ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 148

บทที่148 อย่างนั้นแยกห้องกันนอนเถอะ!

มู่น่อนน่อนและเฉินเจียฉินซื้อข้าวของที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตมากมาย

ครึ่งหนึ่งในนั้นคือขนมที่เฉินเจียฉินหยิบมา

เอาตามที่เขาพูด ก็ใกล้จะปิดเทอมแล้ว ปิดเทอมฤดูหนาวก็ต้องตักตวงความสุขเสียหน่อย

ตอนจ่ายเงิน มู่น่อนน่อนเพิ่งหยิบกระเป๋าสตางค์ ก็ถูกเฉินเจียฉินเอามือกดกลับไป“ช้อปปิ้งกับคุณชาย จะให้ผู้หญิงจ่ายได้ยังไงกัน ผมจ่ายเอง！”

มู่น่อนน่อน“……”

เมื่อก่อนเขาอยู่บ้านเช่าของเธอ เวลากินดื่ม เขาลืมไปหรือเปล่าว่าตนเองเป็นคุณชาย

เงินของเฉินเจียฉินได้มาจากการช่วยคนเขียนการบ้านและเล่นเกม และมันก็ยังคงเป็นงานที่หนักมากพอสมควร มู่น่อนน่อนเสียดายที่จะใช้เงินเขา แต่ก็ไม่สามารถเปลี่ยนใจเฉินเจียฉินได้

คุณชายที่อยู่ในวัยหนุ่มผอมเหมือนกับลิงตัวหนึ่ง แต่เรี่ยวแรงมากมาย ขวางมู่น่อนน่อนอย่างไม่ลดละ เขาจ่ายเงินเองแล้ว

มู่น่อนน่อนได้แต่จำใจปล่อยไป ในเมื่อเป็นเงินแค่ไม่กี่ร้อย คราวหลังเธอค่อยซื้อของให้เฉินเจียฉินก็ได้

……

ตอนกลางคืน

มู่น่อนน่อนเพิงจะยกอาหารมาวางบนโต๊ะอาหาร ก็มองเห็นสีหน้าของเฉินถิงเซียวไม่ค่อยพอใจนักเดินเข้ามาที่ห้องอาหาร

มู่น่อนน่อนถามออกมาหนึ่งประโยค“เป็นอะไรไปคะ”

“คุณน้าบอกว่าคืนพรุ่งนี้จะจัดงานเลี้ยงอะไรสักอย่างที่โรงแรมจินติ่ง ให้ผมพาคุณไปร่วมงาน”มู่เจียเฉินไม่รู้โผล่มาจากไหน มาไขข้อสงสัยของมู่น่อนน่อน

มู่น่อนน่อนมองเฉินเจียฉินอย่างกึ่งสงสัย ถามเฉินถิงเซียวว่า“งานเลี้ยงอะไร”

เฉินถิงเซียวไม่พูดอะไร นั่งลงที่หน้าโต๊ะอาหาร

“คุณไม่อยากไปเหรอ”สีหน้าท่าทางของเฉินถิงเซียวแสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่าไม่อยากไป

เฉินเจียฉินเข้ามากระซิบข้างหูเธอว่า“พี่เขาไม่อยากไปเจอคุณน้า”

เฉินเจียฉินกับพ่อของเขาเฉินชิงเฟิงไม่ค่อยลงรอยกัน มู่น่อนน่อนก็พอจะรู้สาเหตุอยู่บ้าง

แน่นอนว่าสาเหตุก็คือเกี่ยวข้องกับเรื่องแม่ของเฉินถิงเซียว

ส่วนรายละเอียดในนี้ มู่น่อนน่อนก็ไม่ค่อยแน่ใจแล้ว

กลับมาที่ในห้อง เฉินถิงเซียวยังมีสีหน้าเยือกเย็นอยู่แบบนั้น

มู่น่อนน่อนเดินไป ช่วยเขาแกะเนคไท“ไม่อยากไปก็ไม่ต้องไป เขาคงจะไม่บังคับคุณหรอก”

เฉินถิงเซียวโน้มตัวลง ให้ใกล้เคียงกับความสูงของมู่น่อนน่อน ให้เธอแกะเนคไทให้ตนได้อย่างถนัด

แต่ว่า ในขณะที่เข้าโน้มตัว สองแขนก็กลับโอบไปที่รอบเอวของเธออย่างเป็นเจ้าเข้าเจ้าของ

มู่น่อนน่อนถลึงตาใส่เขาพูดอะไรไม่ถูก“ปล่อยมือ！”

เฉินถิงเซียวไม่เพียงไม่ปล่อยมือ ยังได้คืบจะเอาศอกเอามือเลื่อนขึ้นไปตามแผ่นหลังเธอ“เนคไทก็ช่วยผมแกะแล้ว เสื้อผ้าไม่ช่วยผมถอดด้วยเหรอ”

มู่น่อนน่อนผลักเขา “ฝันไปเถอะ！”

“งั้นผมช่วยคุณถอด”เฉินถิงเซียวพูดพลาง ใช้นิ้วยาวปาดจากท้ายทอยของเธอมาที่ด้านหน้า

เครื่องทำความร้อนในห้องทำงานได้อย่างเต็มที่มาก มู่น่อนน่อนพอเข้าประตูมาก็ถอดจนเหลือแต่เสื้อตัวเดียว นิ้วมือของเฉินถิงเซียวไล่ลงไปตามสาบเสื้อของเธอ ปลดกระดุมเสื้อของเธอทีละเม็ดอย่างคล่องแคล่ว

มู่น่อนน่อนรู้สึกว่าพอผู้ชายคนนี้ปิดประตู ความไร้ยางอายถึงขั้นที่ไม่มีใครเทียบได้แล้ว

……

เย็นวันเสาร์

มู่น่อนน่อนนั่งบนโซฟาในห้องโถง ช่างแต่งหน้า ช่างทำผม สไตลิสต์ยืนเรียงแถวอยู่ตรงหน้า

เขยิบไปด้านหลังเล็กน้อย คือชุดราตรีเรียงเป็นแถบ

“ใครให้พวกคุณเอามา”

“คุณชายเฉินค่ะ”

แม้ว่าในใจเธอจะรู้อยู่แล้วว่านอกจากเฉินถิงเซียวแล้ว ก็คงไม่มีใครคนอื่นส่งของพวกนี้มา แต่ก็ยังรู้สึกรำคาญเล็กน้อย

แต่มู่น่อนน่อนกับเซียวชู่เหอไม่เหมือนกัน เธอไม่อาจทำแบบเซียวชู่เหอนั้นได้ ปล่อยให้มู่ลี่เหยียนจัดการชีวิตของเธอ ไม่เพียงไม่ขัดข้อง แต่ยังสนุกกับมันด้วย

มู่น่อนน่อนตัดสายทันที

เงยหน้าขึ้นมองช่างหน้าผมเสื้อผ้าที่ยืนเรียงเป็นแถว ก็พูดว่า“พวกคุณกลับไปเถอะ ของพวกนี้ฉันไม่ต้องการ”

……

เฉินถิงเซียวมองดูโทรศัพท์ที่ถูกตัดสายในมือ ในตามีความตกตะลึงฉายวาบขึ้น

มู่น่อนน่อนกล้าตัดสายเขาเหรอ

แม้ว่าการที่เขาจู่ๆก็ตัดสินใจให้มู่น่อนน่อนไปร่วมงานเลี้ยง เธออาจจะไม่พอใจเล็กน้อย แต่กลับคิดไม่ถึงว่าเธอจะยืนหยัดหนักแน่นขนาดนี้

ช่างอยู่เกินความคาดเดาของเขาจริงๆ

งานเลี้ยงเริ่มเวลาสองทุ่ม ตอนนี้หกโมงแล้ว ยังมีเวลาอีกสองชั่วโมงก็จะเริ่มแล้ว

เวลาเหลือไม่นาน เฉินถิงเซียวหยิบเสื้อคลุมขึ้นมา ลุกขึ้นยืนเดินออกไปข้างนอก

กู้จือหยั่นอุ้มกองเอกสารกองหนึ่งเข้ามา เห็นเฉินถิงเซียวจะไป ก็รีบไปขวางเขาไว้“คุณจะไปไหน ของพวกนี้ยังทำไม่เสร็จเลยนะ！”

วันเสาร์ใครอยากจะทำงานล่วงเวลากัน ถ้าไม่ใช่เพราะงานค่อนข้างยุ่ง เขาก็ไม่มา

“ที่เหลืออยู่ไม่เยอะแล้ว คุณจัดการอีกนิด”เฉินถิงเซียวตบที่ไหล่ของกู้จือหยั่น พูดด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า“ถ้าหากเร่งมือหน่อย อาจจะได้กลับบ้านก่อนเที่ยงคืน”

“？？？？”ทำไมน้ำเสียงของเฉินถิงเซียวฟังดู เหมือนกับกำลังบอกว่าการทำงานล่วงเวลาในวันเสาร์ได้กลับบ้านก่อนเที่ยงคืนนั้นถือว่าเร็วมาก

กู้จือหยั่นเกือบจะร้องไห้แล้ว“เหี้ย ตกลงว่านี่บริษัทใคร！”

เฉินถิงเซียวเดินไปถึงประตูแล้ว ค่อยๆหันกลับมาพูดว่า“ของคุณ”

กู้จือหยั่นโกรธจนพูดไม่ออก แต่ก็ไม่ได้โยนเอกสารลงบนพื้น แต่โยนลงบนโต๊ะ จากนั้นก็ชี้ไปที่เฉินถิงเซียวพูดว่า“ฉันอยู่มานานขนาดนี้แล้ว ยังไม่เคยเห็นใครหน้าด้านเหมือนคุณเลย！”

“ชมเกินไปแล้ว”

กู้จือหยั่นเบ้ปาก หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาเปิดเว็บไซต์ค้นหา พิมพ์ในช่องค้นหาว่า“ทำยังไงให้ผู้ชายที่มีความมานะบากบั่นเป็นพิเศษและไอคิวสูงกว่าคนทั่วไปคุกเข่าเรียกเขาว่าพ่อ”