ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 250

เฉินชิงเฟิงกับเฉินเหลียนเป็นพี่น้องกัน ดูจากความสัมพันธ์ของทั้งคู่ช่วงสองวันนี้ ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ดีมาก

ถ้าทั้งสองเพียงเดินคุยกันตามปกติก็ไม่มีอะไร

แต่ทั้งสองดูกลัวๆ ว่าใครจะมาพบเข้า ดูลับๆ ล่อๆ น่าสงสัยมาก

มู่น่อนน่อนเม้มริมฝีปากติดตามไป

เนื่องจากเป็นวันส่งท้ายปีเก่า บ้านเก่าจึงมีคนรับใช้น้อยกว่าปกติ พวกเขาเพิ่งทานอาหารเสร็จ ตอนนี้คนรับใช้จึงกำลังรับประทานอาหารเย็นวันส่งท้ายปีเก่ากันอยู่

ดังนั้น ที่มู่น่อนน่อนเดินไปตลอดทาง จึงแทบจะไม่มีคนรับใช้เลย

เธอติดตามเฉินชิงเฟิงกับเฉินเหลียนไปตลอดทางจนเห็นเฉินชิงเฟิงพาเฉินเหลียนเข้าไปในห้องของตัวเขาเอง

ตอนที่ปิดประตู เฉินชิงเฟิงยังเหลือบมองปากประตูครู่หนึ่งด้วย

มู่น่อนน่อนหลบเข้ามุมด้านข้างอย่างระแวดระวัง

เมื่อออกมาอีกครั้ง ประตูก็ปิดแล้ว

มู่น่อนน่อนเดินไปที่หน้าประตูห้องเฉินชิงเฟิง เอาหูแนบประตูตั้งใจฟังว่าทั้งสองคุยอะไรกัน

เธอรู้สึกว่าพวกเขาต้องมีความลับบางอย่างแน่นอน

เฉินเหลียนเป็นแม่ของซือเฉิงหยู้ สองเดือนที่ผ่านมาจู่ๆ ซือเฉิงหยู้ก็เปลี่ยนพฤติกรรมมางัดข้อกับเฉินถิงเซียว ส่วนเฉินถิงเซียวกับเฉินเหลียนก็เห็นได้ชัดว่าไม่ได้สนิทชิดเชื้อกันนัก

ก่อนหน้านี้เฉินถิงเซียวซือเฉิงหยู้เฉินเจียฉินมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันมาก ซึ่งโดยธรรมชาติแล้วความสัมพันธ์กับเฉินเหลียนก็ย่อมไม่เลว เขาจะไม่ตีตัวออกห่างเฉินเหลียนโดยไม่มีเหตุผล

ต่อให้มีปัญหากับซือเฉิงหยู้ ก็เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะเย็นชากับเฉินเหลียนเพราะซือเฉิงหยู้

มันสามารถมองเห็นได้จากเฉินเจียฉิน เขาไม่ได้เอาความโกรธที่มีต่อซือเฉิงหยู้ไปเย็นชาใส่เฉินเจียฉิน

ดูอย่างนี้แล้ว ตัวเฉินเหลียนต้องมีอะไรผิดปกติแน่นอน

คิดแบบนี้แล้วมู่น่อนน่อนก็รู้สึกว่าตระกูลมหาเศรษฐีปัญหาเยอะจริงๆ

มีความลับมากมาย

ฉนวนกันเสียงของห้องนั้นยอดเยี่ยม มู่น่อนน่อนไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย

ในเมื่อไม่ได้ยินอะไรเลย มู่น่อนน่อนจำต้องหันหลังเดินจากไป

เธอยังไม่ได้เดินไปไกล ก็ได้ยินเสียงเปิดประตูดังขึ้นข้างหลัง

อาจเพราะกินปูนร้อนท้องมู่น่อนน่อนจึงวิ่งหนีไป

เธอวิ่งไปถึงหัวมุม หอบหายใจ ก่อนจะชะโงกศีรษะไปมอง เธอพบว่าเฉินชิงเฟิงกับเฉินเหลียนทั้งสองคนออกไปอีกทางแล้ว

มู่น่อนน่อนถึงได้ถอนหายใจโล่งอก กลับไปเข้าห้องน้ำในห้องแล้วเดินไปที่ห้องอาหาร

เดินไปถึงประตูห้องอาหาร เธอก็พบเฉินถิงเซียวที่รีบเร่งเดินมา

ทันทีที่เฉินถิงเซียวเห็นเธอก็หยุดก้าวเดิน แล้วขมวดคิ้วถามเธอว่า “ทำไมตั้งนานเพิ่งกลับมา”

มู่น่อนน่อนเม้มริมฝีปาก รู้สึกว่านอกจากเรื่องเมื่อครู่ที่ไปพิสูจน์ว่าเฉินชิงเฟิงกับเฉินเหลียนมีความลับบางอย่าง ก็ไม่สามารถอธิบายอะไรได้เลย

เพราะว่าใครกันจะไม่มีความลับ

ดังนั้น เธอจึงไม่อยากบอกเฉินถิงเซียว จึงเค้นออกไปสองคำ “ท้องผูก”

เฉินถิงเซียวเลิกคิ้ว ลูบศีรษะของเธอ แล้วพาเธอเข้าไปข้างใน

เมื่อมู่น่อนน่อนเข้าไป ก็พบว่าเฉินชิงเฟิงอยู่ในห้องอาหารแล้ว

เหมือนว่าสัมผัสได้ถึงสายตาของมู่น่อนน่อน เฉินชิงเฟิงจึงหันหน้าไปมองเธอแล้วยิ้มให้

เพราะเรื่องเมื่อครู่ เมื่อมู่น่อนน่อนเห็นเฉินชิงเฟิงยิ้ม จึงรู้สึกแปลกๆ

แต่เธอก็ไม่ได้แสดงออกทางสีหน้า ทำแค่ยิ้มให้เฉินชิงเฟิง

ผ่านไปสักพัก เฉินเหลียนก็เข้ามา

มู่น่อนน่อนกับเฉินถิงเซียวนั่งข้างคุณปู่เฉิน เฉินเหลียนก็ไปนั่งลงอีกด้านข้างคุณปู่เฉินด้วย

เฉินเหลียนถามขึ้นน้ำเสียงนุ่มนวล “น่อนน่อนกี่เดินแล้ว ท้องยังไม่ออกเลย”

“ไม่ถึงสองเดือนค่ะ” มู่น่อนน่อนอดไม่ได้ที่จะลูบท้องเล็กของตัวเองโดยอัตโนมัติ

เฉินถิงเซียวหันหน้าไปมองเธอ และสายตาก็อ่อนโยนตาม

สายตาของเฉินเหลียนมองกลับมาที่ทั้งสองคนแล้วก็ยิ้ม

เป็นรอยยิ้มที่ดูอ่อนโยนและใจดี

ทันใดนั้นมู่น่อนน่อนก็เกิดความสงสัย ผู้หญิงอย่างเฉินเหลียน ดูอ่อนโยนและอ่อนแอ แต่เด็กสองคนที่เธอเลี้ยงดูสั่งสอนกลับมีบุคลิกแตกต่างจากเธอโดยสิ้นเชิง

ไม่สิ แค่เฉินเจียฉินเท่านั้นที่มีบุคลิกแตกต่างจากเธอมากมายนัก

ส่วนซือเฉิงหยู้นั้นมีท่าทางอบอุ่นและอ่อนโยนมาโดยตลอด ไม่มีใครคาดคิดว่าเขาจะทำเรื่องเลวร้ายเช่นนั้น

ที่ซือเฉิงหยู้กลายเป็นคนหน้าอย่างหลังอย่าง เกี่ยวข้องเพราะครอบครัวเป็นเหตุหรือไม่

“น่อนน่อน คุณเป็นอะไร”

มู่น่อนน่อนได้สติกลับมา ถึงได้พบว่าตัวเองกำลังจ้องเฉินเหลียนอยู่