ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 174

บทที่ 174 มอบให้ฉัน

มู่น่อนน่อนรู้อยู่แล้วว่ามู่หวั่นชีจะไม่ยอมแพ้ ตลอดทั้งวันเธอไม่ได้รับสายของมู่หวั่นชีเลย เกรงว่าตอนนี้มู่หวั่นชีโกรธจนระเบิดแล้ว

“มีเรื่องนิดหน่อย เดี๋ยวค่อยคุยกัน”

เฉินถิงเซียวได้ยินเสียงของมู่หวั่นชี จึงถามเธอด้วยเสียงขุ่น “คุณอยู่ที่ไหน”

มู่น่อนน่อนไม่ได้พูดอะไรมาก แค่วางสายไปเลย

ตั้งแต่แรกมู่หวั่นชีมาหามู่น่อนน่อนเพราะสาเหตุมาจากเฉินถิงเซียว เธอจึงไม่อยากให้เฉินถิงเซียวมาที่นี่แล้วถูกมู่หวั่นชีเอาเปรียบ

อืม แม้ว่ามู่หวั่นชีจะมองเฉินถิงเซียวมากขึ้นแล้วก็ตาม เธอก็ยังคิดว่ามู่หวั่นชีจ้องจะเอาประโยชน์จากเขา

มู่หวั่นชีมองมู่น่อนน่อน ดวงตาเหมือนจะสามารถพ่นไฟออกมาได้ “มู่น่อนน่อน! ฉันตามหาเธอทั้งวัน เธอดีนี่ ยังมีแก่ใจมาแอบทานอาหารอยู่ที่นี่!”

น่าสนใจจริงๆ เธอต้องมาแอบทานอาหารด้วยเหรอ

“ทำไมฉันต้องไม่มีแก่ใจมาทานอาหาร และฉันก็ไม่ได้แอบ เพียงแต่ไม่อยากคุยกับเธอเท่านั้น” มู่น่อนน่อนชำเลืองมองมู่หวั่นชี สายตาเยือกเย็นเฉยชา ไม่เห็นเธออยู่ในสายตาเลยแม้แต่น้อย

ถ้าไม่ใช่ในที่สาธารณะ มู่หวั่นชีอยากกระโดดเข้าไปฉีกใบหน้าของมู่น่อนน่อนมากจริงๆ

มู่หวั่นชีพูดอย่างเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน “เธอรู้อยู่แล้วว่า‘เฉินเจียฉิน’ก็คือเฉินถิงเซียวใช่ไหม แต่เธอกลับไม่บอกอะไรเลย ปล่อยให้พวกเราไม่รู้เรื่องรู้ราว! เธอนี่มันหน้าซื่อใจทรามจริงๆ!”

ตอนแรกเปลี่ยนเธอให้กลายเป็นคนที่ถูกบังคับให้แต่งงานเข้าตระกูลเฉิน ตอนนี้กลับกลายเป็นว่าเธอหน้าซื่อใจทราม!

ปัง!

ไม่รอให้มู่น่อนน่อนพูด เสิ่นเหลียงก็ตบมือลงบนโต๊ะกระทืบเท้าลุกขึ้นยืน “มู่หวั่นชีคุณจะจบไม่จบ ตอนแรกคุณบังคับน่อนน่อนให้ช่วยคุณเพราะคุณรังเกียจเฉินถิงเซียว จึงให้น่อนน่อนช่วยแต่งงานเข้าตระกูลเฉินแทนคุณ ตอนนี้มารู้ว่าเฉินถิงเซียวเป็นคนปกติแถมยังหล่อ ก็เลยเสียใจภายหลังจนวิ่งมาหาเรื่องน่อนน่อน ไม่ได้เอายางอายออกมาด้วยหรือไง”

มู่หวั่นชีรู้จักเสิ่นเหลียง

เมื่อก่อนเวลาที่เธอแกล้งมู่น่อนน่อน ได้เคยพบเสิ่นเหลียง จึงรู้ว่ามู่น่อนน่อนมีความสัมพันธ์ที่ดีกับเธอ

เสิ่นเหลียงถูกเลี้ยงดูให้เติบโตมาด้วยกลิ่นอายความเย่อหยิ่งของการเป็นลูกคุณหนูมหาเศรษฐี เวลานี้เธอมองมู่หวั่นชีอย่างเย็นชา บวกกับเสียงตบโต๊ะดังลั่นเมื่อครู่ ทำให้มู่หวั่นชีเกิดความต่อต้านเล็กน้อย

มู่หวั่นชีเพิ่มเสียงขึ้น ให้พลังของตัวเองเพิ่มขึ้นอีกหน่อย “นี่เป็นเรื่องของฉันกับมู่น่อนน่อน ไม่เกี่ยวกับคุณ!”

เสิ่นเหลียงเลิกคิ้วสีหน้าอันธพาล “ฉันด่าของฉัน มันเกี่ยวอะไรกับคุณ”

“คุณ...” มู่หวั่นชีไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี

มู่น่อนน่อนเรียกผู้จัดการร้านอาหารมา “รบกวนพาผู้หญิงคนนี้ออกไป การปรากฏตัวของเธอที่นี่ส่งผลต่ออารมณ์การทานอาหารของฉัน”

ผู้จัดการรีบเรียกบริกรสองคนมา ชี้ไปที่มู่หวั่นชีและพูดว่า “เอาผู้หญิงคนนี้ออกไป”

มู่หวั่นชีโกรธจนน่าเขียว “พวกคุณทำอะไร ฉันมาทานอาหารนะ!”

เสิ่นเหลียงมักจะใช้จ่ายเงินเสมอ ทานอาหารก็ต้องเป็นร้านอาหารระดับไฮเอนด์ แม้แต่ผู้จัดการก็ได้รับการฝึกอบรมพิเศษในการจัดการอาหารและเครื่องดื่มที่ต่างประเทศ

เมื่อครู่มู่หวั่นชีโหวกเหวกโวยวาย ทำให้แขกคนอื่นไม่พอใจ ผู้จัดการจึงไม่สนว่าเธอจะพูดอะไร ให้บริกรทั้งสองตรงเข้ามาลงมือ ส่งสัญญาณให้พวกเขาเอามู่หวั่นชีออกไปโดยเร็ว

ทันทีที่มู่หวั่นชีไป ร้านอาหารก็เงียบสงบอีกครั้ง

เสิ่นเหลียงเอนกายพิงโซฟาแล้วพูดว่า “ร้านอาหารนี้มีการคิดค่าบริการเพิ่ม แต่ประสิทธิภาพการทำงานก็โอเค”

เฉินเจียฉินนั่งอยู่ข้างๆ ดูเรื่องตลกทั้งหมดเหมือนเป็นมนุษย์ล่องหน ตอนนี้เขาถึงเพิ่งพูดขึ้นมาอย่างเชื่องช้า “ขอโทษนะครับ เมื่อครู่นี้ที่ป้าคนนั้นพูดว่า ‘เฉินเจียฉินก็คือเฉินถิงเซียว’ หมายถึงอะไรครับ”

มู่น่อนน่อนเพิ่งนึกขึ้นได้ ว่ายังมีเฉินเจียฉินอยู่ที่นี่ด้วย

เฉินเจียฉินเห็นมู่น่อนน่อนเงยหน้าขึ้นมามองตัวเอง จึงส่งเสียงถามต่อไป “พี่น่อนน่อนถูกบังคับให้แต่งงานกับญาติผู้พี่ของผมเหรอครับ”

คำถามของเด็กน้อยตรงไปตรงมามาก

มู่น่อนน่อนยังคิดดีๆ ไม่ได้ว่าจะพูดอะไร ก็พบว่าเสิ่นเหลียงยกคางขึ้นชี้ไปข้างหลังเธอ

เธอหันหน้าไป ก็เห็นเฉินถิงเซียวกำลังมาทางนี้

ฝ่ามือของเขาแห้งและอบอุ่น จิกไปก็ไม่เจ็บ

แต่เฉินถิงเซียวตั้งใจจะแกล้งเธอ ทำการโน้มตัวเข้าไปทำเหมือนต้องการจะจูบเธอ

ช่วงนี้ เมื่อใดก็ตามที่เขาจับเธอเขาจะจูบเธอสองครั้ง ก็ไม่รู้ว่าเป็นบ้าอะไร

มู่น่อนน่อนรีบถอยออก แต่เฉินถิงเซียวกลับจับไหล่เธอเอาไว้ และพูดด้วยเสียงขุ่นว่า “เส้นผมขมวดเป็นปมแบบนี้ คุณปิดบังอะไรน่ะ”

“……..” ฮ่าฮ่า

เฉินเจียฉินแอบยกสายตาจะมองมู่น่อนน่อนกับเฉินถิงเซียว เสิ่นเหลียงรีบกดศีรษะของเขาลงและกระซิบว่า “ผู้ใหญ่พลอดรักกัน เด็กอย่าแอบดู”

เฉินเจียฉินมุ่ยปาก “ในคลาสเรียนของพวกผมก็มีคนพลอดรักกันครับ”

“งั้นคุณมีแฟนเหรอ”

“เปล่าครับ...”

เสิ่นเหลียงเยาะเย้ยเขา “เหอะ หมาโสด”

เฉินเจียฉิน “………”

ต่างคนต่างทานแล้วแยกย้ายกันกลับบ้าน

มู่น่อนน่อนกับเฉินถิงเซียวกลับถึงบ้าน ก็เห็นอาหูออกมาต้อนรับด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความเศร้าหมอง

“คุณชาย คุณหญิงน้อย พวกคุณกลับมาแล้วเหรอคะ”

“อาหู” มู่น่อนน่อนสังเกตเห็นว่าใบหน้าของอาหูแตกต่างไปจากเดิม

อาหูยิ้ม แต่กลับไปพูดกับเฉินถิงเซียวว่า “เมื่อครู่ทางบ้านเก่าโทรมาค่ะ บอกว่าพรุ่งนี้ให้พวกคุณกลับไปหา”