ชายามกุฎเหมย เหนือโบราณกาล นิยาย บท 17

มู่จิ่งซีหันหันหน้ากลับมา สายตาจับจ้องไปยังถุงผ้าที่เอว และสั่งลงไปด้วยเสียงเย็นชา “หากพรุ่งนี้เถ้าแก่ไม่มาก็ไปแจ้งศาลได้เลย”

“พระชายาทรงหมายความว่า เถ้าแก่ร้านเหล่านี้มีความคิดเป็นอื่นหรือเพคะ?” หงหลิงถามด้วยความประหลาดใจ

มู่จิ่งซีพูดอย่างเฉยเมย “ข้าหวังว่าพวกเขาจะเข้าใจว่าโอกาสมีเพียงครั้งเดียวเท่านั้น หากไม่รู้จักรักษามันไว้ก็ต้องชดใช้ค่าเสียหายสำหรับความโลภนี้”

วันต่อมา

“พระชายา เถ้าแก่ทั้งหลายมาแล้วเพคะ” นอกประตูมีเสียงเคาะประตูดังขึ้นสองครั้ง ตามด้วยเสียงอันไพเราะของชิวจวี๋

“ให้พวกเขารออยู่ที่ห้องรับรอง” มู่จิ่งซีวางหนังสือลง หันไปทางประตูแล้วสั่งเบาๆ

เมื่อมองไปที่ประตู ดวงตาของนางก็เยือกเย็น พวกเขาอย่าเล่นลูกไม้จะดีกว่า!

เถ้าแก่หลายคนรออยู่ที่ห้องรับรองอย่างกระวนกระวายใจ

เมื่อมู่จิ่งซีมาถึงห้องรับรอง เถ้าแก่หลายคนก็กำลังหารืออะไรบางอย่างกันด้วยเบาๆ

หลังจากเห็นมู่จิ่งซี พวกเขาก็ยืนขึ้นคารวะทันที และไม่กล้าพูดไร้สาระ

“ข้าน้อยคารวะพระชายาพ่ะย่ะค่ะ”

“ลุกขึ้นเถิด” มู่จิ่งซีตอบอย่างเหนื่อยหน่าย

หลายคนตอบรับแล้วนั่งลง

หลังจากที่มู่จิ่งซีนั่งลง นางไม่ได้มองไปที่คนเหล่านั้น แต่สายตาจับจ้องไปบนเล็บ

วันนี้หลังจากทานอาหารเช้าเสร็จ นางก็นึกขึ้นมาได้อย่างฉับพลัน ต้องตัดแต่งเล็บและทาสีนางชอบ ดูเหมือนสะดุดตามาก

คนเหล่านั้นนึกไม่ถึงว่ามู่จิ่งซีจะเป็นเช่นนี้ เดิมทีแม้ว่าจิตใจจะมั่นคง แต่ก็กลายเป็นตึงเครียดขึ้นมาทันที

“กราบทูลพระชายา หลังจากกลับไป พวกข้าตรวจสอบรายการบัญชี เงินในรายการบัญชีหายไปสี่หมื่นตำลึงจริงๆ แต่มีการชดใช้ไปสองหมื่นตำลึงแล้ว และที่เหลืออีกสองหมื่นตำลึงไม่สามารถชดใช้ได้” หนึ่งในห้าคนโน้มตัวไปข้างหน้าแล้วคำนับ

เสียงเบาลงเรื่อยๆ และไม่กล้าเงยหน้าขึ้นไปมองมู่จิ่งซี

มือที่เล่นเล็บหยุดเล็กน้อย มู่จิ่งซีเงยหน้าขึ้นทันทีทันใด ดวงตาอันเฉียบคมกวาดสายตามองไปที่คนผู้นั้น

คนผู้นั้นตัวสั่นเทาและหมัดที่กำแน่นก็สั่นไม่หยุด

เมื่อเห็นเช่นนี้ อีกสี่คนก็ลุกขึ้นทันที และพูดทีละคน “พระชายาได้โปรดยืดเวลาอีกสักสองสามวัน อีกสองหมื่นตำลึงที่เหลือไม่สามารถชดใช้ได้ในระยะเวลาอันสั้น”

“เป็นพวกข้าน้อยที่จัดการหละหลวม ถึงได้ทำให้เกิดความผิดพลาดร้ายแรงเช่นนี้ แต่เวลาห้าวันมันคับขันเกินไป ไม่ว่าพวกข้าน้อยจะมีความสามารถเพียงใดก็ไม่สามารถจัดการได้ พระชายาได้โปรดอนุญาตให้เลื่อนเวลาออกไปอีก เพื่อให้พวกข้าน้อยได้ชดใช้ส่วนที่เหลือด้วยเถิดพ่ะย่ะค่ะ”

“พวกข้าน้อยทำงานให้กับจวนอ๋องมาสิบกว่าปีแล้ว ไม่มีคุณงามความดีก็ต้องมีการตรากตรำ พระชายาได้โปรดเห็นแก่ความภักดีของพวกข้า ยืดเวลาให้อีกสักสองสามได้หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”

เมื่อได้ยินเสียงพวกเขาบ่นพึมพำเบาๆ และหน้าตาที่ดูวิตกกังวล มู่จิ่งซีก็ขมวดคิ้ว ในนี้ต้องมีบางอย่างปกปิดไว้อย่างแน่นอน!

นางยื่นมือออกไปหยุดหงหลิง และพูดกับพวกเขาด้วยเสียงเย็นชา “เกิดอะไรขึ้นกันแน่? บอกมาตามความจริง! อย่าเล่นลูกไม้กับข้า! หากข้าจับได้ ระวังชีวิตของพวกเจ้าไว้!”

“บอกไม่ได้นะ ถ้าเกิดบอกแล้ว พวกเราก็ต้องตายสถานเดียว” หนึ่งในนั้นรีบส่ายหัวตามอีกสี่คนที่เหลือแล้วกล่าว

อีกอย่างทั้งสี่คนก็นับว่าเคยเห็นโลกกว้างแล้ว และรู้อะไรมากมาย ตอนนี้ทนไม่ได้ที่จะให้พวกเขาต้านทาน

“หยุดพูดได้แล้ว! ไม่พูดตอนนี้ หากรอให้ไปถึงอิ้งเทียนฝู่ก็จะไม่มีโอกาสแล้ว! ไม่ช้าก็เร็วล้วนต้องตาย มิสู้หาทางออกให้ตนเองจะดีกว่า”

มู่จิ่งซีรอด้วยสีหน้าสงบเยือกเย็น

นางอยากรู้จริงๆ ว่าผู้ที่อยู่เบื้องหลังพวกเขา เป็นใครกันแน่ที่บงการหรือใครที่อยากจะได้ร้านค้าของนาง!

หนึ่งในนั้นเช็ดเหงื่อบนหน้าผาก คุกเข่าลงกับพื้น โขกศีรษะให้มู่จิ่งซี และพูดด้วยคำพูดที่สั่นเทา “อีกสองหมื่นตำลึงที่เหลือไม่ใช่ว่าพวกข้าน้อยไม่ให้ แต่หมดหนทางจะให้จริงๆ”

“เมื่อหลายเดือนก่อน คุณชายใหญ่มู่มาที่ร้านของพวกข้าน้อยแล้วแบ่งเงินกัน ทั้งหมดสองหมื่นตำลึง ในเวลานั้นพวกข้าน้อยก็ตกอยู่ในสถานการณ์ลำบาก จึงไม่อยากมอบเงินออกไป แต่คุณชายใหญ่ข่มขู่ว่าจะเอาชีวิตพวกข้าน้อย พวกข้าน้อยไม่มีทางเลือกอื่น จึงมอบเงินให้”

“ในเวลานั้นคุณชายใหญ่บอกว่าเขาต้องการใช้อย่างเร่งด่วน ต้องใช้เป็นเวลาสองเดือน หลังจากสองเดือนก็จะคืนให้ และจะไม่ทำให้พวกข้าน้อยลำบากใจอย่างแน่นอน”

“แต่ผ่านมาหลายเดือนแล้วก็ยังไม่มีข่าวคราว สองสามวันมานี้พวกข้าน้อยแยกย้ายกันไปตามหาคุณชายใหญ่ แต่คุณชายใหญ่กลับข่มขู่พวกข้าน้อย ห้ามไม่ให้พวกข้าน้อยบอกพระชายาเกี่ยวกับเรื่องนี้ และบอกให้พวกข้าน้อยดำเนินการเรื่องนี้กันต่อไป”