปของหลี่เฉินเย่น ความผิดหวังในหัวใจประทุออกมา นางมิเข้าใจว่าตนเองเป็นอันใดไป นางตะโกนไล่หลังงหลี่เฉินเย่นอย่างรวดเร็ว “ข้ามิได้หมายความอย่างที่เจ้าคิด ข้า....”
เพียงแต่ว่าปัญหาของเขาตอบเพียงแค่ครึ่งหนึ่งคำถามแรกเขามิได้ตอบ ราวกับเอ่ยออกมาแล้ว
“เจ้าถือโอกาสในยามที่ผู้อื่นตกอยู่ในอันตราย ข้าจะฆ่าเจ้า” เมื่อเห็นความปลื้มปิติในดวงตาของหลี่เฉินเย่น นางจึงมั่นใจในความคิดของตนเอง ก่อนจะพุ่งเข้าไปที่เบื้องหน้าของหลี่เฉินเย่น และเงื้อมมือขึ้นจะทุบตีเขา แต่กลับถูกหลี่เฉินเย่นยื่นมือออกมาสกัดกั้นไว้ เรี่ยวแรงของชายและหญิงเดิมทีก็เทียบกันไม่ได้ ยิ่งไปกว่านั้นศิลปะการต่อสู้ของหลี่เฉินเย่นอยู่ในสายเลือด ดังนั้นการพยายามต่อสู้กับหลี่เฉินเย่นหลายครั้ง หมัดของนางก็ร่วงลงไปอยู่ที่ตัวของหลี่เฉินเย่นทุกครั้ง
เซวียนเอ๋อคือสาวใช้คนสนิทขององค์หญิงเวินซือ โดยปกติองค์หญิงก็รักใคร่นางมาก องค์หญิงเลี้ยงดูนางมาอย่างยาวนานโดยมิคำนึงถึงฐานะองค์หญิงของตนเอง หลี่เฉินเย่นยินดีที่จะให้ชูเชี่ยมีสาวใช้ที่ภักดีเพิ่มอีกคนหนึ่ง ดังนั้นจึงมิอยากต่อปากต่อคำกับนาง ทั้งสองคนทะเลาะเบาะแว้งกัน แต่เป็นเซวียนเอ๋อทุบตีหลี่เฉินเย่นอยู่ฝ่ายเดียว หลี่เฉินเย่นทำเพียงแค่หลบลีกเท่านั้น
องค์หญิงเวินซือมิได้เอ่ยอันใดออกมา ผู้ใดสั่งให้หลี่เฉินเย่นเอ่ยวาจาที่สองแง่สองงามเช่นนั้นกันเล่า เขาควรถูกทุบตี
ในท้ายที่สุด เชียนซานอดไม่ได้ที่จะลงมือ นางลากเซวียนเอ๋อออกไป และเอ่ยที่ข้างใบหูของเซวียนเอ๋อ เซวียนเอ๋อจ้องมองหลี่เฉินเย่นเช่นเดิม ก่อนจักกวาดสายตาไปยังองค์หญิงเวินซือ จึงสบถใส่หลี่เฉินเย่นอย่างโล่งใจ และเดินเข้าไปที่ข้างกายขององค์หญิงเวินซือ
“ต่อไป เจ้ามิต้องเข้ามาในจวนองค์รัชทายาทอีก จวนองค์รัชทายาทของพวกเรามิขาดแคลนผู้ที่มีความตั้งใจแน่วแน่เช่นเจ้า!” วาจาของเซวียนเอ๋อเอ่ยอย่างตรงใจตรงมาและแข็งแรง หลี่เฉินเย่นเพียงแค่ยิ้มบางบางออกมา และจ้องมองไปยังองค์หญิงเวินซือ หลังจากนั้นจึงเอ่ยกับหลี่เฉินเย่นอย่างตั้งใจ “ถ้าหากตนเองได้สมปรารถนาแล้วล่ะก็คงจะไปเสียนานแล้ว และองค์หญิงที่เจ้าโปรดปรานมากที่สุดคงจะต้องทนทุกข์ทรมาน”
เพลาที่หลี่เฉินเย่นเอ่ยออกมา ยังแฝงไปด้วยรอยยิ้ม แต่กลับทำให้หัวใจของเซวียนเอ๋ออดไม่ได้ที่จะกังวล นางลืมไปแล้วจริงๆว่าชายที่เบื้องหน้านี้ช่วยชีวิตองค์หญิงของตนเองอีกครั้ง
ทันใดนั้น หัวใจของเซวียนเอ๋อก็กลายเป็นยุ่งเหยิง นางเป็นผู้ที่รู้เรื่องการรายงานว่าบุคคลผู้นี้ช่วยชีวิตองค์หญิงของตนเองถึงสองครั้ง ตนเองไม่สามารถมิรายงานได้ แต่ทว่าถ้าเช่นนี้แล้วหากจะต้องให้องค์หญิงแต่งงานกับชายผู้นี้ ในใจของนางก็มิยินยอม
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ชายาเกิดใหม่ของข้า
ฉากนี้คือ..เจ็บหัวใจ😭😭😭...