ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 90

ตอนที่ 90 เจ็บปวดจนอยากตาย

ห้องโถงใหญ่กว้างโล่ง ประตูใหญ่ปิดลง ผ้สแพรต่วนลู่ตรง ไม่ขยับเขยื้อนแม้แต่นิด เหมือนกับว่าทุกสิ่งอย่างรวมถึงอากาศภายในที่นี้นิ่งหยุดอยู่กับที่

ฮ่องเต้ยืนตรงหน้าชูเซี่ย เขามองนางอย่างจริงจังและเย็นชา ทันใดนั้นก็ยื่นมือไปเชยคางชูเซี่ย บีบบังคับให้นางเงาหน้ามองตนเอง พลางตรัสอย่างรุนแรง "เจ้ากล้าพูดกับข้าไหมว่าเจ้าไม่ได้มีความรู้สึกส่วนตัวกับเขา ข้าขอเตือนเจ้า เจ้าเป็นได้เพียงผู้หญิงของข้าเท่านั้น"

ชูเซี่ยถูกบังคับให้มองฮ่องเต้ นางจิตใจมั่นคง แววตานิ่งสงบ น้ำเสียงราบเรียบ "หม่อมฉันไม่รู้ว่าฝ่าบาทกำลังตรัสอะไรเพคะ"

ฮ่องเต้ออกแรงบีบมากขึ้น พร้อมกับตรัสอย่างเยือกเย็น "ไม่รู้หรือ ดี งั้นข้าจะทำให้เจ้ารู้เอง!" พูดจบก็โอบเอวชูเซี่ย แล้วฉวยโอกาสประทับพระโอษฐ์ลงบนปากของชูเซี่ยอย่างรุนแรง

ชูเซี่ยรู้สึกขยะแขยงที่ปากเขาประกบลงบนปากของตน น้ำย่อยปะทุไหลย้อนขึ้นจนแทบจะอาเจียน นางรีบดิ้นออกแล้วถอยห่างไปสองก้าวโดยที่ไม่สนอารมณ์โกรธของฮ่องเต้ "อภัยด้วยเพคะฝ่าบาท!" นางรีบเข้าไปที่โถงตำหนักฉิ่นอย่างรวดเร็วทันที

นางพุ่งเข้าไปข้างในจนเกือบจะชนกับหลี่เฉินเย่นเข้าให้ หลี่เฉินเย่นประคองร่างนางไว้ เมื่อเห็นแก้มนางมีรอยฟกช้ำดำเขียวก็พูดด้วยน้ำเสียงโมโห "เขาทำอะไรเจ้า"

ทว่า ชูเซี่ยกลับส่ายหน้า "ไม่มีอะไร!" นางสูดหายใจเข้าลคก ถึงอย่างไรก็ไม่อาจให้หลี่เฉินเย่นรู้เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่เด็ดขาด มิเช่นนั้น เกรงว่าเขาจะโวยวายจนเรื่องใหญ่ได้

"ไม่มีอะไรงั้นหรือ" แน่นอนว่าหลี่เฉินเย่นไม่เชื่อ

ชูเซี่ยเบาเสียงตอบเขา "เขาแค่สั่งสอนข้าไม่กี่คำน่ะ" นางไม่ได้ผลักหลี่เฉินเย่นออก เพราะเมื่อครู่นี้ตอนที่วิ่งเข้ามา นาวได้ยินเสียงฮ่องเต้เปิดประตูออกไปอย่างโมโหโกรธา

ไทเฮาถอนหานใจพลางตรัส "ข้าคิดจะช่วยพวกเจ้า แต่นึกไม่ถึงว่าจะทำให้เรื่องกลับตาลปัตรไปหมด เป็นเพราะข้าใจร้อนเอง"

หลี่เฉินเย่นนั่งลงตรงหน้าพระแท่นบรรทมของไทเฮา "เสด็จย่าไม่ต้องเป็นห่วงหลานหรอกพ่ะย่ะค่ะ หลานมีวิธ๊รับมือ"

คำพูดพวกนี้เป็นเพียงคำพูดปลอบพระทัยไทเฮา เขาหรือจะมีวิธีอะไรจำพวกนั้น คน ๆ นั้นเป็นฮ่องเต่องค์ปัจจุบัน เป็นเสด็จพ่อของเขา สถานะทั่งสองนี้กดเขาเอาไว้ กดเสียจนเขาแทบหายใจไม่ออก

ไทเฮาส่ายพระพักตร์ "เขาไม่หยุดเพียงเท่านี้แน่ เขาเอาแต่กลัวว่าจะปกบัลลังก์ตนเองไม่ได้ แต่ถึงอย่างไรก็ใช่ว่าจะได้มาอย่างชอบธรรม ถึงได้เอาแต่หวาดระแวงเช่นนี้"

หลี่เฉินเย่นตะลึงงัน จากนั้นก็นึกขึ้นได้ว่าสถานะฮ่องเต้ของเสด็จพ่อนั้นมีที่มาอย่างไร เขาก็ยิ่งขมวดคิ้วแน่นขึ้น หลังจากนี้ไปเกรงว่าฮ่องเต้จะระแวงเขามากกว่าเดิมแล้ว

ชูเซี่ยกุมมือเขาไว้แล้วพูด "อย่ากังวลไปเลย ต้องมีวิธีแก้ไขแน่"

ตานางฉายแววเย็นเยือก เรื่องถึงขั้นนี้แล้ว นางไม่ควรเก็บงำอดกลั้นอีก มิฉะนั้น หากเรื่องดำเนินไปในทางที่แย่ลง หลี่เฉินเย่นคงถูกเล่นงานทุกวิถีทางแน่

หลังจากที่ออกจากโถงบรรทมของไทเฮาแล้ว นางก็ไปที่สำนักตำราหลวง เพื่อขอออกจากวัง ก่อหน้านี้ฮ่องเต้มีรับสั่งให้นางเข้าวัง เคยตรัสไว้ว่าหากไม่มีคำสั่งจากเขาก็ออกจากวังไม่ได้ ดังนั้น นางจึงต้องมาขอคำสั่งให้นางออกจากวัง

ฮ่องเต้ไม่ยอมพบนาง เพียงรับสั่งให้เสี่ยวเต๋อจื่อออกมาบอกกล่าวเท่านั้น จากนั้นก็ถามว่านางต้องออกวังเพราะเหตุใด นางพูดเพียงว่าต้องการไปเอาเข็มทอง เพื่อนำมาใช้รักษาไทเฮา ฮ่องเต้ได้ยินแล้วก็ทรงอนุญาต แต่สั่งให้องครักษ์ติดตามนางออกจากวังด้วย เพื่อจับตาดูการเคลื่อนไหวของนาง

ชูเซี่ยกลับมาที่จวนอ๋องเก็บของเล็ก ๆ น้อย ๆ บางอย่าง ความจริงล่วมยาอยู่ที่วังหลวงแล้ว แต่นางออกมา เพื่อจัดการเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ บางอย่างเท่านั้น

พอเก็บของเสร็จ นางก็พูดว่าจะกลับวัง แต่พอก้าวไปได้ไม่กี่ก้าว นางก็พูดขึ้นมาอีก "ข้าต้องไปดูสุนัขของข้าหน่อย" ต่อจากนั้นก็ไปที่โรงเลี้ยงลา

องค์รักษ์จะตามนางไปด้วย ชูเซี่ยกล่าวว่า "พวกท่านรอที่นั่นแหละ สุนัขของข้ากลัวคนแปลกหน้า ไม่เช่นนั้นมันจะกัดเอา"

องครักษ์ลังเลสักพัก "งั้น ท่านหมอรีบไปรีบกลับมาเถอะ" พวกเขาเฝ้าอยู่ที่ประตู ไม่ยอมให้ใครหน้าไหนเข้าออก

ชูเซี่ยเดินมาถึงโรงเลี้ยงลา "หัวหน้าเหมา ข้าจะเอายาชาด"

หัวหน้าเหมาถอนหายใจ "เจ้าคิดดีแล้วหรือ"

ชูเซี่ยพูดอย่างเฉียบขาด "ข้าคิดดีแล้ว"

หัวหน้าเหมาคายเม็ดยาสีแดงออกมาจากปากแล้วพูดว่า "เจ้ากินยาชาดนี้ แม้เจ้าจะตายไปแล้ว วิญญาณของเจ้าก็ไม่อาจกลับไปที่โลกของเจ้าได้"

ความทุกข์ฉายบนใบหน้าของชูเซี่ย "แต่ข้าก็ไร้หนทางแล้วเช่นกัน"

ยาชาดนี้เป็นยาที่อาจารย์มอบให้นางไว้ก่อนตาย ยาเม็ดนี้คือยาชุบชีวิต สามารถให้พลังวิญญาณแก่นางได้ แต่เพราะเป็นของจากเซียน มนุษย์ธรรมดาจึงไม่อาจกินตามอำเภอใจได้ พอกินยาชาดแล้ว วันถัดไปชีวิตก็จะจบสิ้น และวิญญาณของนางก็จำต้องได้รับการชำระล้าง ชำระล้างอย่างไรน่ะหรือ ก็คือเฝ้าดูเตาหลอมยากลั่นยาอายุวัฒนะให้เทพเซียนหนึ่งร้อยปี

ตอนนั้นอาจารย์บอกนางว่า หากนางตายครั้งนี้ก็ไม่อาจหาร่างได้อีก เพราะนางไม่อาจปรับตัวให้เข้ากับกาลเวลานี้ได้ และต้องส่งวิญญาณนางกลับไปจุติในศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ด ก่อนจุติเกิด หากสถานการณ์เป็นในอนุญาติให้นางพบพ่อแม่ของนางสักครั้ง เพื่อกล่าวคำอำลา

ความปรารถนานี้อยู่ในใจของชูเซี่ยมาตลอด แม้จะรู้ว่าอาจจะไม่ได้พบ แต่อาจารย์นางรับปากไว้แล้วว่าจะพยายามให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้

นางกำยาชาดไว้ในมือ จากนั้นก็วางเจ้าถ่านลงแล้วพูดกับหัวหน้าเหมา "ช่วยข้าดูแลเจ้าถ่านหน่อย ข้ากลับมาได้ไม่เร็วนัก" พูดจบ นางก็หันกลับไปอย่างเด็ดเดี่ยว เอายาชาดที่อยู่ในมือเข้าปากแล้วกลืนมันลงไป

ยาชาดเม็ดนี้ ให้พลังวิญญาณนางได้แค่บางส่วน แต่ไม่สามารถยืดอายุขัยของนางได้เพียงพอ และกล่าวได้อีกนัยหนึ่งคือ ไม่ว่าวันสิ้นอายุขัยของนางจะมาถึงเมื่อไหร่ ก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงเพราะยสาชาดเม็ดนี้ได้