ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 424

ตอนที่ 424 เรื่องเร่งด่วน

ที่แท้แล้วเรื่องบนราชสำนักนั้นหล่อนไม่ได้ยุ่งเกี่ยวแล้ว หลังจากหล่อนตั้งครรภ์มา ทั้งกายและใจก็สนใจแต่ลูกในครรภ์

แต่ว่าเมื่อวานเทียนซี บอกให้หล่อน ต้วนก้วยเฟยโดนลงโทษด้วยการเดินผ่านไฟอยู่บนภูเขานอกเมือง หล่อนเพิ่งจะถามเรื่องของหลินอ๋อง

“ดี ความผิดทั้งหมดเป็นของฉันเอง เจ้าห้ามโกรธเด็ดขาด โกรธเยอะแล้วจะไม่ดีต่อร่างกาย ”โม่ฉีหมิงง้อด้วยน้ำเสียอ่อนหวาน

ก่อนนอนของทุกคืน เขาป้องกันตัวเองจากการตกเตียง นอนอยู่ฟากนอกตลอด ดึกดื่นรู้สึกกระหายน้ำก็จะผลักเขา เขาก็ลุกจากเตียงและไปเอาน้ำมาให้ทันที รอหล่อนนอนก่อนที่เขาก็จะหลับตาม

การดูแลใส่ใจในช่วงเวลานี้ ทำให้เขาผอมลงไปมาก แต่ว่าตามด้วยท้องของโล่หวินหลานโตขึ้น เขาก็ยิ่งรู้สึกดีใจมากขึ้น และเห็นเขายิ้มบ่อยขึ้น

“ฉันเรื่องมากเกินไปหรือเปล่า？”อยู่ๆโล่หวินหลานก็ถามขึ้นมา

โม่ฉีหมิงเอามือแตะบนหน้าผากของหล่อน “เจ้าคือภรรยาของข้า จะเรื่องมากหรือไม่เจ้าก็ยังเป็นของข้า ชาตินี้ เจ้าโดนข้าจับไว้ในกำมือของข้าแล้ว ก็อย่าคิดที่จะบินหนีไป ”

โล่หวินหลานเงยหน้ามองเขา สบตากับเขา ในสายตาของเขานั้นไม่มีความรู้สึกต่อความกลัวเลย หล่อนจับแก้มของเขา แล้วก็จูบลงบนริมฝีปากของเขา

โม่ฉีหมิงอึ้งนิดๆ ผ่านไปสักพักถึงจะรู้สึกตัว นี่คือครั้งแรกที่หล่อนยอมทำแบบนี้กับเขา

ยกมือขึ้น และกดบนท้ายทอยของหล่อน ทำให้จูบนั้นลึกซึ้งเข้าไปอีก

สวินโม่ยืนมองทั้งคู่หวานกันอยู่ไกลๆ เข้าก็ไม่ใช่ ถอยก็ไม่ได้ สุดท้ายเขาก็ออกเสียงเบาๆเพื่อให้ทั้งคู่รู้ตัว

เดินไปหาพวกเขาด้วยหน้าตาที่ไร้สีหน้า สายตาที่เยือกเย็นนั้นหยุดอยู่ที่ใบหน้าของเขา สายตาคู่นั้นขอเขามองดูเเล้วจะมีความไม่พอใจอยู่

เเต่สวินโม่ ไม่ได้หันไปมองเขา รู้สึกดีใจที่แผนร้ายของเขานั้นสำเร็จ

เขาเอาหมอนใบเล็กว่างไว้ใต้ข้อมือของโล่หวินหลาน พูดด้วยใบหน้าที่นิ่งเฉย “ในช่วงที่ตั้งครรภ์ ห้ามนอนร่วมกัน ท่านเจ้าชาย ในช่วงเวลานี้ท่านต้องอดทนหน่อย”

เขาพูดให้เด็ดขาดเพราะว่าจะแก้แค้นโม่ฉีหมิง

จริงๆแล้วหลังจากที่พวกเขาแต่งงานกัน เขากะว่าจะพาหรูซูไปเที่ยวที่ขอบหวังของเมืองโม่ฉี ใครจะไปรู้ว่า2-3วันก่อนออกเดินทาง หลังจากที่จับชีพจรของโล่หวินหลานว่าหล่อนตั้งท้อง โม่ฉีหมิงก็สั่งให้เขาอยู่แต่ในเมือง จนกว่าจะคลอด

น่าโมโหจังเลย！

สวินโม่พูดจบประโยคนี้ โม่ฉีหมิงไม่ได้การตอบสนองอะไรเลย แค่พูดด้วยน้ำเสียงเบาว่า “เจ้าควรจะจับชีพจรต่อไป ค่อยพูดเรื่องนี้ดีกว่า ”

นิ้วของเขากำลังหาชีพจรบนข้อมือของโล่หวินหลาน ตั้งใจจับไปสักพัก ก็ปล่อยมือลง

“ท่านโม่ฉีหมิงพูดแบบนี้ก็ไม่ถูก มีเรื่องอะไรก็ต้องรีบพูด ถ้ามันสายเกินไปอาจจะไม่ดี ”สวินโม่มองดูสีหน้าของโม่ฉีหมิงแย่ลงเรื่อยๆ

ได้จัดการเปลี่ยนเรื่องที่จะสนทนา มองไปที่โล่หวินหลาน พระชายาเจ้าคะ ท่านได้อุ้มท้อง4เดือนแล้วนะเจ้าคะ ถึงจะพ้นจากช่วงเวลาที่อันตราย แต่ว่าในเรื่องการรับประทานอาหารต้องระวังให้ยิ่งกว่านี้

คำนวณจากเวลาแล้ว ตั้งแต่วันแรกที่ได้จับชีพจร เด็กก็มีอายุครึ่งเดือนแล้ว วันนี้เด็กได้ผ่านพ้น2เดือนอย่างปลอดภัย ท้องก็ได้เริ่มใหญ่อย่างชัดเจนมากขึ้น

โล่หวินหลาน ยืนมือไปลูบที่มือตัวเองแล้วยิ้มอย่างเอ็นดู

ตอนนี้เดือนที่4แล้ว โม่ฉีหมิงพูดกับตัวเอง และในใจก็ได้วางแผนการไว้ไรสักอย่าง

หมอตำแยเป็นคนในวังที่แก่ที่สุด เพื่อทำคลอดให้พระสนมที่ตั้งครรภ์จำนวนนับไม่ถ้วน ตรงจุดนี้ไม่จำเป็นต้องสงสัย แต่แค่เกิดความรู้สึกว่าต้องการของเยอะมาก ตอนนี้ก็ควรที่จะจดมันลงไป เพื่อปกกันเหตุการณ์ฉุกเฉิน

คนด้านฝั่งนู้น เทียนซีได้เดินเข้ามา และในมือก็ยังถือเสื้อสีฟ้า1ตัว แต่ว่าเมื่อหลังได้เจอสวินโม่ก็ได้เดินช้าลง และได้ทำการจัดทรงผมของตัวเองก่อน

เข้าเฝ้าพระเจ้าค่ะท่านเจ้าชาย ท่านเจ้าหญิง คุณชายสวิน เทียนซีค่อยๆขยับเข้ามาทำความเคารพ ใบหน้าที่แดงละเลือลได้ยืนเสื้อเด็กน้อยไปให้โล่หวินหลานดู

พระชายาเจ้าคะ นี่คือเนื้อผ้าที่ท่านให้เมื่อครั้งที่แล้ว และได้สั่งคำสั่งให้ตัดเย็บเสื้อเด็กเล็ก คนในหมู่บ้านจิ่นซิ่วได้ส่งเสื้อผ้าที่สั่งตัดเย็บเสร็จมาพอดี ลวดลายและฝีมือการเย็บเป็นแต่แบบของฝีมือดี

โล่หวินหลานได้รับมา เนื้อผ้าในมือมันช่างอ่อนละมุนยิ่งหนัก ยังเป็นรุ่นใหม่ไม่ตกยุคสมัย เย็บได้ประณีต สามารถดูจากว่าเขาได้ทุ่มเทจริงๆ

ฝีมือไม่เลว ฉีหมิง เจ้าดูสิ.โล่หวินหลานเอาเสื้อผ้าให้โม่ฉีหมิงดู เขาได้ยืนมือเข้ามารับ และได้คุยกับเทียนซี

วิ่งมาอย่างเหนื่อยละสิ?ไปเทน้ำดื่มเถอะ โล่หวินหลานชี้ไปยังน้ำชาด้านหลัง

เทียนซีได้กล่าวขอบคุณ มือได้จับน้ำชาที่เทให้ตัวเองและได้ดื่มลงไป และได้เทน้ำในแก้วใหม่ให้สวินโม่

คุณชายสวิน คุณยืนทั้งมาทั้งวัน น่าจะกระหายน้ำ มาดื่มชาสักแก้วเถอะ เทียนซีได้ยื่นน้ำชาให้เขาอย่างเขิลอาย และไม่กล้าสบตาเขา

นี่คือทำให้ตัวเองรู้สึกดีเหรอ ใบหน้าของสวินโม่รู้สึกไม่รู้ควรทำยังไง มองแล้วมองอีกมองไปที่โล่หวินหลาน แล้วมองแล้วมองอีกไปที่โม่ฉีมิง สายตาพวกเขาเหมือนกำลังดูละครอยู่

สวินโม่ยื่นมือผลักถ้วยน้ำชาที่เทียนซียื่นให้ กล่าว ตะกี้ข้าพึ่งดื่มมาแล้ว ข้าไม่กระหาย ท่านเจ้าชาย ข้ามีธุระ งั้นข้าขอลาก่อน

พูดจบ ก็ได้รีบจับกล่องยาของตัวเองและได้รีบจากไป

ร่างกายของเทียนซีได้แข็งกระด้างอยู่ที่จุดเดิม

โล่หวินหลานก็เหมือนจะดูไรออกสักอย่าง แต่แค่ไม่รู้ว่าคนรับใช้ที่คอยรับใช้ตัวเองคิดยังไงกับสวินโม่