ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 38
ตอนที่ 38 กลายเป็นข่าวใหญ่อีกแล้วหรือ
สำหรับคำที่เสิ่นเหลียงพรรณนา“เฉินเจียฉิน”นั้น มู่น่อนน่อนไม่ค่อยเห็นด้วย “หน้าตา แค่เป็นรูปร่างส่วนหนึ่ง”
เสิ่นเหลียงพยักหัว “ฉันไม่เชื่อว่าเธอไม่หลงกับหน้าตานั้นแม้แต่นิดเดียว......”
หลงโดยหน้าตาของเขาหรือ
เดินอยู่บนท้องถนนเมื่อเห็นคนหล่อๆก็จะแอบไปมอง และผู้ชายคนหล่อแสนหล่ออย่าง“เฉินเจียฉิน”แบบนี้ก็ไม่ต้องว่าอะไรแล้ว
“จริงๆแล้ว ถึงตอนนี้ฉันก็ยังไม่ได้เห็นหน้าของเฉินถิงเซียวถ้าเขาไม่โดนทำเสียโฉมก็จะเป็นคนหน้าตาดีแน่นอน”
มู่น่อนน่อนรู้สึกเกิดความสงสารกับสามีของเขาที่ยังไม่ได้เจอหน้าจากใจจริงๆ
“ยังไม่ได้เจอหน้า นี่ พวกคุณแต่งงานไปสามเดือนแล้วนะ เป็นผัวเมียกันจริงๆหรือเปล่าเนี่ย” เสิ่นเหลียงดื่มน้ำแล้วพูดต่อว่า “ฉันว่าท่าทีของเฉินเจียฉิน ต่อเธอไม่เหมือนคนอื่นนะ เขานุ่มนวลกับกว่าคนอื่น”
เฉินเจียฉินนุ่มนวลกับเธอนั่นหรือ
มู่น่อนน่อนพยักหัว “เธอถ่ายละครจนสมองไม่ดีแล้วหรือ”
เสิ่นเหลียงกำลังอยากจะแสดงความไม่พอใจ แต่เสียงโทรศัพท์ของเธอดังขึ้นในเวลานี้
เป็นโทรศัพท์จากเอเย่นต์ของเธอ
พอวางสายลง เธอก็พูดอย่างไม่ดีใจว่า “มีประชุมด่วนอีกแล้ว กินข้าวกับเธอดีๆก็ไม่ได้”
มู่น่อนน่อนปลอบเธอว่า “เธอไปก่อนเถอะ เผื่อวันหลังฉันเลี้ยง”
......
หลังแยกกันกับเสิ่นเหลียง มู่น่อนน่อนก็กลับบ้านพักแล้ว
พอเดินเข้าห้องโถงเธอก็เห็น“เฉินเจียฉิน”
เขาใส่เสื้อกางเกงนอนและคอมพิวเตอร์วางอยู่ข้างหน้า ยังมีแก้วน้ำหนึ่งแก้วที่วางอยู่ด้วย
มู่น่อนน่อนคิดอยู่ในใจว่า “ผู้ชายคนนี้เก่งจริงๆนะ”
ครั้งหน้าให้เธอช่วยเอาลูกปืนออก มีอาการทั้งเป็นไว้และเป็นลม แต่เมื่อฉีดยาไปก็ตื่นมาทำงานต่อ
สังเกตถึงว่ามีคนกำลังมองตนเองอยู่ เขาจึงเงยหน้าขึ้นมาและสบตากับมู่น่อนน่อนพอดี
“กลับมาแล้วหรือ”
มู่น่อนน่อนมองคอมพิวเตอร์ที่อยู่ต่อหน้าเขา ถามเขาด้วยมีระยะทางประมาณสองสามเมตรว่า “คุณกำลังทำงานหรือ คุณหายดีแล้วหรือ”
ดูเขาแล้วนอกจากหน้าซีดไปหน่อยแล้ว ก็ไม่มีที่อื่นที่เหมือนผู้ป่วยคนหนึ่ง
“ไม่เป็นไร”เขากำลังพิมพ์อะไรอยู่และเงยหน้ามากะทันหัน “แต่ว่าหิวข้าวแล้ว”
พอนึกถึงสายเมื่อกี๊ที่เขาโทรไป มู่น่อนน่อนก็พูดว่า “คุณให้.....” ให้ผู้คุ้มปลอดภัยทำ
“เฉินเจียฉิน”เหมือนรู้ว่าเธออยากพูดอะไร ตัดบทของเธอก็พูดว่า “ไม่อร่อย” ออกมา
สือเย่เอายามาให้และได้ยินคำว่า “ไม่อร่อย” พอดี
เขาไม่รู้ว่าจะใช้คำอะไรมาแสดงอารมณ์ของตนตอนนั้น
ไม่เคยได้ยินคุณชายว่าฝีมือของพวกเขามาก่อน แต่หลังแต่งงานไปคุณชายก็เปลี่ยนไปแล้ว
พูดความจริง นอกจากหน้าตาขี้เหร่แล้วเขาก็ไม่รู้ว่าคุณหญิงของพวกเขายังมีอะไรที่พิเศษบ้าง
แต่คุณชายไม่เพียงแต่ไม่รังเกียจคุณหญิงยังชอบอยู่กับเธอด้วย ในฐานะที่เป็นลูกน้องพวกเขาก็ต้องให้เกียรติแก่คุณหญิง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม
พระเอกชอบใช้อำนาจบังคับ ไม่ฟังความคิดเห็นนางเอก พอมีปัญหา แทนที่จะอธิบายว่าจะทำอะไร กลับเลือกที่จะปิดปังและทำร้ายจิตใจ ไม่น่าให้อภัยอ่ะ น่าจะต่างคนต่างอยู่ ขัดใจว่าทำไมปล่อยให้ลูกทารกโดนลักพาตัวไปได้ โคตรไม่รอบคอบอ่ะ เรื่องไอ้ลู่ก็เหมือนกัน นาวเอกโง่จนไม่เห็นความไม่สมเหตุสมผลใดๆ จนความจำกลับมา มันก็ต้องสงสัยแล้วป่ะว่าตอนก่อนจะเสียความทรงจำ ไอ้ลู่แอบเข้าไปในห้องตัวเองทำไม และต้องเอะใจและตัดความสัมพันธ์สิเพราะถามอะไรก็ไม่เคยตอบ พระเอกก็เหมือนกัน รู้สึกว่าไอ้ลู่มีจุดประสงค์ไม่ดี แต่ก็ไม่ทำอะไร ให้โอกาสมันก่อเรื่อง 3-4 บทสุดท้ายรวบรัดตัดจบมาก ปมต่างๆก็ไม่เคลียร์ ไม่รู้แม่พระเอกยังอยู่หรือตาย ทำไมไอ้ลู่ถึงเลี้ยงนางเอกมาตั้งสามปีแทนที่จะรีบเอาไปผ่าตัดให้น้องสาว ทำไมถึงพยายามจะให้พระเอกลืมนางเอกและทำร้ายนางเอก อ่านจนจบก็ไม่เห็นบอกว่ามีความแค้นอะไรกับพระเอก และทำไมมุ่งเป้ามาที่นางเอก และไอ้ปากกาหมึกซึมที่พระเอกเก็บไว้น่ะ ก็ไม่มีอธิบายเพิ่ม แค่เปรยว่านางเอกเคยเอาปากกาให้เด็กขอทาน ต่ไม่บอกว่ามันมีความสำคัญยังไง สรุปอ่านแล้วขัดใจหลายอย่างมากค่ะ...
ขอบคุณนะคะที่อัพจนจบ❤️❤️❤️...
แรกๆฉันเชียร์เธอหมดใจแต่มู่น่อนน่อนนี่เธอก็ดื้อเกินไปนะ รู้ทั้งรู้ยังจะชอบสร้างปัญหาซ้ำแล้วซ้ำอีก มั่นใจตัวเองอะไรผิดๆเกิ๊นนน ฉันเริ่มจะเบื่อเธอแล้วนะ เจอก็เจอแล้วแค่กลับไป แล้วยังจะคิดกลับไปให้เขาเฉือนอวัยวะไง!!!! ตัวเองจะไปสืบอะไรจากไหน?!!!...