ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 211

บทที่211 แกมีคุณสมบัติอะไรมาคุยกับฉัน?

มู่น่อนน่อนกับเสิ่นเหลียงสบตากัน เห็นความไม่มีอะไรจะพูดในสายตาของกันและกัน

มู่น่อนน่อนไม่ได้เห็นเสิ่นชูหานมานานมากแล้ว แต่ว่าพอเขาเจอเธอก็มาพูดอะไรแบบนี้ ป่วยทางจิตจริงๆ

“นี่มันเรื่องอะไรกัน? ”เสิ่นเหลียงบีบแขนมู่น่อนน่อนเบาๆ พร้อมกับกระซิบถาม

มู่น่อนน่อนส่ายหน้าให้เธอ “ฉันรู้ที่ไหนล่ะ ไปกันเถอะ”

เธอเคยชอบเสิ่นชูหานจริงๆ และก็เคยรู้สึกกระวนกระวายเหมือนกวางตัวน้อยกระโดดโลดเต้นไปรอบๆ เมื่อได้เจอเขา

แต่ว่าหลังจากนั้น…… เธอเองก็ไม่ได้ชอบเสิ่นชูหานตั้งนานแล้ว

แต่ว่าเสิ่นชูหานไม่ได้วางแผนจะยอมแพ้แค่นี้ เขาวิ่งไปขวางตรงหน้าของมู่น่อนน่อน ขวางทางของเธอเอาไว้

“น่อนน่อน พวกเรารู้จักกันมาตั้งนานหลายปีขนาดนี้ ฉันเป็นคนยังไง เธอก็น่าจะรู้นะ” เสิ่นชูหานพูดถึงตรงนี้แล้วก็หยุดไป เหมือนกับว่ากำลังพิจารณาคำพูดต่อไปอยู่

วันนี้มู่น่อนน่อนออกมาเพื่อพักผ่อน แต่ว่าการที่เสิ่นชูหานมารบกวนไม่รู้จบแบบนี้ทำให้เธอรู้สึกหงุดหงิด

เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วก็จับผมยาวของตัวเองอย่างหงุดหงิด แล้วก็พูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา “นายจะเป็นคนยังไงฉันไม่รู้ สิ่งที่ฉันรู้ก็คือ ถ้านายมีอะไรที่อยากจะพูดละก็ไปหามู่หวั่นขีนู่น เธอต่างหากที่เป็นแฟนของนาย”

“เธอไม่ใช่แฟนของฉัน พวกเราเลิกกันแล้ว” เสิ่นชูหานปฏิเสธอย่างชัดเจนมาก

มู่น่อนน่อนยกมุมปาก ทิ่มแทงเขาอย่างไร้ความปรานีว่า “อ้อ พอนายเลิกกับเธอแล้วก็เลยมาหาฉันยังงั้นเหรอ? ฉันเป็นคนเก็บขยะหรือยังไง? ”

“น่อนน่อน！”สีหน้าของเสิ่นชูหานเปลี่ยนไปทันที ใบหน้าที่หล่อเหลานั้นขมวดคิ้วแน่น เหมือนกับว่าไม่อยากจะเชื่อว่ามู่น่อนน่อนจะพูดอะไรแบบนี้ออกมา

“ขอโทษด้วยนะ อารมณ์ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แต่ฉันก็ไม่ได้รู้สึกว่าฉันพูดผิดตรงไหนนะ”มู่น่อนน่อนมองไปที่เขาพร้อมกับยิ้มอย่างเสแสร้ง “นายยังมีอะไรอยากจะพูดอีกไหม? ”

“น่อนน่อน ก่อนหน้านี้พวกเรามีเรื่องเข้าใจผิดกัน แต่ฉันรู้ว่าเธอกับเฉินถิงเซียวไม่ได้แต่งงานกัน ขอแค่เธอยอมห่างจากเขา แล้วมาหาฉัน ฉัน……”

ประโยคหลังของเขายังไม่ทันพูดออกมา ก็ถูกคนหนึ่งพุ่งออกมาจากข้างถนนแล้วก็ปล่อยหมัดเข้าให้ที่ใบหน้าของเขา

เขาไม่ทันได้ระวังตัว ก็ล้มลงไปตรงนั้นแล้วก็เกิดเสียง “ตุ้บ”

การเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหันนี้ ทำให้มู่น่อนน่อนกับเสิ่นเหลียงตกใจ

“เสิ่นชูหาน？”มู่น่อนน่อนเรียกชื่อของเสิ่นชูหานออกมาโดยอัตโนมัติ แล้วถึงได้เงยหน้าขึ้นมองคนที่ต่อยเขา

ร่างสูงใหญ่นั่น ถ้าไม่ใช่เฉินถิงเซียวแล้วจะเป็นใครได้อีก?

ใบหน้าที่สง่างามของเฉินถิงเซียวอยู่ห่างจากมู่น่อนน่อนไปสองก้าว ใบหน้าเยือกเย็น ร่างกายของเขามีออร่าความเยือกเย็นที่ห้ามคนเข้าใกล้แผ่กระจายออกมา

มู่น่อนน่อนอึ้งไป แล้วก็เดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าของเขา “นายมาได้ยังไง? ”

เสิ่นเหลียงอยู่ตรงหน้าของเฉินถิงเซียว ยังรู้สึกขวัญหนีดีฝ่อมากกว่ามู่น่อนน่อนซะอีก โดยเฉพาะท่าทางที่ห้ามคนเข้าใกล้ของเฉินถิงเซียวแล้วนั้น เธอลูบแขนของตัวเองอย่างร้อนๆ หนาวๆ แล้วก็ค่อยๆ ถอยหลังไปสองก้าว

ในตอนนี้เอง เสิ่นชูหานที่พึ่งจะถูกเฉินถิงเซียวต่อยไปนั้น ก็ลุกขึ้นมาจากพื้นแล้ว เขาขมวดคิ้วพร้อมกับจ้องหน้าเฉินถิงเซียว “เฉินถิงเซียวเหรอ? ”

สถานที่ที่พวกเขาอยู่ในเวลานี้ เป็นมุมหนึ่งในตลาดนัดกลางคืนพอดี แสงไฟสลัว คนผ่านมาก็น้อย ดังนั้นก็เลยไม่มีใครสังเกตเห็นสถานการณ์ในตอนนี้

เฉินถิงเซียวเหลือบมองเสิ่นชูหานด้วยสายตาที่เยือกเย็น “หุบปาก”

เสิ่นชูหานถูกเฉินถิงเซียวมองจนขนลุกซู่ เขาหุบปากไม่พูดอะไรไปอัตโนมัติ

แต่ว่าพอเขาคิดได้ว่ามู่น่อนน่อนอยู่ตรงนี้ด้วย ถ้าเกิดว่ามากลัวเพราะเฉินถิงเซียวแบบนี้ มันค่อนข้างน่าอายไปหน่อย

เสิ่นชูหานเงยหน้าขึ้นมา ยืดคอแล้วพูดว่า “แกจะมาภูมิใจอะไร? ตอนนี้น่อนน่อนไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับแก แกมีสิทธิอะไรมายุ่งกับเธอ? ”

มู่น่อนน่อนสงสารเขาจัง

ถึงแม้ว่าบางทีเธอจะกล้าท้าทายเฉินถิงเซียวบ้าง แต่ว่าเธอไม่มีวันท้าทายเขาตอนที่เฉินถิงเซียวกำลังโมโหอยู่อย่างแน่นอน

เสิ่นชูหานหาเรื่องเข้าตัวเองนะ