ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 669

ตอนที่ 669 การซักถามของเซวียนเอ๋อ

“รอประเดี๋ยว อาภรณ์ของข้า เจ้าเป็นคนเปลี่ยนให้หรือ?” องค์หญิงเวินซือจ้องมองอาภรณ์บนร่างกาย ใบหน้าของนางมีแสงเปล่งประกายออกมา

ในเพลาที่องค์หญิงเงยศรีษะจ้องมองไปยังหลี่เฉินเย่น นางจึงสังเกตเห็นว่าเดิมทีอาภรณ์ของนางเปียกน้ำ ดังนั้นมิรอให้หลี่เฉินเย่นตอบคำถาม นางก็ก้มศีรษะลงพลางเอ่ย “เจ้าก็ไปผลัดเปลี่ยนอาภรณ์เถิด มีอยู่ในตู้เสื้อผ้าของข้า”

องค์หญิงเอ้ยจบอย่างรีบร้อนพยักหน้ากำลังเตรียมตัวที่จะหมุนตัวกลับได้ยินเสียงองค์หญิงที่ด้านหลังเอ่ยออกมาอาภรณ์นั้นเป็นอาภรณ์ที่ข้าทักให้ท่านพี่คงรัชทายาทเป็นของขวัญหลังจากที่เขาหายป่วยดังนั้น....”

เมื่อได้ยินองค์หญิงเวินซือกล่าวอธิบายอย่างรีบร้อน ในใจของหลี่เฉินเย่นก็เปลี่ยนเป็นนุ่มนวล นางอธิบายกับตนเองอธิบายกับชายที่แทบจะแปลกหน้าว่าอาภรณ์ของชายในตู้เสื้อผ้าตนเองนั้นทำขึ้นไว้ให้ท่านพี่ มิใช่....

“รูปร่างของข้าและฝ่าบาทมิต่างกันมาก น่าจะสวมใส่ได้” หลี่เฉินเย่นเดินจากไปอย่างพึงพอใจ เขาเดินตรงไปยังตู้เสื้อผ้าในตำหนักขององค์หญิง ก่อนที่จะออกมาข้างนอกทุกครั้ง ลู่กงกงจะเตรียมเสื้อผ้าสำหรับเขาในยามฉุกเฉิน เพียงแต่ว่านี่คือสิ่งที่ชูเชี่ยเตรียมขึ้นมา เขาก็แทบรอมิไหวที่จะสวมใส่มันบนร่างกาย ในส่วนของท่านพี่องค์รัชทายาทของนาง มิได้เกี่ยวข้องอันใดกับตนเอง....

หลังจากผลัดเปลี่ยนอาภรณ์เรียบร้อยและเดินกลับไปยังห้องน้ำ สีหน้าขององค์หญิงเวินซือเปลี่ยนเป็นปกติ นางจ้องมองหลี่เฉินเย่นเดินมาจากทางรังสีที่งดงาม นุ่มนวล สงบ ส่งผลให้ชายวัยกลางคนดูว่ากล้าหาญและเงียบขรึม เขาเดินมาที่เบื้องหน้าของนางอย่างช้าๆ

อาภรณ์ที่นางถักให้ท่านพี่นั้นมีสีขาวพระจันทร์ ปักด้วยไม้ไผ่สีคราม ลายใบไม้สีเขียวชะอุ่ม ปกคุมขาเรียวยาวของเขาและทำให้ช่วงเอวมีความแข็งแกร่ง....

แต่ไหนแต่ไรมา องค์หญิงเวินซือมิเคยคิดว่าจะมีคนที่สวมใส่อาภรณ์ลายนี้แล้วมีรัศมีของกษัตริย์ นางรู้สึกว่าคนที่เบื้องหน้าของตนเองคล้ายกับกษัตริย์ ความรู้สึกนี้มารวมกันอยู่ที่ฝ่ามือของนาง นางมิเคยเห็นมันอยู่บนตัวของท่านพี่องค์รัชทายาทมาก่อน

ในขณะนั้น องค์หญิงเวินซือก็รู้สึกถึงหัวใจที่สั่นไหวของตนเอง

ถึงแม้ว่าจะเป็นเพียงการสั่นไหวเล็กน้อย นางก็รู้ว่าตนเองนั้นหลงใหลชายผู้นี้แล้ว เขาปรากฏตัวขึ้นในยามที่ตนเองตกอยู่ในอันตรายทุกครั้ง เขาประสบความสำเร็จในการทำให้ตนเองรู้สึกจิตใจสงบเมื่อพบเขา

“เจ้ามิเหมาะสมกับอาภรณ์ชุดนี้ ท่านพี่องค์รัชทายาทของข้างดงามยิ่งกว่า เจ้า....” องค์หญิงสังเกตุเห็นใบหน้าที่จ้องมองตัวเองอย่างตั้งคำถาม เห็นได้ชัดว่าหลี่เฉินเย่นอยากจะรู้ถึงผลลัพธ์ที่ตนเองสวมใส่อาภรณ์ชุดนี้ นางอดไม่ได้ที่จะบอกความจริง ถึงแม้ว่าหลี่เฉินเย่นจะดูมีรถสนิยม แต่ทว่านางก็รู้สึกว่าอาภรณ์ชุดนี้เหมาะสมกับท่านพี่มากกว่า....

“เอาล่ะ ข้ารู้แล้วว่าเจ้าเป็นห่วงข้า”

“ข้ามิได้เป็นห่วง” องค์หญิงเอ่ยโต้ตอบอย่างรวดเร็ว แต่ทว่าเมื่อต้องสบเข้ากับดวงตาคู่นั้นของหลี่เฉินเย่น นางก็ถอยร่นกลับไปยังอดไม่ได้

ปฏิกิริยาขององค์หญิงนั้นรวดเร็วเกินไป ทำให้คนรู้สึกกระตือรือร้นที่จะควบคุม....

หลี่เฉินเย่นหัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้ เขาเอ่ยกับองค์หญิงเสียงเบา “ในเมื่อมิได้เป็นห่วง ถ้าเช่นนั้นก็ขอบพระทัยสำหรับอาภรณ์ชุดนี้”

เอ่ยจบงหลี่เฉินเย่นก็หมุนตัวเดินจากไป เวินซือจ้องมองแผ่นหลังที่ห่างออกไปของหลี่เฉินเย่น ความผิดหวังในหัวใจประทุออกมา นางมิเข้าใจว่าตนเองเป็นอันใดไป นางตะโกนไล่หลังงหลี่เฉินเย่นอย่างรวดเร็ว “ข้ามิได้หมายความอย่างที่เจ้าคิด ข้า....”