ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 389

มู่น่อนน่อนกลับมามองภาพเหล่านั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ทันใดนั้น ก็มีประกายขึ้นมาในหัวของเธอ และเธอก็เงยหน้าขึ้นมองลี่จิ่วเชียนในทันที “จิ่วเชียน นายเป็นจิตแพทย์ งานวิจัยของนายในด้านนี้ต้องละเอียดและลึกซึ้งมากใช่ไหม? ”

พอพูดถึงเรื่องวิชาชีพ สีหน้าของลี่จิ่วเชียนก็จริงจังและเคร่งขรึมขึ้นมาในทันที

“มีความเฉพาะทางในวิชาชีพศัลยกรรม แต่สำหรับผู้ป่วยโรคจิตเวช ส่วนใหญ่แล้ว เราสามารถทำหน้าที่นำทางและมีหน้าที่เสริมเท่านั้น สุดท้ายแล้ว ผู้ป่วยก็ต้องพึ่งพาตัวเอง”

ลี่จิ่วเชียนเรียกพนักงานเสิร์ฟให้เติมน้ำในแก้วของเขาก่อนจะพูดต่อ: "ทำไมจู่ๆ มาถามเรื่องนี้ล่ะ"

มู่น่อนน่อนคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วก็พูดว่า “เมื่อก่อนฉันเคยไปตรวจที่โรงพยาบาลมาแล้วไม่ใช่เหรอ? หมอบอกว่า ร่างกายของฉันฟื้นฟูดีมากแล้ว แต่ตอนนี้ฉันไม่มีวี่แววว่าจะฟื้นความจำเลย นายเป็นจิตแพทย์ มีวิธีไหม? "

ลี่จิ่วเชียนได้ยินดังนั้น ก็ตกอยู่ในห้วงความคิดในทันที

มู่น่อนน่อนมองเขาด้วยใบหน้าที่คาดหวัง

ถ้าเกิดว่าลี่จิ่วเชียนสามารถช่วยเหลือเธอได้ ละทำให้เธอจำเรื่องในอดีตได้ มันน่าจะดีไม่น้อยเลย

ผ่านไปครู่หนึ่ง ลี่จิ่วเชียนก็ให้คำตอบที่ปิดบังคลุมเครือกับเธอ “เธอความจำเสื่อมเพราะว่าสมองถูกทำลาย ไม่ได้เกี่ยวข้องกับเรื่องจิตวิทยา จะลองดูก็ได้ แต่ว่าไม่แน่ว่าอาจจะไม่มีผลอะไร”

แววตาของมู่น่อนน่อนฉายประกายความดีใจ “โอเค”

แม้ว่าจะมีความหวังเพียงเล็กน้อย แต่เธอก็อยากจะลองดู

“กินข้าวกันเถอะ”ลี่จิ่วเชียนยิ้มและคีบอาหารมาให้เธอ

……

กินข้าวเสร็จก็ออกจากร้านไป ข้างนอกฝนตกแล้ว

เมืองหู้หยางเป็นเหมือนที่ฝนตกชุก

ในต้นฤดูใบไม้ร่วง ฝนได้กลายเป็นเรื่องธรรมดา

ฝนไม่ตกหนัก แต่ว่าเมฆมากจะทำให้คนรู้สึกอึดอัด

มู่น่อนน่อนกับลี่จิ่วเชียนสองคนกลับมาที่รถ ผมก็เปียกเล็กน้อย

ลี่จิ่วเชียนขับรถไปด้านหน้า แล้วก็พูดคุยกับมู่น่อนน่อนไปเรื่อยๆ

วันฝนตก รถขับช้ามาก

ตอนที่เลี้ยวนั้น ลี่จิ่วเชียนเหยียบเบรก แต่ก็พบว่ารถไม่ได้ช้าลง แต่กลับเร็วขึ้นอีกต่างหาก

ไม่ว่าลี่จิ่วเชียนจะพยายามเหยียบเบรกแรงขนาดไหน แต่ว่าเบรกก็ไม่มีประโยชน์เลย รถไม่ได้หยุดลง

สีหน้าของลี่จิ่วเชียนเปลี่ยนไปในทันที ในขณะที่บีบแตรไปด้วย เขาก็ตะโกนออกมา “เบรกพัง น่อนน่อน กระโดดลงจากรถเร็ว！”

มู่น่อนน่อนเองก็พบว่าเบรกรถพังแล้ว รถไม่สามารถควบคุมได้อีกต่อไป รถคันอื่นสังเกตเห็นความผิดปกติของรถคันนี้และหลีกเลี่ยงออกไป

มู่น่อนน่อนดึงเข็มขัดนิรภัย “จะโดดก็โดดด้วยกัน！”

ลี่จิ่วเชียนได้ยินคำพูดของเธอ แต่ว่าสีหน้ากลับไม่ได้ดูซาบซึ้งแต่อย่างไร แต่กลับตะคอกออกมาด้วยความโมโห “กระโดด! ชีวิตเธอฉันเป็นคนช่วยเอาไว้ จะเกิดอุบัติเหตุอะไรไม่ได้เด็ดขาด”

สถานการณ์เร่งด่วน มู่น่อนน่อนก็ไม่มีเวลาไปเข้าใจความหมายที่ลึกซึ้งในคำพูดของเขา เธอกัดฟันและเปิดประตูรถ หาโอกาสที่เหมาะเจาะและก็กระโดดลงมา

เธอใช้เทคนิคบางอย่างเมื่อเธอกระโดดลงจากรถ แม้ว่าร่างกายของเธอจะช้ำ แต่ก็ไม่ใช่ปัญหาใหญ่

มู่น่อนน่อนลุกขึ้นมาจากพื้น ตอนที่เงยหน้าขึ้นมา ก็พบว่ารถของลี่จิ่วเชียนชนกับราวกันข้างถนน

เธอวิ่งเข้าไปหาลี่จิ่วเชียนในทันที

มู่น่อนน่อนแนบไปกับหน้าต่างรถแล้วก็เอ่ยปากเรียกชื่อเขา “ลี่จิ่วเชียน นายเป็นยังไงบ้าง？”

ลี่จิ่วเชียนนั่งอยู่บนที่นั่งคนขับด้วยเลือดที่เต็มหัว ดวงตาของเขาหย่อนยานเล็กน้อย ราวกับว่าเขาจะหมดสติเมื่อใดก็ได้

แต่ว่าเขาก็ยังพยายามอย่างหนักเพื่อมองมู่น่อนน่อนอีกครั้ง หลังจากนั้นก็หมดสติไป

มู่น่อนน่อนหยิบโทรศัพท์ออกมาเรียกรถพยาบาลด้วยความตื่นตระหนก คนใจดีข้างๆ พูดว่า “ไม่ต้องรีบร้อน พวกเราได้โทรเรียกรถพยาบาลให้คุณแล้ว……”

มู่น่อนน่อนพูดอย่างอ่อนแอ “ขอบคุณค่ะ”