ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 362

กู้จือหยั่นกลับมานั่งลงที่โต๊ะที่อยู่ข้างๆกัน ลี่จิ่วเชียนถึงได้หันไปถามมู่น่อนน่อนด้วยความเป็นห่วงมาก “ไม่เป็นอะไรใช่มั้ย?”

“ไม่เป็นไร เมื่อกี้คุณกู้ท่านนั้นไม่ได้มีเจตนาร้ายอะไร” มู่น่อนน่อนหันหน้ามองไปทางกู้จือหยั่น

ใครจะรู้ว่ากู้จือหยั่นก็กำลังมองเธออยู่พอดีเช่นกัน สายตาของเขาเต็มไปด้วยความสงสัยและไม่เข้าใจ

“ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว สั่งอาหารกันเถอะ” ลี่จิ่วเชียนไม่ได้คุยประเด็นนี้ต่อไปอีก

กู้จือหยั่นที่อยู่อีกด้านนึงนั้น กินข้าวไปพลาง มองไปทางมู่น่อนน่อนไปพลาง

แม่กู้ที่อยู่ข้างๆจู่ๆก็ได้ส่งเสียงพูดออกมา “จือหยั่น แกรู้หรือเปล่าว่าท่าทางแกตอนนี้มันเหมือนกับอะไร?”

“อะไร?” กู้จือหยั่นถามออกไปด้วยจิตใจล่องลอย

แม่กู้มองมู่น่อนน่อนไปแวบนึง โน้มเข้าไปพูดข้างๆใบหูของกู้จือหยั่นอย่างมีลับลมปมนัย “ตอนนี้แกเหมือนกับ “สามีที่จับได้ว่าเมียมีชู้” เลย”

กู้จือหยั่นหันหน้าไป มองจ้องแม่กู้ไปหลายวิ ก่อนจะเอ่ยพูดออกไปด้วยความจริงจังเป็นอย่างมาก “ไม่ ผมเป็นเพื่อนของ “สามี” คนนั้นต่างหาก”

“หา?” แม่กู้ตะลึงงันอยู่นาน กว่าจะถามออกไปเป็นเชิงหยั่งเชิง “นั่นเป็นเมียของเพื่อนแก?”

“อืม” กู้จือหยั่นตอบมาคำนึง นึกถึงเฉินถิงเซียวขึ้นมา จากนั้นก็ทอดถอนหายใจออกมา พลางส่ายหน้าออกมาไม่หยุด

คิดๆไปแล้ว เขาก็หยิบโทรศัพท์ออกมาเตรียมที่จะโทรหาเสิ่นเหลียง บอกว่าเขาเจอมู่น่อนน่อนแล้ว

แต่ว่า มู่น่อนน่อนในตอนนี้เป็นอะไรไปเขาไม่ได้รู้ให้ชัดเลย โทรหาเสิ่นเหลียงไป เสิ่นเหลียงไม่ใช่ว่ารังแต่จะต้องร้อนใจไปเปล่าๆไปด้วยหรือไง

ค่อยทำเรื่องมู่น่อนน่อนให้ชัดเจนก่อนว่าเกิดอะไรขึ้นแล้วค่อยว่ากันอีกทีดีกว่า

……

ตอนที่มู่น่อนน่อนกับลี่จิ่วเชียนกินข้าวกันเสร็จแล้ว โต๊ะที่อยู่ข้างๆโต๊ะนั้นยังกินข้าวกันอยู่

มาถึงที่ลานจอดรถ ทั้งสองคนถึงได้ขึ้นรถกันไป ลี่จิ่วเชียนจึงพูดออกไป “โทรศัพท์ของฉันเหมือนกับว่าจะวางอยู่ที่ในร้าน ฉันไปเอาก่อน เธออยู่รอฉันอยู่ที่ในรถ”

“อืม” มู่น่อนน่อนไม่ได้มีความเคลือบแคลงใจอะไรเลยสักนิดเดียว เอ่ยออกไป “ไปเถอะ ฉันจะรอนาย”

ลี่จิ่วเชียนลงจากรถ เลี้ยวไปโค้งนึงก็มาถึงประตูหลังของร้าน

กู้จือหยั่นกำลังจุดบุหรี่อยู่ เห็นลี่จิ่วเชียนเดินเข้ามา จึงถามออกไป “สูบบุหรี่หรือเปล่า?”

“ขอบคุณ” ลี่จิ่วเชียนรับบุหรี่ที่กู้จือหยั่นส่งมาให้เขา

กู้จือหยั่นพ่นควันบุหรี่ออกมา ตึงหน้า ถามออกไปตรงๆ “นายเป็นใคร? ทำไมถึงหามู่น่อนน่อนเจอได้? สามปีนี้นายเอาเธอไปซ่อนไว้ที่ไหน?”

ลี่จิ่วเชียนยื่นนามบัตรของตัวเองให้เขาไป “ลี่จิ่วเชียน”

กู้จือหยั่นรับมาอ่านดูเล็กน้อย สายตาอ่านผ่านๆไปที่บนคำว่า “คลินิกรักษาทางจิตเวช” เหล่านี้ไปอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็ได้ยัดนามบัตรเข้าไปในกระเป๋ากางเกงไป

“นายยังไม่ตอบคำถามของฉัน” กู้จือหยั่นนั้นสำหรับเรื่องที่ลี่จิ่วเชียนทำงานอะไร เขาไม่ได้สนใจเลยสักนิดเดียว ตอนนี้เขาเพียงแค่อยากรู้เรื่องของมู่น่อนน่อนเท่านั้น

เพื่อเฉินถิงเซียวและก็เพื่อเสิ่นเหลียง เขามีความรับผิดชอบและหน้าที่ที่จะต้องรู้เรื่องของมู่น่อนน่อน

“ฉันไม่ได้ซ่อนเธอ เธอได้รับบาดเจ็บหนักมากจากอุบัติเหตุเมื่อครั้งนั้น ทำการผ่าตัดทั้งใหญ่และเล็กไปหลายครั้ง สลบไปสามปี ช่วงนี้เพิ่งจะฟื้นขึ้นมา ลืมไปหลายเรื่อง ฉันหวังว่าพวกนายจะไม่มารบกวนเธอคนที่พวกนายเรียกกันว่าเป็น “อดีตเพื่อน” นะ ร่างกายของเธอยังไม่ฟื้นตัวดี”

สีหน้าของลี่จิ่วเชียนจริงจัง ในน้ำเสียงแสดงออกถึงความจริงแท้เชื่อถือได้ออกมา

หลังจากที่เกิดเรื่องเมื่อตอนนั้น ตอนที่เฉินถิงเซียวกลับประเทศมา ก็ได้ฟื้นตัวขึ้นมาได้ประมาณหนึ่งแล้ว

ดังนั้นแล้วกู้จือหยั่นจึงนึกไม่ถึงว่ามู่น่อนน่อนจะบาดเจ็บหนักขนาดนี้ สลบไปสามปีเพิ่งจะฟื้นขึ้นมา

“มู่น่อนน่อนเติบโตมาที่เมืองหู้หยาง เพื่อนของเธอไม่เยอะ เธอไปรู้จักนายตั้งแต่เมื่อไหร่?” ปากของลี่จิ่วเชียนแข็งพูดจาระมัดระวังมาก กู้จือหยั่นก็เลยต้องสอบถามออกไปจากอีกด้านหนึ่งแทน

“ตรงจุดนี้ มันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับคุณกู้นัก แต่เธอเป็นคนที่ฉันช่วยมา ฉันต้องรับผิดชอบให้ร่างกายเธอแข็งแรง พวกนายสามารถไปเยี่ยมเธอได้ แต่ช่วยอย่าไปรบกวนเธอ ไม่อยากจะให้ส่งผลกระทบต่อร่างกายของเธอ ถ้าไม่มีธุระอื่นนอกจากนี้แล้ว ฉันขอตัวก่อน”

ลี่จิ่วเชียนพูดมาเสียดูเกรงอกเกรงใจกันขนาดนี้ แต่น้ำเสียงกลับแข็งกร้าวเป็นอย่างมาก

ความหมายของเขาชัดเจนมาก มู่น่อนน่อนเขาเป็นคนช่วยเธอมา เขาไม่ขัดขวางการติดต่อกันของพวกกู้จือหยั่นกับมู่น่อนน่อน แต่ก็ไม่ให้พวกเขาคุยเรื่องในอดีตกับมู่น่อนน่อน

คนคนนี้ช่างเป็นคนพาลไร้เหตุผลจริงๆเลย!