ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 168

บทที่ 168 คนฉลาดจะไม่ทำเรื่องโง่เขลา

คนขับรถโผล่หัวมาจากหน้าต่างรถ พูดกับหลัวหยิงด้วยสำเนียงพื้นเมืองว่า “คุณผู้หญิง คุณยังไม่ได้จ่ายเงินเลยนะ！แล้วยังมีค่าปรับอีก！”

“รู้แล้ว！” หลัวหยิงหันกลับมาอย่างรำคาญ หยิบธนบัตรสีแดงจากในกระเป๋าหลายใบออกมาโยนไปในรถ

คนขับพูดอย่างไม่พอใจว่า “คุณผู้หญิง คุณบอกว่าถ้าผมสามารถตามรถคันนั้นทัน จะให้ผมหนึ่งแสน！”

หลัวหยิงหัวเราะเยาะ “ทำไมคุณไม่ไปปล้นล่ะ！”

“คุณพูดไม่เป็นคำพูดใช่มั้ย” คนขับเปิดประตูลงจากรถ ใบหน้าของคนร่างสูงใหญ่ ดูแล้วน่าตกใจเล็กน้อย

และที่นี่ก็มีคนไม่เยอะ หลัวหยิงจะบ้าระห่ำขนาดไหน ก็ยังมีความกลัวบ้างเล็กน้อย

สุดท้าย แน่นอนว่าเธอไม่ได้ให้เงินหนึ่งแสนกับคนขับรถ ได้แต่เอาเงินสดที่มีติดตัวทั้งหมดให้เขา

แม้ในใจจะรู้สึกเสียใจ แต่พอนึกได้ว่าอีกไม่นานจะยั่วให้เฉินถิงเซียวหลงใหลได้ ก็เก็บอาการตื่นเต้นเอาไว้ไม่อยู่

……

กลับมาถึงบ้าน อาหูก็เดินออกมาจากในบ้าน

“คุณหญิงน้อยกลับมาแล้วเหรอคะ” อาหูยิ้มจนดวงตาทั้งสองข้างหยี ดูแล้วน่ารักอบอุ่น

อาหูที่มู่น่อนน่อนชอบมาก ก็ยิ้มแล้วพูดว่า “แต่พรุ่งนี้ฉันต้องไปทำงานต่างเมือง ฉันขึ้นไปเก็บของก่อนนะคะ”

“รีบไปเถอะค่ะ รอคุณชายกลับมา ก็ทานข้าวได้แล้วค่ะ”

“ค่ะ”

มู่น่อนน่อนกลับมาถึงห้อง ลากกระเป๋าดินทางของตนเองออกมา จึงคิดขึ้นมาได้ว่าไปทำงานครั้งนี้ยังไม่รู้ว่าตัวเองต้องไปนานแค่ไหน

คาดว่าอาจจะหนึ่งสัปดาห์

มู่น่อนน่อนคิดอย่างนี้ ก็ลุกขึ้นไปหยิบเสื้อผ้าในห้องแต่งตัว

สัปดาห์เดียวเท่านั้น เอาเสื้อคลุมไปเพิ่มหนึ่งตัว แล้วก็นำเสื้อที่ใส่ด้านในไปอีกชุดก็น่าจะได้แล้ว

เธอหอบชุดมาวางบนเตียง กำลังโน้มตัวพับเสื้อผ้าอยู่นั้น ก็ได้ยินเสียงผลักประตูเปิด

มู่น่อนน่อนหันกลับไป ก็เห็นร่างสูงยาวของเฉินถิงเซียวยืนอยู่ตรงประตู

เธอยิ้มบางๆให้เขา “คุณกลับมาแล้ว”

เฉินถิงเซียวก้าวขาเดินมาหาเธอ ดึงมือเธอขึ้นมาวางบนเสื้อของเขา แสดงความหมายว่าให้เธอช่วยเขาแกะเนคไทออก

เฉินถิงเซียวเหมือนเป็นคนที่ไม่กลัวความหนาวเย็น ในสภาพอากาศของฤดูหนาว เขายังสวมเสื้อเชิ้ตกับสูท และบางครั้งก็สวมเสื้อคลุมขนสัตว์ด้านนอก ภายใต้สถานการณ์ปกติ เขาก็ไม่สวมมันเช่นกัน

ในใจมู่น่อนน่อนรู้สึกไม่ยุติธรรมเล็กน้อย เขาสามารถสวมใส่อย่างสง่าดูดี แต่เธอกลับห่อเหมือนบ๊ะจ่าง！

เธอจงใจดึงเนคไทเฉินถิงเซียวให้แน่นยิ่งขึ้น จนติดคอของเขา

แม้สีหน้าของเฉินถิงเซียวจะยังคงไร้อารมณ์ความรู้สึกอย่างนั้น แต่กลับเห็นได้อย่างชัดเจนว่าเขาไม่ได้โกรธเลย

เขาตีที่มือของเธอที่กำลังดึงเนคไทอยู่ พูดอย่างไม่ได้ข่มขู่ว่า “อย่าหาเรื่อง”

มู่น่อนน่อนเบ้ปาก ช่วยเขาแกะเนคไทออกอย่างว่าง่าย

เฉินถิงเซียวใช้มือข้างเดียวประคองด้านหลังศีรษะของเธอ ก้มหัวลงมาประกบรอยจูบที่บนริมฝีปาก เจตนาใช้เสียงทุ้มต่ำทำให้คนหลงใหล "นี่คือรางวัล"

มู่น่อนน่อนส่งเสียง “เชอะ” แสดงถึงความไม่พอใจ“รางวัล”ที่เขาให้นี้

เฉินถิงเซียวเหมือนจะโกรธนิดหน่อย จูบอย่างแรงอีกครั้ง เอ่ยปากถามเธอว่า “ได้ข่าวว่าคุณจะไปทำงานข้างนอกเหรอ”

ข่าวของผู้ชายคนนี้ช่างไวจริงๆ เธอก็แค่พูดกับอาหูนิดเดียวเท่านั้น เขาเพิ่งจะกลับมาก็รู้แล้ว

มู่น่อนน่อนพยักหน้า แกะกระดุมเสื้อสูทของเขาพลาง พูดพลางว่า“อืม คุณปู่โหรหาฉันเอง ให้ฉันไปทำงานเป็นเพื่อน อาจจะเป็นเพราะเพิ่งจะตัดสินใจอย่างกะทันหัน พรุ่งนี้ก็ต้องไปแล้ว”

ได้ยินคำพูดเธอ เฉินถิงเซียวก็ไม่ได้พูดออกมาในทันที ค่อยๆหรี่ตา ในดวงตาดำลึกล้ำ ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่