ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 357

เฉินถิงเซียวได้รับบาดเจ็บสาหัสจนหมดสติไป จึงเป็นธรรมดาที่เฉินจิ่งหยุ้นจะเข้ามาจัดการเรื่องอื่น

เมื่อเฉินจิ่งหยุ้นได้ออกคำสั่ง ก็เป็นธรรมดาที่มีบอดี้การ์ดเข้ามาจับตัวสือเย่ไว้

สือเย่ไม่อยากจะเชื่อว่าเฉินจิ่งหยุ้นจะใจคอโหดเหี้ยมเช่นนี้：“คุณหนูเฉิน คุณจะทำแบบนี้ไม่ได้!  ต่อให้มู่น่อนน่อนจะไม่ใช่คุณหญิงน้อย แต่นั่นก็ชีวิตคนทั้งคนเลยนะ!”

เฉินจิ่งหยุ้นนั้นเกลียดมู่น่อนน่อนเข้ากระดูกดำ เมื่อได้ยินคำพูดของสือเย่ ใบหน้าของเธอก็เยือกเย็นขึ้น：“นายพูดถูก เป็นคนก็มีย่อมมีชีวิต แต่ชีวิตของมู่น่อนน่อนก็ขึ้นอยู่กับตัวของเธอเอง!”

สือเย่เฝ้าดูตลอดเส้นทางที่มู่น่อนน่อนกับเฉินถิงเซียวเดินมาด้วยกัน เห็นๆอยู่ว่าครอบครัวทั้งสามคนกำลังจะอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากัน แต่กลับเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น

ขอบเขตการระเบิดนั้นอยู่แถวบริเวณนี้ ถ้าหาต่อไปจะต้องเจอมู่น่อนน่อนอย่างแน่นอน

แต่ถ้าตอนนี้เฉินจิ่งหยุ้นล้มเลิกการค้นหามู่น่อนน่อน โอกาสรอดของมู่น่อนน่อนแม้แต่สักนิดเดียวก็จะไม่มี

สือเย่ก็เป็นชายที่มีลูกมีภรรยา ยามปกตินั้นเป็นคนเข้มแข็ง แต่ยามนี้เบ้าตากลับแดงก่ำ：“คุณหนูเฉิน คุณทำแบบนี้ คุณผู้ชายจะต้องเกลียดคุณ ทำแบบนี้มีแต่จะทำให้ความสัมพันธ์พี่น้องของพวกคุณทั้งสองคนยิ่งห่างเหิน”

เฉินจิ่งหยุ้นสีหน้าซีดเผือด：“เรื่องพี่น้องของพวกเรา ไม่ใช่เรื่องที่นายจะมาเสือก!”

ก็เพราะการมีชีวิตอยู่ของผู้หญิงอย่างมู่น่อนน่อน ความสัมพันธ์ของเธอกับเฉินถิงเซียวถึงได้ห่างเหินสั่นคลอน

มู่น่อนน่อนไม่อยู่เสียได้ก็ยิ่งดี!

สุดท้ายสือเย่ก็ถูกคนของเฉินจิ่งหยุ้นบีบบังคับให้ขึ้นเรือไป

เขาอยู่บนเรือได้หาโอกาสหยิบโทรศัพท์มา แล้วโทรหากู้จือหยั่น

กู้จือหยั่นก็รู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นบนเกาะ คนนั้นก็ออกจากประเทศแล้ว

เมื่อรอให้เฉินจิ่งหยุ้นและพรรคพวกขึ้นมาถึงบก ก็เจอเข้ากับกู้จือหยั่น

กู้จือหยั่นเดินมาที่ด้านหน้าของเฉินจิ่งหยุ้นแล้วกล่าวถามเธอ ：“ถิงเซียวเป็นอย่างไรบ้าง”

“มันเกี่ยวกับคุณอย่างไรมิทราบ น้องชายของฉัน ฉันดูแลได้” เฉินจิ่งหยุ้นเป็นเพราะเรื่องโรงแรมจีนติ่งในครั้งก่อน จึงทำให้ไม่ไว้หน้ากู้จือหยั่น

กู้จือหยั่นหรี่ตาลง สีหน้าเย็นชาเล็กน้อย：“ทางที่ดีคุณควรจะภาวนาให้ถิงเซียวลืมไปว่าบนโลกใบนี้ยังมีคนที่ชื่อมู่น่อนน่อน ไม่อย่างนั้นเมื่อเขาฟื้นขึ้นมา ก็คงเป็นวันจุดจบของคุณ”

เฉินจิ่งหยุ้นชะงักไปเล็กน้อย เธอรู้ดีว่าเฉินถิงเซียวนั้นแคร์มู่น่อนน่อนมาก แต่เธอก็ไม่รู้สึกว่าเฉินถิงเซียวจะไม่สนใจใยสัมพันธ์ความเป็นพี่เป็นน้องกันของพวกเขา

“ฉันเป็นพี่สาวของถิงเซียว ความเป็นพี่เป็นน้องไม่มีสิ่งอื่นทดแทนได้” เฉินจิ่งหยุ้นเชิดคางขึ้น ใบหน้าหยิ่งผยอง

กู้จือหยั่นไม่อยากจะเสียเวลาเสวนากับเธออีก：“ปล่อยตัวสือเย่ออกมาเดี๋ยวนี้”

ถึงแม้ว่าเฉินจิ่งหยุ้นกับกู้จือหยั่นจะบาดหมางกัน แต่ว่าเมืองหู้หยางก็ใหญ่แค่นั้น ก้มหน้ามองไม่เห็นแต่เงยหน้าขึ้นมาก็ต้องเห็นหน้ากันอยู่ดี จึงไม่อาจจะทำน่าเกลียดไปมากกว่านี้

ครั้นแล้ว เธอจึงได้ให้คนปล่อยตัวสือเย่

เฉินจิ่งหยุ้นปล่อยตึวสือเย่แล้ว ก็พาคนและเฉินถิงเซียวไปรักษาตัวที่โรงพยาบาลท้องถิ่น

สองวันมานี้สือเย่นั้นไม่สามารถหลับตาได้ลง คนทั้งคนดูเหนื่อยล้ากระเซอะกระเซิง ：“ประธานกู้ครับ”

กู้จือหยั่นถามเขาอย่างจริงจัง：“เหตุการณ์ในตอนนั้นเป็นอย่างไร"

“พูดแล้วเรื่องมันยาว ตอนนี้ผมเป็นห่วงที่สุดคือคุณหญิงน้อย  คุณผู้ชายถูกคุณหนูเฉินรับตัวไป จะต้องให้เขาได้รับการรักษาอย่างดีที่สุด แต่ว่าคุณหญิงน้อยโอกาสรอดอาจจะ……”

ได้ยินคำพูดของสือเย่ กู้จือหยั่นขมวดคิ้วแน่น ：“ขึ้นเรือก่อน”

พวกเขาขึ้นเรือเสร็จ กู้จือหยั่นราวกับคิดอะไรออกก็ไม่ปาน ได้ถามขึ้น ：“มู่มู่ล่ะ”

“ถูกคุณหนูเฉินนำตัวไปแล้ว เพราะถึงอย่างไรเธอก็เป็นพี่สาวแท้ๆของคุณผู้ชาย……” สำหรับจุดจุดนี้แม้แต่กู้จือหยั่นเองก็จนปัญญา

เฉินมู่ถูกเฉินจิ่งหยุ้นพาตัวไป ก็เป็นเรื่องที่สมเหตุสมผล 

กู้จือหยั่นสูดลมหายใจเข้าลึก：“เอาเถอะ”

ไม่ว่าอย่างไร คนไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว

เรือของกู้จือหยั่นเพิ่งจะเริ่มออกเดินทาง ก็เห็นเรือสองลำกำลังขับมาจากด้านหน้า

กู้จือหยั่นถามสือเย่：“นั่นเป็นเรืออะไร”

สือเย่มองดูสัญลักษณ์ครู่หนึ่งแล้วกล่าวขึ้น：“นั่นเป็นเรือของหน่วยกู้ภัย ที่เพิ่งจะแยกย้ายออกมาพร้อมกันเมื่อสักครู่นี้เอง”