ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 689

ตอนที่689 หาท่านแม่

เด็กสองคนพอรู้ข่าวชูเชี่ยก็รีบมาที่นี้ทันที

“ฉองเหลา แน่ใจเหรอว่าเป็นท่านแม่?”จิงโม่แย่งน่องไก่จากฉองเหลามากินพร้อมกับถาม

ฉองเหลายื่นมือไปแย่งขาไก่กลับมา แต่จิงโม่ก็หลบทัน จิงโม่กัดขาไก่ไปอย่างสะใจ มองไปที่ฉองเหลาและพูดว่า: “เจ้าเป็นถึงรัชทายาท ทุกวันได้กินแต่ของดีๆ ขนาดขาไก่ยังจะมาแย่งกับข้าอีก จริงเลย……”

จิงโม่ไม่พูดต่อ ฉองเหลามองดูความหน้าด้านของพี่สาวตัวเอง และพูดไปว่า: “อยิ่ดว่าข้าไม่รู้ เฉิ่นหยวนชิงใช้เงินเดือนรายปีที่ได้มาเลี้ยงเจ้าหมดเลย ยังบอกว่าอาเขตที่นั้นอยู่ไม่ดีอีก เจ้าอยู่ที่นี้ยังดีกว่าข้าอีกเยอะ ข้าต้องเหนื่อยทุกวัน กินขาไก่แล้วทำไม ยังโดนเจ้าแย่งไปอีก เจ้าเหมือนโจรขึ้นทุกวัน”

“ถ้าข้าไม่ใช่โจร เจ้ายังนั่งอยู่ที่บัลลังค์นี้ได้อย่างสงบอยู่ไหม?ตอนนั้นถ้าข้าไม่หนีออกมาจากกลุ่มโจรพวกนั้น ยัง-จะมีตอนนี้ที่เจ้าคุยเรื่องราชการกับแคว้นจื่อสวี้อีกงั้นเหรอ เจ้าไม่ขอบคุณข้าก็ช่าง ขนาดกินแค่นี้ก็ยังมาแย่งกับข้า จริงเลย……”

“ฉองเหลา ข้ารู้สึกว่าหญิงคนนั้นเป็นท่านแม่ของเรา ผู้หญิงคนนี้จะเหมือนกว่าผู้หญิงที่เต้นให้เสด็จพ่อดูในบ้านเล็กนั้นกว่านะ”จิงโม่กินน่องไก่และพูดกับฉองเหลา

“อย่าว่าแต่ผู้หญิงคนนั้นเลย ตัวปลอมข้ายังอยากอ้วกเลย”ฉองเหลาพูดถึงการกระทำของเสด็จพ่อ

พวกเขาดูออกว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นตัวปลอม เสด็จพ่อที่ฉลาดของพวกเขาต้องรู้แน่ แต่ทั้งๆที่รู้ยังให้นางมาอยู่ในสายตาตัวเอง ยังจะฟังนางร้องเพลงและเต้นอีก ทั้งสองคิดนานมากก็คิดไม่ออก สุดท้ายจิงโม่ก็สรุปว่า เสด็จพ่อตั้งใจทำให้องค์หญิงเวินซือดูนั้นเอง

“กว่าจะหาท่านแม่ได้ไม่ง่ายเลย เสด็จพ่อยังอยู่ที่นั้นกับใครก็ไม่รู้ สมน้ำหน้าที่เอาท่านแม่กลับมาไม่ได้”จิงโม่พูดประชด

“เช่นนั้นพวกเราควรทำอย่างไรดี?ช่วยเสด็จพ่อไหม……”ฉองเหลาถาม

จิงโม่มองฉองเหลาและพูดว่า: “ทำไมพวกเราต้องช่วยเขาด้วย?”

“นั้นเป็นเสด็จพ่อของเรานะ เขากับท่านแม่อยู่ด้วยกัน พวกเราเป็นครอบครัวเดียวกัน”ฉองเหลาพูดเสียงเบา หลายปีที่ชูเชี่ยไม่อยู่ เขาคิดถึงครอบคัรวเล็กๆนี้มาก ตอนนั้นท่านแม่ชอบทำอาหารให้กินและสอนพวกเขาอย่างอ่อนโยน……

“ฉองเหลา เจ้าโง่หรือไง ตอนนั้นพวกเราอยู่กับท่านแม่ก็เป็นครอบครัวได้แล้วนี้ ขอแค่มีเสด็จพอ่กับท่านแม่ พวกเราก็ยังเป็นครอบครัวกัน ไม่ว่าพวกเราจะอยู่ด้วยกันหรือไม่ พวกเราก็จะรักพวกเรา”จิงโม่อธิบาย ทำเอาฉองเหลาที่ฟังถึงกับมึน

“ทำไมเจ้าโง่เยี่ยงนี้ ต้าเหลี่ยงเอาไว้ในมือเจ้าต้องล่มสลายลงสักวันแน่ กลับไปข้าจะพูดกับ่านพ่อ เรื่องนี้เกี่ยวกับอาณาจักร……”จิงโม่พูดกับฉองเหลาที่ทำหน้าทำตางงๆ

“จิงโม่ เจ้าเป็นผู้หญิง อย่าคิดว่ารอบๆเป็นชายหมด แม้เจ้าจะเป็นชาย แต่นิสัยของเจ้าเช่นนี้ คำพูดก็ยังชักช้า เมื่อกี้เจ้าก็พูดอะไร พูดสิ่งที่สำคัญมา?”ฉองเหลายอมรับว่าเขาตามจิงโม่ไม่ทัน ไม่เช่นนั้นก็คงไม่โดนนางแกล้งจนมาถึงโต ถ้าปกติ เขาจะพยายามคิด แต่วันนี้เป็นเรื่องที่เกี่ยวกับเสด็จพ่อและท่านแม่ เขายอมแพ้แต่จิงโม่คิดวิธีที่จะทำให้เสด็จพ่ออยู่กับท่านแม่ได้เหรอ

“ข้ารู้ ข้าจะไม่ทำให้คนรู้ว่าพวกเรามาที่แคว้นจื่อสวี้ ข้าจะไปหาท่านแม่กับเจ้าด้วย”ฉองเหลาพูดอย่างจริงจัง

“ดี พาข้าไปตามท่านแม่ก่อน เมื่อกี้เห็นไปทางนั้นแล้ว ข้าอยากจะดูใกล้ๆ”จิงโม่พูดกับฉองเหลา เมื่อกี้ฉองเหลาก็อยากไปพอดีเลย แต่มีคนเยอะเลยไม่กล้า ตอนนี้จิงโม่ก็คิดแบบเดียวกัน

ฉองเหลาพาจิงโม่ไปที่ห้องขององค์หญิงเวินซือ ทั้งสองหลบอยู่ที่หัวเตียงมองดูองค์หญิงเวินซือ นางกำลังอ่นหนังสือ ไม่มีคนรู้ว่าตั้งแต่นางเลือกจวงหยวน นางก็รู้สึกลนลานใจ ยิ่งไม่มีคนรู้ว่า ที่นางเลือกเขามาเป็นสามีตัวเองเป็นเพราะเขาเหมือนกับร่างกายเขาเหมือนหลี่เฉินเย่นมาก

แม้นางไม่อยากยอมรับ นางก็ต้องยอมรับ หลี่เฉินเย่นก็อยู่ในใจนางแล้ว จะสลัดทิ้งยังไงก็ไม่หลุด

และเซวียนเอ๋อพอเห็นเวินซือเหมอลอย นางก็ถามว่า: “องค์หญิง ชายคนนั้นมีอะไรดี ทำไมท่านถึงชอบเขาล่ะเจ้าคะ?เทียบกับหลี่เฉินเย่นแล้ว ไม่มีใครเหมาะไปกว่านี้แล้วเจ้าค่ะ”

“องค์หญิงท่านเบลอเหรอเจ้าคะ ทำไมถึงตัดสินใจเช่นนี้ออกไปได้ ดีที่องค์รัชทายาทไม่ได้ทำตามที่ท่านคิดและประกาศไปในงานเลย ไม่เช่นนั้นทั้งชีวิตนี้ของท่านก็พังพอดี”เซวียนเอ๋อพูดบ่นพรึมพร่ำ

“เจ้าว่ากระไร?พี่รัชทายาทไม่ได้ประกาศเหรอ……?”องค์หญิงเวินซือตกใจอย่างมากเพราะพี่รัชทายาทจะฟังตัวเองตลอด พอนางพูดจบ นางก็เงียบลงทันที

ที่แท้แล้ว ภายในใจของนางก็ไม่อยากแต่งงานเหมือนกันเหรอ?สุดท้ายนางก็ยังรอหลี่เฉินเย่นอยู่?