ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 82

ตอนที่ 82 ฆาตกรแท้จริง

หลี่เฉินเย่นคิดทบทวนดูแล้วก็เห็นพ้องต้องกัน แต่การที่พบพิษในขนมก็เป็นเรื่องที่แน่ชัดแล้วเช่นกัน เขาลังเลอยู่ชั่วครู่แล้วถามฉ่ายหลิง “เจ้าทำขนมพวกนี้ที่ห้องครัวใหญ่หรือทำที่ห้องครัวเล็กของที่นี่”

ฉ่ายหลิงตอบว่า “บ่าวทำที่ห้องครัวเล็ก ไม่มีใครอื่นเข้าใกล้เลยเจ้าค่ะ!”

หลี่เฉินเย่นพูดกับจูเก๋อหมิงว่า “เราไปดูที่ห้องครัวกัน”

จูเก๋อหมิงตอบรับ “เอาสิ!” เขาหันไปมองฉ่ายหลิงอีกครั้งแล้วพูดว่า “เจ้าไปกับพวกเราด้วย ข้าอยากรู้ว่าขนมที่เจ้าทำใส่วัตถุดิบอะไรลงไปบ้าง เจ้าบอกว่าเจ้าไม่ได้วางยา ข้าเชื่อเจ้า แต่ต้องไล่ตรวจสอบจากวัตถุดิบเสียก่อน”

ฉ่ายหลิงลุกขึ้นยืนแล้วพูด “เจ้าค่ะ!”

ชูเซี่ยก็เดินไปพร้อมกัน ฉ่ายเวินก็ยืนยันว่าจะไปด้วย ส่วนสาวใช้ก็ประคองนางไปเดินพร้อมกัน

ฉ่ายหลิงนำวัตถุดิบที่ใช้ทำขนมทั้งหมดออกมาวางบนโต๊ะ “พวกนี้คือผงรากบัว พวกนี้คือแป้งหมี่ นี่คือแป้งมันสำปะหลัง แล้วก็แป้งดอกกุ้นฮวา ส่วนนี่ก็แป้งข้าวเจ้า ไข่ไก่ และของอื่น ๆ ทั้งหมดล้วนอยู่ตรงนี้แล้วเจ้าค่ะ”

จูเก๋อหมิงไล่ตรวจไปทีละอย่าง หลี่เฉินเย่นถามขึ้นว่า “เป็นอย่างไรบ้าง”

จูเก๋อหมิงส่ายหน้า “ล้วนแต่ไม่มีพิษ”

ฉ่ายหลิงตะลึงไปชั่วครู่ “นี่...แต่ของที่ข้าใช้ทำขนมล้วนแต่อยู่ตรงนี้ทั้งหมดแล้วนะเจ้าคะ”

จูเก๋อหมิงตรวจจาน หม้อ รวมถึงภาชนะต่าง ๆ ที่ใช้งาน ต่างก็พบว่าไม่มีพิษ

ฉ่ายเวินโมโหขึ้นมา พุ่งเข้าไปแล้วตบบ้องหูของฉ่ายหลิงโดยไม่สนร่างกายที่อ่อนแอ “ของพวกนี้ล้วนแต่ไม่มีพิษ หากไม่ใช่เจ้าวางยาแล้วจะเป็นใคร เจ้ารู้ดีว่าขนมพวกนีของข้าเป็นของที่ทำให้พี่สาวกิน ทำไมเจ้าต้องวางยานางด้วย เจ้าอยากใส่ความข้าใช่หรือไม่”

ฉ่ายหลิงร้องไห้พลางคุกเข่า “คุณหนูเชื่อบ่าวนะเจ้าคะ บ่าวไม่ได้วางยาจริง ๆ บ่าวเองก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้”

ฉ่ายเวินเชื่อเสียที่ไหนเล่า ต่อมาก็หันไปพูดกับหลี่เฉินเย่น “เจ้าพาตัวไปไต่สวนเถอะ ถ้าไม่ตีนางคงไม่ยอมรับ เกินเรื่องแบบนี้ในเรือนของข้า ข้าก็ต้องรับผิดชอบ หากไม่ถามให้ชัดเจน ข้าก็จะไม่ยอมเลิกราเช่นกัน!”

หลี่เฉินเย่นมองฉ่ายหลิงด้วยสีหน้าเคร่งขรึมพลางถาม “หากเจ้าสารภาพตอนนี้ ข้าจะลงโทษสถานเบา แต่หากเจ้ายังเล่นลิ้นพลิกคำอีก จะโทษว่าข้าไร้ความปราณีไม่ได้!”

ฉ่ายหลิงโขกศีรษะพร่ำร้องว่าถูกใส่ร้ายไม่หยุด น้ำตาและน้ำมูกต่างไหลปะปนกัน ดูน่าอึดอัดใจอย่างยิ่ง

หลี่เฉินเย่นตะโกนออกคำสั่ง “คนมา เอาตัวนางลากออกไปแล้วไต่สวนอย่างละเอียด”

องครักษ์เดินเข้ามาจากข้างนอกแล้วตอบรับคำสั่ง “พ่ะย่ะค่ะ!” จากนั้นก็ลากฉ่ายหลิงที่คุกเข่าอยู่ออกไปข้างนอก

ชูเซี่ยมองดูวัตถุดิบเหล่านั้น ทันใดนั้นก็ตะโกนขึ้นมา “ช้าก่อน!” นางถามฉ่ายหลิง “เจ้าแน่ใจนะว่าของทุกอย่างนี้ครบหมดแล้ว”

ฉ่ายหลิงเห็นชูเซี่ยตะโกนบอกให้หยุดก็รีบดิ้นออกจากมือขององครักษ์แล้วคุกเข่าลงกับพื้น “ท่านหมอเวิน บ่าวถูกใส่ร้าย บ่าวไม่ได้วางยาท่านนะเจ้าคะ!”

ชูเซี่ยกล่าวเสียงอ่อน “เจ้าตอบคำถามข้ามา วัตถุดิบที่ใช้ครบหมดแล้วหรือ”

ฉ่ายหลิงเงยหน้าขึ้นมองของบนโต๊ะ จากนั้นก็เอียงศีรษะแล้วคิดทบทวนไปมา “ของทั้งหมดล้วนอยู่ที่นี่แน่นอนเจ้าค่ะ”

ชูเซี่ยกล่าว “ถ้าอย่างนั้นขนมของเจ้าไม่ได้ใส่น้ำตาลหรือ ตอนที่ข้ากินขนม มันมีรสหวานนี่”

ฉ่ายหลิงนึกขึ้นมาได้ทันใด นางตะเกียกตะกายลุกขึ้นจากพื้นแล้วไปหยุดอยู่ตรงหน้ากระปุกหนึ่ง จากนั้นก็วางกระปุกไว้บนโต๊ะ “ใส่ ใส่น้ำตาลก้อนเจ้าค่ะ น้ำตาลพวกนี้เป็นน้ำตาลก้อน เพื่อความสะดวก บ่าวจึงบดให้เป็นผง แบบนี้จึงไม่ต้องเคี่ยวเป็นน้ำเชื่อมเจ้าค่ะ”

จูเก๋อหมิงก้าวไปตรวจสอบ เขาตรวจดูน้ำตาลผงอย่างละเอียดแล้วใช้เข็มเงินจิ้มเข้าไปแล้วมองดู ต่อมาก็ตักน้ำใส่หม้อ เอาน้ำตาลผงใส่ลงในน้ำ จนน้ำตาลผงละลายหมด เขาจึงกลับมาที่หม้ออีกครั้งแล้วใส่ฟืนเพิ่ม เวลาผ่านไปสักพักน้ำตาลในหม้อก็เดือด กลิ่นแปลก ๆ คล้ายมีคล้ายไม่มีลอยออกมาจากไอน้ำ ชั้นบนของน้ำเชื่อมมีผงสีขาวบางอย่างที่ไม่ละลาย

เขาพูดขึ้นมาว่า “น้ำตาลผงมีพิษ”

หลี่เฉินเย่นตะคอกถามทันที “น้ำตาลก้อนของเจ้าเอามาจากที่ไหน”