ชายาหมอพิษไร้รัก นิยาย บท 63

“อย่าขยับ”

ชายผู้สวมหน้ากากหนีบตัวเซ่เชียนฮวนไว้พลางค่อยๆ ถอยไปข้างหลังช้าๆ

ตอนที่เซียวเย่หลันเปิดประตูเข้ามา แสงเทียนทั้งหมดภายในห้องก็ถูกดับลง ไม่ว่าที่ใดล้วนมืดมิดไร้แสงไฟ เหลือเพียงเสียงหอบหายใจเบาๆ ของเซ่เชียนฮวนเท่านั้น

“ออกมา” เซียวเย่หลันเอ่ยเสียงเย็น

ชายผู้สวมหน้ากากไม่ได้เอ่ยคำใด

เขาเพียงแต่พาเซ่เชียนฮวนค่อยๆ ขยับเคลื่อนไปทางทิศหน้าต่าง

เซ่เชียนฮวนเดาว่าเขาคงกลัวว่าครั้นเอ่ยปากพูดจะทำให้คนจำเสียงของเขาได้

ต่อให้ความสัมพันธ์ระหว่างคนผู้นี้กับเซียวเย่หลันไม่สนิทชิดเชื้อนัก ก็คงจะไม่เหินห่างไปไหนไกล

“ไม่กล้าออกมางั้นหรือ ข้าเพียงคิดอยากดูสักหน่อยว่าสุดท้ายใครมันที่ไม่มีลูกตาได้ขนาดนี้” เซียวเย่หลันหัวเราะเสียงเย็น

อา ชายชั่ว

เซ่เชียนฮวนรู้อยู่แล้ว เซียวเย่หลันคงจะเข้าใจผิดว่านักฆ่าผู้นี้คือชู้รักที่นางมาแอบพบยามค่ำคืน

แต่ว่า สิ่งที่นางคาดไม่ถึงเลยก็คือ คำพูดประโยคนี้ของเซียวเย่หลันกลับทำให้ชายผู้สวมหน้ากากเปิดปากเข้าจริงๆ แล้ว

“จ้านอ๋อง ผู้ที่มีแววไม่มีตานั้นคือเจ้า” เขาเอ่ยเสียงแหบพร่า“เดิมทีคิดว่าเจ้ากับหวางเฟยคนงามจะพลอดรักกันอยู่ที่นี่ คิดไม่ถึงเลยว่าเจ้ากลับให้นางเฝ้าห้องว่างเปล่าเพียงลำพัง ทำให้ข้าต้องมาเสียเปล่าเที่ยวหนึ่ง”

นั่นเปลี่ยนเป็นเสียงแหบพร่าของชายวัยกลางคน

นี่คือวิชาพูดจากเสียงหน้าท้อง

ดูไปแล้ว เขาไม่กล้าเอ่ยปากสุ่มสี่สุ่มห้า

เซ่เชียนฮวนเริ่มเล่นละครเป็นเพื่อนเขา นางเอ่ยตะกุกตะกัก “ผู้ที่เจ้าอยากสังหารคือเซียวเย่หลัน ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับข้ากระมัง ขอเจ้าจอมยุทธ์ไว้ชีวิตสตรีผู้น้อยสักครา แล้วชาติหน้าสตรีต่ำต้อยเช่นข้าจะยอมเป็นแมวเป็นหมาทดแทนบุญคุณเจ้าเจ้าค่ะ”

ชายผู้สวมหน้ากาก “แล้วเพราะเหตุใดจึงเป็นแมวหมาล่ะ”

ปรกติไม่ใช่ว่าเป็นวัวเป็นม้าหรือ

เซียวเย่หลันนิ่งเงียบไม่เอ่ยปาก

คล้ายกับเขามีข้อสงสัยแบบเดียวกันขึ้นมา

เซ่เชียนฮวนเอ่ยเสียงสั่น “เป็นแมวคงไม่เหนื่อยปานนั้นเจ้าค่ะ”