ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 172

บทที่ 172 ไปโรงแรมเพื่อจับคน

ในห้องอาหาร

มู่น่อนน่อนนั่งทานอาหาร เฉินถิงเซียวกอดอกอยู่แบบนั้น นั่งตรงข้ามเธอพลางมองเธอ

ใบหน้าของเขาเป็นลักษณะของความเฉยเมยอย่างที่เคยเป็น แต่ดวงตาคู่นั้นกลับมีการจดจ้องผิดปกติ เหมือนว่าไม่ได้เห็นเธอมาหลายปี

มู่น่อนน่อนรู้สึกว่าเฉินถิงเซียวที่เป็นแบบนี้ดูไม่แยแสเกินไป เธอถูกเขามองจนอึดอัดมาก

ดังนั้นเธอจึงส่งเสียงถามเฉินถิงเซียวว่า “หลัวหยิง...เธอมีเรื่องอะไร”

แน่นอนว่าโดยธรรมชาติแล้วเธอเชื่อในตัวเฉินถิงเซียว แต่ก็ยังอยากรู้ว่าเรื่องมันเป็นอย่างไรกันแน่

หลัวหยิงมาหาเฉินถิงเซียวที่คฤหาสน์ทำไม แล้วข่าวพวกนั้นมันคืออย่างไร

เฉินถิงเซียวไม่ตอบคำถาม “อ่านข่าวแล้วเหรอ”

“อืม อ่านแล้ว” มู่น่อนน่อนตักโจ๊กเข้าปากไปหนึ่งช้อน แล้วหรี่ตาเล็กน้อยอย่างค่อนข้างพึงพอใจ

ฝีมือของอาหูดีจริงๆ

ถึงแม้ว่าเธอจะทำอาหารเก่ง แต่เมื่อเทียบกับฝีมือของอาหูนั้นยังห่างไกลนัก

เฉินถิงเซียวสังเกตสีหน้าของเธออย่างระมัดระวัง พบว่านอกจากหน้าตาที่พึงพอใจแล้ว มองไม่ออกว่ามีร่องรอยของความโกรธอยู่เลยแม้แต่น้อย

เขาจึงเลิกคิ้วถามว่า “ไม่โกรธเหรอ”

“ยังไงก็ไม่ใช่ความจริง มีอะไรต้องโกรธ” เป็นการมีปฏิกิริยาตอบสนองเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

ชื่อเสียงของเฉินถิงเซียว ที่ถูกดึงไปเกี่ยวข้องกับผู้หญิงอื่น ทำให้ใจเธอรู้สึกไม่ค่อยดีนัก

คิดแบบนี้แล้วเธอก็เอาช้อนทิ่มลงไปในชามสองครั้งแรงๆ ตอนนี้เริ่มโกรธขึ้นมานิดหน่อยแล้ว

เฉินถิงเซียวจ้องเธอไม่วางตา ไม่ปล่อยผ่านสายตาและการเคลื่อนไหวของเธอ “เชื่อใจผมขนาดนั้นเลยเหรอ”

“แล้วทำไมต้องไม่เชื่อใจคุณ คนอย่างหลัวหยิงเหรอที่คุณจะเอา ไม่สู้คุณไปหามู่หวั่นชีดีกว่า”

มู่น่อนน่อนแค่เปรียบเปรยไปเฉยๆ โดยไม่คิดอะไร แต่ปรากฏว่าสีหน้าของเฉินถิงเซียวไม่พอใจขึ้นทันที

มู่น่อนน่อนเหลือบมองเขาอย่างระมัดระวัง พบว่าสีหน้าของเขาแย่มาก ในใจก็ค่อนข้างไม่เข้าใจ คำพูดไหนที่เธอไปยั่วโมโหเขานะ

“มู่น่อนน่อน คุณฟังผมให้ดีๆ”

“ฮะ?” นี่คือจะด่าเธอเหรอ

“อย่าบอกให้ผมไปหาผู้หญิงคนอื่นแบบนี้อีก”

“ฮะ?” มู่น่อนน่อนคิดเอาไว้อยู่แล้วว่าถ้าเฉินถิงเซียวจะด่าเธอ เธอจะตอบโต้กลับไป แต่ผลปรากฏว่าเฉินถิงเซียวพูดคำนี้ออกมา

เธออ่อนใจเล็กน้อย เธอรู้สึกว่าผู้ชายคนนี้เทียบกันแล้วยังดื้อกว่าเธอเสียอีก

“ฉันแค่เปรียบเทียบเท่านั้น”

“เปรียบเทียบก็ไม่ได้”

“...โอเค” อารมณ์ร้อนของมู่น่อนน่อนลดลงในฉับพลัน

เวลานี้เฉินถิงเซียวเริ่มมีสีหน้าท่าทีจริงจัง พูดเรื่องเป็นทางการกับมู่น่อนน่อน

เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยพลางพูดว่า “หลัวหยิงอาจจะสงสัยในตัวตนของผม”

มู่น่อนน่อนทานอาหารจนเกือบหมด วางช้อนลงและมองไปยังเขา “แล้วทำยังไง”

เฉินถิงเซียวจมอยู่กับความคิดไปชั่วขณะก่อนจะพูดว่า “ปล่อยให้มันเป็นไปตามธรรมชาติ”

“ทำไมถึงปล่อยให้มันเป็นไปตามธรรมชาติ” มู่น่อนน่อนตามความคิดของเฉินถิงเซียวไม่ทัน

ความหมายของการปล่อยให้มันเป็นไปตามธรรมชาติก็คือ เฉินถิงเซียวจะเริ่มปรากฏสู่สายตาสาธารณชนงั้นเหรอ

จากนั้นข่าวลือที่ว่าคุณชายใหญ่ตระกูลเฉินเสียโฉมก็ถูกหักล้างไปโดยปริยาย

และหลังจากนั้นไม่นาน อาจจะมี...ผู้หญิงมากหน้าหลายตาอยากจะเข้าหาเฉินถิงเซียว

ในใจมู่น่อนน่อนเกิดความรู้สึกที่ค่อนข้างหลากหลาย

มันเหมือนกับเธอซ่อนสมบัติ ตลอดมามีเพียงเธอคนเดียวที่สามารถเห็นได้ เพียงเธอคนเดียวที่รู้ว่าสมบัติชิ้นนี้ยอดเยี่ยมมาก ถ้าปรากฏว่าวันหนึ่ง สมบัติชิ้นนี้ปรากฏสู่สายตาสาธารณชน ต้องประสบกับความต้องการของผู้คนมากมาย

ความรู้สึกแบบนี้...ไม่น่าพิสมัยสักเท่าไร