ชายาหมอพิษไร้รัก นิยาย บท 60

หลังออกจากตำหนักหย่งโซ่วแล้ว

เซ่เชียนฮวนก็นั่งอยู่บนเกี้ยวครุ่นคิดเรื่องราวต่าง ๆ มากมาย

เจ้าของร่างเดิมของนางที่พยายามใช้ทุกวิถีทางในการเข้าใกล้เซียวเย่หลัน อีกทั้งมิสนใจคำวิพากษ์วิจารณ์ในเมืองหลวง ว่านางเป็นคนที่บ้าผู้ชาย มิสนใจต่อคำหัวเราะเยาะของพวกเขา เพียงเพราะนางชื่นชอบเซียวเย่หลันจริงหรือ?

บัดนี้เมื่อครุ่นคิดดูคาดว่าอาจจะมิใช่

อานติ้งโหวถูกเรียกให้เข้าวังโดยจดหมายลับมาหลายครั้งหลายครา แต่ละครั้งที่กลับมาก็ได้แต่ทำสีหน้าหดหู่ขมวดคิ้ว จนกระทั่งนอนมิหลับ เรื่องราวเหล่านี้เจ้าของร่างเดิมล้วนเห็น

เซ่เชียนฮวนก้มหน้าลง มองไปยังมือของตน เหม่อลอยแล้วพึมพำว่า “เจ้าเป็นสตรีที่มีความกตัญญูยิ่งนัก เสียดายที่เจ้าอายุขัยน้อย ก็เพิ่งจะแต่งเข้าไปในจวนจ้านอ๋องก็ถูกคนลอบทำร้ายจนตายเสีย ยังมิทันได้ปกป้องคนในตระกูลก็ต้องเอาชีวิตเข้าไปแลกเสียแล้ว”

ตอนนั้นที่นางถูกรับไปเลี้ยง ท่านอาจารย์ก็เคยตั้งชื่อให้นางว่าเชียนฮวน บางทีนี่อาจจะเป็นพรหมลิขิตที่กำหนดเอาไว้ เบื้องบนต้องการให้นางมาปกป้องคุ้มกันจวนอานติ้งโหวแทนเจ้าของร่างเดิม

แต่ถ้าเป็นเช่นนี้ นางกับเซียวเย่หลันก็ราวกับถูกมัดติดกัน ก่อนที่อำนาจในราชวังจะมั่นคง เกรงว่าคงมิอาจแยกจากกันไปไหนได้

เมื่อนึกถึงแววตาอันเย็นชาคู่นั้นของเซียวเย่หลัน ใบหน้าน้อย ๆ ของเซ่เชียนฮวนก็ซีดลงทันที

รู้สึกว่านางขาดความหวังและสิ้นหวังแล้ว

......

ในเวลากลางคืน

เมื่อเซ่เชียนฮวนอาบน้ำชำระกายเรียบร้อยตั้งใจจะเข้านอน จู่ ๆ มุมหนึ่งของในห้องก็มีแสงวาบ

มีคน!

“เสี่ยวตง!” เซ่เชียนฮวนตะโกนขึ้นดัง

แปลกจริง มิมีใครตอบรับ

ยามนางอาบน้ำมิเคยชินที่จะมีคนคอยรับใช้ ดังนั้นทุกครั้งเสี่ยวตงก็จะยืนรออยู่ข้างนอก เพียงแค่นางเอ่ยเรียกก็จะรีบเข้ามาทันที

ดูเหมือนจะเกิดเรื่องขึ้นแล้ว

เซ่เชียนฮวนสวมเพียงเสื้อชั้นในอันบางเบา แล้วชะโงกศีรษะออกมาดูด้านนอกอย่างระมัดระวัง พยายามเหลือบมองแสงไฟจากมุมตรงนั้น