ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 213

บทที่213 มีลูกของพวกเรา

มู่น่อนน่อนจำได้ว่าตัวเองเคยซื้อยาคุมสำรองเอาไว้

เธอเปลี่ยนเสื้อผ้าและนั่งยองๆ ลงหน้าลิ้นชัก พึ่งจะหายาเจอ ก็ได้ยินเสียงเปิดประตูดัง “แกร๊ก”

มู่น่อนน่อนหันกลับไปมอง ในมือของเธอถือขวดยาอยู่ แล้วก็เห็นเฉินถิงเซียวผลักประตูและเดินเข้ามา

เธอตอบสนองอย่างไว แล้วก็แอบเอาขวดยาซ่อนไว้ด้านหลัง “นายอยู่บ้านเหรอ? ”

เธอนึกว่าเฉินถิงเซียวออกไปแล้ว ไม่คิดเลยว่าเขาจะยังอยู่ที่บ้าน

“หาอะไรอยู่? ” เฉินถิงเซียวเดินเข้ามาหาเธออย่างไม่รีบร้อน

มู่น่อนน่อนซ่อนขวดยาไว้ด้านหลังของตัวเองอย่างแน่นหนา แล้วก็ค่อยๆ ลุกขึ้น “รู้สึกเจ็บคอนิดหน่อย เลยอยากจะหายากิน”

แววตาของเฉินถิงเซียวมีความเข้าใจ เขาพูดด้วยน้ำเสียงปกติ “กล่องยาไม่ได้อยู่ตรงนี้”

มู่น่อนน่อนตื่นตรงใจเพราะสายตาเขาที่มองมา “อืม”

แต่ว่าเฉินถิงเซียวกลับเดินอ้อมเธอไปอีกฝั่งหนึ่ง “ฉันเอาให้”

แม้ว่ามู่น่อนน่อนจะรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย แต่ว่าก็รู้สึกโล่งอก

ในตอนนี้เอง เฉินถิงเซียวที่กำลังเดินไปด้านหน้านั้น จู่ๆ ก็เดินกลับมา แล้วก็ยื่นมือมาแย่งขวดยาที่มู่น่อนน่อนซ่อนอยู่ในมือไป

เฉินถิงเซียวนั้นว่องไวมาก ไม่ได้ให้โอกาสให้มู่น่อนน่อนได้โต้กลับเลย ก็สามารถแย่งขวดยาในมือของเธอไปได้

“นาย……”มู่น่อนน่อนมองอย่างกระวนกระวายและอ้าปากพะงาบๆ เมื่อเห็นใบหน้าที่มืดมนของเฉินถิงเซียวเธอก็เงียบลงโดยอัตโนมัติ

เฉินถิงเซียวถือขวดยา แล้วก็มองไปที่เธอ “นี่คืออะไร? ”

เขาจ้องมองไปที่มู่น่อนน่อน ร่างกายเขาเหมือนกับคันธนู ที่สามารถระเบิดออกได้ตลอดเวลา

มู่น่อนน่อนกลืนน้ำลาย หันหน้าไปอีกด้านหนึ่ง แล้วก็พูดเบาๆ ว่า “ยาคุม”

“พูดดังๆ หน่อย” เสียงของเฉินถิงเซียวแหบพร่าเล็กน้อย

มู่น่อนน่อนหันกลับมาแล้วก็ตะโกนใส่เขา “ฉันบอกว่ายาคุม นายไม่ได้ยินรึไง! ”

มือของเฉินถิงเซียวกำขวดยาแน่น ข้อต่อนิ้วของเขานูนออกมา เหมือนกับว่าจะบดขยี้ขวดนั้น

มู่น่อนน่อนยื่นมือไปหาเขา “เอามาให้ฉัน”

เฉินถิงเซียวเม้มปากแน่น แล้วก็ปาขวดยาในมือนั้นออกไปอย่างรุนแรง

เพราะว่าอารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ ลมหายใจของเขาก็เลยค่อนข้างหนัก น้ำเสียงดูพยายามอดกลั้น “มู่น่อนน่อน นี่เธอไม่อยากมีลูกของฉันขนาดนั้นเลยเหรอ? ”

“เปล่า แค่ไม่อยากมีตอนนี้เท่านั้นเอง”มู่น่อนน่อนกัดริมฝีปากของตัวเอง แล้วก็ถอยหลังไปครึ่งก้าว

“ไม่ไปลองชุดแต่งงาน ไม่แต่งงาน ไม่มีลูก ต่อไป ก็คงจะไม่อยากคบกับฉันแล้ว ใช่ไหม? ” เสียงของเฉินถิงเซียวเย็นเฉียบราวกับถูกปกคลุมไปด้วยชั้นน้ำแข็ง เย็นจนเข้ากระดูก

มู่น่อนน่อนโต้เถียง “เปล่า”

“ถ้าไม่ใช่แล้วจะกินยาทำไม? ” เฉินถิงเซียวมองเธอด้วยใบหน้าซีดเผือด เส้นเลือดบนหน้าผากของเขาปูดขึ้น เหมือนกับว่าพยายามอดกลั้นจนถึงขีดสุดแล้ว

“ไม่ใช่ว่าไม่อยากมีลูกกับนาย แต่ว่าฉันรู้สึกว่าตอนนี้ยังไม่ค่อยเหมาะสมเท่าไหร่”

“ไม่ว่าจะช้าจะเร็วก็ต้องมีอยู่ดี จะมีตอนนี้หรือตอนหน้ามันแตกต่างกันยังไง? ”

“ถ้าเกิดว่าฉันท้องตอนนี้ ในอีกปีหรือสองปีข้างหน้าฉันอาจจะไม่สามารถทุ่มเทให้กับงานได้แล้ว”

“เธอพึ่งจะอายุ22เอง มีลูกแล้วค่อยทำงานก็เหมือนกันนั่นแหละ”

“……”มู่น่อนน่อนรู้สึกว่าถ้าคุยกับแบบนี้ต่อไป ตัวเองไม่มีทางเถียงเฉินถิงเซียวชนะแน่นอน

มู่น่อนน่อนยื่นมือออกมากุมหน้าผากของตัวเอง พร้อมกับพูดอย่างหงุดหงิดเล็กน้อย “นายจะเคารพความคิดของฉันหน่อยไม่ได้เลยเหรอ? ทำไมนายต้องตัดสินใจทุกเรื่องด้วย ฉันเองก็มีความคิดของตัวเอง มีแผนการชีวิตของตัวเอง เรื่องพวกนี้มันสามารถ……” ปรึกษากันได้

เฉินถิงเซียวตัดบทเธอ “แผนการชีวิตของเธอนั้นไม่รวมถึงการมีลูกของพวกเรา”

“ฉันพึ่งจะพูดกับนายว่า……”

“ฉันเข้าใจแล้ว”เฉินถิงเซียวหัวเราะอย่างเย็นชา แล้วก็หันหลังเดินออกไปข้างนอก

แต่ว่าก่อนที่จะออกไปนั้น เขาก็ไม่ลืมที่จะหยิบขวดยาที่เขาปาทิ้งออกไปด้วย

นี่เขากลัวว่าเธอจะกินยาคุมยังงั้นเหรอ?