ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 104

ตอนที่ 104 ฉันชื่อเฉินเจียฉิน แล้วเธอชื่ออะไร

พนักงานพวกนั้นพอเห็นมู่หวั่นขีเป็นแบบนี้ ก็เดินอ้อมหลีกเลี่ยงเธอ รีบออกไปด้านนอกทันที

หนึ่งในนั้นเหมือนว่าจะไม่ชอบหน้ามู่หวั่นขีมาตั้งนานแล้ว ตอนที่เธอจะเดินออกไป เธอก็แสร้งทำเป็นยกเท้าขึ้นและขวางอยู่หน้ามู่หวั่นขี

มู่หวั่นขีเห็นว่าพวกเธอกำลังจะออกไป เลยคิดจะเดินเข้าไปลากพวกเธอไว้ โดยไม่ได้สังเกตที่เท้า

และแล้ว เธอก็ล้มลงกับพื้นต่อหน้าสาธารณชนอย่างสวยงาม

มู่หวั่นขีล้มลงกับพื้นอย่างแรง เจ็บไปทั้งตัว พยายามพยุงตัวขึ้นสองครั้งแต่ก็ลุกไม่ขึ้น เลยกรีดร้องออกมาด้วยความโกรธ “ฉันจะไล่พวกเธอออกให้หมด ！”

ไม่ได้ยินที่พวกเขาพูดเมื่อครู่หรือว่ากำลังคิดจะลาออกอยู่แล้ว เกรงว่าคงไม่รอให้เธอไล่พวกเขาออกหรอก

มู่น่อนน่อนกวาดตาไปมองทีหนึ่ง แล้วก็เหลือบไปเห็นมู่ลี่เหยียนออกมาจากลิฟต์แล้วเดินมาทางนี้ เลยรีบหมุนตัว แล้วไปพยุงมู่หวั่นขี “ทำไมพี่ถึงไม่ระวังตัวขนาดนี้ ล้มแบบนี้คงเจ็บสินะ บนพื้นมันเย็น เดี๋ยวฉันพยุงพี่ขึ้นเอง”

มู่หวั่นขีสะบัดมือเธอทิ้ง แล้วผลักเธอทีหนึ่ง แต่ไม่ได้รุนแรงนัก “ฉันไม่ต้องการความเห็นใจจอมปลอมของเธอ”

มู่น่อนน่อนแสร้งทำเป็นล้มลงกับพื้น จากนั้นก็ลุกขึ้นช้าๆ

มู่ลี่เหยียนเดินมาถึงแล้ว และถามเสียงขรึมว่า “เกิดอะไรขึ้น”

“คุณพ่อคะ......” มู่หวั่นขีนั้นถูกมู่ลี่เหยียนตามใจจนโต ถูกคุมขังอยู่ที่สถานีตำรวจมาหนึ่งวันหนึ่งคืน ในใจรู้สึกหดหู่จนแทบทนไม่ไหว ตอนนี้พอเห็นมู่ลี่เหยียนแค่เปิดปากน้ำตาก็ไหลออกมาทันที

เดิมทีช่วงหลายวันที่ผ่านมามู่ลี่เหยียนก็รู้สึกรำคาญใจมากพอแล้ว มู่หวั่นขีบอกว่าจะไปยั่วยวน”เฉินเจียฉิน”ให้เขาช่วยเหลือ สุดท้ายแล้วกลับทำให้ตัวเองต้องถูกส่งไปที่สถานีตำรวจ

ตอนนี้เขาถึงได้ตระหนักว่า จะพึ่งพามู่หวั่นขีให้มาช่วยเหลือบริษัทมู่ซื่อนั้นคงเป็นไปไม่ได้แล้ว บางทีมู่น่อนน่อนยังอาจจะมีประโยชน์มากกว่าเสียอีก

“ลุกขึ้นมาได้ตัวเองซะ ดูสภาพตัวเองสิ ดูไม่ได้เลย” มู่ลี่เหยียนมองเธอทีหนึ่ง ก่อนจะเบือนสายตาหนี เขารู้สึกขายหน้าเป็นอย่างมาก

มู่น่อนน่อนเห็นว่าเป็นเวลาเหมาะเลยยื่นมือจะไปพยุงมู่หวั่นขีอีกครั้ง แล้วพูดเอาอกเอาใจว่า “พี่คะ ลุกขึ้นเถอะค่ะ.....”

“ถอยไป อย่าเอามือสกปรกของเธอมาโดนตัวฉัน ！” มู่หวั่นขีปัดมือเธอทิ้งทันที

มู่น่อนน่อนเลยถอนมือกลับไปเงียบๆ

ก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามือของใครสกปรกกว่ากันแน่

ตอนนี้มู่ลี่เหยียนจำเป็นต้องพึ่งพามู่น่อนน่อนเพื่อช่วยเหลือบริษัทมู่ซื่อ เลยต้องรีบเอาอกเอาใจเธอ พอได้ยินคำพูดของมู่หวั่นขี ก็รีบเปิดปากตำหนิเธอทันที “ทำไมเธอถึงพูดจาแบบนี้กับน้องสาว ！”

“คุณพ่อคะ ！” มู่หวั่นขีคลานขึ้นมาจากพื้นแล้ว “คุณพ่อเป็นอะไรไปคะ”

เธอจำได้ว่าก่อนหน้านี้มู่ลี่เหยียนเองก็ไม่ได้ชอบมู่น่อนน่อน แต่ว่าตอนนี้เขากลับด่าเธอเพื่อมู่น่อนน่อน

“เอาเถอะ กลับบ้านก่อนแล้วกัน” มู่ลี่เหยียนไม่อยากพูดอะไรมากที่นี่

เมื่อก่อนเขารู้สึกว่าจะต้องเอาอกเอาใจลูกสาว ไม่ว่าเธอยากจะทำอะไรก็ให้ทำ แต่ช่วงนี้พอเกิดเรื่องขึ้นไม่หยุดหย่อน ทำให้เขารู้สึกว่ามู่หวั่นขีถูกตามใจเสียจนเหลิงมากแล้ว

มู่น่อนน่อนเอ่ยปากพูดขึ้น “ถ้างั้นหนูเองก็ขอตัวกลับก่อนนะคะ”

มู่ลี่เหยียนหันไปมองทางมู่น่อนน่อน แล้วก็รีบเปลี่ยนสีหน้าให้อ่อนโยนขึ้นทันที “ได้ เธอกลับไปก่อนเถอะ กลับไปคุยกับเฉินถิงเซียวให้ดีๆล่ะ”

“ค่ะ”

พอมู่น่อนน่อนออกมาจากบริษัทมู่ซื่อ สีหน้าก็เริ่มหมองลง และเริ่มฉายแววเหน็ดเหนื่อยออกมาทางหว่างคิ้ว

ถ้าหากมู่ลี่เหยียนจะใจร้ายกับเธอให้ได้ตลอดก็คงไม่เท่าไหร่ แต่ตอนนี้พอจำเป็นกลับอยากจะใช้เธอเป็นเครื่องมือ เลยกลับยิ่งทำให้รู้สึกปวดร้าวในใจมากกว่าเดิม

เมื่อมู่น่อนน่อนกลับถึงบ้าน พอเดินเข้าประตูไปก็พบกับ”เฉินเจียฉิน”ที่นั่งอยู่บนโซฟาในห้องรับแขก

มู่น่อนน่อนรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย “คุณกลับมาแล้วเหรอ”

“อืม” เฉินถิงเซียวเงยหน้าขึ้นมองเธอทีหนึ่ง พอเห็นว่าสีหน้าของเธอไม่ได้มีอะไรเปลี่ยนแปลง ก็เริ่มรู้สึกอารมณ์เสียขึ้นมา

ตอนนี้มู่น่อนน่อนไม่มีความรู้สึกอะไรเลย “ถ้าอย่างนั้นฉันจะไปทำอาหาร”

พอเธอก้าวขาเข้าไปในห้องครัว ทางด้านหลังสือเย่ก็เอาเอกสารมาส่งให้ที่บ้านพัก

พอเห็นเฉินถิงเซียวอยู่ที่โซฟา สือเย่ก็เอ่ยปากถามเขาว่า “คุณผู้ชายครับ ผมเอาเอกสารพวกนี้ไปวางที่ห้องสมุดให้นะครับ”

เฉินถิงเซียวไม่ได้พูดอะไร สือเย่ก็เลยตัดสินใจเองแล้วเอาเอกสารขึ้นไปด้านบน

แต่ว่าตอนนั้นเองเฉินถิงเซียวกลับเปิดปากพูดอย่างแผ่วเบาว่า “สือเย่ ถ้าคืนไหนที่นายไม่กลับบ้าน เมียนายจะไม่โมโหใส่นายบ้างเลยเหรอ”